บทที่ 205 หมอผู้หญิงและคำขาดของปีศาจตัวแม่!!

"แต่ทว่า...ผมกลับได้ข้อมูลที่น่าสนใจเพิ่มเติมมานั่นก็คือ ไอ้มาคินทร์มันมีหมอผู้หญิงอยู่คนหนึ่งที่คอยช่วยเหลือมันคอยดูแลเรื่องทุกอย่างภายในโรงพยาบาล M พรีเมียมของมันอยู่ครับ โดยที่หมอผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนที่เรียนหมอมาด้วยกันกับมัน ถ้าจากข้อมูลในมือดูท่าจะสนิทกันมากเลยครับ แต่ส่วนสถานะว่าเป็นมากกว่าเพื่อนหรือไม่นั้นผมยังไม่แน่ใจในส่วนนี้ครับนาย เพราะว่าถ้าเป็นความสัมพันธ์กันนอกโรงพยาบาลทั้งสองคนแทบจะไม่ค่อยติดต่อกันเลยครับ แต่ถ้าตอนอยู่ในโรงพยาบาลด้วยกันแล้วล่ะก็ สายของเรารายงานว่า หมอผู้หญิงคนนี้กับไอ้มาคินทร์กลับมีความสัมพันธ์ที่ดูสนิทสนมกันมากเลยครับ อ่อ...แล้วที่สำคัญอีกเรื่องเลยก็คือ ไอ้มาคินทร์มันบริหารโรงพยาบาลแห่งนี้โดยผ่านหมอผู้หญิงคนนี้นี่แหละครับ” กิตรีบรายงานรัวในสิ่งที่ตนเองเพิ่งได้ข้อมูลมาใหม่แบบสด ๆ ร้อน ๆ

ผมที่ตาลุกวาวกับข้อมูลดี ๆ ที่ลูกน้องคนสนิทของผมรายงานให้ผมฟัง ทำให้ผมใจร้อนอยากจะถามถึงบางอย่างออกไป

และในขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากถาม...
 

กิตลูกน้องคนสนิทที่ดูจะรู้ใจผมเป็นที่สุดก็ได้เอ่ยสวนขึ้นมา...

“แต่ว่า...เหมือนว่าหมอผู้หญิงคนนี้เธอแทบจะกินนอนอยู่โรงพยาบาลนั้นเลยนะครับนาย เพราะเหตุนี้มันเลยทำให้ผมยังไม่มีโอกาสได้พาตัวเธอมาเค้นถามได้เลย แต่ผมมั่นใจนะครับนาย ว่าหมอผู้หญิงคนนี้เธอน่าจะรู้ถึงสาเหตุที่นายหญิงไปทำอะไรที่โรงพยาบาลแห่งนั้นแน่นอนครับ” กิตรีบรายงานเสริมเพิ่มเติมในสิ่งที่เขารู้ทันที นั่นก็เพราะว่าเขาดีอยู่แก่ใจตัวเองว่าเจ้านายของเขาจะต้องถามถึงเรื่องนี้อย่างแน่นอน

“อืม...” ผมที่แม้จะรู้สึกหงุดหงิดใจที่อะไรดูจะติดขัดไปหมด แต่ก็ถือว่าได้ข้อมูลสำคัญเพิ่มขึ้นมา

“แล้วอีกอย่างทางเราก็ต้องคอยระวังในการสืบภายในโรงพยาบาลนี้ด้วยครับ คงจะกระโตกกระตากมากไม่ได้ เนื่องจากเหมือนว่าทางไอ้มาคินทร์เองมันก็ดูจะระมัดระวังตัวเองมากอยู่เหมือนกันครับ เพราะทุกอย่างที่เกี่ยวกับข้อมูลพวกนี้ ไม่ใช่แค่มันคิดจะปกปิดคนภายนอกหรือสื่อเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่ามันเองก็พยายามปกปิดทุกอย่างระหว่างมันกับความเกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลนี้ต่อตระกูลของมันด้วยเหมือนกันครับนาย” กิตพยายามอธิบายสถานการณ์ในการสืบหาข้อมูลให้เจ้านายของเขาฟัง เพื่อให้เจ้านายของเขาใจเย็นขึ้น

“เออ...งั้นกูฝากมึงด้วยละกัน” ผมที่พูดฝากฝังถึงภารกิจสำคัญกับลูกน้องคนสนิท ก่อนจะสั่งงานอื่นอีกสักพัก เนื่องจากตั้งใจเอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้ผมจะรีบเข้าบริษัทไปเคลียร์แค่เอกสารที่ต้องเซ็น แล้วจะรีบกลับบ้านมาดูแลคนที่ผมรักมากที่สุด เพื่อไม่ให้เธอเหงาและแอบไปซนที่ไหนอีก

หลังจากสั่งงานจบ ผมก็กดวางสายทันที พร้อมกับรีบก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องทำงานด้วยความรีบร้อนที่อยากจะไปนั่งกินข้าวกับเมียรักต่อ...

และในขณะที่ผมยังไม่ทันจะได้เปิดประตู...

ครือออ ~~ ครือออ ~~

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกรอบ แต่รอบนี้คนที่โทรมาคือ...

