ตอนที่ 124

ตอนที่ 124

ระหว่างที่ทั้งสองมือถือคาเซะมาโมรุ คาซะฮานะยืนอยู่ตรงกลางห้อง อาซาฮินะและฮิซูกิมองคาซาฮานะ

เธอใส่ชุดวันพีชและมีผมพิกเทลสีดำ อีกคนใส่วันพีชด้วยแต่อผมผมดำยาว พวกเธอทั้งสองคนสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปและมีสไตล์ที่โดดเด่น อาซาฮินะและฮิซูกินิสัยเข้าถึงได้ยาก แต่พวกเธอทั้งสองมีรูปลักษณ์ที่พิเศษ

อย่างไรก็ตาม เรื่องของหน้าอก อาซาฮินะพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

「มีดูเหมือนจะอันตราย ไม่ใช่ว่าลูกหมาน้อยจะตายถ้าเธอใช้มันเหรอ?」

อาซาฮินะ กอดอกและส่งเสียงทางจมูก ถามฮิซูกิด้วยความหยิ่งเหมือนเคย

「ล้อเล่นรึเปล่า? คาซะฮานะแข็งแกร่งที่สุด ชั้นหมายถึง เธออย่าพูดถึงคาซะฮานะโดยไม่ได้รับอนุญาตได้มั้ย? ถ้าเธออวดดีเกินไป ชั้นจะฆ่าเธอจริงๆ」

ฮิซูกิจ้องอาซาฮินะที่ยืนต่อจากเธอและส่งเสียงดัง

มันน่าทึ่ง แม่ว่าเธอถูกซัด เธอยังมีกำลังใจ

「ฟุฟุ~」

อาซาฮินะที่โดนพูดว่าจะถูกฆ่าโดยฮิซูกิ หัวเราะอย่างมีความสุข และเธอไม่พูดอะไรกลับ

อาซาฮินะดูเหมือนจะชอบฮิซูกิมาก

มันอาจจะเป็นความเคารพของอาซาฮินะ ไม่ใช่การดูถูก ที่จมูกของฮิซูกิถูกยัดทิชชู่

มันจะเป็นอิทธิพลที่ดีสำหรับฮิซูกิ

อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่าสาวสองคนนี้ เข้ากันได้ดี แต่พวกเธอน่าจะเข้ากันได้มากกว่าที่ผมคาด

「มันโอเคที่อาซาฮินะ-จังและฮิซูกิ-จังจะไม่ถอยกลับเหรอ? ถ้าพวกเธอติดอยู่ในระยะของคาเซะมาโมรู พวกเธอจะตายนะ」

นานะฟูชิพึมพำระหว่างที่มองอาซาฮินะและฮิซูกิที่ยืนอยู่ข้างคาซะฮานะ

「โล่งใจได้ แม้ว่าพวกเธอตาย มันเป็นความผิดพลาดของพวกเธอเอง」

เมื่อผมตอบนานะฟูชิ ผมถอนหายใจ

ที่นานะฟูชิพูดไม่ผิด

คาซะฮานะมีสองมีดอยู่ในสองมือ อาวุธพิเศษที่มีผลเร่งความเร็ว และฉีกทั้งสองแขนของนานะฟูชิจากโคน มีดน้นอันตราย ลมนั้นไม่ได้ฆ่าแต่ผู้ใช้ มันฟันทุกอย่างรอบมันด้วย

แต่พวกเธอรู้เรื่องนั้นและพวกเธอยืนอยู่ข้างคาซะฮานะ แม้ว่าพวกเธอโดนลมแล้วตาย มันเป็นความผิดพลาดของพวกเธอ

นั่นทำไมคาซะฮานะหลุดการควบคุมไม่ได้

เธอฆ่ามาสเตอร์ของเธอที่เชื่อเธอไม่ได้

อาซาฮินะน่าจะไม่ตายแม้ว่าเธออยากจะฆ่าอาซาฮินะ

「นานะฟูชิ ริกกะ ทามะมูชิ ป้องกันเราเต็มที่นะ」

เมื่อผมเรียกพวกเธอ ทั้งสามคนพยักหน้า และยืนอยู่ตรงหน้าเรา จากนั้นตั้งท่าป้องกัน

「ยู-จัง เธอโอเคมั้ย?」

ยูกะที่ยืนอยู่ทางซ้ายของผม พึมพำด้วยหน้าที่กังวล

「ซูซูฮาระ-ซังมอบความสนใจเป็นพิเศษให้อาซาฮินะ-ซัง เพราะทั้งหมด เขาเชื่อใจอาซาฮินะ-ซังและทำกับชั้นและยูกะเหมือนลูก」

มารินะที่ไม่พยายามจะมองหน้าผมจนถึงตอนนี้พูดเหมือนมันเน่า

「เฮ้ย」

อาซาฮินะจ้องมารินะและส่งเสียงของเธอ แต่มารินะหันหน้าหนีและไม่ตอบ

「เกิดอะไรขึ้นกับมารินะ-จัง? เธอโกรธจริงๆยังไงก็ไม่รู้?」

ยูกะยืดหลังของเธอและกระซิบใส่หูของผม

「เมื่อชั้นบอกเธอว่าลานนมของเธอใหญ่ เธอโกรธยังไงก็ไม่รู้」

เมื่อผมตอบยูกะ มารินะ ที่หูเปลี่ยนเป็นสีแดงระหว่างที่มองไปทางอื่น พยายามจะเหยียบเท้าของผม อย่างไรก็ตาม เมื่อผมพยายามจะหลบมันเร็วๆ มารินะเหยียบพื้นอย่างแรง และทำเข่าเธอเจ็บ

มันอาจจะเจ็บ มาระนะกระโดดมีขาข้างหนึ่งอยู่ข้างบน

「ซูซูฮาระ-ซัง…ไอ้โง่~」

มารินะพึมพำ ไหล่สั่นพร้อมหันหน้าหนีไป แต่เธอจับมือผมแน่น

ทำไมผมโง่ล่ะ? มันจริงที่ว่าลานนมของเธอใหญ่

「เฮ้ สาวน้อย เธอตามความเร็วมีดนั้นไม่ทันใช่มั้ย?」

ทามะมูชิยืนตรงหน้าเราและถามริกกะที่ยืนต่อจากเรา

ริกกะที่หงุดหงิดจ้องทามะมูชิ

「หนวกหู! ชั้นแค่ฝันกลางวันนิดหน่อย! ครั้งต่อไป ชั้นจะตอบสนองกับมันอย่างถูกต้อง!」

「อย่าดื้อน่า เธอตอบสนองไม่ไดเลยก่อนหน้า นั่นคือความเป็นจริงของโลกจริง เหมือนกันกับชั้น ไม่ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอเร็วกว่า งั้นไม่มีวิธีที่จะจัดการกับมัน」

ริกกะที่เห่าในความโกรธ และทามะมูชิพูดเยอะโดยไม่กังวลเกี่ยวกับมัน

「เธอไม่ต้องกดดันตัวเองนะ」

「อ๋า? เธอพูดถึงเรื่องอะไร? หน้าที่ของเราคือปกป้องมาสเตอร์ เธอโง่จนไม่ตนอบสนองมันและไม่ปกป้องมาสเตอร์เหรอ?」

「ชั้นไม่ได้พูดว่าเธอไม่ควรปกป้องเค้า ชั้นแค่พูดว่าเธอไม่ต้องจัดการกับมัน」

「อ๋า?」

ริกกะที่มีรอยขมวดที่คิด มีสีหน่าที่สงสัยกับคำพูดของทามะมูชิ

「พลังและความเร็วของเธอ เธอมีพลังการเร่งความเร็ว พลังการโจมตีที่สูง และการทำลายล้างที่สูง แต่ศัตรูเร็วกว่าเธอ เธอควรจะทำอะไรล่ะ? ถ้าเธอสู้ด้วยความเร็ว เธอจะแพ้ ไม่ใช่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปกป้องมาสเตอร์เหรอถ้าเธอแพ้น่ะ?」

「น-นั่นมัน…」

ริกกะพึมพำเมื่อถูกถามโดยทามะมูชิ

มันไม่เหมือนว่าใครจะมาเร็วกว่าริกกะ นั่นทำไมถ้าเธอเจอคนที่ไวกว่าเธอ ริกกะ รับมือมันไม่ได้

แต่ “คาเซะมาโมรุ” เร็วกว่าริกกะ

「ถ้าเป็นอย่างนั้น อย่าพึ่งความเร็ว พึ่งอย่างอื่น」

「อย่างอื่น?」

「ตัวที่แข็งแกร่งและความอดทนสูง นั่นคืออีกพลังนึงของพวกเรา มันคือกำแพง อย่าพยายามจะตอบสนองด้วยกำลัง แต่เพชิญหน้าด้วยความคิดที่จะถูกโจมตีตั้งแต่แรก สถานการณ์ค่อนข้างต่างเพราะความต่างในการเตรียมตัว เป็นกำแพงเนื้อและปกป้องมาสเตอร์ มันจะดีที่สุดที่จะหลบ แต่ถ้าเธอทำมันไม่ได้ เธอต้องป้องกัน」

「ช-ชั้นรู้เรื่องนั้น」

「ถ้าเธอรู้ นั่นก็ดี ถ้าเธอพยายามจะจัดการกับมันด้วยกำลัง จะมีช่องเปิด มันจะเป็นกรณีอยู่หรือตาย พวกเรา ที่ตายยาก มีวิธีสู้หลายวิธี หาตัวตนของศัตรูให้ได้ก่อนและเปลี่ยนการตอบสนองตามนั้น นั่นเป็น “หน้าที่” ของเรา」

ทามะมูชิพูดอย่างเรียบ เมื่องริกกะได้ยินคำพูด เธอส่งเสียงทางจมูก

นานะฟูชิมองมาข้างๆหาพวกเธอและหัวเราะอย่างมีความสุขที่ไหนสักที่

สำหรับทามะมูชิ ที่อยู่คนเดียว ริกกะเป็น “เพื่อน” คนแรกที่เธอทำ นานะฟูชิจะมีความสุขกับเรื่องนั้น

มองไปที่ตรงกลางของห้อง คาซะฮานะยืนปิดตาอยู่

ตัวที่สั่นเล็กน้อยและเหงื่อนไหลอาบแก้ม

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอใช “คาเซะมาโมรุ”? ผมมองดูคาซะฮานะแบบนั้น มากกว่านั้น ผมเห็นนานะฟูชิที่ควบคุมมันไม่ได้แม้ว่าค่าสถานะของเธอสูงกว่าคาซะฮานะในทุกแง่มุม

