ep 4 กลุ่มคนอิทธิพลเถื่อน

Ep 4 กลุ่มคนอิทธิพลเถื่อน

 

ลำแสงจากปากกระบอกไฟฉาย เงาคนเคลื่อนใกล้ยังเห็นสลอน คำและลูกสมุนกำนันเสริมสี่คน รับคำสั่งกล้าไกรเข้ามาสำรวจสำนักสงฆ์ทรุดโทรมท้ายชุมพัฒนา อิฐกำแพงปรากฏเทือกเถาทั้งพรรณไม้เลื้อยงอกเกี่ยวรกเรื้อทำเลมืดครึ้มวังเวง เขตพัทธสีมายุบเอียงทิ้งหยากไย่แมลงสาบไต่คลานยั้วเยี้ย

 

"โอโห!ถ้าจะร้างหลายสิบปีแล้วนาพี่คำ"

 

ชัยลูกน้องสนิทกวาดตาทำท่าสังเกตุรอบข้าง

 

"ใช่สิโว้ย ทีแรกข้ายังนึกกลัวผีตอนนี้สยองแมลงสาบมากกว่าโหย!...ผมขอรอข้างนอกแล้วกันลูกพี่"

 

อีกคนเสริม ศักดิ์ศรีหันกลับมวนบุหรี่ยกค้าง เม้มปากมองดูผู้พูดทำท่าลูบแขนนิ่วหน้า ก่อนตะคอกฉุนเฉียว

 

"ไอ้ห่าทีแบบนี้ทำปอดแหก ประเดี๋ยวนายรู้มึงจะฉิบหาย"

 

เจ้าตัวหัวเราะแหะๆ จำยอมพยักหน้าตกลง ก็ทันใดก้นบุหรี่ถูกดีดทิ้ง ได้เวลาปฏิบัติการตามคำสั่งเบื้องบน คำยืนนิ่งประนมมือหลับตา กำหนดจิตวางอารมณ์ฮึกเหิม กิริยาราวกำลังสะกดข่มควบคุมไพร่พลลูกกอง ปากขมุบขมิบบริกรรมครู่ใหญ่ ก็ฉับพลันทันใดจะกระทืบเท้าสามครั้ง ลมแรงหอบกระโชกหวูหวิว ฝุ่นดินใบไม้กระจายว่อน นับว่ามันยังมีวิชาดี

 

"ฮ่าหะๆๆ แค่ดูลาดเลาพวกมึงดับไฟสิวะไอ้เหี้ย...รีบทำรีบเสร็จ"

 

หันตวาดถ่มน้ำลายปรี๊ดด้วยลำพองกระหยิ่มจิต ก้าวฉับส่ายอาดๆนำหน้า ชัยชักปืนพกถือมั่นชวนศักดิ์ศรีตามหลัง ทิ้งสองคนที่เหลือสั่งกำชับเฝ้าระมัดระวังภายนอก

 

พุทธรูปปางมารวิชัย ประดิษฐาน นั่งขัดสมาธิบนแท่นหินอ่อน พระหัตถ์ซ้ายง๋ายวางบนพระเพลา หัตถ์ขวาคว่ำวางเหนือพระชานุ นิ้วพระหัตถ์ชี้ลงพื้น ก้มพระเนตรทอดต่ำ ศักดิ์ศรีจ้องประสบตรงๆ ยังให้สะดุ้งใจ ด้วยประกายดวงเนตรนั้น คล้ายทะลุถึงส่วนลึก เจตนาในค่ำคืนมืดมิด เจืออกุศลไม่เป็นมงคล จึงละอายระคนประหวั่นลนลานเอ่ยเสียงสั่น

 

"เอ!ผมว่าพระประธานองค์นี้ พิลึกชอบกล"

 

"มึงตาฝาด ไม่เห็นเรอะอีแค่รูปปั้นมันจะวิเศษวิโสสำแดงอภินิหารอะไรได้ พระพุทธองค์หมดสิ้นซึ่งกิเลสอุปาทาน ไม่มีของกูตัวกู เมื่อทรงถึงปรินิพพานแล้ว ทิ้งคำสอนกระแสธรรมะและพลังงานบุญไว้ในโลก พระประธานในโบฐเขตศาสนา คือเทพยดาอารักษ์เทวดาบันดาลอิทธิฤทธิ์โว้ย ถ้าแน่จริงก็ลุกขึ้นยืนให้ข้าชมเลยสิวะฮ่าๆๆๆหะๆๆๆๆ"

