บทที่ 19 คำขอโทษ
ฉันหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้เพียงแต่เมื่อตื่นมา อาการเจ็บแสบตามตัวได้ทุเลาลงไปมากแล้ว ไม่ค่อยเจ็บเท่าไรแล้ว ฉันสอดสายตามองไป ก็พบว่าตัวเองยังคงนอนอยู่ที่เดิม สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง ไม่ใช่ฝันร้ายที่แค่ตื่นลืมตามันก็หายไป ฉันพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่สายตาจะหันมองไปที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วกับพบหลอดยาทา สงสัยป้าเสริมคงจะมาทายาให้ฉัน มิน่าอาการเจ็บแสบตามร่างกายถึงได้เบาบางลง
พอฉันได้สังเกต ก็พบว่าตั้งแต่ตื่นขึ้นมาฉันก็ไม่เห็นไอ้ปีศาจเซฟแล้ว หึ...ไอ้คนเลว ไปซะได้ก็ดี จะไปลงนรกที่ไหนก็ไป ฉันไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว ฉันก่นด่าอย่างคับแค้นในใจ ฉันหยัดตัวลุกยืนขึ้นมาก็พบว่าฉันเปลี่ยนจากชุดนอนเป็นชุดธรรมดาแล้ว จึงทำแค่ลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟันเท่านั้น แม้จะเดินได้ไม่ค่อยถนัดเพราะตรงนั้นของฉันยังคงระบมอยู่ แต่ฉันก็ต้องไป เพราะตอนนี้ท้องฉันมันเริ่มร้องขออาหารแล้ว
ฉันลงมาจากชั้นสองของเพนท์เฮ้าส์ เดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร จมูกฉันได้กลิ่นอาหารลอยมา กลิ่นมันออกจะแปลกๆ เสียหน่อย แต่ยิ่งได้กลิ่นท้องก็ยิ่งร้อง เมื่อไปถึงโซนห้องครัว ฉันถึงกับตกตะลึงเมื่อพบกับร่างสูงใหญ่ที่ทำตัวงกๆ เงิ่นๆ ทำอาหารอยู่ที่หลังเคาน์เตอร์ครัว เมื่อฉันเห็นเขาฉันจึงรีบหันหลังกลับ ไม่อยากเห็นหน้าคนที่ฉันเกลียดสุดหัวใจ
“คุณเอลิซ ตื่นแล้วหรอค่ะ” ป้าเสริมหันมาทักฉันทันทีเมื่อได้เห็นฉัน จนฉันจำใจที่ต้องหันหลังกลับไป
“ค่ะป้า เอ่อ...” ฉันตอบกลับป้าเสริมไปด้วยทำตัวไม่ถูก และเพราะไม่อยากจะยื่นอยู่ตรงนี้ ให้คนหลังเคาน์เตอร์ครัวเห็น
เขาคนนั้นคนที่ฉันไม่อยากจะเสวนาด้วย เมื่อได้ยินที่ป้าเสริมทักฉันก็ละจากการปรุงอาหารตรงหน้า รีบเช็ดไม้เช็ดมือเดินตรงมาที่ฉันทันที
“เอลิซ คุณตื่นแล้วหรอ หิวไหม ผมกำลังทำอะไรให้กิน รอก่อนนะ” เขารีบพูดกับฉัน เหมือนกลัวว่าฉันจะเดินหนีไป
“….............” ฉันเงียบใส่เขา และมองเขาด้วยสายตาเกลียดชังอย่างไม่คิดจะปิด
“ผมกำลังทำโจ๊กให้คุณ อย่าเพิ่งไปนะ” เขาบอกฉันด้วยท่าทีกระตือรือร้น
ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบเสียงป้าเสริมก็ส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมา!!
