บทที่ 59 อักษร A กับ S

สิ้นเสียงเรียกจากหน้าประตู สีหน้าแต่ละคนคือ...

 

พี่กิต : (*0*)

 

ฉัน : (-///-)

 

คุณเซฟ : (-*-)

 

“จังหวะนรกอีกแล้วกู” ฉันได้ยินเสียงพี่กิตงึมงำกับตัวเอง ในขณะที่ยืนก้มหน้าทำตัวไม่ถูก

 

“มึงนี่นะ วันนี้ก้าวตีนข้างไหนออกนอกบ้านมาห๊ะ!! ถึงได้ขัดกูจริงๆ ” เป็นคุณเซฟที่เอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย

 

ส่วนฉันที่ตอนนี้นั่งซบหน้าเข้ากับต้นคอของคุณเซฟนิ่ง เพื่อหนีอาย ที่ทำอะไรไม่ระวังจนมีคนมาเห็นเข้าจนได้

 

“มีอะไร!!” น้ำเสียงเข้มดุดันเอ่ยออกไปถามลูกน้องคนสนิท

 

“คือจะมาบอกว่าโทรศัพท์ได้แล้วครับนาย ผมกลัวว่านายจะรอนานเลยรีบมาบอก” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถึงเหตุผลที่เข้ามาขัดจังหวะแบบไม่ได้ตั้งใจ

 

สายตาเขาที่จ้องไปยังลูกน้อง ถ้าเป็นมีด คงจะเฉือนคนตรงหน้าออกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว

 

“เอาเข้ามาสิ” เขาเอ่ยบอก ในขณะที่ยังให้ฉันนั่งคร่อมเขาอยู่เหมือนเดิม

 

“ฮะ..เฮีย ปล่อยเอลิซให้นั่งดีๆ ก่อนไหมคะ ถ้าพนักงานมาเห็นเขาจะเอาไปนินทาได้นะ” ฉันพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาข้างหูของเขา บอกให้เขาปล่อยให้ฉันนั่งแบบปกติ เหตุผลเพราะฉันกลัวดูไม่ดี และฉันก็อายด้วย

 

“นั่งแบบนี้แหละ ลองใครมันกล้าเอาเมียเฮียไปนินทา นั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่มันจะได้ทำบนโลกใบนี้” เขาตอบกลับฉันด้วยเสียงที่เยือกเย็น และไม่มีความล้อเล่นอยู่ในน้ำเสียงนั้น

 

รอไม่นาน พนักงานที่ดูแลตั้งแต่ต้น ก็เดินตามหลังพี่กิตเข้ามา สายตาพนักงานรีบหลุบต่ำลงทันที เมื่อเจอกับสายตาที่เย็นชาของเขา

 

ความสั่นของร่างกายที่ไม่อาจปกปิดได้ จึงทำให้พนักงานเอ่ยอธิบายด้วยเสียงตะกุกตะกัก จนคุณเซฟมองด้วยความรำคาญ ก่อนจะโบกมือไล่ให้ออกไป

 

“สั่นแบบนั้นคงจะอธิบายให้กูฟังรู้เรื่องหรอก ไปเรียกโปรแกรมเมอร์มาสิ กูจะถามเอง” เมื่อพนักงานสาวออกไปแล้ว คุณเซฟก็เอ่ยสั่งพี่กิตทันที

 

โปรแกรมเมอร์เดินเข้ามาทันที เนื่องจากยืนรออยู่ที่หน้าห้องอยู่แล้ว และเพราะน่าจะได้ยินคำสั่งของเขา

 

“เรียกข้อมูลมาได้ครบไหม” เขาเอ่ยถาม

 

“ครบครับนาย” โปรแกรมเมอร์ตอบ

 

ฉันที่นั่งซุกไปที่ซอกคอคุณเซฟอยู่ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาถามแม้จะมีคำถามมากมายเกี่ยวกับข้อมูลในโทรศัพท์ เพราะอายท่าทางที่ค้างอยู่ ณ ตอนนี้ แต่ยังดีที่โปรแกรมเมอร์ของเขาบอกว่าสามารถกู้ข้อมูลสำคัญทุกอย่างได้มาครบ

