บทที่ 202 ภารกิจต่อเนื่องของก็อบลิน

หลังจากพูดคุยกับพวกฉิงชางจนเสร็จ ลู่หยางก็ปิดหน้าต่างสนทนาก่อนที่จะหันไปพูดกับพวกเสี่ยวเหลียงว่า

“ฉันต้องไปแล้ว ฝากทุกคนจัดการที่นี่ด้วยนะ จำเอาไว้ว่าทุกครั้งที่ออกจากเกมจะต้องมีวอลอคคอยประจำการอยู่ที่นี่อย่างน้อยหนึ่งคน”

เมื่อจำนวนผู้เล่นมีเพิ่มมากขึ้นวิหารราชาซอมบี้จะต้องถูกผู้เล่นคนอื่นค้นพบในไม่ช้า และในเวลานั้นสถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นสมรภูมิของกิลด์ใหญ่เหมือนในชาติที่แล้วอย่างแน่นอน เพื่อป้องกันไม่ให้วิหารราชาซอมบี้ถูกค้นพบ มันจึงจำเป็นจะต้องมีใครบางคนอยู่ในแผนที่แห่งนี้ตลอดเวลาเพื่อไม่ให้ผู้เล่นคนอื่นเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ได้

“ลูกพี่วางใจได้ ผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย” เสี่ยวเหลียงกล่าว

“ฉันฝากด้วยนะ” ลู่หยางกล่าวพร้อมกับตบไหล่เสี่ยวเหลียงเบา ๆ

หลังจากพูดจบชายหนุ่มก็หยิบม้วนคัมภีร์ย้อนกลับเพื่อเทเลพอร์ตไปยังเมืองเซนต์กอลล์ จากนั้นเขาก็ไปหาบีเซลทางตอนใต้ของเมือง

“ว่าไงสหาย ช่วงนี้นายไม่ได้มาเยี่ยมฉันเลยนะ” บีเซลพูดอย่างตื่นเต้น

“ขอโทษที พอดีช่วงนี้ยุ่ง ๆ” ลู่หยางตอบ

“หือ… นี่นายเลเวล 30 แล้วงั้นเหรอ?” บีเซลอุทานอย่างประหลาดใจก่อนที่เขาจะพูดต่อไปว่า

“หากนายไม่รังเกียจนายช่วยไปที่ค่ายก็อบลินในเมืองไนท์เคอร์เทนหน่อยได้ไหม? พ่อของฉันกำลังเจอปัญหาบางอย่าง ฉันเลยอยากจะให้นายไปช่วยเหลือพ่อของฉันหน่อย”

“ได้สิ” ลู่หยางตอบ

ระบบ: คุณได้รับภารกิจตามหาพ่อของบีเซล

นี่คือภารกิจต่อเนื่องของบีเซลที่ในชาติที่แล้วลู่หยางเคยเห็นในคู่มือ ภารกิจนี้เป็นภารกิจที่มีข้อกำหนดว่าผู้เล่นจะต้องมีเลเวล 30 ขึ้นไปก่อน และลู่หยางก็สามารถพาลูกน้องไปเก็บเลเวลภายในภารกิจนี้ได้

หลังออกมาจากค่ายก็อบลิน ลู่หยางก็ใช้ประตูวาร์ปเพื่อเดินทางไปยังเมืองไนท์เคอร์เทน ซึ่งภายในตัวเมืองยังคงเป็นที่นิยมของผู้เล่นอยู่เช่นเคย

ท้ายที่สุดบริเวณรอบ ๆ เมืองเซนต์กอลล์ก็มีแผนที่เลเวล 20 ที่สามารถรองรับผู้เล่นได้มากกว่า 30,000 คน มันจึงมีผู้เล่นเต็มใจจะจ่ายเงินมาเก็บเลเวลบริเวณหนองน้ำแถวนี้น้อยมาก

หลังเดินทางไปบริเวณย่านการค้าทางทิศตะวันออกของเมือง ลู่หยางก็ได้พบกับบริษัทสตอมป์อินเวสต์เม้นต์ ซึ่งหลังจากที่ลู่หยางเดินเข้าไปภายในค่ายเขาก็ได้พบกับคาร์ลอสที่กำลังยืนทำหน้าเศร้าอยู่กลางค่ายก็อบลิน

“คุณคาร์ลอส ผมเป็นเพื่อนของบีเซล เขาได้ยินว่าคุณกำลังเจอปัญหาเลยส่งผมมาช่วยเหลือ” ลู่หยางกล่าว

“บีเซลเล่าเรื่องนายให้ฉันฟังทางจดหมายแล้ว ขอบคุณนะที่ช่วยชีวิตลูกชายของฉันเอาไว้” คาร์ลอสกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณกำลังเจอปัญหาอะไร ผมพอจะช่วยคุณได้บ้างหรือเปล่า?” ลู่หยางถาม