มันเป็นธรรมชาติที่จะล้มเหลว แต่มาสเตอร์ของเธอ ฮิซูกิ เชื่อในคาซะฮานะและยืนต่อจากเธอ

ถ้ามันอยู่เหนือการควบคุม ฮิซูกิจะตายแน่นอน

เธอกังวลได้ เธอล้มเหลวได้ แต่โดยการก้าวข้ามมัน คาซะฮานะจะโตขึ้นอย่างแน่นอน

「ยูกะ ชั้นขอให้เธอช่วยได้มั้ย」

เมื่อผมถามยูกะ ยูกะมองขึ้นมาหาผมและพยักหน้า

เธอกังวล มันเป็ฯ “หน้าที่” ของเราที่มีความสามารถสนับสนุน ที่จะสนับสนุน

「ดอกบัว ใช้งาน」

ด้วยกันกับคำพึมพำของยูกะ วงกลมหมุนสีทองปรากฏขึ้นข้างบนและข้างล่างเท้าของยูกะ และตาของยูกะส่องแสงเป็นสีรุ้ง

「ว้าว!」

「อะไร!?」

「มันน่าทึ่ง!」

ริกกะและคนอื่นที่เห็นยูกะใช้งานดอกบัวร้องในความประหลาดใจ

「งั้น ไปกันเถอะ」

ด้วยนั่นที่พูด ยูกะยกมือขวาสู่คาซะฮานะ

「คาซะฮานะ-จังเป็นเด็กที่ทำมันได้! มันโอเค! มนัจะได้ผลอย่างแน่นอน! คาซะฮานะ-จังจะปกป้องฮิซูกิ-จังอย่างแน่นอน!」

มันเป็นแค่คำพูด ว่าเธอเชียร์คาซะฮานะ แต่――

สนับสนุนที่แท้จริงโดยการล้างสมอง

มันโอเค แค่เพราะยูกะพูดอย่างนั้น คาซะฮานะจะคิดว่ามันโอเคจากก้นบึ้งของหัวใจเธอ

สำหรับคาซะฮานะที่ไม่มั่นใจในตัวเอง ไม่มีความสามารถอะไรจะดีไปกว่าการให้กำลังใจสนับสนุนของเธอ

อีกอย่างคือผลของ “ตาแห่งพื้นดิน” ของผมมีผลมากแค่ไหน

「มันกำลังจะเริ่มแล้ว」

นานะฟูชิหน้าเข้มและพึมพำ ได้ยินคำพึมพำนั้น ผมกังวลเกี่ยวกับสีหน้าของริกกะและทามะมูชิ

คาซะฮานะยืนอยู่ตรงกลางห้อง ถือมีดในสองมือและปิดตาของเธอ จากนั้นตาที่ปิดของเธอเปิดขึ้นอย่างช้าๆ

ดอกบัวของยูกะหนุนหลังคาซะฮานะอยู่

ในที่สุดมันก็ถึงเวลา ถ้าคาซะฮานะล้มเหลว ตัวของเธอจะยับเยิน

แม้ว่าเธอมีฟื้นฟูขันสูง เธอจะตายถ้ารักษาไม่ทันเวลา

「คาเซะมาโมรุ เริ่มเต้น」

ไปด้วยกันกำคำพึมพำของคาซะฮานะ เสียงที่น่ารักดังก้อง

「...กระทันหันเลยเหรอ?」

นานะฟูชิที่เหงื่อออก พึมพำด้วยรอยยิ้มที่เกร็ง

คาซะฮานะยืดมือขวาออกไปแนวนอน และหยุดมันอย่างสมบูรณ์แบบ

เธอยกมือขวาของเธอขึ้นแนวนอน แต่แม้ว่าด้วย “ตา” ของผม ผมไม่เห็นการเคลื่อนไหวเลยซักนิด

「ซูซูฮาระ-ซามะ นี่จะเป็นอันตรายนิดหน่อย ในแง่ดีน่ะนะ」

「โอ้」

ผมพยักหน้าและตอบคำพึมพำของนานะฟูชิ

แม้ว่าการสนับสนุนของดอกบัวของยูกะ คาซะฮานะรีบ

「อะไรน่าทึ่ง? ไม่ใช่ว่าเธอแค่ยกมือขวาของเธอเหรอ?」

ยูกะ ที่ดูเหมือนจะกังวลเรื่องนั้น และนานะฟูชิ ตกใจ เอียงหัวของเธอระหว่างที่พึมพำ

คาซะฮานะแค่ยกมือขวาของเธอแนวนอน แต่เธอสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

「ชั้นไม่คิดว่าเธอควบคุมไม่ได้」

「อืม แต่ปัญหามันมาจากตอนนี้ อย่าสนใจอย่างอื่น」

ริกกะพึมพำอย่างโล่งใจ และทามะมูชิที่พยักหน้าแนะนำริกกะ

ทั้งสองคนดูไม่เหมือนจะสังเกตด้วย

ไม่เหมือนสามคนนั้น มารินะเปิดตาของเธอกว้าง

เห็นว่า มารินะสังเกต ว่าสิ่งที่คาซะฮานะทำ น่าทึ่งขนาดไหน

แล้วก็ ฮิซูกิ จ้อง คาซาฮานะ มองลงไปข้างล่างกับอาซาฮินะด้วยรอยยิ้ม และอาซาฮินะส่งเสียงทางจมูก

อาซาฮินะและฮิซูกิก็รู้มันด้วย

มันแค่ยกมือขวาของเธอขึ้นแนวนอน และเธอหยุดมัน มันเรื่องเล็ก แต่นานะฟูชิทำมันไม่ได้ ดังนั้น มันไม่ได้อยู่เหนือการควบคุม

「หมายความว่ายังไง มาสเตอร์」

「มันเป็นคำพูดที่สงสัยที่ไม่เหมือนกับซูซูฮาระเลย」

สองคนดูเหมือนจะไม่เชื่อส่งเสียงของเธอ

「คาเซะมาโมรุอ่านเจตนานของมาสเตอร์และเร่งความเร็ว ยกตัวอย่าง ถ้าชั้นคิดว่าชั้นยกมือขวา คาเซะมาโมรุจะรับเจตนานั้น และเร่งความเร็วทันทีที่มือขวาขยับ แต่อะไรจะเกิดขึ้น? แขนขวาจะกระโดดและฉีกขาดเหมือนนานะฟูชิ ดังนั้น เพื่อที่จะเลี่ยนมัน ชั้นต้องหยุดมัน และจากนั้นชั้นจะไม่มีปัญหา」

ผมคุยกับพวกเธอ แต่พวกเธอเอียงหัว

ยูกะไม่ได้ดูเหมือนจะเข้าใจเลยซักนิด และเธอเอียงหัวด้วย

「การเร่งความเร็วมันยอดเยี่ยมมากจนตอบด้วยความคิดไม่ทัน ถ้าชั้นพยายามจะหยุดมัน มันจะสายเกินไป และถ้ามันสายเกินไป มันจะอยู่เหนือความควบคุม แต่คาซะฮานะหยุดมัน มันหมายความว่าเธอรับมือการเร่งความเร็วได้」

ริกกะ ทามะมูชิ และริกกะที่ได้ยินคำพูดผมเห็นคาซะฮานะ

「มันน่าทึ่งเมื่อเธอคิดให้มัน “หยุด” ระหว่างที่มันเร่งความเร็ว สิ่งมีชีวิตทุกอย่างมีปฏิกิริยาตอบสนอง แต่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตทุกอย่างตามการเร่งความเร็วที่ผิดปรกติได้ ในเวลานั้น ชั้นพยายามจะควบคุมมันด้วยกำลัง แต่มันสามาระควบคุมด้วยกำลังได้ ดังนั้น มันออกเหนือการควบคุม แต่คาซะฮานะ-จัง “หยุด” มัน ถ้านั่นเกิดขึ้น คาเซะมาโมรุเกือบจะอยู่ภายใต้การควบคุมของเธอ สั้นๆก็คือ เธอทำสิ่งที่น่าทึ่งได้ตั้งแต่แรกเริ่มเลย」

สามคนที่ได้ยินคำอธิบายของนานะฟูชิ แต่พวกเธอไม่ได้ดูเหมือนจะเข้าใจมัน

ยังไงซะ ถ้าคุณอธิบายมันเป็นคำพูดมันจะยากที่จะเข้าใจ

「ถ้ามองมันอีกครั้ง เธอจะเข้าใจ」

เมื่อผมบอกริกกะและคนอื่น ริกกะ ทามะมูชิ และยูกะ ตั้งสมาธิมองคาซะฮานะ

อย่างไรก็ตาม มารินะเข้าใจมันได้ดี มันหมายถึง เธอยอดเยี่ยมในความสามารถที่จะเข้าใจและวิเคราะห์สถานการณ์

มันเป็นความสามารถของเธอเหรอ? มันอาจจะเป็นเพราะเธออ่าน “ใจ” ของอีกคนที่เข้าใจและรวบรวมข้อมูล

「คาซะฮานะ」

ฮิซูกิ ที่มองไปข้างล่างหาอาซาฮินะระหว่างที่ยิ้ม เรียกคาซะฮานะ

คาซะฮานะ ที่ยกมือของเธอแนวนอน มองฮิซูกิ

「ทำมัน」

「โอเค」

คาซะฮานะพยักหน้ากับคำสั่งของฮิซูกิ จากนั้น――

แขนของคาซะฮานะหายไปทันที

“ปยุ้น ปิ้ปยุ้น” เสียงนกตัวเล็กๆดังก้อง

แขนของคาซะฮานะที่หยุดหายไปอีกครั้ง และมีเสียงที่น่ารักอย่าง ปยุ้น ปิ้ปยุ้น ดังก้อง

เสียงนั้นน่ารัก แต่มันก้องด้วยความเร็วมหาศาล แม้ว่า “ตา” ของผมจับวัตถุได้จากการมองแบบนกจากทุกทิศทาง ผมมองมันไม่ทันเลยซักนิด

「พวกเราทั้งหมดเป็นความสามารถแบบพลัง แม้ว้าชั้นรู้ว่ามันแย่เมื่อขึ้นอยู่กับกำลัง ชั้นพยายามจะควบคุมมันด้วยกำลังโดยปฏิกิริยาตอบสนอง แต่มันไม่ดีที่จะควบคุมคาเซะมาโมรุด้วยกำลังมากเท่าที่เป็นไปได้ ในทางตรงกันข้าม――」