หน้าจอมือถือโชว์ชื่อผู้ที่ติดต่อเข้ามา ~~~ (MOM)

ผมมองที่หน้าจอมือถือด้วยความฉงน นั่นก็เพราะเวลานี้แม่ผมไม่ค่อยจะโทรมา ก่อนที่ผมจะรีบรับสายเพราะกลัวว่าท่านอาจจะต้องการความช่วยเหลืออะไรหรือเปล่า (แม้ว่าในใจของผมมันจะแย้งขึ้นมาว่าระดับปีศาจตัวแม่ของท่านหญิงเธียร่าใครจะทำอะไรท่านได้...หึหึ)

แต่ด้วยความสัมพันธ์แม่ลูก และความรู้สึกถึงการต้องเป็นลูกกตัญญู(บ้างในบางครั้ง)มัน ทำให้ผมรีบกดรับโทรศัพท์

ติ๊ด ~~

“ครับแม่...” ผมเอ่ยทักทายผู้เป็นแม่ทันทีหลังจากกดรับสาย

“หายหน้าหายตาไปเลยนะ...ไอ้ตัวดี” แม่ผมทักทายกลับ ด้วยน้ำเสียงกระแนะกระแหนสุด ๆ

(น่านนนไง...ผมว่าแล้วต้องไม่มีอะไร ใครจะไปทำอะไรปีศาจตัวแม่ของผมได้...เหอะๆ) ผมมองบนให้ตัวเองเล็กน้อยจากการที่เผลอหลวมตัวไปเป็นห่วงปีศาจตัวแม่อย่างท่านได้

“แม่โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามออกไปถึงเหตุผลที่ท่านโทรมาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายนิดหน่อย  เนื่องจากเกรงว่าท่านจะมาพูดถึงเรื่องไร้สาระเรื่องไม่เป็นเรื่องให้ผมฟัง แล้วมันจะพาลให้ผมไม่พอใจ โดยเฉพาะเรื่องที่ท่านเคยพูดมาว่าท่านอยากจะได้ผู้หญิงคนนั้น คนที่ช่วยท่านเอาไว้ครั้งที่มีเรื่องคราวก่อนเพื่อให้มาเป็นเมียของผม และถ้าแม่ผมท่านโทรมาด้วยเรื่องนั้นแล้วละก็...ผมวางสายแน่นอน...

“ทำไมย่ะ...การที่แม่จะโทรหาลูกต้องมีธุระหรือเหตุผลอะไรกันห๊ะ...ตาเซฟ” แม่ผมเริ่มแว้ดใส่ผมทันทีหลังจากที่ผมคงจะพูดจาอะไรออกไปไม่ถูกหูท่านเข้า

และเป็นเพราะผมไม่อยากจะมีปัญหาให้เสียอารมณ์ในตอนนี้ บวกกับผมเองก็อยากจะรีบไปกินข้าวกับเมียผมเต็มทีแล้ว ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้ท่านกลับไป เพื่อปล่อยให้ท่านได้พูดถึงเหตุผลที่โทรมาในครั้งนี้ นั่นก็เพราะผมรู้ดีกว่าใครว่าถ้าหากผมลองได้พูดอะไรออกไปก็รังแต่จะทำให้สถานการณ์บานปลายจนอาจจะไม่รู้ถึงเหตุผลที่ท่านโทรมาหาผมในวันนี้เลยก็ได้

“เออ...ฉันรบกวนเวลาแกไม่นานหรอกย่ะ ฉันจะโทรมาบอกแกมสั่งเลยว่า อาทิตย์นี้แกต้องไปกินข้าวที่บ้านป้าเธซ่าด้วยกันนะ ป้าเขาให้แม่มาชวนแกเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ เดี๋ยวจะมาอ้างว่าธุระเยอะแยะอีก นี่แม่ก็เพิ่งจะคุยกับป้าเขาเสร็จถึงได้รีบโทรมาหาแกเลยนี่แหละ” แม่ผมเข้าถึงประเด็นถึงเหตุผลที่ท่านโทรมาหาผมทันที โดยที่มีน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

“ผมไม่ไป...!!” ผมปฏิเสธทันควัน

“ไม่ได้…!! แกต้องไป อีกอย่างครั้งที่แล้วแกก็เสียมารยาทกับป้าเขาไปทีนึงล่ะนะ อย่าให้มันถึงขั้นต้องมาตัดขาดญาติผู้ใหญ่เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียวเลย เพราะถึงยังไงเขาก็ยังเป็นป้าแท้ ๆ ของแก เขาทำทุกอย่างก็เพราะเขารักเขาห่วงแก...เข้าใจไหม!!” แม่ผมที่ไม่ยอมเช่นกันเอ่ยน้ำเสียงเด็ดขาด ยืนยันจะให้ผมไปให้ได้

“ก็ผมไม่อยากไป” ผมยืนกราน เพราะถ้าสิ่งในที่ผมไม่อยากทำผมก็จะไม่ทำเหมือนกัน

“ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นแม่...แกต้องไป!! ยังไงซะก็ถือโอกาสนี้เอาผู้หญิงที่แกแอบซุกไว้มาให้ฉันพิจารณาด้วยเลยแล้วกันว่าผ่านไหม...ถ้าผ่านฉันจะได้ตบแต่งให้มันถูกต้อง จะมาทำหลบ ๆ ซ่อน ๆ อย่างนี้ได้ยังไง แกอย่าคิดว่าแกเก็บผู้หญิงคนนั้นไว้บนหอคอยของแกจะไม่มีใครเขาไม่รู้ไม่เห็นนะ แล้วอีกอย่างผู้หญิงเขาก็มีศักดิ์ศรีนะเซฟ แกเอาเขามาแอบกินอยู่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน...แกเป็นถึงผู้สืบทอดตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลเลยนะทำไมแกถึงคิดไม่ได้...ห๊ะ!!” แม่ผมร่ายเหตุผลยาว พร้อมกับยื่นคำขาดไม่เหลือหนทางให้ผมต้องเลือก

(...หึ...และไม่ต้องสืบเลยว่าผมได้ความดื้อมาจากใคร...ท่านหญิงเธียร่านั้นเอง)