CHAPTER 9 : First day / บทที่ 9 : วันแรก

เข้าเช้าวันใหม่ ภายในห้องนอนของน้อย ที่เรือนเล็ก ภายในอาณาเขตบ้านของตระกูลชาติพยัคฆ์

“ คุณหนูน้อยคะ ตื่นได้แล้วค่ะ ” จันทร์เป็นคนเข้ามาปลุกเรียก

“ พี่จันทร์ กี่โมงแล้วครับ ” น้อยพลิกตัวเข้ากอดพี่เลี้ยงของเขา

“ หกโมงแล้วค่ะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ ” จันทร์ลูบหัวคนที่นอนหนุนอยู่ที่หน้าขาของเธอ

“ ขออีกครึ่งชั่วโมงนะครับ ” คนพูดพลางหันกลับไปหาผ้านวมของตัวเองอีกรอบ

“ คงไม่ได้หรอกค่ะ คุณหนูน้อยลืมแล้วหรือคะว่า คุณชายจะมารับ ” จันทร์เอามือมาดึงเอาผ้านวมออกจากตัวคนขึ้เซา

พอจบประโยคของพี่เลี้ยง น้อยเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนทันที ที่ได้ยินชื่อคนพี่ นี่เขาลืมไปได้อย่างไร เขาต้องรีบแล้ว เขาไม่อยากให้อีพี่เข้ามาตามเขาถึงในห้องนอนเป็นอันเด็ดขาด จริง ๆ ต่อไปนี้เขาจะไม่ให้อีพี่เข้าห้องของเขาได้อีกแล้ว คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ น่ากลัวที่สุด

“ ทำไมหน้าแดง ๆ คะ มีไข้หรือเปล่าคะ ” จันทร์เอ่ยถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่า หน้าของน้อยตอนนี้มีสีระเรื่อเจือไปทั่วใบหน้า ลามจนถึงใบหูทั้งสอง เธอเอาหลังมือของเธอแตะเข้าไปที่ซอกคอของเด็กหนุ่ม

“ ไม่มีไข้นี่คะ เอ๊ะ รอยอะไรคะ ยุง หรือ มดกัดคะ สงสัยเมื่อคืนพี่ลืมปิดหน้าต่าง ขอโทษด้วยนะคะ ” จันทร์สังเกตเห็นรอยปื้นเรื่อ ๆ อยู่ทั่วคอของน้อย

น้อยสะดุ้ง รีบดึงเสื้อปิดทันที

“ น้อยขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ พี่จันทร์จะได้ไม่สายด้วย ” น้อยรีบลงจากเตียงนอน พูดเปลี่ยนเรื่อง แล้ววิ่งตรงเข้าห้องน้ำไป

“ คุณหนูน้อยคะ เสื้อผ้าค่ะ ” จันทร์เดินไปเคาะประตูห้องน้ำ 

“ ครับ ” น้อยค่อย ๆ แอ้มประตูห้องน้ำออกมาเพื่อรับเอาชุดนักศึกษาที่จันทร์ยื่นมาให้เขา ก่อนปิดประตูห้องน้ำ เขาส่องกระจก ตอนนี้ น่าจะเรียกได้ว่ารอบคอของเขา มีรอยเต็มไปหมด พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ก็รู้สึกทั้งโกรธ และ รู้สึกหน่วง ๆ ที่หน้าท้องของเขา ไม่ ๆ เขาสลัดความคิดเหล่านี้ออกไป ก่อนจะเริ่มอาบน้ำ

น้อยเปิดประตูห้องน้ำออกมา หลังจากที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว จันทร์เก็บที่นอนให้เขาแล้ว ตอนนี้มี กระเป๋าเป้ของเขาวางไว้ที่ปลายเตียง ส่วนจันทร์ยืนรออยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง

“ คุณหนูน้อยคะ มานี่ก่อนนะคะ ” จันทร์เรียกให้น้อยมาหา

น้อยเดินเข้าไปหาจันทร์ พี่เลี้ยงให้เขานั่งลงที่เก้าอี้ แล้วก็ปรดกระดุมอันบนสุดนั้นออก