 

“แล้วข้อมูลที่ไม่จำเป็นจัดการลบทิ้งหมดแล้วใช่ไหม” เขาถามต่อ คงหมายถึงพวกรูปคู่ เบอร์โทร ข้อความหรือสิ่งที่เกี่ยวข้องกับไอ้เคนสินะ

 

“เรียบร้อยแล้วครับนาย” โปรแกรมเมอร์ของเขาตอบกลับเสียงเรียบเช่นกัน

 

“ดีมาก ไปรับเงินพิเศษที่ไอ้กิต แล้วไปได้เลย” เขายกยิ้มด้วยความพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่ใจเขาต้องการ ก่อนจะโบกมือไล่ให้โปรแกรมเมอร์ออกไป

 

ฉันรีบดีดตัวขึ้นมาทันที เตรียมตัวจะลุกเพื่อไปดูโทรศัพท์เครื่องใหม่ของฉัน

 

หมับ!!

 

“จะรีบไปไหนคะ” เขาเอ่ยถามขณะที่มือก็คว้าเอวฉันให้กลับมานั่งท่าเดิม

 

“เอลิซก็จะไปดูโทรศัพท์นะซิคะ อยากรู้ว่าได้ข้อมูลมาครบไหม” ฉันตอบกลับเขาไป สายตาก็จับจ้องไปยังมือถือเครื่องใหม่ไม่วางตา

 

“ขอรางวัลหน่อย” เขาบอกจุดประสงค์ที่ยังรั้งตัวฉันไว้บนตักแกร่ง

 

“รางวัลอะไร ก็เฮียทำโทรศัพท์เอลิซพัง เฮียก็ต้องซื้อคืนให้อยู่แล้ว จะมาทวงรางวัลอะไรมิทราบค่ะ” ฉันประท้วงออกไปใส่คนเจ้าเล่ห์นักฉวยโอกาส

 

“ไม่ให้เดี๋ยวเฮียให้เองก็ได้”

 

ฟอด~~

 

เขายื่นจมูกมากดลงที่พวงแก้มเนียนใสของฉัน อย่างถือวิสาสะ

 

“อุ๊ย... มั่วนิ่มเก่งจังเลยนะคะ ถ้าพอใจแล้วก็ปล่อยได้แล้วค่ะ เอลิซอยากไปดูโทรศัพท์ใหม่แล้ว” ฉันเอามือลูบแก้มเพราะรู้สึกจั๊กจี้ที่หนวดเล็กๆ ทิ่มแก้มลงมา ก่อนจะเอ่ยบอกเขาเสียงหวาน ขณะที่มือก็คล้องคอเขา พร้อมกับส่งสายตาทำท่าทางออดอ้อนเย้ายวน

 

“ยั่วเก่งแบบนี้ระวังจะไม่ได้ลุกนะ” เขาบอกพร้อมส่งสายตาหื่นกระหายมาให้ฉัน

 

“พอแล้วค่ะ เลิกแกล้งได้แล้ว เอลิซขอไปดูโทรศัพท์ก่อนนะคะ” ฉันรีบลุกขึ้นทันที ถ้าขืนอยู่นานกว่านี้ วันนี้คงไม่ได้ออกจากห้องรับรองแขกนี้แน่

 

ฉันเดินมาหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เขาซื้อให้ขึ้นมาดู ความหรูหราไม่ต้องพูดถึง ตัวเครื่องทำจากทองคำแท้ รวมถึงอะไหล่ทุกตัวด้วย ส่วนด้านหลังโทรศัพท์ เขาก็ทำการฝังเพชรลงไป โดยเรียงเป็นอักษร A กับ S ไขว้กันดูแปลกตา

 

