บทที่ 289 บลัดบราเธอร์ย่อมไม่แตกสลายได้ง่าย ๆ

ป้อมปราการคริมสัน

ปีศาจไฟเป็นจำนวนมากกำลังโจมตีเข้ามาจาก 5 ทิศทาง พาลาดิน 20 คนในชุดเกราะเจ้าอสูรจึงทำหน้าที่เป็นตัวแทงค์ยืนอยู่ด้านหน้า ขณะที่ผู้เล่นด้านหลังจำนวนมากกำลังโจมตีกันอย่างสุดกำลัง อย่างไรก็ตามพวกฉิงชางและเหมาชิวที่ควรจะนำทีมกลับหายตัวไปไม่ได้อยู่ภายในทีมอย่างที่ควรจะเป็น

ในพื้นที่พิเศษ

ฉิงชางกำลังนั่งจ้องหน้าผู้เล่นคนหนึ่งที่มีชื่อว่าเซเว่นคัลเลอร์พร้อมกับพูดว่า

“นายทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?! ทำไมมันถึงกลายเป็นการมานัดเจอกับประธานฉือมู่ได้”

“เสียแรงที่พวกเรา 5 คนคิดว่านายเป็นเพื่อนที่ดีมาโดยตลอด แต่วันนี้นายกลับขายพวกเรา” เหมาชิวกล่าวอย่างไม่พอใจ

เซเว่นคัลเลอร์ก้มหน้าลงด้วยความละอายใจโดยไม่สามารถจะพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว

ฉือมู่เผยรอยยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่เขาจะกล่าวออกไปว่า

“อย่าไปโทษเขาเลย ฉันแค่อยากจะรู้จักกับพวกนายทั้ง 5 คนเลยขอให้เขาช่วยนัดให้พวกเรามาเจอกันก็เท่านั้นเอง”

“ขอโทษนะครับแต่คุณเป็นถึงหัวหน้ากิลด์ ขณะที่พวกเราเป็นเพียงแค่ผู้เล่นตัวเล็ก ๆ ดังนั้นพวกเราไม่สมควรจะมาเจอกับคุณเป็นการส่วนตัวแบบนี้หรอก” ฉิงชางพยายามพูดตัดบท

ในฐานะแม่ทัพกองกำลังที่ 1 ของบลัดบราเธอร์ การแอบมาพบกับหัวหน้ากิลด์อื่นอย่างลับ ๆ โดยไม่ได้บอกลู่หยางก่อนถือว่าเป็นเรื่องที่เสียมารยาทมาก ซึ่งถ้าหากว่าเรื่องนี้ไปถึงหูของลู่หยาง พวกเขาก็พอจะจินตนาการได้ว่าผลที่ตามมามันจะร้ายแรงมากแค่ไหน

ฉือมู่มองไปยังพวกฉิงชางทั้ง 5 คนด้วยความประหลาดใจ เพราะเขาไม่คิดว่าทุกคนจะมีความเด็ดขาดมากขนาดนี้

“ทุกคนฟังฉันพูดก่อนได้ไหม? แล้วค่อยไปมันก็ยังไม่สาย”

“คุณมีเรื่องอะไรกันแน่?” ฉิงชางถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ฉันต้องการจะหยิบยื่นความช่วยเหลือให้กับพวกคุณทั้ง 5 คน ตอนนี้ชื่อเสียงของเซี่ยหยู่เว่ยเทียบเท่ากับชื่อเสียงของลู่หยางแล้วและอีกไม่นานชื่อเสียงของเธอก็คงจะแซงนำหน้าลู่หยางไปอย่างแน่นอน” 

“ในเวลานั้นบลัดบราเธอร์ก็จะเริ่มแตกแยกและมันก็ไม่จำเป็นจะต้องให้ถึงมือแบล็คบลัดหรือบลัดไทแรนท์หรอก เพราะความขัดแย้งภายในมันก็มากพอที่จะทำให้บลัดบราเธอร์แตกสลายได้” ฉือมู่กล่าวพร้อมกับแสดงสีหน้าขึ้นมาอย่างเจ็บปวด