 

ชัยโคลงศีรษะเอ็ดเพื่อนน้ำเสียงรอดไรฟัน จู่ๆหลังแท่นประดิษฐานแว่วเสียงลั่นครืน พื้นดินถึงกับสั่นสะเทือนกำแพงโยกคลอนปานจะถล่มลง เศษธุรีกิ่งใบกระจายเกลื่อนทั่ว ลูกน้องสองคนปากทางส่งเสียงชี้ไม้ชี้มือโหวกเหวกร้องเตือน ขณะศักดิ์ศรีท่าตื่น สนเท่ห์หันรีหันขวาง คำสบทลั่นถอยหลังสมทบกับสองเกลอ

 

ฉับพลันก็บัดดล แสงสว่างวาบจ้าเรืองรองทั่วในพัทธสีมา ร่างยักษ์นุ่งผ้าโจงกระเบนแดง ขัดดาบเฉียงกลางหลังก้าวขวางพระประธานจังก้า อ้าปากเผยเขี้ยวแหลมคมคำรามกึกก้องแสยะหน้าเหี้ยมโหดโกรธา

 

"หะ.หะ.หะ.เหอะ.หะ.เหอะ.เหอะ.เหอะ"

 

ครั้นไอ้คำตั้งสติระงับอาการตื่นตระหนก เขม่นอสุรกายร่างมหึมาห่างเพียงสามวา

 

"พวกฉันแค่ดูลู่ทาง เอ็งรักษาปกป้องพระพุทธรูปก็ทำหน้าที่ส่วนเอ็ง ฉันหามีเจตนาอื่นใดไม่"

 

"ใครหน้าไหนก็อย่าคิดระรานสมบัติศาสนา พวกเจ้ากลับไปเสียดีๆ"

 

ชัยและศักดิ์ศรียกปืนประทับเล็งเป้า คำกัดฟันกรอดเดือดแค้นเลือดขึ้นหน้า มันคือวาจาข่มขู่หยามศักดิ์ศรี ศิษย์มีครูชนิดเบ้าหน้า

 

"สถุลถ่อยนรก ข้าเจรจาสงบษึกสองฝ่าย เอ็งดันอวดกำเริบกล้าดูหมิ่นพวกข้า ประเดี๋ยวจะเห็นดี"

 

อสุรกายพิทักษ์ขอบเขตพัทธสีมากระทืบเท้าแสดงท่าไม่ยอมลดลาวาสอก กระเบื้องข้างใต้ปริแยกแตกละเอียด พร้อมโครงสร้างผนังสั่นโคลงเคลงน่ากลัว

 

"มนุษย์หยาบช้า หากกล้าแตะต้ององค์ปฏิมาแม้ปลายเล็บพวกเจ้าจะประสบพินาสย่อยยับ"

 

อสุรกายตะคอกยกลำแขนใหญ่โตผิวระกะขนหยาบรุงรังขึ้น หมายข่มขู่กลุ่มคนรุกรานพรั่นพรึงขวัญกระเจิง สมุนด้านนอกคนหนึ่งปาดเหงื่อขาสั่นอดรนทนรอไม่ไหวอารามแทบวิญญาณโบยบินมันจึงสนับสนุนลูกพี่ละล่ำละลัก

 

"จัดการมันเลย จัดการมัน!..."

 

ปากกระบอก 11 มม.ยกประทับบ่านิ้วชี้สอดโกร่งไก หรี่ตาข้างหนึ่งส่องลงศูนย์เล็งทำท่าจะแผดเปรี้ยงปล่อยกระสุน ศักดิ์ศรีและชัยกระโดดแผล็วรู้งาน คนหนึ่งกระชากไหล่ อีกคนบีบข้อมือแน่นแล้วสลัดโดยแรง ปืนถูกยื้อแย่งหลุดกระเด็น สมุนผู้นั้นถลาแทบสะดุดล้มคะมำ

 

"ชิบโหงพวกมึงออกไปเฝ้าหน้าปากทาง กูสั่งให้เผือกเสนอหน้าเข้าช่วยงั้นเรอะ หากไอ้อีชาวบ้านหน้าอ่อนมาเห็นมึงจะรับผิดชอบยังไง...คอยส่องไฟให้กูอย่าแส่"

 

