บทที่ 15...3/3 สิ้นสุดการอัพค่ะ
ร่างเพรียวในชุดราตรีขยับตัวกอดตัวเองเมื่อรู้สึกหนาว แต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็รู้สึกอุ่น กี่โมงแล้ว วันนี้เธอต้องไปทำงานไม่ใช่หรือ ทำไมนาฬิกาไม่ปลุก อรอินทุ์ขยับตัวอีกรอบก่อนจะยันแขนกับที่นอนแล้วลุกขึ้นนั่ง ชักแปลกๆ แต่นึกไม่ออกว่าแปลกตรงไหน ก่อนนอนเธอลืมล้างเครื่องสำอางหรือเปล่า หน้าถึงได้หนักๆ แถมเมื่อคืนยังฝันหลายเรื่อง แต่ละเรื่องน่าปวดหัวทั้งนั้น
อรอินทุ์เบ้ปาก ถอนใจยาว ขอบคุณอะไรก็ตามที่ตอนนี้ไม่เห็นคนเยอะๆ แถมยังมาพร้อมแสงแฟลชกระแทกตาจนพร่าไปหมด
“ฝัน...น่าจะฝัน... ฝันร้ายที่สุดด้วย”
“น่าจะเรียกว่าฝันดีต่างหาก เธอได้เป็นว่าที่คู่หมั้นของฉันนะ”
อรอินทุ์สะดุ้งเหวอพร้อมกับกลิ้งไปอีกฝั่งจนเกือบตกเตียง พันธินอยู่ตรงนั้น ในห้องและเตียง ไม่ใช่ห้องของเธอแน่ๆ เราสองคน เฮ้ย! เธอก้มลงมองชุดตัวเอง ก่อนจะถอนใจโล่งอก ชุดราตรียังอยู่ครบ ชุดของเขาก็ยังอยู่ครบ แต่ที่ไม่ครบน่ะเป็นสติของเขามากกว่า
“คุณธินทำแบบนั้นทำไมคะ”
“เธอยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า” พันธินยื่นมือมาจะอังหน้าผาก
อรอินทุ์หน้าตาตื่นรีบกระโจนลงจากเตียงมองเขาอย่างกับคนไม่ไว้ใจกัน เธอไม่ได้กลัวเขา แต่ว่าเราไม่ควรใกล้กันเกินไป แล้วที่เขาประกาศไปนั่นอีก ต่อไปเราจะมองหน้ากันได้ยังไง
“ไม่ค่อยปวดแล้วค่ะ แล้วคุณธินทำไมยังอยู่ที่นี่ ทำไมไม่รีบไปอธิบายให้คุณเธียรฟัง ป่านนี้โกรธคุณธินจนตัดออกจากทายาทแล้วละมั้ง คุณธินทำแบบนี้ทำไมเนี่ย” ยิ่งอรอินทุ์พูดความโมโหยิ่งพุ่งเสียงก็เลยดัง
พันธินหัวเราะคนอยากวีน แต่ทำไม่ถนัด คราวนี้เขาผิดเองที่ไม่บอกเธอก่อน ก็มันไม่มีเวลา แต่ถึงมีเวลาก็ไม่บอกอยู่ดีนั่นแหละ เขามั่นใจในสิ่งที่ทำ อีกไม่นานอรอินทุ์จะเข้าใจ
“ถ้าฉันจะแต่งงานกับใครสักคน คนแรกที่ฉันคิดว่าน่าจะอยู่ด้วยได้แล้วสบายใจและมีความสุขก็คือเธอ”
“นี่ไม่ใช่คำขอแต่งงานใช่ไหมคะ” สีหน้าของอรอินทุ์เหมือนอยากเป็นลมอีกรอบ ‘อย่าใช่เชียวนะ’
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ มาด้วยกันเถอะ เราจะเดินทางไกลกัน”
เขาเดินเข้าไปใกล้ ร่างเพรียวขยับหนี ทว่าเสียงความคิดของอรอินทุ์ล่องลอย ถ้าไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร เขาคงโกรธ การใกล้ชิดเขาทำให้เธอคิดถึงใครอีกคนที่เคยบอกว่าจะรอ ความตายไม่อาจหยุดการรอของเธอเลย ดวงตาคมอ่อนโยนลง ต่อไปนี้อนาคตของเธอเป็นสิ่งที่เขาเต็มใจรับผิดชอบ
“ไปไหนคะ อ้อ กลับบ้าน ใช่ๆ คุณธินควรไปอธิบาย แล้วบอกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น”
“ฉันไม่ได้ล้อเล่น ตอนที่เธอหลับไปทำให้ตกข่าวสำคัญ” พันธินฝืนยิ้ม ทั้งที่ไม่คิดว่าจะเสียใจ แต่กลับหนึบๆ อยู่ในอก “ฉันถูกไล่ออกจากบ้าน เราก็หนีเที่ยวกันเถอะ”