เมื่อนึกถึงปัญหาคาร์ลอสก็แสดงสีหน้าออกมาอย่างโกรธเคือง ก่อนที่จะพูดว่า

“บริษัทของฉันได้ซื้อเทือกเขามูนฟอล์ทางตะวันออกของเมืองมาขุดแร่ แต่เมื่อพวกเราเจาะภูเขาลงไปกลับได้พบว่าข้างในเป็นวิหารปีศาจ ลูกน้องของฉันกว่า 30 คนถูกพวกปีศาจกินไปจนหมดแล้ว ฉันเลยอยากจะขอให้นายช่วยกำจัดปีศาจในวิหารให้หน่อย”

ระบบ: คุณได้รับภารกิจสังหารปีศาจในเทือกเขามูนฟอล์ ไม่ทราบว่าคุณต้องการจะยอมหรือไม่?

“ได้ครับ คุณรอฟังข่าวดีจากผมได้เลย” ลู่หยางกล่าว

ระบบ: ค่าชื่อเสียงของคุณในบริษัทสตอมป์อินเวสต์เม้นต์อยู่ในระดับเป็นมิตร

“สหาย ถ้านายอยากจะไปที่นั่นฉันขอเตือนให้นายพาผู้ช่วยไปเยอะ ๆ เพราะปีศาจที่นั่นมีจำนวนเยอะมาก” คาร์ลอสกล่าว

“ขอบคุณสำหรับคำเตือนครับ” ลู่หยางกล่าว

เหตุผลที่ทำให้ลู่หยางจำภารกิจนี้ได้ก็เพราะว่าจำนวนมอนสเตอร์ในวิหารปีศาจจัดอยู่ในระดับที่เรียกว่ามหาศาล โดยในตอนนั้นกิลด์ที่เปิดภารกิจนี้คือกิลด์แอชเชอร์บลัดสกาย โดยหัวหน้ากิลด์ได้นำสมาชิกชั้นยอดเดินทางไปทำภารกิจด้วยเป็นจำนวน 39 คน

แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังถูกปีศาจเลเวล 20 เป็นจำนวนนับไม่ถ้วนภายในวิหารสังหารจนตาย ทั้ง ๆ ที่ในตอนนั้นสมาชิกภายในทีมทุกคนต่างก็ล้วนแล้วแต่มีเลเวล 30 การที่พวกเขาถูกปีศาจเลเวล 20 สังหารจนตายแบบนี้ มันก็พิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่ามอนสเตอร์ด้านในวิหารมีจำนวนมากแค่ไหน

ต่อมาแอชเชอร์บลัดสกายได้ให้สัมภาษณ์ว่าภายในวิหารมีปีศาจอยู่หลายแสนตัว โดยในครั้งนั้นพวกเขาได้สังหารพวกปีศาจไปได้เพียงแค่ 2,000 กว่าตัวเท่านั้น ก่อนที่น้ำยาที่เตรียมไปจะหมดและเสียชีวิตเนื่องมาจากทนการโจมตีจากมอนสเตอร์เป็นจำนวนมากไม่ไหว

แผนที่แบบนี้เป็นพื้นที่ที่เหมาะสำหรับการเก็บเลเวลของพวกเขาพอดี เพราะมันเป็นสถานที่ที่เขาไม่จำเป็นจะต้องกังวลว่ามันจะถูกใครค้นพบ

แม้คนอื่นจะรู้ว่าลู่หยางเก็บเลเวลในแผนที่นี้ แต่ถ้าหากพวกเขาไม่ได้รับภารกิจจากก็อบลิน พวกเขาก็ไม่สามารถเดินทางเข้ามาในวิหารปีศาจได้

เตรียมคน 1,000 คนที่ฉันขอไว้พร้อมแล้วหรือยัง? :ลู่หยางส่งข้อความหาเจียงเจ๋อ

เจียงเจ๋อ: ทุกคนมารวมตัวกันที่หนองน้ำนอกเมืองไนท์เคอร์เทนแล้ว พร้อมออกเดินทางได้ทุกเมื่อ

ผู้เล่นกลุ่มนี้เป็นคนที่เจียงเจ๋อคัดเลือกมาเป็นอย่างดี ซึ่งพวกเขาเป็นคนที่มีส่วนร่วมกับกิลด์เยอะมากและมีความแค้นกับบลัดเติสตี้ โดยรวมแล้วพวกเขาก็มีเลเวลเฉลี่ยอยู่เพียงแค่ 12 เท่านั้น

“ดีมาก รอฟังคำสั่งจากฉันแล้วค่อยเคลื่อนไหว” ลู่หยางสั่งการก่อนที่เขาจะวิ่งไปทางหมู่บ้านสปอร์

