บทที่ 2 แผงคุณสมบัติ

  บทที่ 2 แผงคุณสมบัติ

พวกเขาทั้งสามเงียบและเดินไปที่กระท่อมของพวกเขา

“พ่อ! ท่านกลับมาแล้ว!”

ทันใดนั้น เด็กชายผิวคล้ำและผอมบางวัยสิบสองหรือสิบสามปีก็รีบวิ่งออกจากบ้านและกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินกัวตง เขาเป็นน้องชายของเฉินฟาน ชื่อเฉินเฉิน

เฉินเฉินเงยหน้าขึ้น มองไปรอบ ๆ แล้วถามด้วยความผิดหวัง "พ่อ คราวนี้ท่านนำอาหารกลับมาหรือเปล่า?"

ทันทีที่เขาพูดจบ ท้องของเขาก็เริ่มส่งเสียงโครมคราม

เฉินกัวตงหน้าแดง เขาพูดออกมาอย่างลังเลว่า "ครั้งนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น ครั้งต่อไปๆ"

“แต่นั่นคือสิ่งที่ท่านพูดเหมือนครั้งที่แล้ว”

เด็กชายกระพริบตาปริบๆ ดวงตาของเขาชัดเจนมาก

ผู้หญิงคนนั้นรีบดึงเขาออกไปและบ่นว่า "เจ้าไม่เห็นพ่อของเจ้าได้รับบาดเจ็บเหรอ? ระวังสัมผัสโดนบาดแผลของพ่อเจ้า"

เธอไม่กล้าพูดว่าครั้งนี้พ่อของเจ้าเกือบจะไม่ได้กลับมาแล้ว

 "อา?!"

เด็กชายมองตามสายตาของผู้หญิงคนนั้น และก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ "พ่อครับ ข้าขอโทษ"

“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

เฉินกั๋วตงลูบหัวเด็กชาย จากนั้นมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดว่า "ทำต้มข้าวมาให้เด็กๆหน่อย ที่บ้านมีเงินเหลือไหมข้าจะดูว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปซงเจียเป่าเพื่อแลกอาหารกลับมาได้ไหม?"

“มันหมดไปนานแล้ว แม้แต่แหวนแต่งงานที่ท่านให้ข้าก็ยังถูกแลกไปแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัวแล้วเดินเข้าไปในกระท่อม และตักข้าวครึ่งช้อนที่อยู่ก้นถังแล้วเดินไปทำโจ๊ก

“ข้าวในถังเหลือไม่มากแล้ว ถ้ากินอย่างประหยัดก็อยู่ได้เป็นอาทิตย์ ครอบครับเราไม่มีอะไรจะกินจริงๆ”

“เสี่ยวฟาน(ฟานน้อย)”

เฉินกัวตงโบกมือให้เฉินฟานและถามด้วยความเป็นห่วงว่า "ร่างกายของเจ้าเป็นยังไงบ้าง?"

"ไม่เป็นไรแล้วครับพ่อ"

เฉินฟานพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อเลียนแบบการเคลื่อนไหวและน้ำเสียงของเจ้าของร่างเดิม

ในความเข้าใจของเขา ดูเหมือนเจ้าของร่างนี้จะกลัวพ่อที่เงียบขรึมแต่ใจดีคนนี้เล็กน้อย ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงเหินห่างเล็กน้อย ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา

เฉินกัวตงเปิดปากราวกับว่าเขาต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้าและพูดสั้น ๆ ว่า "ดีแล้ว"

อาหารเย็นเป็นโจ๊กและส่วนใหญ่มีแต่น้ำ แต่มีเมล็ดข้าวอยู่บ้างที่ก้นชามเล็กน้อย

ครอบครัวที่มีสมาชิกสี่คนพากันเลียก้นชาม และเฉินกัวตงซึ่งเป็นเสาหลักของครอบครัวก็ดื่มอีกชามหนึ่ง

หลังจากนั้นพวกเขาก็ไปพักผ่อนกัน

เฉินฟานและน้องชายของเขานอนในห้องทิศตะวันตก และบทสนทนาเบาๆของพ่อแม่ก็ดังก้องอยู่ในหูของเขา แม้ว่าเขาไม่ต้องการฟังก็ตาม

“กัวตง รู้ไหม? วันนี้ข้ารู้สึกกังวลมากว่าท่านจะไม่ได้กลับมาเหมือนคนอื่นๆ” แม่สะอื้นเบาๆ

“ข้าสบายดี เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง” เสียงของชายคนนั้นสงบและทรงพลัง

“แต่ครั้งหน้าล่ะ?”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ

เฉินฟานถอนหายใจออกมาเบา ๆ

อย่ามองชีวิตขาดอาหารว่าเป็นเรื่องลำบากอย่างมาก เพราะหลายๆ คนไม่มีแม้แต่ที่อยู่อาศัยด้วยซ้ำ 

ในเมืองเหล่านั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาเต็มใจรับที่จะรับเจ้าไหนถ้าเจ้าไปถึง แค่พูดถึงอันตรายที่อยู่ระหว่างทาง คนธรรมดาแม้ว่าจะมีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอ

ความแข็งแกร่ง! ความแข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด!