“ถ้างั้นคุณธินยิ่งควรกลับบ้านตอนนี้เลยค่ะ คุณเธียรกำลังโกรธก็ไม่น่าไปไหนอีก”
เธอไม่ได้สนิทกับคุณเธียรมากพอ แต่ถ้าผู้ใหญ่โกรธ คนเป็นเด็กก็ควรขอโทษและพูดดีๆ ไม่ใช่หรือ แล้วพันธินน่ะเป็นอะไรไป เมื่อก่อนไม่เห็นหุนหันทำอะไรให้ใครช็อคได้แบบนี้ หล่อ รวย มีเงิน ฐานะทางสังคมก็เลิศ ยังอยากได้อะไรอีก แค่นี้คนก็อิจฉากันค่อนเมืองแล้ว
พันธินเห็นด้วย ถ้าสิ่งเหล่านั้นสามารถนำความสุขมาให้ได้จริงๆ คงจะดี แต่สำหรับเขาแล้ว สิ่งเหล่านั้นเมื่อมีจนเคยชินกลับทำให้เฉยชา ไร้ความรู้สึก สิ่งที่อยากได้กลับยากเหลือเกิน
“นานๆ ฉันจะมีเวลาว่างสักที ตามใจฉันบ้างเถอะ ทุกวันนี้ฉันก็ถูกบีบให้ทำโน่นทำนี่ ขนาดผู้หญิงที่มาเป็นคู่หมั้น พ่อยังหาให้ เธอคิดว่าชีวิตฉันยังน่าอิจฉาอยู่อีกไหม”
คิ้วเรียวขมวดอย่างสงสัย พ่อเคยบอกว่าสีหน้าของเธอบอกคำพูดได้ แต่ไม่น่าจะขนาดเดาออกมาเป็นคำพูดได้ทุกครั้งสักหน่อย พันธินรู้ได้ยังไงว่าเธอคิดอะไรอยู่
“ฉันขอโทรหาพ่อก่อนได้ไหมคะ”
พันธินพยักหน้าแล้วเดินไปที่ระเบียง อรอินทุ์คุยกับพ่ออยู่หลายคำกว่าจะวางสาย ความรู้สึกต่างไปทันที พันธินไม่ได้พูดเล่นที่ถูกไล่ออกจากบ้าน แล้วตอนนี้กลายเป็นว่าเธอต้องมาเป็นคนที่คอยดูแลเขาแทนพ่อ ทำไมถึงมีแต่คนคอยห่วงเขา ทั้งที่ไม่ได้ทำตัวให้น่าห่วงเลยสักนิด
“ฉันให้เวลาคุณธินแค่วันเดียวนะคะ แล้วเราต้องกลับบ้านกัน” เธอพูดเสียงดังจงใจให้คนที่ระเบียงได้ยิน
พันธินยิ้มกว้างพลางเดินกลับมาหาคนห่วง แต่ทำปากแข็ง เด็กผู้หญิงที่เคยร้องไห้ตามบวมเพราะเขาถูกตี มาตอนนี้เธอยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เธอไม่เคยทิ้งเขา เช่นเดียวกับเขาที่ไม่เคยทิ้งเธอ
“ขอบใจมากนะ”
อรอินทุ์ยิ้มให้กำลังใจ แต่พอคิดว่าพันธินทำอะไรลงไปก็ชักยิ้มไม่ค่อยจะออก ตอนออกจากห้องเธอมองซ้ายมองขวาภาวนาสุดชีวิตว่าอย่าได้มีนักข่าวโผล่มา รวมทั้งตอนเข้าลิฟต์จนออกจากลิฟต์มาขึ้นรถ เธอถอนใจโล่งอกเมื่อไม่เห็นนักข่าวสักคน
พันธินหัวเราะอยู่ในใจ นักข่าวจะมาอยู่ที่นี่ทำไม สู้ไปปั่นต้นฉบับให้ทันหนังสือพิมพ์กรอบเช้าไม่ดีกว่าหรือ ตอนนี้ถึงเห็นเราสองคนอยู่ด้วยกันก็ไม่น่าแปลกแล้ว เรากำลังจะหมั้นกันแล้วนี่ เขาอยากบอก แต่ปล่อยให้เธอลืมๆ ไปก่อนคงดีกว่า
“หัวเราะอะไรคะ”
พันธินยกมือเหมือนขอโทษ ตาเขาเองที่บังเอิญมองไปข้างหลังถึงได้เห็นว่ามีรถอีกคันกำลังขับตามมา เขามัวแต่คิดเรื่องของตัวเองกับอรอินทุ์จนไม่ทันมอง
“เราคงปลอดภัยดีทั้งไปและกลับ” เขามองไปข้างหลัง
อรอินทุ์มองตามพอเห็นว่าปริญขับรถตามมาก็ค่อยโล่งอกได้หน่อย
“คุณธินเหนื่อยหรือเปล่าคะ ฉันช่วยขับให้ได้นะ ไหนๆ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว เผื่อคุณธินหลับในขึ้นมา...”