「ยิ่งเธอใช้กำลังมากเท่าไหร่ คาเซะมาโมรุจะอยู่นอกเหนือการควบคุมมากเท่านั้น」

「ใช่ แบบนั้น」

นานะฟูชิพยักหน้าเมื่อเธอได้ยินคำพูดของผม

คาเซะมาโมรุเป็นคู่ที่แย่กับคนจำพวกกำลังอย่างทามะมูชิ พูดอีกอย่าง มันจะไม่ดีกับริกกะและทามะมูชิด้วย

ไม่ แท้ว่าเธอจะไม่ใช่จำพวกกำลัง การเร่งความเร็วของคาเซะมาโมรุนั้นไม่ปรกติ ดังนั้นผู้ใช้พยายามจะควบคุมมันด้วยกำลังโดยปฏิกิริยาตอบสนอง มันนำไปสู่การอาละวาด อย่างไรก็ตาม คาซะฮานะนั้น――

「คาซะฮานะทิ้ง สัมผัสการ “เห็น” ไว้ข้างหลัง」

「เอ๋?」

ริกกะส่งเสียงกับคำพึมพำของผม

「เธอตั้งสมารถธิประสาธของเธอทั้งหมดไว้ที่หูและตัดสินแค่กับ “เสียง” นั่นคือฮิซูกิพูดเหมือนเธอบอกว่าเธอ “เห็น” ลมได้」

การได้ยินที่ไกลกว่าสามัญสำนึกของมนุษย์ปรกติ

เมื่อแขนของนานะฟูชิถูกฉีกโดยคาเซะมาโมรุ ริกกะไม่สามารถตอบสนองความเร็วของแขนบิด อย่างไรก็ตาม คาซะฮานะตอบสนองและจัดการกับมัน ตัวคาซะฮานะเองไม่เข้าใจนั่น

สำหรับคาซะฮานะ การได้ยินที่ผิดปรกติไม่ได้ผิดปรกติหรืออะไแบบนั้น เธอเชื่อว่ามันธรรมชาติ

แทนที่จะทำการตัดสินด้วยสายตา เธอตัดสินโดยการฟังเสียง เพราะคาซะฮานะคุ้นชินกับมัน เธอควบคุมคาเซะมาโมรุได้

และ เธอไม่ได้ใช้กำลัง

แม้ว่าผมจะเชคข้างในตัวคาเซะฮานะด้วยความสามารถของผม เธอไม่ใช้กำลังเลยซักนิด

คาซะฮานะไม่ได้พยายามจะควบคุมคาเซะมาโมรุ เธอไม่ได้ต่อต้านการเร่งความเร็วของคาเซะมาโมรุ และมอบความไว้วางใจทุกอย่างไว้ให้มัน

แจ่ทำไมคาเซะมาโมรุหยุดอย่างสมบูรณ์แบบ? แบบว่าคาเซะมาโมรุหยุดเร่งความเร็วหลังจากที่อ่านความคิดของคาซะฮานะ แรงขับที่ถูกสร้างโดยการเร่งความเร็วไม่ได้หายไป ถ้าเธอพยายามจะหยุดมัน เธอต้องใช้แรง อย่างไรก็ตาม เธอไม่ใช้แรงเลยซักนิด จากนั้น――

「คาเซะมาโมรุหยุดเหรอ?」

คาซะฮานะไม่ได้หยุดด้วยกำลัง คาเซะมาโมรุ “หยุดโดยตัวมันเอง”

「นานะฟูชิ คาเซะมาโมรุมีฟังก์ชั่นที่ต้านแรงของการเร่งความเร็วมั้ย?」

「อืม ไม่ ชั้นไม่รู้」

ผมถามนานะฟูชิ แต่นานะฟูชิเอียงหัวของเธอ

หืม นานะฟูชิไม่รู้ด้วย

「บางทีมันเป็นไปได้ คาเซะมาโมรุเร่งความเร็วในทางตรงกับข้าม ของการเร่งความเร็วแรกด้วยคำสั่งหยุด จากนั้นต้านกำลัง」

ถ้าเคเซะมาโมรุถูกสั่งให้หยุด มันอาจจะเร่งความเร็วไปด้านตรงกันข้ามของการเร่งความเร็วแรก และหยุดกระทันหัน โดยไม่เป็นภาระให้กับผู้ใช้ ถ้าอย่างนั้น――

การหยุดกระทันหันจากการเร่งความเร็วขั้นสุดยด มันจะไร้สาะถ้าไม่มีภาระ

「นั่นเป็นอาวุธที่อันตรายจริงๆ」

ความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังของผม

ถ้าเธอไปถึงความเร็วสูงสุดได้ในทันที และหยุดได้ทันทีโดยไม่มีภาระ เธอเลี้ยวหรือยูเทิร์นจากที่นั้นได้ การเคลื่อนไหวก็เร็วมากด้วย นั่นหมายถึงเธอโจมที่ที่ความเร็วที่ไม่น่าเชื่อและทิศทางที่ไม่น่าเชื่อ

มันยากมากที่จะควบคุมคาเซะมาโมรุ แต่ถ้ามันควบคุมได้ ผลคือมันจะวัดค่าไม่ได้

「หนูไม่เข้าใจ แต่พี่สาวของหนูน่าทึ่ง」

ริกกะที่กำด้ามจับของขวานยักที่ได้รับมาจากทามะมูชิและเธอสั่น

คาเซะฮานะอิจฉาพรสวรรค์ของริกกะ แต่มันเหมือนกันกับริกกะ

ริกกะได้วิ่งไล่ตามหลังของพี่สาวตลอดเวลา แม้ว่าเธอชนะเรื่องค่าความสามารถ แต่คาเซะฮานะเป็นกำแพงที่ริกกะอยากจะก้าวข้าม และมันเป็นเป้าหมายของเธอ

「หนูอยากจะสู้กับริกกะมั้ย」

「ใช่」

ริกกะพยักหน้ากับคำถามของผม

「หนูเป็นริกกะของชั้น ชั้นยกโทษให้หนูไม่ได้ถ้าหนูแพ้คาซะฮานะของฮิซูกิ」

เมื่อผมขึ้นเสียงด้วยรอยยิ้ม ริกกะแบกขวานใหญ่ไว้บนไหล่ของเธอ

「หนูเป็นหมาของมาสเตอร์ หนูมีชีวิตและตายเพื่อมาสเตอร์ และถ้ามาสเตอร์พูดว่าหนูต้องชนะ หนูต้องชนะอย่างแน่นอน」

ริกกะมองขึ้นมาหาผมและตอบโดยไม่ลังเล

มันดี

「ไป」

ด้วยสัญญาน ริกกะเตะพื้นกระทันหันและกระโดดออกไปเหมือนกระสุน

「อออออออ้าาาาาาา!」

ริกกะร้อง และปิดระยะในทันที

เธอเร็วเหมือนกับการเทเลพอร์ต มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตามด้วย “ตา” ของผม

ริกกะเหวี่ยงขวานยักด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ และเล็งไปที่คาซะฮานะ

「อะไร!?」

คาซะฮานะ คนที่อยู่ๆก็โดนโจมตี เปิดตาของเธอ

เสียงแคร๊กถูกได้ยิน ขวานใหญ่จมไปอยู่กับพื้น และพื้นคอนกรีตถูกทำลาย

「อะไรรรร!?」

「นั่นอะไร!?」

ทามะมูชิและนานะฟูชิส่งเสียง

มันเป็นเหตุการณ์ชั่วพริบตา

ขวานยักษ์ของริกกะฝังลงไปในพื้น และคาซะฮานะยืนอยู่ต่อจากริกกะ

ปรกติแล้ว คาซะฮานะหลบการโจมตีของริกกะไม่ได้อย่างแน่นอน เพราะริกกะไปถึงคาซะฮานะแล้ว

แม้ว่าเธอพยายามจะหลบมัน เธอทำมันไม่ทันเวลาแน่ และเธอจะถูกโจมตีโดยตรง อย่างไรก็ตาม คาซะฮานะหลบมัน

คาซะฮานะที่กำลังจะถูกฟันโดยริกกะ ใช้การได้ยินของเธอ และแค่ก่อนการโจมตีของริกกะโดนเธอจังๆ เธอขยับไปข้างๆทันที

คาซะฮานะไม่ขยับ เธอถือคาเซะมาโมรุและสไลด์ไปด้านข้างด้วยกำลังการเร่งความเร็วสุดยอดด

「น่าทึ่ง」

ผมพึมพำโดยไม่ได้ตั้งใจ

「เธอขยับแบบนั้นได้ยังไง?」

「บางทีเธอใช้คาเซะมาโมรุ นั่นคือที่ชั้นคิด」

ทามะมูชิและนานะฟูชิพึมพำด้วยสีหน้าประหลาดใจ

พวกเธอดูเหมือนจะตกใจในการเคลื่อนไหวของคาซะฮานะ แต่มันไม่ใช่คาซะฮานะที่บอกว่าน่าทึ่ง

「คาซะฮานะ-จังน่าทึ่ง แต่ริกกะ-จังน่าทึ่งกว่านั้นอีก」

「เอ๋?」

「เอ๋?」

ทามะมูชิและนานะฟูชิส่งเสียงที่โง่เขลา จากนั้นมารินะ ที่เงียบอยู่จนถึงตอนนี้ เปิดปากของเธอ

「การโจมตีของริกกะ-จังถูกหลบ แต่ปรกติแล้วเธอจะหลบมันไม่ได้ ถ้ามันโดนเธอ คาซะฮานะจะจบ」

เมื่อผมได้ยินคำพึมพำของมารินะ ผมยิ้ม

ใช่ ถ้าเธอฟันโดน คาซะฮานะจะจบ

การพุ่งเข้าไปที่พิเศษ และการโจมตีถึงตายที่ใส่แรงเข้าไป

คาซะฮานะสามารถที่จะหลบมันได้โดยใช้คาเซะมาโมรุ แต่ถ้าริกกะฟันเธอโดน ริกกะจะชนะ

ทามะมูชิมอบอาวุธที่ดีมากให้ริกกะ

「เพราะทั้งหมดริกกะของชั้นแข็งแกร่งที่สุด」

เมื่อผมส่งเสียงของผม ผมรู้สึกไม่ดีเมื่อผมมองกลับไปหาฮิซูกิ

「ก-การโจมตีอะไรกันนั่น…」

เธอต้องตกใจแน่ คาซะฮานะส่งเสียงไปหาริกกะ

มันดูเหมือนคาซะฮานะก็รู้ด้วย มันเป็นปาฏิหาริย์ที่เธอสามารถหลบได้ แต่มันก็เป็นความจริงว่าเธอหลบได้

พวกเธอเป็นพี่สาวน้องสาวที่มีเลือดกึ่งสัตว์ในตำนานไหลอยู่ในเส้นเลือด ทั้งสองคนเป็นสัตว์ประหลาด