“ว๊ายยยยย นายท่านค่ะ นายท่าน ควันค่ะควัน ควันเต็มไปหมดเลย” ป้าเสริมพูด พลางชี้นิ้วไปที่เคาน์เตอร์ครัว
“เฮ้ยยยยยยย” เขาร้องเสียงหลงแล้วรีบวิ่งไปที่เตาทันที
“ให้ป้าช่วยไหมคะ ดูท่านายท่านจะ...เอ่อ” ป้าเสริมพูดด้วยความเป็นห่วง ทั้งท่าทางก็กุลีกุจอจะเข้าไปช่วย
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวทำเอง” เขาเอ่ยเสียงเข้ม จนป้าเสริมหน้าสลดเดินถอยร่นมาที่ฉันยืน
“ป้าบอกจะทำให้ นายท่านก็ไม่ยอม บอกจะลงครัวด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าครัวจะเละแค่ไหน นายท่านไม่เคยทำอาหารเลยนะคะ เห็นเปิดหาข้อมูลทำอาหารอยู่นาน แต่สุดท้ายก็เละเทะอยู่ดี....เฮ้ออออ” ป้าเสริมกระซิบกระซาบกับฉัน แล้วลอบถอนหายใจ
ฉันมองด้วยความไม่เข้าใจ เขาจะทำไปเพื่ออะไร ตบหัวแล้วลูบหลังหรอ เขาร้ายกับฉันสุดๆ แล้วกลับมาทำดีกับฉันเพื่อที่จะหาโอกาสทำร้ายฉันอีกหรือเปล่า ฉันไม่สามารถไว้ใจเขาได้ ฉันได้แต่ปลงตกกับชะตาชีวิตที่ตัวเองเป็นคนเล่นตลกกับมัน ก่อนจะหันไปขอบคุณป้าเสริมเรื่องทายาและเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ขอบคุณนะคะป้าเสริมที่ทายาแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เอลิซ แล้วก็ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวานที่ทำให้ป้าเดือดร้อนด้วยนะคะ” ฉันยกมือไหว้พร้อมกล่าวขอบคุณและขอโทษด้วยใจจริง
ป้าเสริม หันมารับไหว้ฉันด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบพูดเพื่อให้ฉันสบายใจ~~
“เรื่องเมื่อวานไม่เป็นไรค่ะ ยอมรับนะคะว่าป้าก็แอบกลัวเหมือนกัน ถึงป้าจะชินเพราะเคยเจอมาบ้าง เพราะนายท่านเวลาอารมณ์ร้ายขึ้นมาก็จะเป็นแบบนั้น แล้วคุณเอลิซล่ะคะ ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ ส่วนเรื่องทายากับเปลี่ยนเสื้อผ้าต้องไปขอบคุณนายท่านค่ะ เขาเป็นคนทำ เขารับยาจากป้าเสร็จก็ไล่ป้าออกมาเลย” ป้าเสริมบอกความจริง ทั้งพยักพเยิดหน้าไปทางคนตัวสูง
ฉันมองตามป้าเสริมไป ด้วยความรู้สึกที่หลากหลายมากยิ่งขึ้น เขาเป็นคนยังไงกันแน่....
หลังจากที่ฉันยืนคิด และมองดูคนร่างสูงหลังเคาน์เตอร์ครัวด้วยสายตาที่เหม่อลอย เขาที่กำลังวุ่นวายทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัดอยู่นาน เสียงเรียกเบาๆ จากป้าเสริมก็ทำให้ฉันหลุดออกมาจากภวังค์
“น่าจะเสร็จแล้วค่ะ” ป้าเสริมเอ่ย ทั้งที่หน้าตามีความกังวลกับอาหารจานนั้น
ไอ้ปีศาจเซฟ จัดวางโจ๊กบนโต๊ะอาหารแล้วเดินมาที่ฉัน ทั้งยังถือวิสาสะจูงมือฉันให้เดินตามไป ฉันออกแรงสะบัดขัดขืนเพื่อให้มือหลุดจากพันธนาการของเขา แต่ไม่เป็นผลมือแกร่งยังคงจับมือฉันอย่างเหนียวแน่นเหมือนกลัวว่าฉันจะหลุดหายไป
“ผมตั้งใจทำ ผมทำครั้งแรกเลยนะ” เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยนมาที่ฉันก่อนจับฉันให้ค่อยๆ นั่งลงที่เก้าอี้ โดยที่ตัวเขาเองนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้างของฉัน
“…...............” ฉันยังคงเงียบใส่เขา ก่อนจะเหลือบมองไปที่เขา สภาพเขาเหมือนผ่านการทำสงครามขนาดย่อมมา หน้าตาเปรอะเปื้อน ผมยุ่งชี้ฟู นิ้วเรียวมีบาดแผลจากการโดนมีดบาดเป็นหย่อมๆ ไม่เหลือคราบท่านเซบาสเธียผู้ยิ่งใหญ่คับฟ้าคับแผ่นดินหลงเหลืออยู่เลย
ฉันยังคงนั่งนิ่งมองโจ๊กในจาน ความอยากอาหารนั้นยังคงมี แต่ฉันไม่อยากกิน ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขา ไม่อยากให้เขามาทำอะไรเพื่อฉัน ฉันอยากกลับบ้าน อยากออกไปจากที่นี่ ความรู้สึกหลากหลาย ความเจ็บปวดทางกายและใจ มันยังคงชัดเจน เมื่อความคิดและความอัดอั้นมันถาโถมเข้ามาเต็มอก น้ำตาที่เหือดแห้งก็เริ่มเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง...