ลำไฟฉายสว่างแว้บ สมุนกำนันหวาดเกรงลูกพี่ดุเหี้ยมตามๆกัน ฝ่ายคำจิกเขม็งอสุรกายข้างหน้าตาแดงฉาน ขบกรามเค้นเสียงกราดเกรี้ยว

 

"คุยกันดีๆไม่รู้เรื่อง คืนนี้ข้าต้องทำบาปพิฆาตบริวารกิ๊กก๊อกเฝ้าสมบัติซะแล้ว"

 

อสุรกายแหงนหน้าคำรามสนั่นดัง โถมกระทืบเท้าชักดาบเงาปลาบ ท่วงท่าเงื้อฟันฉับดุจฟ้าแลบ คำเบี่ยงหลบฉากออกซ้าย ประกายดาบพลาดเป้าฟันกระเบื้องแตกแยกสองเสี่ยง ลมม้วนจากภายในอื้ออึงรุนแรง หอบฝุ่นสะเก็ดดินพลัดพรายสู่เบื้องนอก ก่อนล้วงมือลงในย่ามยกชูมีดอาคมกวัดแกว่งปัดป่าย

 

ยินเสียงเคร้งเสียดโสตประสาท ประกายไฟแวบกระจาย ทั้งศาสตราอาบชุบน้ำว่านยา หล่อหลอมตีขึ้นรูปจากโลหะศักดิ์สิทธิ์มากมาย เช่นโกฐปีเงินยวงเพชรดำท้องปลาไหล เหล็กขนันผีตะแกรงพลิกศพใช้สะกดข่มภูตผีอาถรรพ์เทวดาอารักษ์โดยเฉพาะ

 

ร่างมโหฬารเซแซ่ดๆ คำหัวเราะร่วนลำพองย่ามจิต ฉับพลันหากจะกระโจนประชิดรุกกระหน่ำซ้ำเติม มีดหมอกระชับจ้วงแทงหมายลำคอ บริวารยักษ์เบี่ยงหลบคล่องแคล่ว คมอาวุธเฉียดข้างแก้มชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด ไฟโทสะในดวงตากำเริบจ้าตวาดเลื่อนลั่น กรงเล็บโง้งงุ้มตะปบลงยังกระหม่อมมนุษย์ผู้บังอาจหาญหลู่เกียรติยศ

 

สมุนร่วมทางมองเหตุการณ์ลุ้นตัวโก่ง ยืนอ้าปากตะลึงพรึงเพริด ทรวงอกเต้นระส่ำระสาย ร่ำร้องโห่ฮากระตุ้นเตือน

 

"ระวังพี่คำ...ระวังด้านบน"

 

"ฮ่าๆหะๆๆๆๆ ตะกี้มีดเล่มเดียวยังทานรับเสียท่าหวุดหวิด เมื่อมึงไม่รู้จักเจียมกระบาล กูจะจองจำสะกดตรึงเดี๋ยวนี้แหละโว้ย ลูกศิษย์อาจารย์ชันจะให้ชนชั้นไพร่สถุลดูหมิ่นนั้นไม่ได้"

 

ศาสตราอาถรรพ์พลิกฟันย้อนขึ้น ร่างบึกบึนถอยฉากจ้องเขม็ง อสุรกายแผดเสียงกัมปนาท แขนข้างนั้นปลิวขาดกระเด็น ประหนึ่งรถสิบล้อประสานงาน สรรพเสียงปะทะโครมครืนโกลาหล แท่นประดิษฐานทั้งพระพุทธรูปดินปั้นลงรักปิดทองหักโค่นถล่ม รอยปริแยกแตกกระจัดกระจายคนละทิศคนละทาง เศียรหล่อจากทองคำบริสุทธิ์เหลืองอร่ามร่วงหล่นกลิ้งหลุนๆถึงแทบเท้าหัวหน้ากลุ่ม อารามความโลภระคนเหลิงบ้า โพล่งสุดเสียงแหกปากโวยวาย

 

"รวยแน่โว้ยยยยยย ทองคำทั้งแท่ง...ฮ่าหะๆๆๆๆๆ พวกเอ็งดูนี่สิวะ ฮะดู...ดู"

 

บริวารยักษ์เฝ้าเขตสถาน ร่ำร้องสะเทือนหวั่นไหว รับบอบช้ำสาหัสทรุดกองกับพื้น บาดแผลเหวอะหวะแม้นยังแขนขาดด้วนพิการ ศักดิ์ศรีชัยและอีกสองคนปรี่พุ่งตรงเร่งร้อน กลอกในตาด้วยความละโมบลุ่มหลง