ริกกะที่มีมีดยักษ์ฝังอยู่กับพื้น หัวเราะด้วยรอยยิ้มและจ้องคาซะฮานะ

「คาซะฮานะ!」

ฮิซูกิขึ้นเสียง

「ได้โปรดตอบความรู้สึกของริกกะ! อย่างไรก็ตาม คาซะฮานะของชั้นแข็งแกร่งที่สุด ชั้นจะไม่อนุญาตให้เธอแพ้」

คาซะฮานะ ที่ตาสั่นโดยเสียงของฮิซูกิ มองริกกะ

ริกกะที่ดึงขวานออกจากพื้นด้วยเสียงดึง ยืนขึ้นอย่างช้าๆ

คาซะฮานะมองฮิซูกิด้วยสีหน้าที่อาย ฮิซูกิที่รับสายตาของคาซะฮานะ พยักหน้าแรงๆ

คาซะฮานะเหงื่อไหลอาบแก้มและทำสีหน้าเข้ม

「อย่างที่คาดกับริกกะ」

คาซะฮานะพึมพำระหว่างที่จ้องริกกะ ห้อยมือเธอลง

「ชั้นไม่ชอบเธอ ชั้นเกลียดเธอ ชั้นอิจฉาเธอ ชั้นชื่นชมเธอ นั่นคือความรู้สึกของชั้นที่มีต่อเธอ」

「ชั้นก็เช่นกัน พี่สาว」

ระหว่างที่แบกขวานยักษ์ไว้บนไหล่เธอและนั่งลง ริกกะได้ยินคำพูดของคาซะฮานะและตอบด้วยรอยยิ้ม

ริกกะเตะพื้นและกระโดดออกไปเหมือนกระสุน

ริกกะที่ไปถึงหัวของคาซะฮานะทันที เหวี่ยงขวานยักษ์ด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

คาซะฮานะ ที่ทำเสียงโหยหวนและขยับไปข้างๆในพริบตา จากนั้นทำเสียงโหยหวนมากกว่าเดิม

「คุ-」

ใช้กำลังสุดยอดการเร่งความเร็วของคาเซะมาโมรุ คาซะฮานะไปข้างหลังริกกะในพริบตา

ริกกะที่มีขวานฝังอยู่ที่พื้น ร้องและเหวี่ยงมันขึ้น

ขวานใหญ่ฟันอากาศด้วยเสียงที่น่ากลัว

「อ้า!」

ริกกะที่ร้อง ขยับแขนของเธอให้เหวี่ยงลงด้วยกำลัง เปลี่ยนทิศขวาน

มันเป็นการโจมตีธรรมดาที่พึ่งพาความแข็งแรง แต่ความเร็วของการกลับไปกลับมานั้นผิดปรกติ

「คุ」

คาซะฮานะที่ร้อง ทำเสียงที่โหยหวน และใช้คาเซะมาโมรุเพื่อหลบวินาทีสุดท้าย

「อ้าาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะหยุดขวานยักษ์ที่เหวี่ยงลง ส่งเสียงและ ใช้กำลังฟันมันกลับขึ้นมา

「ควย」

คาซะฮานะพร้อมที่จะโจมตีแล้ว แต่การโจมตีที่ใช้กำลังของริกกะ ที่ดูเหมือนจะเมินกฎของฟิสิกซ์ ถอยไปข้างหลัง

「อ้าาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะที่เตะพื้นและพุ่งเข้าไปเหมือนกระสุน ตามคาซะฮานะ จากนั้นเหวี่ยงขวานของเธอลงด้วยกำลังทั้งหมด

ริกกะที่ติดเหมือนเงา และโจมตีโดยไม่พัก

「ชิ-」

คาซะฮานะหน้าบิดเบี้ยว และสามารถที่จะหลบโดยใช้คาเซะมาโมรุ

「อึก!」

ริกกะหยุดขวานที่เหวี่ยงลง ขยับแขนของเธอด้วยกำลังและฟันมันขึ้น จากนั้นฟันข้างๆ

「ส-สัตว์ประหลาด!」

คาซะฮานะร้องอย่างทนไม่ได้ระหว่างที่หลบมันได้อย่างไรก็ไม่รู้

การโจมตีต่อเนื่องความเร็วสูงที่ปรกติจะหลบไม่ได้ มากกว่านั้น พลังของการฟันแต่ละครั้งนั้นพิเศษ แม้ว่าเธอจะโดนครั้งเดียว เธอจะสู้ต่อไม่ได้ แต่ถ้ามันไม่โดน มันไม่มีความหมาย แต่ถ้ามันโดนเธอ เธอจบ

คาซะฮานะขยับด้วยเสียง ปยุ้น ปิ้ปยุ้น หลบริกกะต่อ โดยใช้พลังของคาเซะมาโมรุ

「คุคุ ชั้นรู้สึกเหมือนมีชีวิตอยู่ตอนนี้ ริกกะ เธอแข็งแกร่ง」

คาซะฮานะพึมพำด้วยเหงื่อไหลอาบแก้ม มีรอยยิ้มบนหน้าเธอ

「ชั้นคิดว่าชั้นสู้สาวน้อยได้ แต่มันดูเหมือนชั้นจะทำอย่างนั้นไม่ได้ ในศึกความเร็ว ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย」

ทามะมูชิพึมพำด้วยรอยยิ้มที่เกร็ง เมื่อเธอเห็นการโจมตีและการป้องกันของสองสาว

「ชั้นตกใจจากใจโดยคาซะฮานะ-จังที่ควบคุมคาเซะมาโมรุได้ และการพุ่งเข้าไปของริกกะ แต่ชั้นไม่ต้องกังวล แม้ว่าชั้นรับมือกับคาเซะมาโมรุไม่ได้ แต่ชั้นยังเก่งกว่าทั้งสองคนนั้น ชั้นเอาชนะได้แม้ว่าพวกเธอทั้งสองคนโจมตีชั้นในเวลาเดียวกัน」

นานะฟูชิตอบระหว่างหัวเราะอย่างโง่เขลา

เธอน่าจะไม่สมบูรณ์แบบ

เธอรับมือกับคาเซะมาโมรุไม่ได้ แต่มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเธอ

「หืมม? จริงเหรอ? เธอแข็งแกร่งเหรอ?」

「ชั้นเป็นชนิดของอาวุธที่ใหม่กว่าคาเซะมาโมรุ แม้ว่าผลงานของคาเซะมาโมรุดีกว่ามาก แต่กำลังของชั้นดีกว่า และมาสเตอร์สร้างพลังแมลงได้ไม่จำกัดด้วย ถ้าเราสู้ เราแข็งแกร่งที่สุด」

นานะฟูชิตอบคำถามของทามะมูชิ

นานะฟูชิดูเหมือนจะมีโครงสร้างธรรมดา อาวุธที่มีแค่กำลังโดยไม่มีความสามารถ ถ้าเธอไม่ได้พลังของมาสเตอร์เธอ เธอเกือบจะเหมือนขยะ แต่ถ้าเธอได้มัน เธอแข็งแกร่งมากขึ้นได้

อย่างไรก็ตาม ผมสงสัยเกี่ยวกับมัน

มากิริ ผู้ใช้แมลงที่สร้างคาเซะมาโมรุ ที่เป็นคนเดียวกันที่สร้างนานะฟูชิ คือ――

「บางทีคาเซะมาโมรุเป็นอาวุธที่พัฒนาขึ้นเพื่อสู้กับคุดัน」

「ใชช่」

นานะฟูชิพยักหน้ากับคำพูดของผม

「แต่มันสู้กับคุดันไม่ได้ เธอเลยถูกสร้าง」

「นั่นใช่แล้ว」

นานะฟูชิพยักหน้าและผมพูดต่อ

คาเซะมาโมรุสู้กับคุดันไม่ได้ แต่นั้นเป็นเรื่องของ “แค่” คาเซะมาโมรุที่สู้กับเธอ

พวกเราไม่ได้ท้าทายกับคุดันทีละคน แต่เราไปท้าทายเธอเป็นทีม

「มันไม่สำคัญว่าอันไหนแข่งแกร่งที่สุด เมื่อเราทำงานร่วมกัน มันสำคัญว่าเราจะทำงานยังไง」

มารินะส่งเสียงของเธอ และนานะฟูชิยิ้มตอบ

「นั่นใช่แล้ว คาซะฮานะ-จังและริกกะ-จัง พี่สาวน้องสาวกึ่งสัตว์ที่แข็งแกร่งที่สุด ถ้าพวกเธอทั้งสองคนสู้ด้วยกัน พวกเธอสู้กับหนึ่งพันคน ไม่ สองพันคนได้」

นานะฟูชิพึมพำระหว่างที่ยิ้มอย่างมีความสุข

เมื่อผมชำเลืองมองมารินะ เธอ ที่สบตากับผม หันหน้าหนีเหมือนเธอใจร้อนอยู่

เธอจะดื้ออีกนานแค่ไหน? อารมณ์ของเธอไม่เปลี่ยนแม้ว่าผมจะขอโทษเธอ

เพราะทั้งหมด อารมณ์ของเธอจะดีขึ้นด้วยเซ็กส์เท่านั้นเหรอ? ไม่มีทางเลือกนอกจากจะมีเซ็กส์เพื่อไล่อารมณ์ของเธอ

เมื่อผมคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น มารินะที่หูแดง มองผม

「นายแย่ที่สุดเลย」

มารินะจ้องผมด้วยหน้าที่แดงสดและพึมพำ

「โอ้」

ผมตอบมารินะ

ในที่สุดเธอก็เปิดปากกับผม

ผมเห็นริกกะและคาซะฮานะ และผมถอนหายใจ

ทั้งสองคนสู้กันต่อไปด้วยความเร็วสูง แต่คาซะฮานะหลบ เริ่มจะช้าลงไป

ถ้าเธอโดนแม้แต่ครั้งเดียว มันจะจบ แม้ว่าถ้าเธอได้รีบความเสียหายถึงตาย เธอมีการรักษาขึ้นสูง แต่ริกกะทำให้เธอใช้การรักษาของเธอไม่ได้ ถ้าเธอรับการโจมตีครั้งที่สอง เธอจะถูกฆ่าทันที แม้ว่าเธอป้องกันตัวเอง เธอจะถูกฟันเป็นสองชิ้น

ข้างหน้าพลังทำลายล้างที่ท่วมท้นของริกกะ พลังจิตใจของคาซะฮานะต้องลดลงทุกๆวินาที

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะกรีดร้องและโจมตีคาซะฮานะ

การโจมตีด้วยความเร็วสูงอย่างต่อเนื่องที่มันเห็นได้ยากด้วยความสามารถของผม

ริกกะขยับระยะทางที่สั้นที่สุดด้วยความเร็วสูง และพนันทุกอย่างไว้บนการโจมตีที่สั้นที่สุด

