บทที่ 146 ของขวัญจากเรน่า

--- เอลิซ Talk ---

 

หลังจากที่ฉันฟังเรน่าเล่าให้ฟังจบ ดวงตากลมโตแสนสวยก็เริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสทันที ความรู้สึกมากมายก่อตัวขึ้นภายในใจ ฉันไปทำอะไรให้ใครทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

 

และเมื่อพอมองไปยังใบหน้าคมเข้มของคนที่นั่งเคียงข้าง ก็พบเข้ากับใบหน้าถมึงทึงที่ดูโกรธจัดจนฉันเองยังอดกลัวไม่ได้

 

ฉันที่เห็นแบบนั้น ได้แต่นั่งก้มหน้าพยายามสลัดน้ำตาที่กำลังจะไหลให้กลืนหายกลับไปเช่นเดิม เพราะรู้ดีว่าในสถานการณ์นี้ ฉันไม่ควรจะทำอะไรให้มันแย่ไปมากกว่านี้แล้ว

 

และฉันรู้ดีว่าถ้าเขาเห็นน้ำตาของฉัน วันนี้เนื้อนวลอาจจะไม่รอดแน่...

 

เมื่อฉันปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติแล้ว ฉันก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับที่มือของเขา ก่อนที่จะบีบกระชับให้แน่นขึ้น

 

เขาที่หันกลับมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่อ่อนลง แม้ว่าดวงตาสีเทาเข้มจะดูแดงก่ำไปด้วยความโกรธ แต่ฉันรู้ดีว่าเขารู้สึกแย่แค่ไหนที่ปกป้องฉันไม่ได้เลย

 

ฉันส่ายหัวให้เขาน้อย ๆ เป็นเชิงบอกว่าฉันไม่เป็นอะไร แต่การกระทำของฉันมันกลับทำให้เขารู้สึกแย่ขึ้นไปอีก เขาค่อย ๆ กุมมือนุ่มของฉันแล้วเอาขึ้นไปจุมพิตเบา ๆ จากนั้นก็เอาไปแนบที่แก้มด้วยความรัก การกระทำของเขามันช่วยปลอบโยนความรู้สึกของฉันให้รู้สึกดีได้จริง ๆ มันช่างอบอุ่นไปถึงหัวใจของฉัน

 

และด้วยความรู้สึกของฉันในตอนนี้ ฉันไม่อยากจะถือสาหาความอะไรกับใครอีกแล้ว เนื่องจากเนื้อนวลเองก็ได้รับบทลงโทษที่สาสมจากคุณเซฟไปแล้ว

ดังนั้นทุกอย่างก็ให้มันแล้วแล้วไป ต่างคนต่างอยู่แล้วกัน...

 

 

--- เซฟ Talk ---

 

ผมแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เพิ่งได้ยิน แต่เมื่อมาพิจารณาดูดี ๆ แล้วทุกอย่างก็ดูจะเข้าเคล้าไปซะหมด รวมถึงความสงสัยที่ว่า ทำไมป้าเธซ่าถึงออกอาการเกลียดเอลิซมากขนาดนั้น ทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน

 

นั่นก็เพราะอีเนื้อนวลคนเดียว ที่มันใส่ร้ายเมียรักของผมจนทำให้ท่านเกลียดเธอ

 

ผมที่คั่งแค้น กัดฟันแน่น ดวงตาฉายแววแข็งกร้าว ผมโกรธมากจนแทบอยากจะพุ่งตัวขับเรือตามออกไปฆ่าอีเนื้อนวลให้รู้แล้วรู้รอด ยิ่งเมื่อได้เห็นเธอก้มหน้าเพื่อสกัดกั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ผมเห็น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกทั้งรักทั้งสงสารเธอจับใจ

 

ทำไมผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมความรักที่ผมให้เธอมันถึงหนักเกินไปสำหรับเธอ จนทำให้เธอต้องเจ็บ และทำไมผมเองถึงปกป้องเธอไม่ได้

 