 

"พี่คำนั่นมีโพรงลงใต้ดิน"

 

เสียงใครคนหนึ่งตะโกนตื่นเต้นขัดคอ ผงครีละอองคละคลุ้งบดบัง หว่างกลางซากชิ้นส่วนแท่นปูนปรักหักพัง ปรากฏหลุมกว้างขนาดคนสามคนเดินเรียงหน้ากระดาน บันไดหินอ่อนทอดต่ำลง ลมเยือกหอบไอหมอกหม่นมัวพลุ่งกระทบแสกหน้าอย่างจัง กลิ่นฉุนเฉียวเหม็นหืนของกาลเวลาอบอวนแทบผงะ

 

"ไอ้เหี้ยกลิ่นบ้าอะไรฟะ...หืออออ รีบถอยกันเถอะโว้ย เรารู้แน่แล้วกรุในเอกสารDoctorละติจูดอยู่ตรงนี้ ครั้งหน้าสมบัติยังไงก็ตกถึงมือพวกเราไม่ต้องห่วง"

 

คำเบือนหน้ายกมือปิดจมูก ลูกน้องพยักหน้าเห็นพ้อง ศักดิ์ศรีก้มลงหยิบเศียณพุทธรูปน้ำลายสอเลียริมฝีปากแผล็บ

 

"เออเอ็งเอาไปด้วย พ่อกำนันจะต้องให้รางวัลอย่างงามเทียว"

 

ขณะพากันก้าวออกจากเขตศักดิ์สิทธิ์ ด้วยคำเผลอสติชั่ววูบถูกโลภะครอบงำจิตสำนึก ลืมตัวหลงยินดีในรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัส แม้เพียงชั่วขณะเดียว ทว่าผัสสะเล็กน้อย เมื่ออินทรีย์ยังไม่แก่กล้า ผลพวงไสยเวทมนตร์ขลัง จะบัดดลได้เสื่อมถอยทอนอานุภาพ

 

พื้นใต้เท้าสะเทือนกึกก้อง ผนังต้นพฤกษ์โยกคลอนประหนึ่งแผ่นดินไหว ชัยรั้งท้ายหวาดสะพรึงหน้าถอดสีกายอ่อนเปลี้ยชะงักกึก ก็ฉับพลัน...โพรงหินด้านหลังจะปรากฏอสรพิษลำตัวมหึมาโผล่พ้น ศีรษะใหญ่โตส่ายร่อนชูหงอนสีแดงปานเปลวเพลิง เกล็ดดำมะเมื่อมสะท้อนประกายระยับ สำแดงกิริยาแผ่แม่เบี้ยแลบลิ้นสองแฉกเหยียดยาวขู่ฟ่อ

 

"พะ...พะ...พญานาค"

 

คนที่เหลือเหลียวหน้าพร้อมเพรียง อำนาจสะกดขึงตรึงแล่นซ่านเย็นวะวาบ เส้นผมลุกชันเหลือกตาลำคอจุกอัดด้วยของแข็ง แทบไม่เชื่อต่อภาพเบื้องหน้า ในตาแดงฉานดั่งลุกเป็นไฟโปนจ้องเขม็ง พังพานแผ่ผงกสูงก่อนก้มถลึงวัตถุในมือศักดิ์ศรี

 

"เศียรพระ...ถ้าเอ็งไม่อยากตาย ทิ้งวางลงซะ"

 

คำตวาดระรัวพลางชี้หน้า ศักดิ์ศรีกายสั่นเทิ้มแทบเข่าอ่อน ไม่ต้องบอกซ้ำสอง มือไม้แผ่วล้าปลกเปลี้ย เศียรพุทธรูปทองคำกระแทกพื้นกลิ้งถึงใต้พังพานพญานาคพิทักษ์สมบัติ

 

"เผ่นสิวะ อยู่ไม่ได้แล้ววว"

 

สมุนอีกคนตะโกนโหวกเหวก ทั้งล้มลุกคลุกคลานพาให้คนที่เหลือสะท้านเรียกสติ โกยแนบเกลือกกลิ้งหากหน้าคะมำหางจุกตูด รับแผลถลอกปอกเปิกเลือดซิบสมเพชฉิบหายเจ้าพระคุณพับผ่า...