“ไม่หรอกน่า อีกหน่อยเธอจะเป็นคู่หมั้นของฉัน ฉันจะใช้ชีวิตประมาทได้ยังไง”
หญิงสาวหันมามองใบหน้าของพันธิน เอาล่ะ เธอเข้าใจว่าที่เขาประกาศเรื่องหมั้นกับเธอออกไปก็เพื่อที่จะไม่ต้องหมั้นกับผู้หญิงที่คุณเธียรหามาให้ แต่เขาคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะจบปัญหาหรือไง เราไม่ได้รักกัน เขาลืมเรื่องสำคัญนี้ไปหรือเปล่า
“อย่าพูดเล่นสิคะ ฉันรู้ทันหรอกว่าคุณธินแค่แก้เกมคุณเธียรเท่านั้นเองไม่อย่างนั้นคืนนี้คุณธินคงมีคู่หมั้นสายฟ้าแลบ”
พันธินหัวเราะชอบใจ “ฉันพูดจริง ทำจริง ถ้าต้องอยู่กับใครไปนานๆ สักคน คนแรกที่ฉันคิดว่าอยู่ด้วยได้แล้วมีความสุข สบายใจก็คือเธอ”
มันจะเป็นไปได้ยังไง อรอินทุ์ไม่อยากเชื่อ ถึงที่ผ่านมาเราจะมีเรื่องดีๆ ระหว่างกัน แต่มันยังไม่มากพอที่เธอจะลืมใครอีกคนได้ แล้วที่สำคัญมันไม่ใช่ความรัก
“คิดใหม่เถอะค่ะ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว คุณธินก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว จำไม่ได้หรือไงคะ” เธอบอกเขาสีหน้าจริงจัง แน่ล่ะโดยคุณสมบัติแล้วพันธินไม่มีอะไรที่น่าปฏิเสธสักนิด ถ้าเพียงแต่เธอไม่ได้มีภาพของใครอีกคนอยู่ในใจอยู่ตลอดเวลาและมันเร็วเกินไปที่จะลืมใครคนนั้นไปจากใจ
“ใครหรือ...ผู้ชายคนนั้น”
“ถ้าถึงแล้วปลุกฉันทีนะคะ” เธอหลับตาลงเอียงหน้าเข้าหากระจกประตู
พันธินถอดเสื้อสูทออกมาคลุมร่างเพรียวไว้ เขารู้อรอินทุ์ไม่ได้ง่วง แต่ไม่อยากคุยเรื่องที่ใกล้กับส่วนที่ใกล้กับความลับในหัวใจของเธอมากเกินไป เขาตั้งใจขับรถ แต่ไม่มีแม้สักเสี้ยววินาทีที่เขาจะไม่ฟังเสียงข้างในหัวใจของเธอ เรารู้สึกอย่างเดียวกัน เพียงแต่เธอยังไม่รู้ตัวเท่านั้น เขาควรให้เธอรู้เรื่องสำคัญ แต่ควรเริ่มอย่างไร
เกือบเที่ยงคืน หลายชีวิตกำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา บางคนอาจจะเป็นเวลาเริ่มทำงาน บางคนอาจเป็นเวลากลับบ้านไปหาคนรัก พันธินมองหาเส้นทางที่เขากำลังมุ่งหน้าไป หากชีวิตของเขาตรงๆ ง่ายๆ มีหนทางที่แน่นอนคงจะดีไม่น้อย เขาควรตายไปแล้ว แต่กลับรอดและต้องมีชีวิตต่อเพื่อทำเรื่องสำคัญ ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดว่าต้องทำเรื่องเหล่านั้น การสูญเสียทำให้รู้คิด เขาได้ชีวิตและสูญเสียชีวิต พูดไปจะมีใครเข้าใจ