แต่เธอก็ยังเป็นเธอ ผู้หญิงที่อ่อนโยนและแสนดีตลอดมา เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม แม้ว่าดวงตากลมสวยมีเสน่ห์ของเธอที่ผมชอบ จะแดงระเรื่อเนื่องจากห้ามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ แต่ในแววตานั้นยังส่งความรักและบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรกลับมา และพร้อมที่จะอภัยให้ทุกคนที่ทำร้ายเธอ

 

แม้ว่าเธอจะบอกว่าไม่เป็นอะไร แต่ในใจผมรู้ดีว่าเธอเป็น และนั่นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ ผมควรจะชดเชยให้เธอยังไงดีกับเหตุการณ์นี้รวมถึงทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ด้วย เพราะถ้าแค่ความรักที่ผมมีให้เธอ มันก็คงน้อยเกินไปที่จะตอบแทนในสิ่งที่เธอต้องอดทนกับผม กับคนรอบตัวผม ผมควรจะทำยังไง ผมกลัวที่จะเสียเธอไป ถ้าวันหนึ่งเธอทนไม่ไหว

 

 ผมมองไปยังใบหน้าเธอพร้อมกับความคิดที่ดังก้องในใจ ใบหน้าสวยแสนอ่อนโยน มันทำให้ผมได้แต่คิดว่า

 

...เอลิซ อยู่ให้เฮียได้รักไปนาน ๆ นะ ให้เฮียได้ชดเชยทุกอย่าง ให้เฮียได้ปกป้องเอลิซตลอดไป นะคะสุดที่รักของเฮีย...

 

ผมที่ตะโกนก้องบอกคำเหล่านี้ออกมาให้ดังภายในใจเพื่อตอกย้ำในสิ่งที่ผมต้องทำให้เธอ ก่อนจะรวมมือเธอขึ้นมาจูบแล้วแนบไปที่แก้มสากของผมอย่างเนิ่นนาน

 

เราสองคนที่กำลังจมอยู่กับความรู้สึกหลากหลายที่เกิดขึ้น โดยที่ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่ปล่อยให้เวลาค่อย ๆ ผ่านไปเพื่อทำให้ความหนักอึ้งในใจของเราทั้งสองมันเบาบางลง ก่อนที่จะมีเสียงเอ่ยบางอย่างออกมาจากปากของคนที่นั่งเป็นสักขีพยานอยู่ตรงนี้

 

“แล้วเซฟจะเอายังไง” เรน่าเอ่ยถาม โดยที่มีความรู้สึกหวาดหวั่นอยู่เหมือนกัน

 

“มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูเป็นยังไง” ผมตอบเรน่าไปด้วยน้ำเสียงนิ่ง แต่แววตากลับฉายไปด้วยความอำมหิต

 

“ปล่อยเนื้อนวลไปเถอะเฮีย เอลิซไม่อยากจะจองเวรจองกรรมกับใครอีกแล้ว” เสียงหวานของคนที่ผมรัก และยังเป็นคนที่ถูกกระทำให้เสียใจเอ่ยปรามผมเอาไว้

 

ผมหันไปมองใบหน้าหวานที่ผมรักอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ กลับไปเพื่อให้เธอสบายใจ แต่ทว่าในใจของผมเองนั้นกลับร้อนรุ่มจนอยากจะถลกลิ้นของอีคนที่สตอใส่ร้ายเมียผมออกมาตัด แล้วเอามาสับให้รู้แล้วรู้รอด ความเกลียดที่กำลังครอบคลุมไปทุกอณูร่างกายผม มันทำให้ผมแทบจะคลั่งขึ้นมาอีกครั้ง

 

และถ้าผมไม่ได้จัดการมัน ก็อย่ามาเรียกผมว่าเซบาสเธียเลย...