—

อีกด้านหนึ่งบลัดไทแรนท์, ฉงป้าและหัวหน้ากิลด์ใหญ่อื่น ๆ ต่างก็ได้รับรายงานจากสายลับที่ถูกส่งเข้าไปแฝงตัวในบลัดบราเธอร์

“ลู่หยางพาคน 1,000 คนไปที่เมืองไนท์เคอร์เทนงั้นเหรอ?” บลัดไทแรนท์พูดพร้อมกับขมวดคิ้ว

“นอกเมืองไนท์เคอร์เทนมีแต่หนองน้ำ ถ้าผู้เล่นเกิดพลาดตกน้ำลงไปพวกเขาจะต้องตายแน่ ๆ แล้วลู่หยางจะพาคนไปทำอะไรที่นั่น?” เย่กู่ซิงกล่าวอย่างสับสน

“เป็นไปได้ไหมที่พวกมันก็ซื้อข้อมูลการเก็บเลเวลมาเหมือนกับพวกเรา?” ดีม่อนบลัดกล่าว

“เป็นไปได้! หัวหน้า พวกเราควรจะส่งคนไปฆ่าพวกมันดีไหม? ผมสามารถรวบรวมกองกำลัง 5,000 คนได้ในทันที” เย่กู่ซิงกล่าว

“ใจเย็น ๆ สายลับของเรายังเข้าไม่ถึงระดับผู้บริหารและไม่ได้ถูกคัดเลือกให้เข้าร่วมทีมในครั้งนี้ พวกเรายังยืนยันเป้าหมายของพวกมันไม่ได้ นายรวบรวมคนเอาไว้ก่อน หลังจากเรารู้แล้วว่าพวกมันกำลังทำอะไร ในตอนนั้นค่อยฆ่าพวกมันก็ยังไม่สาย” บลัดไทแรนท์กล่าว

วิดีโอโฆษณาของเกมทำให้บลัดไทแรนท์โกรธแค้นมาโดยตลอด หากว่ามีโอกาสที่เขาจะเอาชนะลู่หยางได้ เขาย่อมไม่พลาดโอกาสในการล้างแค้นอย่างแน่นอน

—

หมู่บ้านสปอร์

พวกฉิงชางและผู้เล่นที่ทำสัญญาต่างก็ได้นำลูกน้องกว่า 224 คนเข้ามาพักผ่อนเพื่อรอลู่หยางภายในหมู่บ้าน

“ไม่คิดเลยว่าในหนองน้ำกว้างใหญ่แบบนี้จะมีหมู่บ้านอยู่ด้วย” ฉิงชางกล่าว

“หัวหน้าคงจะเสียเงินไปไม่น้อยถึงได้ซื้อข้อมูลที่นี่มาได้ เพราะถ้าไม่มีข้อมูลเขาคงจะเดินทางมาถึงที่นี่ไม่ได้แน่ ๆ” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

“หัวหน้ามาแล้ว” ซุนหยูที่ทำหน้าที่เฝ้ายามเห็นลู่หยางวิ่งเข้ามาตั้งแต่ไกล

ทุกคนต่างก็รีบลุกยืนขึ้นเพื่อไปต้อนรับลู่หยางบริเวณทางเข้าหมู่บ้าน

“สวัสดีครับหัวหน้า” ทุกคนกล่าวทักทาย

ลู่หยางมองสำรวจทุกคนพักหนึ่ง ซึ่งหลังจากที่ไม่ได้เจอกัน 1 สัปดาห์ เขาก็ได้พบว่าทุกคนได้สวมใส่อุปกรณ์ระดับเงินเลเวล 20 ครบทั้งชุดแล้ว

“ดูดีขึ้นนะ”

“คู่มือที่หัวหน้าให้มาสมบูรณ์แบบมากครับ พวกเราใช้คู่มือนี้เคลียร์ดันเจียนได้โดยไม่ติดปัญหาอะไรเลย” ซุนหยูกล่าว

ลู่หยางเผยรอยยิ้มขึ้นมาโดยไม่พูดอะไร เพราะท้ายที่สุดคู่มือก็เป็นเพียงแค่ตัวช่วยเท่านั้น แต่สิ่งสำคัญคือความสามารถของสมาชิกชั้นยอดที่อยู่ตรงหน้าเขาต่างหาก

ระหว่างนั้นนักเวทหนุ่มก็หยิบถุงเก็บของออกมาจากกระเป๋า ก่อนที่เขาจะแจกจ่ายถุงทั้งสี่ใบให้ฉิงชาง, เซี่ยหยู่เว่ย, ไป๋ฉือและบิทเทอร์เลิฟ

“ข้างในมีหนังสือสกิลอยู่ 1,458 เล่มสำหรับพวกนายทั้ง 243 คน เอาหนังสือสกิลประจำอาชีพของตัวเองไปแล้วเรียนรู้พวกมันให้หมด” ลู่หยางกล่าว

เยอะมากกกกกกกกกกกก