“แล้วยังไงล่ะ?” เหมาชิวกล่าว

“พวกคุณทั้ง 5 ต่างก็ล้วนแล้วแต่เป็นผู้เล่นที่มีฝีมือ พวกเราจึงอยากจะชักชวนพวกคุณเข้าร่วมกับเพอร์เพิลโกลด์เดสตินี่ของพวกเรา” ฮิดเดนเบลดที่อยู่ใกล้ ๆ กล่าว

“ขอโทษด้วย แต่พวกเราไม่สนใจ” เครซี่เบลดตอบกลับอย่างไม่ลังเล

“ถ้าเรื่องที่พวกคุณจะคุยมีแค่นี้ พวกเราทั้ง 5 คนก็ขอตัวก่อน” ฉิงชางกล่าวก่อนจะลุกขึ้นโค้งคำนับพอเป็นพิธี

“ฉันยินดีจะเสนอค่าตอบแทนให้คุณปีละ 300,000 เครดิต ส่วนพี่น้องอีก 4 คนฉันก็ยินดีจะจ่ายค่าตอบแทนปีละ 150,000 เครดิตด้วยเหมือนกัน” ฉือมู่ตะโกนเสียงดังเพื่อพยายามยับยั้งพวกฉิงชางเอาไว้

เงินเป็นสิ่งที่สามารถชักจูงใจคนส่วนใหญ่ในโลกใบนี้ได้ หลังจากที่พูดจบฉือมู่จึงมองไปยังพวกฉิงชางพร้อมกับเผยรอยยิ้มขึ้นมาภายในใจ

พวกฉิงชางหันกลับมามองหน้าฉือมู่อีกครั้ง ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมาว่า

“ขอบคุณที่คุณประเมินพวกเราเอาไว้สูงขนาดนี้ แต่ขอโทษด้วยที่พวกเราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“เงินที่ฉันเสนอให้มันน้อยเกินไปงั้นเหรอ? พวกเราสามารถพูดคุยกันได้นะ” ฉือมู่กล่าวด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ฉิงชางยังคงส่ายหน้าและพูดว่า

“ท่านกวนอูเคยกล่าวเอาไว้ว่าผู้ที่ไม่มีความจงรักภักดีย่อมไม่ใช่คนดีตั้งแต่ต้น”

หลังจากพูดจบพวกฉิงชางทั้ง 5 คนก็ออกจากพื้นที่พิเศษปล่อยให้ฉือมู่และฮิดเดนเบลดยืนตกตะลึงอยู่กับที่

—

ป้อมปราการคริมสัน

“ประโยคที่นายพูดเมื่อกี้มันโคตรสะใจเลย! ฉันก็มีความคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน” เครซี่เบลดตบไหล่ฉิงชางอย่างอารมณ์ดี

“บล็อกเซเว่นคัลเลอร์ไปซะ คนขายเพื่อนแบบนั้นพวกเราไม่จำเป็นจะต้องไปคลุกคลีกับมันอีก” ไนท์มูนกล่าว

“ใช่ มันเกือบทำให้พวกเราทั้ง 5 คนเสียชื่อเสียงแล้วไหมล่ะ” เอ็ม 16 กล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว

เสียชื่อเรื่องอะไรหรอลู่หยางพูดขึ้นมาอย่างกระทันหันขณะเดินเข้ามาหาพวกฉิงชางทั้ง 5 คน

เมื่อลู่หยางปรากฏตัวพร้อมกับเจียงเจ๋อ พวกฉิงชางทั้ง 5 ต่างก็ก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด

ฉิงชางอึดอัดอยู่นานก่อนที่เขาจะกัดฟันตัดสินใจเล่าความจริงเพื่อไม่ให้เรื่องนี้กลายเป็นบาดแผลทำให้พวกเขาบาดหมางกันในภายหลัง