 

เรน่าที่ดูเหมือนจะรู้ว่าผมจะทำอะไร ถึงกับลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ เพราะตัวเธอเองรู้ดีว่าถ้าลองเซบาสเธียได้หมายหัวใครแล้วล่ะก็ ไม่มีใครหน้าไหน...รอด... (เฮ้ออออ เตรียมรับโชคได้เลยเนื้อนวลเอ้ยยย ดันมาเล่นกับใครไม่เล่น)

 

เมื่อเรน่าได้ทำทุกอย่างอย่างที่ตัวเองสบายใจที่จะทำเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้เตรียมตัวที่จะลุกไปเก็บข้าวของเพื่อที่จะกลับไปบ้านของตัวเองสักที พร้อมกับนึกขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจมาในครั้งนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอยังนึกเสียใจอยู่เลย

 

นั่นก็เป็นเพราะว่าการที่เธอมาในครั้งนี้ แม้ว่าผลลัพธ์มันจะไม่เหมือนกับสิ่งที่เธอคิดและตั้งใจที่จะให้มันเป็นตั้งแต่แรก แต่ว่าผลที่ได้มานั้นมันกลับดีเกินคาด เธอที่ได้ปลดล็อกทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในใจมานาน ความรู้สึกที่ไม่เคยชัดเจนก็ถึงเวลาที่ได้ชัดเจนกับมันสักที

 

และแม้ว่าตอนนี้เธออาจจะยังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง แต่มันก็น้อยมากเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่มีมาก่อนหน้านี้ โดยที่เธอเองก็คิดว่าอีกไม่ช้าช้างหน้าความรู้สึกเสียใจที่มีมันก็คงจะค่อย ๆ จางหายไปเอง และพอเมื่อวันนั้นมาถึงเธอก็จะมองเขาเป็นเพื่อน ที่เป็นเพื่อนจริง ๆ ได้อย่างสนิทใจสักที

 

เรน่ายกยิ้มให้กับสิ่งที่ตัวเองคิด และก่อนที่เธอจะจากไป เธอก็ได้หันกลับมาพูดบางอย่างที่ทำให้ทั้งฉันและคุณเซฟรู้สึกโล่งใจทันที พร้อมกับรู้สึกขอบคุณเธอในเวลาเดียวกัน

 

“เซฟ เอลิซ ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องหมั้นที่ฉันไปกุเรื่องขึ้น เดี๋ยวฉันจะไปสารภาพกับพ่อแม่ และ คุณลุงคุณป้าเอง” เรน่าพูดจบพร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ แล้วเธอก็เดินหันหลังจากไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองที่เราสองคนอีกเลย

 

“ขอบคุณนะ เรน่า” ฉันตะโกนบอก โดยที่ดวงตากลมโตมองไปตามแผ่นหลังสวย ที่ดูอ้างว้าง พร้อมกับความคิดที่อยากจะบอกเรน่า แต่ทว่า...มันคงไม่เหมาะถ้าจะบอกในเวลานี้

 

โดยสิ่งที่อยากจะบอกเรน่าก็คือ สักวันหนึ่งเธอจะลืมเขาได้ สักวันหนึ่งเธอจะไม่เจ็บเพราะเขา สักวันหนึ่งเธอจะไม่รักเขา...เขาที่เป็นของฉัน โชคดีนะเรน่า ขอให้เธอได้เจอคนที่เธอรักและรักเธอ ฉันยิ้มน้อย ๆ ให้กับแผ่นหลังนั้น

 

“ขอบใจมากโว้ยยยย” เสียงคนข้าง ๆ ฉันก็ตะโกนสำทับฉันอีกที แม้ว่าเสียงและคำพูดของเขาจะดูกระด้าง แต่แววตาเขาที่ได้มองไปยังเพื่อนสาว กลับดูสดใสอิ่มเอมใจ เพราะไม่ใช่แค่เรน่าที่ปลดล็อกความรู้สึกในใจ เขาเองก็ปลดล็อกความอึดอัดใจยามที่อยู่ใกล้เรน่าด้วยเช่นกัน

 

เรน่าหยุดชะงักลงเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นมาโบกให้เราทั้งสองคนเบา ๆ ก่อนจะเดินลับตาไป...