เขาหลับตาลง และด้วยความคิดเล็กน้อยของเขา แผ่นที่คล้ายโฮโลแกรมบางอย่างที่เป็นเหมือนแผงคุณสมบัติของตัวละครในเกมก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา 

ชื่อ: เฉินฟาน

อาณาจักร: ไม่มี

ระดับ: 1 (0/1)

กายภาพ: 8 (ค่าเฉลี่ยของชายที่เป็นผู้ใหญ่แล้วคือ 10 คะแนน และด้านล่างก็เหมือนกัน)

ความแข็งแกร่ง: 7

ความคล่องแคล่ว: 7

วิญญาณ: 5

ทักษะ: ไม่มี

แต้มค่าสถานที่สามารถอัพได้: 1 (เพิ่มขึ้น 1 แต้ม/1 วัน)

นอกจากนี้ด้านหลังระดับยังมีเครื่องหมายบวกขนาดใหญ่ที่เห็นได้ชัดเจน

และเครื่องหมายบวกนี้ไม่ได้อยู่ที่นั่นเมื่อชั่วโมงที่แล้ว เขาเดินทางมาที่นี่เมื่อคืนนี้ และจนถึงคืนนี้ก็ใช้เวลาประมาณ 25 ชั่วโมง

เมื่อแผงคุณสมบัติปรากฏขึ้นครั้งแรก เขาคิดว่ามันเป็นภาพหลอนของเขาเอง จนกระทั่งหลังจากการยืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีก ในที่สุดเขาก็ยืนยันว่าเป็นระบบของเขาที่มาพร้อมกับการเคลื่อนย้ายมิติ

เครื่องหมายบวกนี้ควรใช้คะแนนค่าสถานะเพิ่มได้

เฉินฟานสูดหายใจเข้าลึกๆ ความคิดของเขากดไปที่เครื่องหมายบวกนั้น และเขาเห็นว่าเครื่องหมายบวกที่ด้านหลังดูเหมือนจะถูกอะไรบางอย่างกดทับ 

จากนั้นกระแสความร้อนอันทรงพลังก็พุ่งออกมาจากหัวใจของเขา ไหลไปยังทุกมุมของร่างกายของเขา

"แคร้กๆ"

เสียงแผ่วเบาดังมาจากทุกส่วนของร่างกายของเขา และมีความรู้สึกเปิดกว้างอย่างอธิบายไม่ได้

“มันเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของข้าใช่ไหม?”

ความคิดนี้พุ่งออกมาจากใจของเฉินฟาน และเขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความแข็งแกร่งในร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้น

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีความร้อนก็หายไป ถ้าไม่ใช่เพราะเหงื่อที่ไหลจากร่างกายจนทำให้เสื้อผ้าเปียก เขาคงจะสงสัยว่านี่เป็นเพียงภาพลวงตาของเขาหรือป่าว

เมื่อกำหมัดแน่น เขารู้สึกถึงความแข็งแกร่งอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“ยังไงก็ตาม เปิดแผงคุณสมบัติ!”

เขามองอย่างเร่งรีบ และค่าสถานะของเขาก็เปลี่ยนไปจริงๆ

ชื่อ: เฉินฟาน

อาณาจักร: ไม่มี

ระดับ: 2 (0/2)

กายภาพ: 8.8

ความแข็งแรง: 7.7

ความคล่องแคล่ว: 7.7

วิญญาณ: 5.5

ทักษะ: ไม่มี

แต้มค่าสถานะ: 0 (1 แต้ม/1 วัน)

ดวงตาของเขาสว่างขึ้น และเขาเห็นคุณสมบัติทั้งสี่อย่างทั้งหมดเพิ่มขึ้นประมาณ 10% แม้ว่าแทบจะไม่ถึงมาตรฐานของผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่เลยก็ตาม

ไม่น่าแปลกใจที่ร่างกายของข้ารู้สึกแข็งแรงขึ้น

เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับมีความรู้สึกว่ามีความหวังริบหรี่ในชีวิตในอนาคตของเขาแล้ว

แต่น่าเสียดายที่คะแนนนค่าสถานของเขากลายเป็น 0 อีกครั้ง และไม่มีหนทางที่จะได้รับมันเพิ่ม นอกจากรอเวลา