ถ้ามันไม่โดนเธอ เธอโจมตีต่อจนกว่ามันจะโดนได้ และถ้ามันโดนเธอ เธอจะชนะ

แต่――

「คาซะฮานะ! ริกกะมีความอดทนที่ต่ำ! ถ้าเธอหลบต่อไปเรื่อยๆ ในที่สุดเธอจะหมดแรง!」

ฮิซูกิร้อง

เหมือนที่ฮิซูกิพูด ริกกะที่ใช้การรักษาขั้นสูงอยู่ตลอด ได้เพิ่มค่าสถานะต่างๆ แต่มันใช้ความอดทนมาก นอกจากนั้น เธอโจมตีต่อเนื่องด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

ริกกะอยู่ในความเสียเปรียบที่ท่วมท้น ถ้ามันเป็นศึกความอดทน

อย่างไรก็ตาม ริกกะไม่มีทางเลือกนอกจากจะโจมตีเต็มรูปแบบตั้งแต่เริ่ม

「อย่าลังเล ริกกะ! นั่นโอเค!」

ริกกะยิ้มกับที่ผมตะโกน และ――

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะร้องและโจมตีคาซะฮานะ และทำการโจมตีที่อันตรายมากต่อไป

คาซะฮานะหลบการโจมตีของริกกะต่อโดยใช้พลังของคาเซะมาโมรุ

การหายใจของคาซะฮานะเริ่มแรง

คาซะฮานะลับประสาทของเธอให้คม และทำการตัดสินใจขึ้นอยู่กับเสียง แต่โดยไม่มีคาเซะมาโมรุ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบการโจมตีของริกกะต่อ แม้ว่าเธอมีคาเซะมาโมรุ เธอหลบมันอย่างฉิวเฉียด

ถ้าพลังใจของเธอหมดแรง ริกกะมีโอกาส แม้ว่าจะชั่วพริบตา ริกกะจะชนะ

「ชิ-」

คาซะฮานะหน้าบิดเบี้ยว

ผมของเธอสะบัด

การโจมตีของริกกะนั้นท่วมท้น

บางทีคาซะฮานะหมดความอดทน จากนั้นเธอเตะพื้นเพื่อพยายามจะร้างระยะจากริกกะ

「คา-คาซะฮานะ!」

「ตอนนี้ ริกกะ!」

ถ้าคาซะฮานะกระโดด เธอจะจบ แม้จะชั่วพริบตา ถ้าตัวของเธอลอย มันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบการโจมตี

「โอเค!」

ริกกะที่เตะพื้นกระทันหัน พุ่งไปหาคาซะฮานะ และเหวี่ยงขวานของเธอ และ――

「...」

ริกกะตกตะลึงเมื่อขวานของเธอฟันอากาศ

และคาซะฮานะลงพื้น

ผมสงสัยตาของผม มันเป็นภาพที่ไม่น่าเชื่อ

「ตอนนี้…เธอเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศเหรอ?」

มันไม่ผิดแน่ มันไม่มีความผิดพลาดในความสามารถของผม

ตัวของคาซะฮานะลอยอยู่แน่นอน ริกกะโจมตีตรงนั้น

ทายกายภาพแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบ

แต่――

「เอ่อ ชั้นตกใจเพราะชั้นได้ยินมันมาแค่ในข่าวลือ」

นานะฟูชิพึมพำระหว่างที่เหงื่อไหลอาบแก้ม

「ป-เป็นไปไม่ได้ ทำไมชั้นตีเธอไม่ได้ด้วยการโจมตีปัจจุบันของชั้น?」

ตาของริกกะสั่นและเธอพึมพำ

เธอควรจะจับคาซะฮานะได้แล้ว แต่เธอฟันไม่โดนเธอ

「ชั้นก็ตกใจด้วย…」

คาซะฮานะ ที่หลบการโจมตี ดูเหมือนจะสั่นอยู่

เธอคิดว่าเธอจบแล้ว ในการต่อสู้กลางอากาศ เธอน่าจะใช้คาเซะมาโมรุ ผลของมัน ตัวของคาซะฮานะหมุดในอากาศ หลบการโจมตีของริกกะ

「บางทีนั่นคือเหตุผลที่ทำไมเธอถูกเรียกว่า “ผู้ใช้ลม” ชั้นมั่นใจว่าชั้นเห็นมันจริงๆ」

นานะฟูชิจ้องคาซะฮานะและพึมพำ

เธอเป็นผู้ใช้ลม? เข้าใจแล้ว แน่นอน มันเหมือนควบคุมลม เพราะไม่มีพลังเมื่อเธอสร้างแรงโดยเหวี่ยงคาเซะมาโมรุทั้งสองในเวลาเดียวกัน

ถ้าเธอทำมันด้วยเท้าที่พื้น มีแค่ท่อนบนของเธอจะขยับ อย่างไรก็ตาม เพราะเธอลอยอยู่กลางอากาศ ทั้งตัวของเธอหมุน แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด

「มันเป็นหางของเธอ」

มารินะพูด

มารินะนั้น เธอ “มอง” อย่างระวัง

ใช่ มันเป็นหางของเธอ คาซะฮานะมีหางที่ขนฟู ที่มันดูเหมือนแค่คอสเพล์ แต่หางนั้นเล่นบทสำคัญในการรักษาสมดุล

มันทำให้การหมุนความเร็วสูงกลางอากาศเป็นไปได้ และมันทำให้สมดุลได้โดยหางของเธอ

「ฟุฟุฟุ อย่างที่คาดกับคาซะฮานะของชั้น แต่ ชั้นตกใจนิดหน่อยด้วย」

ฮิซูกิพูดอย่างภาคภูมิใจ เธอไม่คาดคิดว่าคาซะฮานะจะหลบการโจมตีในอากาศ และเธอดูเหมือนจะสั่น

「ไม่มีทาง ไม่มีทาง เธอหลบมันได้」

ด้วยนั่นที่พูด ริกกะยิ้ม แบกดาบใหญ่ของเธอไว้บนไหล่และนั่งลง

「ชั้นขอโทษ ชั้นต้องฆ่าเธอแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นมันไม่น่าจะฟันโดน」

ไปด้วยกันกับคำพูดนั้น เส้นเลือดปูดขึ้นมาที่ขมับของริกกะ และทั้งตัวของเธอสั่น

「จนถึงตอนนี้ ชั้นจะตายถ้าเธอฟันโดนชั้นทีนึง」

คาซะฮานะที่ห้อยแขนลง ร้องระหว่างที่จ้องริกกะ

ริกกะหัวเราะด้วยเส้นเลือดปูดที่ขยับของเธอ และคาซะฮานะมองริกกะที่เป็นแบบนั้นตรงๆ

แม้ว่าริกกะโจมตีคาซะฮานะกลางอากาศ เธอฟันไม่โดน

「ริกกะ! คาซะฮานะพลังใจจะหมด่กอนที่เธอจะหมดความอดทน! โจมตีต่อไปโดยไม่ต้องลังเล ริกกะของชั้นแข็งแกร่งที่สุด! เธอจะชนะแน่นอน!」

「คาซะฮานะ เชื่อมั่นใจตัวเธอเอง! ถ้าเธอใจเย็นและหลบการโจมตีของริกกะ ความอดทนของริกกะจะหมดแน่! จากนั้นเธอจะชนะ!」

เสียงตะโกนของฮิซูกิซ้อนกับผม

ฮิซูกิ ผมไม่ชอบเธอเลย แต่ตอนนี้เธอไม่แย่

พูดนั่นแล้ว คาซะฮานะหลบทุกการโจมตีที่ริกกะใส่ออกไป แต่ไม่เคยโจมตีกลับมาเลย ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ? มันไม่ใช่ว่าเธอไม่โจมตี แต่เธอทำอย่างนั้นไม่ได้

ด้วยสุดยอดการเร่งความเร็วของคาเซะมาโมรุ มันควรจะเป็นไปได้ที่จะฟันริกกะ อย่างไรก็ตาม ถ้าเธอโจมตี ริกกะจะมีโอกาสอย่างแน่นอน

ความเร็วที่ผิดปรกติและความคมที่มหาศาล คาเซะมาโมรุมีความสามารถที่จะฆ่าศัตรูด้วยการโจมตีทีเดียว แต่เรื่องราวมันจะต่างออกไปถ้าคู่ต่อสู้คือริกกะ

ริกกะที่ใช้การรักษาขั้นสูงของเธอตลอด ต้องแค่ระวังการโจมตีที่ตายทันที การโจมตีอื่นจะรักษาทันที พูดอีกอย่าง ถ้าคาซะฮานะโจมตีเธอมันเป็นไปได้ที่จะโจมตีสวนโดยไม่ต้องหลบการโจมตี

ในทางกลับกัน คาซะฮานะจบถ้าเธอได้รับการฟันแม้แต่ทีเดียว แม้ว่าถ้าเธอได้รับความบาดเจ็บถึงตาย คาซะฮานะจะรักษะขั้นสูงเหมือนริกกะ แต่ริกกะไม่ต้องรอการรักษาขั้นสูงของเธอใช้งาน และแผลเธอจะรักษาอย่างสมบูรณ

ถ้าคาซะฮานะแสดงโอกาสแม้แต่หนึ่งและโดนโจมตีแม้แต่หนึ่งครั้ง มันจะเป็นเหยื่อของการโจมตีอันตรายที่ต่อเนื่องของริกกะ ดังนั้น คาซะฮานะโจมตีกลับไม่ได้

「พี่สาว ชั้นจะ “เอาจริง” จากตรงนี้นะ」

ริกกะพึมพำด้วยรอยยิ้ม และเส้นเลือดปูดที่ขมับของเธอ

ทั้งตัวของริกกะส่งเสียงเอี๊ยดและจิ๊ดๆ มันงอเหมือนสัตว์จำพวกแมว และรวบรวมพลัง

「ฟุฟุ ชั้นไม่ได้เอาจริงจนถึงตอนนี้ด้วย」

คาซะฮานะที่มีรอยยิ้มที่เกร็ง และเหงื่อไหลอาบแก้ม ไขว้คาเซะมาโมรุตรงหน้าหน้าอกของเธอและตั้งท่าป้องกัน

「ชั้นเอาจริง แต่ชั้นทำพี่สาวของชั้นด้วย “เอาจริงปรกติ” ไม่ได้ และชั้นมีความอดทนต่ำ ชั้นเลยจะแพ้ถ้ามันเป็นแบบนี้ นั่นทำไมชั้นจะ “เอาจริงจริงๆ”」

