บทที่ 60 สถานที่คุ้นเคย

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับมา ก่อนจะรีบเก็บของเข้ากระเป๋าสะพาย แล้วจูงมือคนร่างโตให้เดินตามออกมา

“ไปกันเถอะค่ะ เอลิซหิวแล้ว” ฉันบอกเขาโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าเขาเลย เพราะฉันไม่อยากให้เขาเห็นดวงตาที่มีน้ำใสๆ คลอจนขอบตาแดง

เขากระชับมือฉันแน่นเพื่อปลอบใจ และส่งสัญญาณบอกเป็นนัยๆ ว่าเขาอยู่ตรงนี้เสมอ

ฉันยิ้มออกมาบางๆ ด้วยความรู้สึกขอบคุณเขาจากใจจริง แล้วนำหน้าพาเขาเดินไปเลือกร้านอาหาร