เขาเดินตามฉันมา ก่อนจะมายืนคร่อมด้านหลังของฉัน ในลักษณะที่ฉันนั่งส่วนยืน ก่อนจะยื่นหน้ามาเกยที่ไหล่ของฉัน เพื่อดูโทรศัพท์ที่เขาสั่งทำมาให้ฉันโดยเฉพาะ เพราะเขาเองก็เพิ่งเห็นวันนี้วันแรกพร้อมกันกับฉัน

 

ฉันพลิกซ้ายพลิกขวาดูไปทั่ว

 

“เป็นไงถูกใจไหมคะ” เขาถามความคิดเห็นของฉัน

 

“สวยดีค่ะ แพงไหมคะเนี้ย” ฉันตอบกลับ ทั้งที่สายตายังสำรวจโทรศัพท์ในมือ

 

“ไม่รู้สิ เฮียสั่ง ไอ้กิตจ่าย” เขาตอบเสียงเรียบ ส่วนสายตาก็มองไปที่โทรศัพท์เช่นกัน

 

“แต่เอ๊ะ..อักษร A กับ S นี่ หมายความว่าไงหรอค่ะ A พอจะเข้าใจได้ว่าเป็นตัวย่อชื่อของเอลิซ แต่ S นี่สิ...” ฉันถามไปด้วยความสงสัยจริงๆ

 

“อักษรย่อชื่อผัวไงค่ะ แค่นี้จำผัวตัวเองไม่ได้แล้วหรอ” เขายื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูฉันด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เหมือนอยากจะกรีดความเยือกเย็นนั้นให้ขึ้นไปทิ่มกระตุ้นสมองให้จำว่าระหว่างฉันกับเขาเราเป็นอะไรกัน

 

“มัดมือชกกันแบบนี้เลยหรอค่ะ...หึหึ” ฉันแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนเอ่ยถามเขาไปอย่างเหนื่อยใจ

 

“ก็ทำไว้ เผื่อวันหน้าไอ้น่าโง่ตัวไหน บังอาจมาขอเบอร์เมียเฮีย เผื่อมันจะได้เอะใจบ้าง ว่าตัวอักษรหลังมือถือ คือชื่อผัวเขา” เขาพูดแบบคิดเผื่อถึงอนาคตไว้เลย

 

ฉันได้แต่ส่ายหัวน้อยๆ กับความขี้หึงที่โอเวอร์ของเขา

 

ฉันตรวจดูข้อมูลที่อยู่ในโทรศัพท์ โปรแกรมเมอร์ของเขาเก่งจริงๆ ที่สามารถกู้ข้อมูลมาได้หมด และอีกส่วนที่เก่งจริงๆ ก็คือ ข้อมูลหรือรูปภาพที่เกี่ยวกับไอ้เคน หรือเบอร์ใครก็ตามที่ชื่อมีความน่าจะเป็นผู้ชาย ถูกลบเกลี้ยงโทรศัพท์ ไม่หลงเหลือข้อมูลใดๆ เลย

 

ฉันขี้เกียจจะถามว่าข้อมูลเบอร์โทรหายไปไหน เพราะมันก็มีทั้งเบอร์โทรเพื่อนสมัยเรียน เพื่อนร่วมงาน เบอร์ลูกค้า ถ้าขืนถามไปกลัวจะไปกระตุ้นต่อมโมโหเขาอีก ฉันเลยได้แต่ปล่อยภาพไป ก่อนจะไปหยุดที่รูปภาพพ่อกับแม่ของฉัน ฉันมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกคิดถึง พ่อกับแม่ฉันหายไปนานเท่าไรแล้ว จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉันคิดถึงพวกท่านไหม พอคิดแบบนั้นความรู้สึกมันก็ไปจุกอยู่ที่หน้าอก ก่อนจะตีตื้นขึ้นมาจนทำให้ขอบตาร้อนผ่าว

ฉันพยายามสลัดความรู้สึกเศร้าทิ้ง ท่านคงมีเหตุผลของท่าน ฉันมั่นใจว่าสักวันพวกท่านต้องกลับมาอธิบายให้ฉันฟังอย่างแน่นอน...