ขณะที่คำพูดของริกกะ แม้ว่าผมดูด้วย “ตา” ของผม ริกกะเอาจริงตั้งแต่แรกเริ่ม ผมไม่เห็นพลังของเธอเพิ่มขึ้นเลย อย่างไรก็ตาม ริกกะบอกว่าเธอจะเอาจริงจริงๆ

「ชั้นไม่สนใจเพราะริกกะของชั้นสมบูรณ์แบบ ฮิซูกิ ชั้นขอโทษ แต่ริกกะของชั้นจะชนะ」

เมื่อผมยิ้มและพูดกับฮิซูกิ ฮิซูกิมองกลับมาและจ้องผม และ――

「คาซะฮานะ! อย่าถูกหลอกโดยคำพูดของซูซูฮาระ-ซัง! มันเป็นกลยุทธ์พื้นฐานของซูซูฮาระ-ซังที่ทำให้คู้ต่อสู้อารมณ์เสียและสร้างช่องเปิด! ซูซูฮาระ-ซังยังสนับสนุนริกกะอยู่ เพราะเค้ายอมรับว่าพลังของเธอเป็นภัย! จงมั่นใจ! คาซะฮานะ เธอแข็งแกร่ง!」

คาซะฮานะพยักหน้ากับเสียงตะโกนของฮิซูกิ และจ้องริกกะ

ผมจะเอามันออกไป

มองดูผิวเผิน ริกกะดูเหมือนจะเหนือกว่า แต่ในการต่อสู้จริง มันไปทางคาซะฮานะมากกว่า

ริกกะ ที่มีความอดทนต่ำ ตัดสินใจจะใช้ความอดทนที่เหลือ เพื่อทำการโจมตี ถ้าคาซะฮานะหลบการโจมตี ริกกะจะจบ อย่างไรก็ตาม คาซะฮานะก็เหนื่อยด้วย

คาซะฮานะที่อยู่ในท่าป้องกัน จ้องริกกะต่อระหว่างที่เหงื่อออก

ผมคิดว่ามันเป็นแรงกดดันมหาศาล มันดูเหมือนแรงกดดันที่ถูกสร้างโดยริกกะทำให้ความอดทนของพลังจิตใจลดลงแค่โดยการยืน

「ริกกะ ชั้นขอโทษเธอ ชั้นขอโทษ ชั้นควรจะสู้จริงๆแบบนี้นานแล้ว แม้อย่างนั้น แม้ว่าเธอเป็นน้องสาวของชั้น ชั้นวิ่งหนีเธอตลอด ชั้นขอโทษ」

ด้วยนั่นที่พูด คาซะฮานะรีบลบอารมณ์ออกไปจากสีหน้า

ตาสีแดงของริกกะ ที่จ้องคาซะฮานะแบบนั้น แดงก่ำ

「คาซะฮานะ! หลบมัน――」

ฮิซูกิตะโกน แต่เสียงตะโกนถูกกลบ

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะกระโดดด้วยการเตะเท้า ทำพื้นแตกและตะโกน

「ชิ」

คาซะฮานะพยายามจะหลบการโจมตีของริกกะโดยการเหวี่ยงคาเซะมาโมรุ แต่――

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ขวานใหญ่ฟันอากาศ ในเวลาเดียวกัน เสียงที่แปลกดังก้อง

「อะไร!?」

คาซะฮานะ “ควร” จะหลบการโจมตีของริกกะ อย่างไรก็ตาม ไหล่ซ้ายของคาซะฮานะระเบิดออกเหมือนมันระเบิด และชิ้นเนื้อและเลือดกระจาย

「...คุคุ เฮ้ย เฮ้ย จริงอ่ะ?」

ผมเปิดตาขของผมโดยไม่ตั้งใจ และรู้สึกถึงควยแข็ง

ริกกะ เธอคิดอะไรอยู่

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะเหวี่งแขนขวาที่ “ยืด ระหว่างที่ตะโกน และจากนั้นโจมตีคาซะฮานะ

「คุ- เหี้ย」

คาซะฮานะที่แขนซ้ายห้อย สั่นมือขวาของเธอและหลบการโจมตีโดยใช้คาเซะมาโมรุ

「อึก!?」

ขวานของริกกะตัดอากาศ และมือของคาซะฮานะระเบิด

เสียงผิดปรกติดังก้อง

นี่เป็นเธอ “เอาจริงจริงๆ”? ริกกะพูดอย่างนั้น และผมเข้าใจความหมาย

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะเหวี่ยงขวานไปรอบๆระหว่างที่ตะโกน ตัวของคาซะฮานะ ซึ่งควรจะหลบการโจมตีได้ ระเบิด

เหตุผลที่ตัวของคาซะฮานะระเบิดออกแม้ว่าการโจมตีไม่ได้โดนเธอ เพราะพลังการโจมตีของริกกะนั้นพิเศษ

พลังพิเศษที่ทำให้ตัวระเบิดแม้ว่าจะเบลอไปเล็กน้อย

ทุกครั้งที่ริกกะโจมตี ตัวของริกกะถูกทำลาย แต่รักษาทันที

การโจมตีเต็มรูปแบบที่ทำลายตัวเอง มันเป็นการโจมตีทำลายตัวเองที่ไม่มีอะไรจำกัด

มันเป็นการโจมตีที่ใช้ได้เฉพาะริกกะ ที่มีการรักษาขั้นสูง แต่นั่นคือวิธีใช้มัน

ทุกครั้งที่เธอโจมตี เธอจะได้รับประสบการณ์ความเจ็บปวดของการทำลายตัวของเธอเอง มันจะเจ็บแค่ไหนกัน

แม้ว่าเธอรู้มัน มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะทำจริง

แต่ริกกะทำมันจริง

มันเพื่อเคารพคำสั่งของผมและเอาชนะพี่สาวของเธอ

「คาซะฮานะ…」

หลังจากที่เห็นคาซะฮานะ ที่ตัวเยินขึ้นทุกวินาที ฮิซูกิเปิดตาของเธอ และปากของเธอสั่น

ริกกะชนะแน่นอน

「ชั้น ชั้นจะไม่แพ้」

คาซะฮานะ ที่เลือดหยด ยังสามารถที่จะหลบริกกะและพึมพำ

ความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลังผม

เฮ้ย มายอมรับว่าเธอแพ้เถอะ

เธอใกล้ตายแล้ว แต่มันเหมือนกันกับริกกะที่จ้องเธอ

คาซะฮานะจะทำอะไรซักอย่าง และมันน่าจะ “แย่”

「ริกกะ! คาซะฮานะจะทำอะไรบางอย่าง! แต่อย่าป้องกัน! โจมตีไปทั้งแบบนี้!」

ลางสังหรณ์ที่ไม่นาพึงพอใจขึ้นมาทีเดียว และเธอร้องอย่างไม่ตั้งใจ

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

โดยที่ผมไม่ได้สั่งเธอ ริกกะโจมตีทำลายตัวเองที่มันทำลายตัวของเธอต่อ

และคาซะฮานะเตะพื้นและลอยไปในอากาศ

「อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」

ริกกะตามคาซะฮานะระหว่างที่เตะพื้น และขยี้กระดูกที่ขาเธอ

มันแย่

「ชั้นจะฟื้น」

คาซะฮานะพึมพำ แทงคาเซะมาโมรุในหน้าอกเธอด้วยมือขวา และสั่นคาเซะมาโมรุในมือซ้าย

ตัวของคาซะฮานะหมุนในอากาศ

ขวานของริกกะฟันอากาศ

ไหล่ขวาของคาซะฮานะระเบิดออก

แต่――

คาซะฮานะ ที่เคลื่อนไหวไปหลังริกกะในอากาศ พ่นควันจากตัวของเธอ

ระหว่างที่หลบการโจมตีของริกกะ เธอแทงหน้าอกเธอและบาดเจ็บถึงตาย จากนั้นใช้งานรักษาขั้นสูง

เสียง “ปิ้ปยุ้น” ดังก้อง จากนั้นมีดสองคมโจมตีริกกะ

หยดเลือดกระจายจากริกกะ

ริกกะที่ถูกตัดหลังจากคาเซะมาโมรุ ลงพื้นไปที่เพดาน และกระโดดออกไประหว่างทำลายเพดานด้วยเท้าของเธอ จากนั้นโจมตีคาซะฮานะอีกครั้ง

「ไปกันเถอะ คาเซะมาโมรุ」

คาซะฮานะ ที่ฟันริกกะในอากาศ ตะโกน

เหวี่ยงคาเซะมาโมรุสองเล่ม

คาซะฮานะขยับไปข้างๆด้วยความเร็วที่มหาศาลระหว่างที่กระโดดไปในอากาศ

ริกกะ ที่ผ่านด้านข้างของคาซะฮานะเหมือนกระสุน ลงพื้นและทำลายพื้น จากนั้นกระโดดอีกครั้ง

เสียง “ปิ้ปยุ้น” ดังก้อง จากนั้น คาซะฮานะขยับในพริบตา ริกกะไม่ได้ฟันโดนเธอระหว่างที่ทำลายเพดาน

「ท-เทคนิคอย่างนั้น…」

มันเป็นภาพที่ไม่สมจริง

คาซะฮานะกระโดดไปในอากาศและไม่กลับลงมา

เธอลอยอยู่ในอากาศตลอดเวลา โดยใช้คาเซะมาโมรุทั้งสอง

「คาซะฮานะ เธอ…」

ฮิซูกิ ที่ซีด ย้อมแก้มของเธอเป็นสีแดงจากนั้นพึมพำด้วยตาที่ส่องแสง

ริกกะโจมตีขึ้นและลงต่อเหมือนกระสุน ระหว่างที่ทำลายพื้นและเพดาน แต่เธอฟันเธอไม่ได้ เพราะคาซะฮานะหลบการโจมตีเหมือนเทเลพอร์ตระหว่างที่ลอยอยู่บนอากาศ

ความเร็วการหลบของเธอเร็วกว่าเมื่อเธอยืนอยู่บนพื้น

มันดูเหมือนการต่อต้านหายไปเพราะเท้าเธอไม่อยู่บนพื้น นั่นทำไมมันเป็นไปได้ที่จะบังคับกำลังของคาเซะมาโมรุ