“หัวหน้า พวกเราคบคนผิดเลยโดนสหายเก่าหลอกให้ไปเจอกับฉือมู่ในพื้นที่พิเศษครับ”

“ตาแก่นั่นคงจะชวนพวกนายไปร่วมกิลด์ของเขาสินะ” ลู่หยางกล่าว

“เขาเสนอค่าตอบแทนให้ฉิงชางปีละ 300,000 เครดิตและให้พวกเราปีละ 150,000 เครดิต แต่หัวหน้าไม่ต้องห่วงนะครับพวกเราไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน พวกเราเลยปฏิเสธข้อเสนอของพวกมันไปหมดแล้ว” เหมาชิวพูดอย่างจริงจัง

“ใช่ครับ พวกเราปฏิเสธข้อเสนอทุกอย่างไปหมดเลย” เครซี่เบลดพูดเสริม

“ฉันมองพวกนายไม่ผิดจริง ๆ” ลู่หยางกล่าวอย่างสบายใจ

“พวกเรา 5 คนไม่ใช่คนที่จะถูกซื้อได้ด้วยเงิน หัวหน้าวางใจได้เลย ในเมื่อคุณปฏิบัติต่อพวกเราเหมือนดังพี่น้อง พวกเราก็จะไม่มีวันทรยศคุณเป็นอันขาด” ไนท์มูนกล่าว

“พวกเราชอบเงินก็จริงแต่เงินพวกนั้นต้องได้มาอย่างถูกต้อง เงินที่ได้มาจากการทรยศพวกพ้องพวกเราไม่มีวันแตะต้องเป็นอันขาด” ฉิงชางกล่าว

เมื่อเจียงเจ๋อได้ยินบทสนทนาของพวกฉิงชาง เขาก็มองไปทางลู่หยางด้วยความประหลาดใจ เพราะเขาไม่เคยคิดเลยว่าลู่หยางจะไปหาคนที่ซื่อสัตย์แบบนี้มาเข้าร่วมกิลด์ได้

“ฉันล่ะอยากจะไปดื่มฉลองกับพวกนายจริง ๆ แต่น่าเสียดายที่พวกเราไม่ได้อยู่ในเมืองเดียวกัน” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ

“ดื่มฉลองอะไรกัน? ชวนพวกเรา 3 คนไปด้วยสิ” ไป๋เหลิงตะโกนขึ้นมาจากในระยะไกล

“พวกนายไปไหนมา ทำไมถึงพึ่งมาล่ะ?” เหมาชิวถาม

“อย่าพูดเรื่องนี้เลย! ตาลุงฉงป้ามันพาผู้เล่นชั้นยอดมาท้าประลอง 3 ต่อ 3 กับพวกเราและพวกเราก็เพิ่งจะเอาชนะพวกมันมาได้นี่แหละ” ไป๋เหลิงกล่าว

เมื่อได้ยินชื่อฉงป้า มันก็ทำให้พวกฉิงชางมีแววตาเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม

ไป๋หูตบหัวไป๋เหลิงไป 1 ที ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“เวลาแบบนี้ยังจะมาพูดเรื่องประลองอีกทำไม ไม่พูดเรื่องสำคัญขึ้นมาก่อนหา!”