“ฮึก ฮึก ฮืออออออ” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น พร้อมเอามือทั้งสองขึ้นมาปิดหน้า ฉันร้องไห้จนตัวโยน เพราะความเจ็บปวดกายใจจนสุดจะทน
ไอ้ปีศาจเซฟตกใจที่เห็นฉันร้องไห้ ก่อนจะโน้นตัวเข้ากอดฉันไว้อย่างแน่น แล้วยกมือขึ้นโบกเป็นสัญญาณให้ป้าเสริมออกไป เขายังคงกอดและจับหัวฉันเข้าซุกไปที่อกแกร่ง เขาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา เสียงพร่ำขอโทษกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของฉัน ฉันไม่อยากเงยหน้าขึ้นมามองเขา ไอ้ซาตานในคราบเทพบุตร นี่หรอผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนอยากครอบครอง ฉันคนนึงละขอบาย
ฉันร้องไห้อยู่ที่อกเขาสักพัก เมื่อสติกลับมาฉันก็ดันตัวออกมาจากอกแกร่งแล้วมานั่งตัวตรงเช็ดคราบน้ำตาที่เหลืออยู่บนใบหน้า เขามองฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ถ้าฉันไม่เจอเหตุการณ์เมื่อคืนซะก่อนฉันคงหลงรักสายตาที่อ่อนโยนนั้นแล้ว
ฉันหยัดตัวลุกขึ้นยืน
“เอลิซนั่นคุณจะไปไหน” เขาถามแล้วรีบลุกขึ้นยืนตามฉัน
“….................” ฉันยังคงไม่ตอบเขา แล้วก้าวขาเดินไปที่เคาน์เตอร์ครัวเพื่อหาทำอะไรกิน
เขาเดินตามฉันมา
“เอลิซ คุณไม่อยากกินโจ๊กหรอ” เขาเอ่ยถามด้วยสีหน้าสลด
“…................” ฉันใช้ความเงียบตอบกลับเขา แล้วก้มหน้าก้มตาทำอาหารกินต่อไป
เขายังคงไม่ไปไหน ยืนนิ่งมองฉันอย่างเงียบๆ
ฉันทำอาหารเสร็จ ก็ถือเดินมานั่งกินที่โต๊ะอาหาร ฉันนั่งกินเงียบๆ โดยที่มีเขานั่งมองฉันข้างๆ ไม่วางตา ฉันพยายามไม่สนใจ และทำเหมือนเขาเป็นธาตุอากาศ
เมื่อฉันกินเสร็จแล้วลุกขึ้นจะเอาจานไปเก็บ เขาก็รีบคว้าจานจากมือฉันไปเก็บให้ ฉันไม่สนใจในสิ่งที่เขาทำ รีบเดินกลับขึ้นไปที่ห้องนอน ฉันล้มตัวลงนอนทันทีแล้วหันหลังให้กับทางประตู สักพักฉันก็ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้อง ฉันไม่สนใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นใคร ‘ไอ้ปีศาจเซฟ’
ฉันแสร้งหลับตา เพราะไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้การมีตัวตนของเขา และนอนนิ่งจนกระทั่งรู้สึกได้ว่าที่นอนมีการยุบตัวลง นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาขึ้นมาบนที่นอนแล้ว ฉันตัดสินใจที่จะลุกขึ้นหนี ขณะที่ฉันกำลังยันตัวขึ้นนั้น ก็มีวงแขนแกร่งโอบรัดเขามาที่เอวฉันอย่างรวดเร็ว ฉันตกใจชะงักความกลัวการโดนสัมผัสจากเขาถาโถมเข้ามา ทำให้ฉันรู้สึกกลัว จนเริ่มออกแรงดิ้นหนี แต่แขนนั้นก็ยิ่งกระชับแน่นขึ้น เขาซุกใบหน้ามาที่ซอกคอของฉันแล้วเอ่ยคำนั้นขึ้นมาอีกครั้ง...
“ผมขอโทษ”
เขาเอ่ยเสียงเบา ในน้ำเสียงมีความสั่นเครืออยู่ในนั้น
หัวใจของฉันกระตุกวูบ มีเพียงความสับสนเล็กน้อยที่พัดผ่านในใจ ก่อนจะออกแรงดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของปีศาจตนนี้ ดิ้นไปได้สักพักก็เริ่มเหนื่อย และดูท่าทีเขาก็ไม่คิดจะปล่อย ฉันคิดว่าถึงออกแรงต่อไปก็คงไร้ประโยชน์ ฉันจึงปล่อยเลยตามเลย ความเหนื่อยทั้งกายใจ ส่งผลให้ร่ายกายอ่อนล้าเต็มที เปลือกตาของฉันค่อยๆ ปิดลง แล้วฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา...
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 60
แสดงความคิดเห็น