「ธ-เธอขี้ขลาด!」

คาซะฮานะขยับทันทีในอากาศ เหมือนใบไม้ของต้นไม้สะบัดอยู่ในอากาศ

「เธอเป็นผู้ใช้ลม…」

มันเป็นอย่างนั้นเลย คาซะฮานะควบคุมลมแน่นอน

การโจมตีของริกกะเป็นเส้นตรง แต่มันควรจะเร็วเกินไปที่จะหลบได้ แต่เธอยังฟันเธอไม่โดน ความเร็วในการหลบของคาซะฮานะนั้นเร็วเกินไปจนมันไม่เฉี่ยวเธอด้วยซ้ำ

เสียงปังดัง และพื้นถูกทำลาย ริกกะเป็นคนที่ทำอย่างนั้น

「คุ เหี้ย」

ริกกะ ที่เกร็งทั้งตัวของเธอระหว่างที่ครวญ กำลังจะลุกขึ้น แต่――

「ความอดทนของเธอหมดแล้ว?」

เมื่อผมพึมพำ เธอปิดตาและหายใจออกช้าๆ

ตัวของริกกะยับเยิน แม้ว่าเธอความอดทนหมด เธอโจมตีต่อด้วยตัวเธอเอง ดังนั้น การรักษาขั้นสูงถูกใช้งาน แต่ เธอฟื้นความอดทนของเธอไม่ได้

มันเป็นผลของการทำทุกสิ่งที่เธอทำได้

คาซะฮานะที่ลอยอยู่บนอากาศ ควบคุมคาเซะมาโมรุทั้งสอง สะบัดลงที่พื้น

ริกกะที่จ้องคาซะฮานะด้วยตาที่แดงก่ำ เลือดหยดจากริมฝีปากของเธอด้วยรอยยิ้ม และเธอพยายามจะยืนขึ้น อย่างไรก็ตาม ตัวของริกกะทั้งหมดเละเทะ รวมไปถึงกระดูก กล้ามเนื้อ และเส้นเอ็น มันจะยากแม้แต่คลาน ไม่ต้องพูดถึงลุกขึ้น แต่ ริกกะยังพยายามจะลุกขึ้น

「ชั้นจะแพ้ถ้าชั้นโดนโจมตีทีนึงจากเธอ แค่การโจมตี “ดีๆ”」

คาซะฮานะพึมพำระหว่างที่จ้องริกกะที่กำลังจะยืนขึ้น

ที่คาซะฮานะพูดนั้นจริง มันไม่ใช่คำพูดที่ตั้งใจไปที่ริกกะ แม้ว่าถ้าการโจมตี “ดีๆ” ครั้งนึงโดนเธอ คาซะฮานะจะจบ

แต่จนถึงตอนนี้ มันไม่โดนเธอ

「พวกเราเป็นพี่สาวน้องสาว ทำไมเราต่างกัน」

ด้วยนั่นที่พูด คาซะฮานะยิ้มเบาๆ

「ชั้นอิจฉาเธอตลอดเวลาระหว่างที่ชั้นวิ่งหนีอย่างสิ้นหวัง ชั้นอิจฉาเธอ เธอตรงไปตรงมาและชนะการต่อสู้ตรงไปตรงมา」

「ย-ยังไงก็ตาม…มันยังเป็นพี่สาวที่เหนือกว่า」

ริกกะที่กัดฟันของเธอ ตอบคำพึมพำของคาซะฮานะ น้ำตาเอ่อล้นจากตาสีแดงของริกกะและมันหล่นไปที่พื้น

「โอ้ ใช่ ชั้นจะลุกขึ้นมา ไม่ว่าน่าสมเพชหรือน่าเวทนาแค่ไหน ชั้นชนะด้วยการวิ่งหนี ชั้นอ่อนแอกว่าเธอ ชั้นเป็นเธอไม่ได้ แต่ชั้นชนะ ที่เป็นวิธีอ่อนแอที่ชั้นสู้ของชั้น」

คาซะฮานะบอกริกกะเงียบๆ ที่ร้องไห้ด้วยทั้งตัวของเธอเกร็ง

การตายของริกกะน่าเสียตาย แต่ในเวลาเดียวกนัเธอตายอย่างมีความสุข

น้องสาวของเธอเอาชนะเธอไม่ได้ แม้ว่าเธอใช้ทุกอย่าง

คาซะฮานะเกือบจะไม่โจมตีเลยและแค่วิ่งไปรอบๆ อย่างไรก็ตามคนสุดท้ายที่ยืนคือคาซะฮานะ

ริกกะแพ้ เธอแพ้อย่างสมบูรณ์กับคาซะฮานะที่วิ่งไปทั่ว

นั่นทำไมริกกะเก่งกว่านี้ได้

เวลานี้ ในความรู้สึกจริงๆ เธอตามหลังของพี่สาวที่ขี้ขลาด กล้าหาญ และยิ่งใหญ่ได้

 「ฟุฟุ~」

อาซาฮินะที่ดูการต่อสู้อย่างเงียบๆจนถึงตอนนี้หัวเราะอย่างมีความสุข

ฮิซูกิ ที่ยืนต่อจากอาซาฮินะ สั่นและเองไปข้างๆ

เสียงอะไรที่ทำให้ผิวของผมรู้สึกเย็น? จากนั้น ผมสังเกตว่าทั้งตัวของผมพ่นเหงื่อเย็น

อะไร? ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน?

“มีแค่” อาซาฮินะที่จ้องคาซะฮานะและริกกะ และหัวเราะอย่างมีความสุข

บางทีเพราะคาซะฮานะสังเกตเธอ และเมื่ออาซาฮินะเข้มสีหน้าของเธอ คาซะฮานะไขว้คาเซะมาโมรุตรงหน้าอกเธอและตั้งท่ายืน

กินการโจมตีนี้แล้วเธอจะจบ คาซะฮาะนที่สูการโจมตีและป้องกันนาทีสุดท้ายแบบนั้น เข่าสั่น กัดฟัน และหูและหางสัตว์ห้อย

ริกกะ ที่กำลังจะยืนขึ้น ก็ซีดด้วย ตาของเธอสั่น และตัวสั่น

ริกกะ ที่โจมตีทำลายตัวเองแม้ว่ามันทำลายตัวของเธอ นั่นกลัวจริงๆ สาเหตุก็คือ――

「มันดี มันดีมาก มันสนุก พวกเธอค่อนข้างเก่ง ชั้นจะชมพวกเธอเป็นพิเศษ」

มองจากข้างบนที่ท่วมท้นเหมือนเคย อาซาฮินะแบบนั้นปรบมือและหัวเราะคิกคัก

ยูกะเกาะแขนผมแน่น

มารินะบีบมือของเธอแน่น

ทามะมูชิ ตาสีมรกตของเธอสั่น และเหงื่อไหลอาบแก้ม

และนานะฟูชิด้วย

ทุกคนในที่นี้รู้

แรงกดดันที่พิเศษได้มาจากตาสีแดงของอาซาฮินะ

ผมรู้แรงกดดันนั้น

อาซาฮินะ เธอ…

ผมถามริกกะให้อยู่กับมารินะและยูกะ และเมื่อผมมองนานะฟูชิ ผมออกจากห้องใต้ดิน

นานะฟูชิ ที่เห็นสายตาของผม ออกมาจากห้องใต้ดินตามผมมา

นานะฟูชิสั่นระหว่างที่กอดตัวเธอเองด้วยรอยยิ้มที่เกร็ง

「ซูซูฮาระ-ซามะ ชั้นรู้จักแรงกดดันของอาซาฮินะ」

นานะฟูชิมองขึ้นมาและพูดระหว่างที่สั่น

「โอ้ ชั้นด้วย อย่างที่ชั้นคิด เธอก็รู้มันด้วย」

เมื่อผมพึมพำ นานะฟูชิกอดตัวเธอเองและสั่น พยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่เกร็ง

「แรงกดดันที่ชั้นพึ่งรู้สึก นั่นมันผิดปรกติ」

รอยยิ้มที่เกร็งและตาที่สั่น

บางทีนานะฟูชิคิดเหมือนกันกับผม

แรงกดดันหนักที่อาซาฮินะปล่อยออกมา

「พวกเรารู้ถึงแรงกดดันนั้นดี」

「โอ้ ชั้นรู้ มันเหมือน “เธอ” เลย」

พยักหน้ากับคำพูดดของนานะฟูชิ ผมถอนหายใจระหว่างที่เกาหัว

「เกิดอะไรขึ้นจริงๆ? กับอาซาฮินะ?」

「ชั้นไม่รู้ แต่ชั้นมีบางอย่างที่กังวล」

「เธอกังวลเรื่องอะไร?」

「ของมากิริ-ซามะ」

มากินริ ผู้ใช้แมลงที่สร้างคาเซะมาโมรุและนานะฟูชิ?

「มากิริเก่งในการวิจัยและการกลั่น เธอเก่งในการสร้างอาวุธที่แข็งแกร่งโดยใช้แมลง」

「ชั้นเข้าใจมันเพราะชั้นได้ยินมัน」

「คนที่ได้อาวุธของมากิริมีพลังที่มหาศาล ชั้นคิดว่าเทคโนโลยีผลิตอาวุธของมากิริมี “แค่” นั้น แต่ชั้นรู้สึกแปลก」

「แปลก?」

「ใช่」

นานะฟูชิพยักหน้า จ้องผม

「เหมือนกัน ไม่ มันเหมือนกันเกินไป มากิริ-ซามะและซูซูฮาระ-ซามะ」

ผมได้ยินเสียงที่สั่นของนานะฟูชิ และเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร

ผมสังเกตเมื่อผมถูกบอก แต่มีความเป็นไปได้กับเรื่องนั้น

มันคล้ายกัน นั่นหมายถึงไม่ใช่แค่นิสัยและบรรยากาศ แต่ความสามารถของเราก็เหมือนกันด้วย

สั้นๆก็คือ มากิริอาจจะมี “ตาแห่งพื้นดิน” เหมือนกันกับผม ถ้าอย่างนั้น คุดันนั้น…

「มากิริใช้เวลากับคุดันมั้ย」

「จากเรื่องราวที่ก่อนชั้นจะถูกสร้าง ชั้นไม่เข้าใจมันจริงๆ แต่มากิริมีความหมกมุ่นที่ผิดปรกติกับคุดัน」

ผมไม่มั่นใจ แต่เพราะเธอหมกมุ่นเป็นพิเศษกับคุดัน มันเป็นไปได้ว่าเธอใช้เวลากับคุดัน

「มากิริตายเร็วมั้ย?」

「ใช่」

「เพื่อนของเธออยู่ไหน?」

「ทุกอย่างถูกฆ่าโดยคุดัน แต่เพื่อนของเธอ เก่งแน่นอน หน่วยที่มากิริสร้างเก่งที่สุด」