กระจกถูกเลื่อนเปิดเมื่อรถแล่นเข้ามาจอดบริเวณบ้านริมทะเล ลมเย็นๆ พัดเข้ามาแทนที่แอร์คอนดิชั่นที่เพิ่งปิดไป ร่างเพรียวขยับ แต่ไม่หันหน้ามา เธอคงรู้ว่ารถจอดแล้ว คืนนี้พันธินไม่อยากไปไหนอีก เขาไม่อยากห่างจากอรอินทุ์ แม้ว่าเราจะกลับไปเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ แต่คงไม่อยากคุยกับฉัน เอาเป็นว่าฉันจะพูด ส่วนเธอช่วยฟังฉันสักหน่อยก็แล้วกัน”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ มีแต่คนตั้งใจฟัง
“เธอเคยมีความลับที่บอกใครไม่ได้บ้างไหม ฉันมีหลายเรื่อง หลายครั้งที่ฉันอยากพูดออกมา แต่ก็ห้ามตัวเองไว้ มันยากสำหรับฉันและใครๆ การแบกความรู้สึกต่างๆ ไว้ทำให้ฉันอึดอัด เหมือนระเบิดที่ใกล้ระเบิดเต็มที การรอดชีวิตมาเพียงคนเดียวไม่ใช่เรื่องน่ายินดี ฉันรู้สึกผิดเสมอเวลาที่เธอหรือใครๆ คิดถึงแสง ฉันกำลังเห็นตัว ฉันอยากมีใครสักคนที่ฟังฉัน เชื่อฉันได้หมดใจ สามารถพูดได้ทุกเรื่อง ลุงอิชย์ทำสิ่งนั้น แต่เพิ่มพลังให้ฉันอยากมีชีวิตต่อไปไม่ได้ แต่เธอทำได้ ฉันอยากให้เธอเป็นคนคนนั้น เป็นคนที่รับฟังฉัน เชื่อใจฉัน จับมือฉัน ทำเพื่อฉันได้หรือเปล่าอรอินทุ์”
ไม่มีเสียงตอบตามเคย…
พันธินอยากทำให้อรอินทุ์มั่นใจ แต่บางสิ่งกลับขวางกั้นไว้ทำให้หลายสิ่งที่อยากทำ ไม่อาจทำได้ดังใจ เขาอยากบอกรักให้เธอเชื่อมั่น โดยที่ไม่เกิดคำถามว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ความขมขื่นในใจของเขาจะมีไหมใครสักคนที่เข้าใจและจะมีไหมคนที่เขาบอกความลับได้โดยที่ไม่ต้องกังวลอะไร พันธินเอียงหน้าซบเบาะมองซีกแก้มของอรอินทุ์จนหลับไป ความลับยังคงเป็นความลับต่อไป
ความลับ...ที่รอวันที่จะไม่เป็นความลับคืออะไรนะ?
สิ้นสุดการอัพแล้วนะคะ ถ้าสนใจอยากต่อรบกวนอ่านต่อในแบบ E-BOOK นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านค่ะ
จันทร์ซ่อนใจ ได้วางจำหน่ายในรูปแบบ E-Book แล้วนะคะ (20/11/2023) ในหมวด นิยายรัก เว็บ/แอพพลิเคชั่น MEB ค่ะ
ลิงค์ค่ะ
จันทร์ซ่อนใจเป็นนิยายที่จะคุณรู้ว่าการรอคอยและไม่หมดหวัง
สักวันคุณจะสมหวัง...
และร่วมกันหาฆาตกรตัวจริงด้วยกัน หวังว่าจะชอบนะคะ
- _บรรพตี
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 128
แสดงความคิดเห็น