“ดูเหมือนว่าจะต้องใช้เวลาอีกหนึ่งวันเพื่อรับประสบการณ์เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคะแนน”

เฉินฟานถอนหายใจ และเครื่องหมายบวกด้านหลังระดับของเขาก็หายไป และจากแต่เดิม 0/1 ก็กลายเป็น 0/2 ด้วย

“ดูเหมือนว่าถ้าข้าต้องการอัพเกรดระดับของข้าต่อไป ข้าจะต้องใช้คะแนนค่าสถานะสองแต้ม ข้าไม่รู้วิธีเพิ่มคะแนนค่าสถานะและมันเพิ่มอัตโนมัติแค่วันละหนึ่งแต้ม ตอนนี้ข้าไม่มีอาหารที่จะกินด้วยซ้ำ การมีชีวิตอยู่อีกหนึ่งวันก็หรูหรามากแล้ว”

เฉินฟานพูดกับตัวเอง ดูเหมือนแค่การผ่านวันเวลาของเขาก็ยากลำบากเหมือนกัน

ดวงตาของเขาค่อยๆ เคลื่อนลงและจับจ้องไปที่ช่องทักษะ ซึ่งไม่แสดงอะไรเลย

นี่เป็นการเตือนเขาให้เรียนรู้ทักษะศิลปะการต่อสู้หรือป่าว?

อย่างไรก็ตาม เขาไม่เคยได้ยินมาว่ามีใครในหมู่บ้านนี้รู้จักศิลปะการต่อสู้บ้าง? ตัวเขาเองจำท่าไท่เก๊กในอดีตได้สองสามท่า แต่เขาเรียนรู้มันตอนที่เขาเรียนอยู่ และเขาไม่คิดว่าเขาจะยังทำมันถูกต้องหรือไม่

นอกจากนี้แม้ว่าจะมีไทเก็ก แต่ในสถานที่ที่ขาดแคลนยาเช่นนี้ เขาก็ไม่สามารถต่อสู้กับสัตว์ร้ายได้ เพราะถ้าหากเขาได้รับบาดเจ็บ เขาทำได้เพียงรักษาตัวเองเท่านั้น 

และหากเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป เขาทำได้เพียงรอความตายเท่านั้น

ในการเรียนรู้ทักษะพื้นฐานต่างๆ วิธีที่ดีที่สุดคือเรียนรู้พื้นฐานการยิงธนู จากนั้นก็เป็นปืนเหล็ก ไม้กระบอง และอาวุธด้ามยาวอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นหอก ง้าว หรือทวน และสุดท้ายคือดาบ

"งั้นพรุ่งนี้ข้าจะลองดู"

เฉินฟานตัดสินใจเรียนวิชายิงธนูเป็นอันดับแรกอย่างรวดเร็ว

แม้แต่บ้านของพวกเขายังทำด้วยดินมีเหล็กปะปนอยู่ไม่มากนัก และคันธนูเหล็กก็อาจจะหายากกว่านี้อีก 

แม้แต่พ่อของเขาและคนอื่นๆมีเพียงสองหรือสามคนเท่านั้นที่มีธนูยาวติดตัว และคนอื่นๆ ใช้หอกยาว โล่ และอาวุธระยะประชิดอื่นๆ

สำหรับปืน? นั่นเป็นของมีค่าอย่างมาก การใช้มันฆ่าสัตว์อสูรระดับต่ำก็เหมือนเรื่องตลก เพราะมันได้ไม่คุ้มเสียอย่างมาก!

แต่นั้นไม่สำคัญ ถ้าไม่มีธนูให้ยืมจริงๆก่อนอื่นเขาสามารถใช้ไม้รวมกับสายธนูเก่าๆ หรือเส้นเอ็นของสัตว์อสูรเพื่อทำคันธนูไม้ได้ การรวบรวมสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องยาก

แม้ว่าการยิงธนูจะไม่ใช่ศิลปะการต่อสู้ แต่มันก็สามารถใช้ป้องกันตัวได้ ในอนาคตเขาจะต้องได้ไปล่าสัตว์กับทีมล่าอย่างแน่นอน เพราะท้ายที่สุดการพึ่งพาผู้อื่นไม่ใช่วิธีที่ดีอย่างแน่นอน

และด้วยโลกที่โหดร้ายใบนี้ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตรอดถ้าไร้ซึ่งความแข็งแกร่ง

ขณะที่เฉินฟานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ค่อยๆ รู้สึกง่วงและหลับไปจนกระทั่งเช้าตรู่ เมื่อเขาถูกปลุกด้วยเสียงกรีดร้องที่ดังมาจากภายนอก