「จริงๆ...」

สร้างอาวุธที่แหกคอกและทรงพลัง แล้วก็มีพวกพ้องที่ความสามารถแหกคอกและทรงพลัง

「มันเป็นมากิริที่สร้างคุดัน? น่าจะสร้างเธอด้วยตาเดียวกับชั้น」

「ชั้นพูดอย่างมั่นใจไม่ได้ ในเวลานั้น ชั้นเป็นเด็กแรกเกิด ชั้นไร้ความสามารถและไม่มีประสบการณ์หรือความรู้ ชั้นไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับตาแห่งพื้นดิน และชั้นไม่ได้คิดเลยด้วย นอกจากนี้ มากิริ-ซามะที่ไม่ได้พูดมากด้วย แต่ ถ้าอย่างนั้น…」

การพึมพำของนานะฟูชิ ที่กอดตัวเธออย่างแน่นนและสั่นขณะที่มองลงไปข้างล่าง

「ถ้ามากิรินั้นสร้างคุดัน และรากของมันคือ “ตาแห่งพื้นดิน” แรงกดดันมหาศาลจากอาซาฮินะก่อนหน้า นั่นเหมือนกับคุดันเลย ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ อาซาฮินะจะเป็นเหมือนเธอ มีความเป็นไปได้ว่ามันจะเป็นคุดันคนที่สอง?」

ที่ผมคิดเมื่อผมเจอคุดัน เธอมีเจตนาที่ท่วมท้นอย่างมหาศาล

ความต้องการบริสุทธิ์ที่ไม่มีวันสิ้นสุด

เธอไม่สนเกี่ยวกับความดีหรือความชั่วร้าย เธอแค่ใช้ชีวิตตามความต้องการของเธอ

เธออยากจะสู้คนแข็งแกร่ง นั่นคือทั้งหมด

ผมไม่รู้ว่าคุดันมีความสามารถแบบไหน แต่จากใจมันไม่สำคัญ

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือเจตนาของคุดันที่จะไม่มีวันงอและไม่มีวันแตกหัก

มันแค่พลังจิตวิญญานที่แน่นอน ที่มันเป็นไปได้สำหรับคุดันที่ยังคงเก่งที่สุด และควบคุมจุดสุดยอดอยู่แบบนั้น

พูดอีกอย่าง มันเหมือนกันกับอาซาฮินะ

「ตอนนี้ ยังอยู่ในเวลาและเธอถูกฆ่าได้ง่ายๆ」

นานะฟูชิพึมพำระหว่างที่สั่น

「เธอฆ่าอาซาฮินะได้เหรอ」

「เพราะทั้งหมด ซูซูฮาระ-ซามะจะตายในไม่นาน ใช่มั้ย? จากเราไปเหมือนมากิริ-ซามะ…」

ผมหมดคำพูดกับคำถามของนานะฟูชิ

「อาซาฮินะ-จังฟังซูซูฮาระ-ซามะ อย่างไรก็ไม่รู้ เธอยอมรับว่าซูซูฮาระ-ซามะคือมาสเตอร์ของเธอ แต่เมื่อซูซูฮาระ-ซามะหายไป บ่วงจะหลุดออกและชั้นจะฆ่าเธอไม่ได้แน่ และในท้ายที่สุด」

「เป็นคุดันคนที่สอง?」

นานะฟูชิไม่ตอบคำพึมพำของผม

ผมอยู่ที่นี่ ถ้ามันเป็น “ตาแห่งพื้นดิน” ที่สร้างคุดัน งั้นผมพยายามจะทำผิดพลาดแบบเดิมอยู่

แม้ว่าผมกำจัดคุดัน มันไม่มีความหมายถ้าอาซาฮินะเป็นคุดันคนที่สอง

แต่ยังไงซะ

「ถ้ามันไม่มากขนาดนั้น ชั้นจะเอาชนะคุดันไม่ได้」

นานะฟูชิสั่นกับคำพูดของผม

「มากิริแพ้ ไม่ใช่เหรอ? เหมือนกันกับชั้น เธอรวบรวม “เพื่อน” และสู้กับคุดัน แต่เธอแพ้ ทำไม? เพราะคุดันสมควรจะเป็น “ฮีโร่” แต่ยืนต่อหน้า “เพื่อน” ของเธอ เป็น “ศัตรู” แต่ตอนนี้มันต่างออกไป อาซาฮินะอยู่ฝั่งเรา」

เมื่อผมพูดกับนานะฟูชิ นานะฟูชิที่มองลงข้างล่างมองขึ้นมา

「เพราะซูซูฮาระ-ซามะอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ?」

นานะฟูชิมองขึ้นมาหาผมและพึมพำด้วยรอยยิ้มที่เศร้า

「เหตุผลที่ชั้นแพ้คุดัน เพราะมากิริตาย เมื่อมากิริตาย เพื่อนของชั้นเสียการควบคุม และพวกเค้ากระจายตัวกัน และแต่ละคนสืบทอดเจตนาของมากิริ และแต่ละคนสู้กับคุดันแล้วตาย เหนือทั้งหมด เราต้องการมากิริ-ซามะ แต่มากิริ-ซามะทิ้งเราไปและตาย…」

ด้วยรอยยิ้มที่เศร้างและการคุยเรียบๆ นานะฟูชิจับเสื้อโค้ทของผมด้วยสองมือ

「ซูซูฮาระ-ซามะ ถ้ามากิริมีความสามารถเดียวกับนาย นายกำลังจะสร้างความผิดแบบเดิมซ้ำตอนนี้ มารินะ-จัง ยูกะ-จัง ริกกะ-จัง คาซะฮานะ-จัง ฮิซูกิ-จัง และมาสเตอร์โง่ๆของชั้นก็แข็งแกร่งเพราะพวกเธอมีซูซูฮาระ-ซามะ พวกเธอแข็งแกร่งได้เพราะซูซูฮาระ-ซามะอยู่ข้างพวกเธอจากผลของตาแห่งพื้นดิน ถ้านายตายก่อน ทุกคนจะล่มสลายเหมือนเวลาของมากิริ-ซามะ และอาซาฮินะที่เสียมาสเตอร์ของเธอไป…」

นานะฟูชิมองขึ้นมาหาผมและพูดกับผมอย่างสิ้นหวัง

「ยังไงซะ มีมารินะ ด้วยมารินะ เธอควรจะนำทีมแม้ว่าชั้นจากไปได้ และยูกะจะสนับสนุนชั้น แม้แต่ทามะมูชิ」

「อย่างบ้าน่า มารินะปลุกคุณภาพการเป็นผู้นำของเธอตื่นได้เพราะซูซูฮาระ-ซามะอยู่ข้างเธอ ถ้าซูซูฮาระ-ซามะหายไป มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะนำทีม เหมือนกันกับยูกะ-จัง และมาสเตอร์โง่ของชั้นคือคนโง่ที่จะหลงเมื่อเธอล้มหนักๆ」

「งั้น ชั้นควรทำอะไร」

「นั่นคือที่ชั้นไม่เข้าใจ」

นานะฟูชิที่กำลลังจะร้องไห้ ตอบคำถามผม

「ซูซูฮาระ-ซามะเหมือนกับมากิริ-ซามะเลย เธอเห็นแก่ตัวและซาดิสม์ เมื่อเธอรับรู้ว่าเค้าหรือเธอเป็นพวกพ้อง เธอพนันชีวิตของเธออย่างง่ายๆ และเธอจะรวมทุกคนและตายโดยไม่ได้รับอนุญาต ใช่ เหมือนนายเลย」

คำพูดของนานะฟูชิแทงหน้าอกผม ทำให้มันรู้สึกจักจี๋

ผมยอมรับว่าผมเห็นแก่ตัว แต่เธอบอกผมแล้วผมจะทำอะไร

ผมไม่ใช่คนใหญ่คนโต่ จนถึงตอนนี้ ไม่มีใครต้องการผม

แม้ว่าพ่อแม่ของผมคิดว่าผมคือสัตว์ประหลาด

แม้อย่างนั้น ตอนนี้…

ผมจะตาย มันจะเป็นอย่างนั้นแน่นอน มันช่วยไม่ได้

งั้น ผมจะต้องทำอะไรซักอย่างเพื่อที่ทีมจะไม่ล่มแม้ว่าผมตาย

ผมต้องไปทำอย่างเดียวกันกับมากิริ ต้องคิดว่าจะทำอะไรหลังจากที่ผมตาย และไม่ทำผิดซ้ำอีกครั้ง

มันต้องการ “เพื่อน” “เพื่อน” ที่สู้กับอาซาฮินะได้

ตอนนี้ ฮิซูกิเป็นแค่คนเดียวที่สู้อาซาฮินะ แต่นั่นไม่ดี เธอไม่มั่นคนเกินไป

อีกอย่างหนึ่ง นั่นถูกแล้ว

「คนที่มีชนิดเดียวกันกับอาซาฮินะ ไม่ เธอไม่สนว่ามันดีหรือร้าย เธอต้องการ “เพื่อน” ที่มีความรู้สึกที่เป็นคนดีอย่างชัดเจน ไม่ว่ายังไง เธอจะไม่เปลี่ยนความเชื่อของเธอแน่ มีคนแบบนั้นอยู่เหรอ?」

เมื่อผมได้ยินคำพึมพำของผม ตัวคนหนึ่งผ่านใจของผม

มี มีคนนึง

「เข้าใจแล้ว เห็นได้ชัดว่า “คำทำนาย” ของฮิซูกิดูเหมือนจะถูกต้อง」

ผมได้เจอคนที่สามารถจะสู้กับอาซาฮินะได้แล้ว

สาวคนที่อยู่ข้างบนเมื่อเธอสู้กับฮิซูกิ

ฮีโร่ผู้โดดเดียว ที่มาพร้อมกับผ้าพันคอสีแดงรอบคอของเธอ

เธอมีเจตนาที่ดีอย่างแน่นอน และความแข็งแกร่งทางจิตใจที่สูง และความเชื่อที่ไม่มีวันคดงอ

อาซาฮินะมอบความไว้วางใจน้องสาวที่อ่อนแอของเธอให้เธอ เพราะเธอรู้ว่าเธอแข็งแกร่ง

「ยูกินะ ถ้าเป็นคนนั้น เป็นไปได้…」

ฮิซูกิพูดว่ายูกินะ เป็น “น้องชาย” ของผม

ถ้าคนนั้น เธอจะเป็นผู้สืบทอดและนำทุกคนได้

 

เป้าหมายเดือน 4/66
ค่าเน็ต 200/200
กาแฟ 280/300
ค่าไฟ 20/1000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: "wayuwayu แปล"
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord