บทที่ 293: ใช่ เจ้าไม่ใช่คนบ้า เจ้ามันคนวิปริต

บัดนี้หลางซัวสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะหันไปเห็นใบหน้าที่มีคำว่า ‘อยากรู้อยากเห็น’ เด่นหราอยู่บนหน้าผากของหูเจียวเจียว เขาจึงหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ 

ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ไม่นานเสียงที่เคยมีเสน่ห์ก็ฟังดูเย็นชากว่าปกติเล็กน้อย

“เจ้ารู้ไหมว่าคนในเผ่าของข้าอยู่ที่ไหน?”