“ พี่จันทร์จะทำอะไรครับ ” น้อยถาม พลางเอามือไปจับมือของจันทร์เอาไว้

“ พี่จะเอารองพื้นปิดรอยให้ค่ะ ไปมหาวิทยาลัยทั้งแบบนี้ โดนเพื่อนล้อเอานะคะ คุณชายนี่น่าตีชะมัด ถ้าชาตินี้ไม่มาขอคุณหนูน้อยนะ พี่จะคิดบัญชีทบต้นทบดอกเลยค่ะ ” จันทร์บอกแจง พร้อมเอามือของน้อยออกไป

“ พี่จันทร์รู้ ” น้อยก้มหน้าหลบ 

“ พี่ก็ต้องรู้สิคะ พี่เคยผ่านการมีสามีมาแล้วนะคะ ” จันทร์มองดูน้อยที่ตอนนี้กำลังอายม้วนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะพูดออกมาอย่างยิ้ม ๆ แล้วลงมือพอกรองพื้นลงไปปกปิดรอยเหล่านั้นให้มองไม่เห็น

มีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา ป้าแช่ม แม่บ้านเป็นคนเปิด

“ คุณชายมาถึงแล้วค่ะ ”

“ เสร็จหรือยังครับน้องน้อย ” เสียงชายดังตามหลังแม่บ้านแช่มมา ก่อนที่ตัวของเขาจะปรากฎ

“ พี่ชายครับ ออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวน้อยออกไปนะครับ ” น้อยตกใจ หันไปพูดขึ้นเสียงนิดหน่อย

“ ครับ ๆ งั้นพี่ไปรอที่หน้าบ้านนะครับ ” ชายหลุดหัวเราะออกมา ก่อนตอบรับออกไป แล้วเขาก็เดินไป

“ เรียบร้อยแล้วค่ะ ไม่เห็นรอยเลย ยี่ห้อนี้กันน้ำ กันเหงื่อ กันแดดด้วยนะคะ คุณหนูน้อย สบายใจได้เลยนะคะ ” จันทร์บอกกล่าวกับน้อยให้สบาย หลังเห็นน้อยมองคอตัวเองอยู่หลายรอบ

“ พี่จันทร์ไปพร้อมน้อยเลยไหมครับ ” น้อยเอ่ยถามจันทร์ เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบเอากระเป๋าเป้ของเขา

“ ไม่ดีกว่าค่ะ พี่จันทร์ไปเองดีกว่า แต่ข้อเท้าคุณหนูน้อยไม่เจ็บแล้วแน่นะคะ ” จันทร์ปฏิเสธ เธอว่าเธอไปรถเมล์เองดีกว่า

“ ไม่แล้ว พี่จันทร์ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ” พูดพลางจูงมือพี่เลี้ยงให้ออกไปด้วยกัน

จันทร์เดินตามออกไปอย่างว่่าง่าย

เมื่อคนทั้งสองมาถึงด้านหน้า ชายกำลังยืนรออยู่

“ เจ็ดโมง ช้าไปไหมครับน้องน้อย ” ชายถามขึ้น หลังจากดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง

“ ไม่หรอกครับ น่าจะทัน น้อยมีเรียนตอนแปดโมงครับ " 

“ งั้นเราไปหาอะไรทานใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัยดีกว่านะครับ น้องน้อยจะได้เข้าเรียนทัน ”

“ ครับ น้อยไปเรียนแล้วนะครับพี่จันทร์ ” ประโยคหลังน้อยหันไปบอกกล่าวลาพี่เลี้ยงของตน

“ แล้วพี่จันทร์ไม่ไปด้วยกันหรือครับ ” ชายถามขึ้น หลังจากที่มองดูการแต่งตัวของจันทร์แล้ว น่าจะไม่ใช่ชุดทำงาน

“ ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะ ” 

“ เอากระเป๋ามาครับ พี่ถือให้ ” ชายพูด พร้อมยื่นมือของเขาออกไป

“ ขอบคุณครับ ” น้อยยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะส่งกระเป๋าเป้ของเขาให้กับคนเป็นพี่

“ ตั้งใจเรียนนะคะ ” จันทร์บอกตามหลังคุณหนูน้อยของเธอ

“ ครับ แล้วเจอกันตอนค่ำนะครับ ” น้อยรับคำ

“ ค่ะ ”

“ ผมจะพาน้องน้อยมาส่งนะครับ ” ชายกล่าวขึ้นบ้าง

“ ขอบคุณค่ะคุณชาย ”

ชาย กับ น้อย ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน

จันทร์ยืนมองดู เธอยิ้มอย่างดีใจ อย่างน้อยตอนนี้ คุณหนูของเธอมีความสุขได้สักที เธอยืนมองจนกระทั่งทั้งสองลับสายตาของเธอไปแล้ว เธอจึงรีบกลับไปที่ห้อง จัดแจงธุระส่วนตัว เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน 

 

ในรถของชายที่กำลังขับเคลื่อนนำน้อยไปส่งยังมหาวิทยาลัย

“ ข้อเท้าเป็นอย่างไรบ้างครับ ” ชายเอ่ยขึ้น เพื่อชวนคุย

“ ไม่เจ็บแล้วครับ ”

“ วันนี้น้องน้อยจะให้พี่ไปรับกี่โมงดีครับ ”

“ ประมาณทุ่มหนึ่งได้ไหมครับ ” น้อยมองหน้าชายอย่างต้องการสังเกตอากัปกิริยาตอบสนองของเขา

“ ได้ครับ ไม่มีปัญหา แต่ค่ำแล้ว พี่กลัวว่าน้องน้อยจะหิว งั้นเราหาอะไรทานก่อนกลับเข้าบ้านดีกว่านะครับ ” ชายยังพูดได้แบบปกติ มีความห่วงใยด้วย

น้อยก้มหน้า มองดูมือตัวเอง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาออกมา

“ พี่ชายครับ ”

“ ครับ ”

“ พี่ชายรู้เรื่องที่พี่จันทร์ไปทำงานกับพี่นุ่มนิ่มแล้วใช่ไหมครับ ” น้อยไม่กล้าที่จะมองหน้าชายเลย

“ พี่ต้องรู้สิครับ น้องน้อยอย่าลืมสิครับว่า นุ่มนิ่มเป็นเพื่อนพี่นะครับ ” ชายตอบติดตลก

“ แล้วพี่ชายรู้เรื่อง…..” น้อยไม่กล้าพูดให้จบ พี่นุ่มนิ่มรู้เรื่องที่เขารับสอน แต่ตั้งแต่ที่เธอรับจันทร์เข้าไปทำงาน เธอก็บอกว่า เธอให้เงินเดือนจันทร์มากพอที่น้อยไม่ต้องหาเงินเพิ่มอย่างที่ผ่านมา แต่เป็นเขาเองที่ไม่ยอม เพราะเขาถือว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นผู้ชายของบ้าน และเป็นนายจ้างของพี่จันทร์ด้วย แต่เงินเดือนของพี่จันทร์ คุณลุงชาญเป็นคนจ่ายมาด้วยตลอด รวมทั้งค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ด้วย ซึ่งทำให้เขาอยากจะหาเงินได้เองบ้าง เขาไม่อยากรบกวนทั้งคุณลุง และพี่จันทร์ด้วย

“ เรื่องที่น้องน้อยรับสอนหลังเลิกเรียนใช่ไหมครับ ”

“ ครับ ”

“ พี่รู้แล้วครับ พี่ต้องขอโทษด้วยที่อยากรู้เรื่องทุกอย่างของน้องน้อย เพราะพี่เป็นห่วงน้องน้อยนะครับ ” ชายพูดซะยืดยาว เขากลัวว่าน้อยจะโกรธเขา เขาจึงสารภาพในตอนนี้เลย ตอนนี้คนเป็นน้องกำลังกังวล เขาขอใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์ ขืนไปรู้ตอนหลัง ต้องโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟเป็นแน่

“ พี่ชายไม่โกรธน้อยหรือครับ ”

“ ที่จริง พี่ก็ไม่พอใจนะ ที่น้องน้อยดื้ออย่างนี้ ต้องโดนลงโทษบ้าง ต่อไปจะได้ไม่ดื้อ ” ชายพูดจบ ก็รีบยื่นหน้าไป ตั้งใจจะจูบแก้มน้อย ก่อนที่ไฟจะเริ่มเขียว แต่คนเป็นน้องก็หันมาในจังหวะเดียวกัน ริมฝีปากของเขาตอนแรกที่กะจะลงไปที่แก้มใสนั้น แต่ตอนนี้กลับเป็นริมฝีปากที่เขาอยากจะครอบครองอยู่ตลอดเวลา เขาเหลือบสายตาไปมองที่ไฟจราจร ยังขึ้นสีแดงอยู่ สี่แยกนี้ไฟแดงนานอยู่แล้ว กระจกรถยนต์ของเขาก็ติดฟิล์มดำนานเอาการอยู่ คนข้างนอกไม่มีทางมองเห็นข้างในได้อยู่แล้ว เขาเอามือขึ้นมาจับดวงหน้าของคนตัวเล็กให้อยู่ในองศาที่พอเหมาะ แล้วเขาก็บรรจงชิมความหวานทั้งนอกทั้งในอย่างรวดเร็ว ตอนที่เขาถอนริมฝีปากออกมา คนน้องทำตาพริ้มมาก

“ ทำตาแบบนี้ เดี๋ยวพี่วนรถกลับบ้านนะครับ ” ชายยื่นหน้าไปพูดข้างใบหูจ้อยนั้น ก่อนจะงับไปเบา ๆ 

“ พี่ชาย ” น้อยตีไหล่ชาย แล้วหันหน้าไปมองข้างทาง 

“ พี่เจ็บนะครับ ” ชายร้องดังขึ้น

“ พี่ชายรังแกน้อยอีกแล้ว ” น้อยเอ่ยขึ้น ทั้งที่ยังมองออกไปข้างนอก

“ เปล่าสักหน่อย ตอนแรกพี่ตั้งใจจะทำโทษน้องน้อย แต่น้องน้อยเป็นคนหันมาหาพี่เอง พี่เลยแสดงความรัก ”

“ บ้า น้อยไม่คุยด้วยแล้ว ”

ชายอมยิ้ม เขามองดูใบหูจ้อยที่เจือสีระเรื่อก็ให้สุดใจเป็นยิ่งนัก จึงยื่นจมูกเข้าไปขโมยหอมแก้ม

“ พี่ชาย พอได้แล้ว ขับรถไปเลย ไฟจะเขียวแล้ว ” น้อยสะดุ้ง ยกมือยันตัวของชายให้กลับไป พอสายตาเหลือบไปเห็นไฟจราจรเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลือง จึงบอกเตือนให้คนพี่ได้รู้ตัว จะได้เลิกมายุ่งกับเนื้อตัวของเขาสักที

“ ครับ เอ่อ แล้วน้อยรู้จักร้านอาหารแถวมหาวิทยาลัยบ้างไหมครับ ”

“ ไม่รู้จักเลยครับ ”

“ งั้นน้องน้อยลองเสริชดูนะครับ เอาร้านใกล้ ๆ นะ”

“ ครับ ”

หลังจากที่น้อยเอาโทรศัพท์มือถือมาค้นหาร้านอาหาร 

“ เจอแล้วครับ ร้านนี้ดีไหมครับ อยู่ซอยก่อนถึงมหาวิทยาลัย ท่าทางอาหารจะอร่อยด้วย ” น้อยเอาโทรศัพท์มือถือให้ชายดู

“ เอาร้านนี้ก็ได้ครับ น้องน้อยเปิดจีพีเอสตำแหน่งร้านให้พี่ด้วยนะครับ ”

“ ได้ครับ ” น้อยเปิดระบบนำทางให้ชาย

ชายขับรถตามพิกัดที่เครื่องระบบนำทางบอก 

 

ที่ป้ายรถเมล์ใกล้กับซอยของบ้านตระกูลชาติพยัคฆ์ 

จันทร์กำลังยืนรอรถเมล์สายที่จะนำเธอไปยังที่ทำงาน เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เธอมองดูชื่อของผู้ที่กำลังโทรเข้ามาหา

“ นายน้อง ” เธออ่านตามที่ปรากฎที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ ซึ่งก็หมายถึง นุ่มนิ่ม นั้นเอง ที่เธอเรียกนุ่มนิ่มว่า นายน้อง เป็นเพราะว่า หนึ่งให้ทุกคนที่ทำงานให้เขา เรียกนุ่มนิ่มว่า นายน้อง ตอนแรกเลยเธอก็เรียกนุ่มนิ่มว่า คุณนุ่มนิ่ม ซึ่งเจ้านายสาวของเธอก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอได้ยินอยู่ว่ามีคนเรียกขานเจ้านายสาวของเธอว่า นายน้อง นุ่มนิ่มเองก็ไม่ได้ชอบสักเท่าไร ถ้าทำงานด้วยกันคุณนุ่มนิ่มก็ยังพอรับได้ แต่ที่เห็นคนที่ไม่ได้ทำงานให้ก็เรียกขานแบบนี้ตามไปด้วย

“ สวัสดีค่ะนายน้อง ” จันทร์รีบกดรับทันที

“ นุ่มนิ่มบอกพี่จันทร์กี่หนแล้วคะ ว่าไม่ให้เรียกแบบนี้ ” คนปลายสายบ่นอุบ

“ เป็นคำสั่งของนายหนึ่งค่ะ พี่ไม่ทำตามไม่ได้หรอกค่ะ ว่าแต่นายน้องจะให้พี่เข้าไปที่ออฟฟิศเลย หรือ ต้องเข้าไปเอาเอกสารที่บ้านคะ ” จันทร์ตอบกลับด้วยความเป็นจริง ขืนไม่ทำตามคำสั่งของคนที่สั่ง คงได้เจอดีแน่ ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้อยากจะให้เขาเข้ามาวุ่นวายกับเธอมากกว่าที่จำเป็นนัก หลังจากตอบคำถาม เธอก็ถามนุ่มนิ่มขึ้น เพราะเป็นที่รู้กันว่า ปกติถ้านุ่มนิ่มไปทำงานต่างที่มา นุ่มนิ่มต้องโทรมาเรียกเธอให้เข้าไปเอาเอกสาร หรือ บางทีก็ต้องเตรียมสรุปรายงานให้หนึ่งไปด้วยเลย หรือ บางทีก็ไม่ต้อง เธอสามารถตรงไปที่ออฟฟิศได้เลย แต่วันนี้ เธอภาวนาให้ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอกับหนึ่ง

“ พี่จันทร์ช่วยมาที่บ้านสมาได้ไหมคะ เมื่อคืนนุ่มนิ่มกลับมาดึกแล้ว เลยยังไม่ได้เจอพี่หนึ่งเลยค่ะ เอกสารก็ยังไม่ได้เตรียม พี่จันทร์ช่วยมาเตรียม กับ ทำรายงานสรุปให้ด้วยนะคะ พี่จันทร์นั่งแท็กซี่มาเลยนะคะ เดี๋ยวนุ่มนิ่มจ่ายค่ารถให้เองค่ะ รีบมานะคะ ขึ้นทางด่วนมาเลย พี่หนึ่งจะเอาตอนนี้ให้ได้ค่ะ ” เจ้านายสาวของจันทร์ร่ายยาว 

“ ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ " จันทร์ตอบรับ เธอรอจนนุ่มนิ่มวางสายแล้ว เธอจึงปิดโทรศัพท์มือถือ และเก็บใส่กระเป๋าสะพายของเธอ เธอเดินห่างออกไปจากป้ายรถเมล์หน่อย เพื่อเรียกแท็กซี่ 

“ แท็กซี่ ” จันทร์ยกมือขึ้นโบกเรียกแท็กซี่ 

เมื่อมีแท็กซี่รถหนึ่งจอดรับ เธอประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง เธอบอกจุดหมายปลายทาง พร้อมบอกให้ขึ้นทางด่วน แล้วบอกให้คนขับช่วยทำเวลาให้เธอด้วย เพราะเธอรีบมาก คนขับยิ้มรับ แล้วขับเคลื่อนออกไป

 

หน้าร้านอาหาร

“ ร้านนี้ใช่ไหมครับ ” ชายถามขึ้น

“ ใช่ครับ ดีจังอยู่หน้าถนนด้วย ” น้อยตอบรับ

ชายจอดรถยนต์ที่จอดรถ แล้วคนทั้งคู่ก็เปิดประตูรถยนต์กันคนละด้าน เพื่อลงจากรถยนต์

“ เจ็ดโมงสี่สิบแล้ว หาอะไรง่าย ๆ ทานดีกว่านะครับ น้องน้อยจะได้เข้าเรียนทัน ” ชายมองดูนาฬิกาข้อมือของเขา สีหน้ามีความกังวลเล็กน้อย

“ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวสมาก็จดโน้ตให้ อาจารย์ก็ใจดี วิชาแรกเข้าเรียนสายหน่อย อาจารย์ไม่ว่าหรอกครับ ” น้อยพูดบอก เพื่อให้ชายสบายใจขึ้น

ชายหน้าตึงขึ้นมานิดหน่อย เขาก้าวเท้ายาวขึ้น เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักที่ได้ยินชื่อ สมา เพราะตั้งแต่มีน้อยมีสมาเป็นเพื่อน น้องก็เริ่มห่างจากเขาไปเรื่อย ๆ แต่ก่อนอะไรก็ พี่ชาย ตอนนี้มีแต่สมา ตลอด นั้นทำให้หงุดหงิดเป็นอันมาก

น้อยสังเกตเห็นว่า ชายก้าวเท้ายาวขึ้น หน้าของเขาก็เรียบ ๆ เหมือนแผ่นกระดาษ ทำให้เขาเสียวสันหลัง เอ๊ะ หรือว่า อีพี่จะหึงอีกแล้ว ไม่ได้การล่ะ เดี๋ยวจะโดนอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้ นับวันก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปทุกที

“ พี่ชายครับ ” น้อยรีบสาวเท้าให้ทัน แล้วเข้าไปกอดแขนชาย พร้อมเรียกชื่ออ้อน ๆ

“ น้อย กับ สมา เราเป็นเพื่อนกันจริง ๆ นะครับ ” 

“ แล้วพี่จะเชื่อได้อย่างไรว่าวันหนึ่งน้องน้อยจะไม่รู้สึกกับสมาเกินเพื่อน ” ชายหยุด แล้วหันมาถามน้อย

“ ไม่มีวันนั้นหรอกครับ ” น้อยรีบปฏิเสธทันที

“ ทำไมล่ะครับ ” ชายจ้องหน้าหน้าของน้อย เพื่อรอคำตอบ

“ ก็เพราะว่าน้อยรู้สึกกับคนอื่นมากเกินไปแล้วนี่ครับ " น้อยพูดจบ ตอนนี้เป็นเขาเองที่รีบก้าวเท้ายาว ๆ ออกไป

“ ใคร ” ชายมาทัน คว้าเอาไหล่ให้น้อยหันหน้ามา แล้วขึ้นเสียงถามอย่างลืมตัว

“ ก็ ลูกชายของคุณลุงชาญ มั้งครับ ” น้อยก้มหน้าตอบ จากนั้นสะบัดไหล่ออกจากมือของเขา แล้วเดินตรงเข้าร้านไปในทันที

“ ลูกชายของลุงชาญ ก็ เรานี่หว่า แต่ทำไมต้อง มั้ง ด้วย น้องน้อยคร้าบ ” ชายทวนคำของน้อย พอนึกได้ว่าเป็นตัวเอง ก็ยิ้มแก้มแทบปริ แต่ก็ยังไม่สิ้นสงสัย จะหาคำตอบอีก เจ้าของคำตอบก็หายเข้าไปในร้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจึงทำได้แค่เพียงเรียกหาเจ้าของชื่ออย่างอารมณ์ดี

เมื่อชายตามน้อยเข้ามา น้อยได้โต๊ะนั่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว3

“ พี่ชายหิวมากไหมครับ น้อยว่าจะเอาแซนวิชที่วางโชว์ และก็นมในตู้ก็พอครับ ”

“ แล้วจะอิ่มหรือครับ ”

“ เช้า ๆ น้อยทานแค่นี้ครับ ตอนกลางวันค่อยจัดหนัก ”

“ อ่ะ ตามใจ เช้า ๆ พี่ก็ดื่มแค่กาแฟ กับ แซนวิชเหมือนกัน แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ ต่อไปต้องทานเยอะ ๆ มื้อเช้าสำคัญที่สุด รู้ไหม ” ชายยอมตามใจ แล้วหันไปสั่งเอาแซนวิชที่วางโชว์ 2 ชิ้น พร้อมด้วยนม กับ กาแฟที่อยู่ในตู้เย็น พร้อมจ่ายเงิน

“ ขอบคุณครับ แต่พี่ชายก็ต้องทานเยอะ ๆ เหมือนกันนะครับ ”

“ ได้เลยครับ จะทานเป็นเพื่อนน้องน้อยทุกวัน "

“ ครับ ” น้อยรับคำด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้รับอาหารพร้อมเงินทอนแล้ว

“ เราไม่ทานที่นี่เหรอครับ ” น้อยถามอย่างสงสัย

“ เทคอะเวย์ดีกว่าครับ น้องน้อยจะได้ไม่สายด้วย นั่งทานไปในรถเลยนะครับ ” ชายบอก พร้อมเดินนำน้อยกลับออกไป

“ ขอบคุณนะครับ ” น้อยกล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะเปิดประตูขึ้นรถไป

ชายยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเปิดประตูขึ้นเช่นกัน เพื่อนำรถยนต์ของเขาขับเคลื่อนออกไป

“ ทำไมยังไม่ทานอีกครับ ”

“ ก็จะถึงแล้ว เดี๋ยวค่อยทานก็ได้ครับ ”

“ ให้พี่ไปส่งที่หน้าตึกเรียนเลยได้ไหมครับ ”

“ ได้ครับ ” น้อยยิ้มรับ พร้อมบอกทาง

เมื่อมาถึงหน้าตึกที่น้อยต้องขึ้นไปเรียน

“ ตั้งใจเรียนนะครับ อย่าลืมทานด้วยนะครับ ”

“ ครับ พี่ชายก็ตั้งใจทำงานนะครับ แล้วนี่ส่วนของพี่ชายนะครับ ”

“ ครับ ทุ่มหนึ่งเจอกันนะครับ ”

“ ครับ ” น้อยรับคำ ในจังหวะที่น้อยหันไปเอากระเป๋าเป้จากที่นั่งด้านหลัง ชายก็ยื่นริมฝีปากมาจุมพิตเบา ๆ ที่ข้างแก้มของเขา

“ พี่ชาย ” น้อยเรียกชื่อคนทำให้เขาเขิน 

“ ครับ ” ชายรับคำยิ้ม หน้าของเขายังคลอเคลียอยู่ใกล้ ๆ

“ น้อยไปเรียนแล้วนะครับ ” น้อยรีบเปิดประตูลงรถไปทันที แล้วรีบเดินขึ้นตึกเรียนไปเลย โดยไม่หันมามอง

ชายยิ้มหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะนำพารถยนต์ของเขาจากไป