บทที่ 118 เรื่องแบบนี้บังคับกันไม่ได้

ฉันเอื้อมมือตัวเองไปจับมือของเขา แล้วเอาขึ้นมาจูบที่ฝ่ามือเบาๆ ก่อนจะเอาลงมาแนบที่แก้มนวลของตัวเองด้วยความรัก หลังจากนั้นก็เริ่มอธิบายในสิ่งที่ตัวเองคิดให้เขาฟัง...

“เฮียค่ะ เอลิซไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ค่ะ ทั้งหมดนั่นก็เป็นเพราะที่ผ่านมาเฮียแสดงความจริงใจ แสดงความรัก ความห่วงหาอาทรทั้งต่อความรู้สึกของเอลิซและต่อร่างกายของเอลิซ ซึ่งมันมากพอที่จะทำให้เอลิซไม่คิดเล็กคิดน้อยและมั่นใจในตัวเฮียและหัวใจของเฮียมากขึ้น อีกทั้งที่ผ่านมาอาจจะเป็นเพราะว่าเราสองคนไม่ค่อยเชื่อใจกัน คอยแต่จะระแวงกันและกัน จนมันทำให้เรามีปัญหาไม่เข้าใจกัน ผิดใจกันอยู่บ่อยๆ เอลิซเลยคิดว่า...ต่อไปนี้เรามาทำตรงให้ดีขึ้นดีไหมคะ เรามาเชื่อใจกันให้มากขึ้น ระแวงกันให้น้อยลง มาทำให้ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคนมั่นคงจนถึงขนาดที่ไม่มีใครจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเราได้” ฉันบอกเขาด้วยท่าทีที่แน่วแน่ และแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น

“และอีกประการหนึ่งที่เอลิซอยากให้เขามาพักด้วยกันกับเราที่นี่ เพราะเอลิซอยากทำให้เขาเห็นว่า เขาไม่มีวันที่จะเข้ามาแทรกระหว่างกลางความรักของเราสองคนได้ เอลิซจะทำให้เขาได้เห็น เพื่อที่เขาจะได้ยอมถอยความรู้สึกออกห่างจากเฮียได้ด้วยตัวเขาเอง...ดีไหมคะ” ฉันยังคงบอกในสิ่งที่คิดต่อให้เขาฟัง ด้วยความรู้สึกจริงใจและไม่ได้คิดร้ายต่อใครเลย...

เมื่อฉันพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดไปหมดแล้ว ฉันก็ได้กอบกุมมือของเขาเข้ามาแนบที่แก้มอีกครั้ง พร้อมกับคิดถึงสิ่งที่ฉันได้ตัดสินใจทำลงไปด้วยความรู้สึกที่แน่วแน่มากยิ่งขึ้น ฉันมั่นใจว่าฉันคิดถูกแล้ว และจะไม่มานั่งเสียใจทีหลังแน่นอน เพราะเนื่องจากที่ผ่านมาฉันที่เคยคิดว่าการที่เรน่าถูกคุณเซฟตัดความสัมพันธ์กันไปแล้ว มันจะทำให้ฉันเลิกระแวงและสบายใจขึ้น แต่พอมารู้ว่าเธอยังมีแม่ของเขาคอยซัพพอร์ตอยู่ มันทำให้สิ่งที่ฉันหยุดคิดไปแล้วกลับสั่นคลอนขึ้นมาอีกครั้ง เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องจัดการอะไรบางอย่างให้ชัดเจน

และในเมื่อฉันไม่อาจหลีกหนีปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนี้ไปได้ ดังนั้นฉันควรที่จะเผชิญหน้ากับมัน และเพื่อที่จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นได้เห็น ได้รู้สึก ให้เธอคิดได้ด้วยตัวเองว่าเธอไม่ควรที่จะเข้ามาแทรกแซงความสัมพันธ์ของฉันกับคุณเซฟ ไม่ว่าจะด้วยรูปแบบไหนก็ตาม และฉันคิดว่าเมื่อเธอมีความรู้สึกแบบนั้นเมื่อไหร่ เธอจะเป็นคนที่ถอยออกไปเอง

แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายแล้ว ฉันก็หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ เพราะถ้าเมื่อวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ ฉันก็ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าแม่ของเขาจะมาบังคับให้เขาต้องเลือก หรือว่าบังคับให้เราต้องเลิกกัน เพราะถึงแม้ว่าแม่เขาจะสนับสนุนเรน่ามากแค่ไหน แต่ถ้าเธอไม่ยอมรับการสนับสนุนนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์

และนี้ก็เป็นวิธีเดียวที่ฉันคิดได้ในตอนนี้ มันเป็นวิธีที่ฉันคิดว่าจะกระทบต่อทุกคนน้อยที่สุด...ฉันหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นนะ...

ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองไปยังดวงตาสีเทาเข้มของเขา เพื่อทำให้เขามั่นใจว่าฉันจะไม่เสียใจกับสิ่งที่ฉันได้ตัดสินใจทำลงไปเด็ดขาด

เขามองฉันกลับมาด้วยสายตาที่อ่อนโยนเช่นเคย พร้อมกับส่งยิ้มละมุนมาให้ฉัน ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจูบที่แก้มฉันเบาๆ แม้ในใจของเขาจะกังวลกลัวว่าอดีตเพื่อนจะมาทำให้คนที่เป็นเหมือนดั่งดวงใจที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ต้องร้องไห้ เสียใจ หรือน้อยใจอีก แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเห็นด้วยกับความคิดของเธอ

เขาละใบหน้าออกมาจากการสูดดมกลิ่นหอมจากพวงแก้มนุ่ม ก่อนจะออกคำสั่งกับป้าสายที่ยังคงยืนหันหลังไม่ไปไหนตั้งแต่ต้น

“ป้าสาย ไปบอกไอ้เรน่ามันแล้วกันนะ ว่าผมอนุญาตให้พักที่บ้านใหญ่หลังนี้ได้” เขาเอ่ยเสียงเข้มสั่งป้าสาย โดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

“ได้เจ้าค่ะ” ป้าสายรับคำก่อนที่จะรีบกุลีกุจอรีบเดินออกไปทันที พร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ ด้วยความโล่งอก เพราะตัวแกนึกว่าวันนี้ตัวเองจะได้สิ้นชื่ออยู่กลางบ้านพักด้วยน้ำมือของท่านเซบาสเธียซะแล้ว

พอป้าสายเดินลับตาไป ฉันก็หันกลับมาฉีกยิ้มหวาน ก่อนจะเอามือคล้องไปที่คอของเขา แล้วโน้มใบหน้าคมให้ก้มลงมารับความหวานจากริมฝีปากนุ่มของฉันแทนคำขอบคุณ ที่เขายอมฟังคำขอและทำตามวิธีการของฉัน

จุ๊บ ~~

“Thank you kiss นะคะ ~~” ^-^

ในจังหวะที่ฉันหวังแค่จะจุ๊บเขาเพื่อแทนคำขอบคุณเท่านั้น แต่คนเจ้าเล่ห์อย่างเขามีหรือจะปล่อยโอกาสทองให้หลุดลอยออกไป เขาประคองหัวทุยของฉันด้วยสองมือก่อนจะจัดการเปิดริมฝีปากอวบอิ่ม แล้วใช้ลิ้นสวาทล่วงล้ำเข้าไปกวาดต้อนความหวานอย่างดูดดื่มจนทำให้ฉันเผลอตอบรับความหวานที่เขามอบให้ เราทั้งสองคนแลกเปลี่ยนของเหลวของกันและกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่ง...

“อุ้ย ~~” ป้าสายที่เดินนำเรน่าเข้ามาถึงก่อน ได้มาเห็นภาพชวนปั่นป่วนอีกครั้ง ก่อนที่แกจะรีบเอามือขึ้นมาปิดปากแทบไม่ทัน เพราะไม่อยากให้เสียงร้องวี้ดว้ายเล็ดลอดออกมา เนื่องด้วยกลัวว่าถ้าแกส่งเสียงครั้งนี้ เจ้านายคงได้สั่งให้คนจับแกหมกอยู่ใต้ทรายเป็นแน่

และก่อนที่ตัวแกจะคิดฟุ้งซ่านไปไกล ก็เหมือนว่าแกจะนึกอะไรขึ้นมาได้ว่าได้นำใครสักคนเดินเข้ามา จากนั้นป้าสายจึงค่อยๆ หันไปหน้ากลับไปมองคนที่เดินตามมาทางด้านหลังด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ...

นั่นก็เป็นเพราะว่าทำไมแกจะไม่รู้ว่าคุณหนูเรน่าลูกของเพื่อนสนิทของนายท่านใหญ่และนายหญิงใหญ่ ที่แกเห็นติดตามมาเที่ยวที่เกาะแห่งนี้บ่อยๆ ตั้งแต่เล็กแต่น้อย เธอรู้สึกยังไงกับนายท่านเซบาสเธีย เพียงแต่ไม่มีใครรู้ความรู้สึกของนายท่านเซบาสเธียเท่านั้นว่ารู้สึกยังไงกับคุณหนูเรน่า...

แม้ว่าที่ผ่านมาใครๆ ก็ต่างคิดกันว่าสุดท้ายแล้วทั้งสองคนนี้คงต้องลงเอยกัน ทั้งด้วยฐานะชาติตระกูล ทั้งความเหมาะสม อีกทั้งสองครอบครัวยังสนิทกันมากอีกด้วย เพราะฉะนั้นไม่มีทางที่นายหญิงคนใหม่ของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลจะเป็นคนอื่นไปได้เลย และแถมยังมีข่าวลือเรื่องการหมั้นหลุดลอดออกมาอีกด้วย จึงทำให้ลูกน้องแต่ละคนต่างรอฟังข่าวดีของทั้งสองตระกูล

แต่แล้ว!! ใครจะไปคิดว่าจู่ๆ นายท่านเซบาสเธียจะพาผู้หญิงหน้าตาน่ารักจากไหนมาก็ไม่รู้ แถมยังเรียกเมียซะเต็มปากเต็มคำอีกด้วย เฮ้อออ...แค่คิดก็อดสงสารคุณหนูเรน่าไม่ได้

ป้าสายที่จับจ้องไปยังใบหน้าลูกครึ่งสวยที่แกเห็นมาตั้งแต่เล็กๆ ด้วยความรู้สึกสงสารที่ท่วมท้นเต็มอก แต่แกเองก็ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรได้ เพราะรู้ดีว่าเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ ...