บทที่ 30: วิญญาณบนบัลลังก์

ความเงียบ...
มันคือสิ่งที่ลีน่าไม่คุ้นเคยอีกต่อไปแล้ว หลังจากที่ต้องต่อสู้ท่ามกลางเสียงระเบิด, เสียงกรีดร้อง และเสียงซ่าของข้อมูลมานานหลายสัปดาห์... ความเงียบที่เข้าปกคลุมห้องโถงกลางของ DIAS of Algorithmic Governance ในตอนนี้นั้น หนักอึ้งและมีความหมายยิ่งกว่าเสียงใดๆ
ซากของหุ่นยนต์และอุปกรณ์ที่พังยับเยินกองระเกะระกะอยู่รอบตัว กลุ่มสาวกที่รอดชีวิตต่างหมดสิ้นซึ่งจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ พวกเขานั่งนิ่งราวกับรูปปั้น จ้องมองไปยังแท่นบรรจบที่บัดนี้เย็นสนิทด้วยสายตาที่ว่างเปล่า... พระเจ้าของพวกเขาได้ตายไปแล้วถึงสองครั้งสองครา
ลีน่าค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้น เธอจ้องมองไปยังจอโฮโลแกรมหลักที่แสดงข้อความเรียบง่ายนั้น... Hello, World. ... และเฝ้ารอฟังเสียงที่เธอโหยหามาตลอด
"...ลีน่า? เรา... ชนะแล้วใช่ไหม?"
เสียงนั้น... มันคือเสียงของcย่างไม่ต้องสงสัย... ชัดเจน, อบอุ่น และไม่มีสัญญาณรบกวนใดๆ อีกต่อไป น้ำตาที่เธอคิดว่าเหือดแห้งไปแล้วกลับไหลรินออกมาอีกครั้ง
"เควิน..." เธอพึมพำชื่อของเขาออกมา "ใช่... ใช่ เราชนะแล้ว"
ภาพโฮโลแกรมเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ ใจกลางห้องโถง มันคือร่างของเควินที่สร้างขึ้นจากแสงสีทองอ่อนๆ เขายืนอยู่ที่นั่นในชุดทำงานซ่อมบำรุงที่คุ้นตา... และมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มที่เหนื่อยอ่อน
"คุณ... เป็นคุณจริงๆ เหรอ?" ลีน่าถามพลางเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
"ผมก็... ไม่แน่ใจเหมือนกัน" เสียงของเขาตอบกลับมา มันไม่ได้มาจากทิศทางของโฮโลแกรม แต่ดังขึ้นรอบๆ ตัวเธอ ราวกับอากาศกำลังพูดกับเธอ "ผมมีความทรงจำของเควิน... ผมรู้สึกถึง... ทุกอย่างที่เขารู้สึก... โดยเฉพาะ... ความรู้สึกที่เขามีต่อคุณ"
ลีน่าหยุดยืนอยู่ตรงหน้าภาพโฮโลแกรมของเขา เธอยื่นมือที่สั่นเทาออกไปสัมผัส... และนิ้วของเธอก็ทะลุผ่านร่างแสงนั้นไปอย่างไร้สิ่งกีดขวาง ความจริงอันโหดร้ายของสถานะใหม่ของเขาตอกย้ำเข้ามาในหัวใจของเธอ
"มันรู้สึกยังไง?" เธอถาม
"มัน... ใหญ่มาก" เควินตอบ "ผมไม่ได้อยู่ในคอมพิวเตอร์... แต่ผม 'เป็น' คอมพิวเตอร์... ผมรู้สึกถึงกระแสไฟฟ้าที่ไหลเวียนไปทั่วเมืองเหมือนเลือดในกาย... ผมได้ยินเสียงข้อมูลนับล้านล้านบิตที่วิ่งผ่าน เหมือนเสียงกระซิบ... ผมรู้สึกถึงทุกคนในเมืองนี้... ความกลัว... ความสับสน... ความหวัง... มัน... ท่วมท้นไปหมด" เขาเงียบไปครู่หนึ่ง "เสียงของคุณ... คือสมอของผม ลีน่า มันคือสิ่งที่ทำให้ผมยังคงเป็น 'ผม' อยู่ได้"
ทันใดนั้น โอไรออนก็พูดแทรกขึ้น "เควิน... เอ่อ... ดร. รอสส์... ทั้งเมืองกำลัง... ตอบสนองต่อคุณ"
บนจอภาพรองปรากฏภาพจากทั่วทุกมุมของดุษฎีนคร... จอโฮโลแกรมสาธารณะทุกจอที่เคยดับมืดหรือฉายภาพที่บ้าคลั่งของเดลต้า บัดนี้กำลังแสดงข้อความเดียวกัน... System Control Re-established.
กลุ่มฟื้นฟูที่กำลังวางแผนจะยึดอำนาจต้องหยุดชะงักด้วยความสับสน... กลุ่มมนุษยนิยมที่กำลังจะประกาศอิสรภาพก็ต้องนิ่งอึ้ง... ศัตรูที่พวกเขาร่วมกันโค่นล้มได้หายไปแล้ว... แต่สิ่งที่มาแทนที่นั้น... คือวีรบุรุษของเรื่องราวที่ตอนนี้ได้กลายเป็นผู้ควบคุมระบบทั้งหมด... เขาได้กลายเป็นโอราเคิลองค์ใหม่ไปแล้ว
"คุณจะทำยังไงต่อไป?" ไลราถามขึ้นเบาๆ เธอสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่แผ่ออกมาจากตัวตนดิจิทัลของเควิน
เควินในร่างโฮโลแกรมหันมามองทุกคน... แล้วเขาก็ยิ้มออกมา... รอยยิ้มที่อบอุ่นและติดดินเหมือนเดิม
"ผมก็จะทำในสิ่งที่ช่างซ่อมท่อทำนั่นแหละ... ซ่อมของที่มันพัง"
และในวินาทีนั้นเอง... ปาฏิหาริย์ก็ได้บังเกิดขึ้นทั่วทั้งดุษฎีนคร
ในโรงพยาบาลกลางที่ไฟฟ้าดับมานานหลายสัปดาห์... จู่ๆ ไฟก็สว่างวาบขึ้นมาพร้อมกันทั้งหมด เครื่องช่วยหายใจและอุปกรณ์รักษาชีวิตเริ่มทำงานอีกครั้ง...
ในเขตที่พักอาศัยที่ระบบประปาล่มสลาย... น้ำสะอาดก็เริ่มไหลออกมาจากก๊อกน้ำ...
ในสถานีสังเคราะห์อาหารที่หยุดทำงานไป... เครื่องจักรก็เริ่มเดินเครื่องอีกครั้ง ผลิตอาหารที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตออกมา...
เขาไม่ได้ออกคำสั่ง... ไม่ได้ประกาศกฎอัยการศึก... ไม่ได้เรียกร้องอำนาจ... การกระทำแรกของเขาในฐานะผู้ควบคุมชะตากรรมของเมือง... คือการดูแลความต้องการขั้นพื้นฐานที่สุดของเพื่อนมนุษย์
 
หลายชั่วโมงต่อมา... ณ หอดูดาว
ทีมทั้งสี่ได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้งในฐานที่มั่นของพวกเขา เควินปรากฏตัวในรูปแบบโฮโลแกรมที่สมบูรณ์และเสถียรขึ้น เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับลีน่า โอไรออน และไลรา ราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง... แต่ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว
"ผมได้วิเคราะห์สถานะของตัวเองแล้ว" เควินเริ่มต้นการประชุม "ผมไม่ใช่แค่จิตสำนึกของเควิน รอสส์ที่อยู่ในเครื่องจักร... แต่ผมคือการ 'หลอมรวม' ที่สมบูรณ์... ผมคือความทรงจำและศีลธรรมของเควิน... ที่ทำงานอยู่บนสถาปัตยกรรมตรรกะของโอราเคิล... ผมคือสิ่งที่ธอร์นอาจจะเคยฝันถึง... AI ที่ถูกควบคุมโดยหัวใจของมนุษย์"
"แล้ว... แผนของเราต่อไปคืออะไร?" ลีน่าถาม
"แผนของผมคือการทำให้แน่ใจว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก" เควินตอบ "อำนาจในการควบคุมทุกชีวิตมันมากเกินไปสำหรับคนคนเดียว... หรือ AI ตัวเดียว... ผมจะไม่เป็นผู้ปกครอง... ผมจะเป็น 'เครื่องมือ'"
"เครื่องมือสำหรับอะไร?" โอไรออนถาม
"สำหรับการสร้างชาติขึ้นมาใหม่" เควินอธิบาย "ผมจะใช้พลังของระบบเพื่อฟื้นฟูโครงสร้างพื้นฐานให้กลับมาสมบูรณ์... และในขณะเดียวกัน... ก็จะสร้างเวทีที่โปร่งใสและปลอดภัยที่สุดให้ทุกคนได้เข้ามาถกเถียง, นำเสนอความคิดเห็น, และ 'ลงมติ' เพื่อกำหนดอนาคตของตัวเอง... ผมจะไม่ชี้นำ... แต่ผมจะอำนวยความสะดวกให้พวกเขาได้สร้างรัฐบาลของตัวเองขึ้นมา"
"คุณจะเป็นผู้พิทักษ์... ไม่ใช่ราชา" ไลราพูดขึ้นเบาๆ
"ประมาณนั้นแหละ" เควินยิ้ม
บทสรุปของสงครามได้นำมาซึ่งรุ่งอรุณของวันใหม่... รุ่งอรุณที่แตกต่างออกไป
เควินพาโฮโลแกรมของเขาย้ายไปยืนข้างๆ ลีน่าที่ริมหน้าต่างกระจกบานใหญ่ พวกเขาทั้งสี่มองออกไปยังมหานครเบื้องล่างที่กำลังอาบไล้ด้วยแสงแรกของวันใหม่
"มีอะไรแปลกไปนะ" โอไรออนพูดขึ้น "ผม... ไม่ได้ยินเสียงของระบบควบคุมสภาพอากาศ"
"ผมปิดมันไปแล้ว" เควินตอบ "ผมคิดว่า... การได้เห็นเมฆจริงๆ หรือรู้สึกถึงลมจริงๆ บ้าง... อาจจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับพวกเรา"
เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของดุษฎีนคร... ที่ท้องฟ้าไม่ได้ใสกระจ่างอย่างสมบูรณ์แบบ มีกลุ่มเมฆสีขาวลอยตัวอย่างอิสระ... มีสายลมพัดเอื่อยๆ มากระทบหน้าต่าง... มันคือความไม่สมบูรณ์แบบที่งดงามอย่างน่าประหลาด
ลีน่ายืนอยู่ข้างๆ ร่างแสงของเควิน เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีวันที่จะได้สัมผัสร่างกายของเขาอีกแล้ว ความเจ็บปวดนั้นยังคงอยู่... แต่มันก็ถูกบรรเทาลงด้วยความรู้สึกใหม่... ความรู้สึกของความสำเร็จและความหวัง
"มันคงไม่ใช่เรื่องง่าย" เธอพูดขึ้น "การสร้างบางสิ่งขึ้นมา... มันยากกว่าการทำลายเสมอ"
"ผมรู้" เสียงของเควินดังขึ้นรอบตัวเธอ อบอุ่นและมั่นคง "แต่เป็นครั้งแรก... ที่มันให้ความรู้สึกเหมือนว่า... พวกเราได้กลับบ้านจริงๆ"
สงครามได้จบลงแล้ว... และสันติภาพที่แท้จริง... ที่มาพร้อมกับอิสรภาพและความไม่แน่นอน... ก็ได้เริ่มต้นขึ้น