“หัวหน้า เมื่อกี้ฉงป้าชวนพวกเรา 3 คนเข้ากิลด์แต่พวกเราปฏิเสธข้อเสนอของเขาไปแล้ว คุณสามารถวางใจได้เลยเพราะพวกเราสามพี่น้องไม่ใช่คนที่จะยอมทรยศพวกพ้องเพื่อแลกกับเงิน” ไป๋ฉือกล่าว

“เยี่ยมมาก! เมื่อกี้พวกเราก็เพิ่งปฏิเสธข้อเสนอของตาแก่ฉือมู่ไปเหมือนกัน” เหมาชิวกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ

ไป๋ฉือชะงักค้างไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า

“ไอ้บ้าพวกนั้นคิดว่าพวกเราจะแตกกันสินะ พวกมันจะดูถูกพวกเราเกินไปแล้ว”

“ฉันขอบคุณทุกคนด้วยนะที่ยังคงเลือกจะอยู่เคียงข้างฉันต่อไป” ลู่หยางกล่าวอย่างซาบซึ้ง

“หัวหน้า คุณเกรงใจพวกเราเกินไปแล้ว นี่คือสิ่งที่พวกเราควรจะต้องทำ ความจริงพวกเราควรจะกลับมาตั้งแต่ในก่อนหน้านี้ แต่พวกเราอยากดูท่าทีของฉงป้าก่อนเลยกลับมาช้านิดหน่อย” ไป๋ฉือกล่าว

“คราวนี้ฉงป้าทั้งเสียหน้าทั้งเสียเวลาไปเลยสินะ” ฉิงชางกล่าวพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะ

“ว่าแต่พวกบิทเทอร์เลิฟไปไหน ทำไมพวกเขาถึงยังไม่มา?” ไป๋เหลิงถาม

“พวกบิทเทอร์เลิฟกำลังคุยกับบลัดไทแรนท์อยู่” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“นี่บิทเทอร์เลิฟมันกล้าไปคุยกับบลัดไทแรนท์เลยงั้นเหรอ?! มันลืมไปแล้วหรือยังไงว่าใครเคยช่วยพวกมันเอาไว้” เหมาชิวพูดขึ้นมาด้วยความโมโห 

เพราะย้อนกลับไปเย่กู่ซิงเคยนำทีมไล่ล่าพวกบิทเทอร์เลิฟมาก่อน แล้วถ้าหากไม่ใช่เพราะลู่หยางหยิบยื่นความช่วยเหลือไปให้ ในตอนนั้นพวกบิทเทอร์เลิฟก็คงจะโดนปล้นของไปจนหมดตัวแล้ว

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังร้อนใจ ลู่หยางกลับพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ใจเย็น ๆ ฉันเป็นคนสั่งให้บิทเทอร์เลิฟไปคุยกับบลัดไทแรนท์เอง”

“หา?” ทุกคนต่างก็หันมามองลู่หยางด้วยความตกใจ

“บิทเทอร์เลิฟรีบโทรมาแจ้งฉันทันทีที่เขารู้ข่าว ฉันเลยบอกให้เขาแกล้งตกลงไปพบกับบลัดไทแรนท์ก่อนเพื่อสืบดูว่าทางฝั่งนั้นมีท่าทียังไงกลับมาบ้าง” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“แบบนี้นี่เอง” เหมาชิวกล่าวอย่างโล่งอก

“วางใจได้ บิทเทอร์เลิฟไม่มีวันทรยศพวกเราหรอก พวกนายก็น่าจะรู้ว่าโคลด์วิลโลว์เป็นคนที่รักศักดิ์ศรีของตัวเองแค่ไหน ถ้าหากบิทเทอร์เลิฟกล้าทรยศพวกเราจริง ๆ พวกนายคิดว่าโคลด์วิลโลว์ยังจะกล้าคบกับเขาอยู่อีกงั้นเหรอ?” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“บลัดไทแรนท์มันคงจะไม่มีวันเข้าใจเลยสินะว่าถึงยังไงเขาก็ไม่มีทางซื้อตัวบิทเทอร์เลิฟไปได้แน่นอน” ฉิงชางกล่าวพร้อมกับเสียงหัวเราะของทุกคนที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

---

ซื้อใจโคลด์วิลโลว์ได้ก็ซื้อตัวบิทเทอร์เลิฟได้ ถ้าไม่สนิทกันจริง ๆ ก็ไม่รู้เรื่องนี้นะ 5555