กระดาษใบที่ 2 สีน้ำเงินหลังจากสีทอง

“ชน!”

เสียงสุดท้ายที่ยังก้องอยู่ในโสตประสาทย้อนกลับมาในความทรงจำจากร่างกายที่หนักอึ้งบนที่นอนในตอนเช้า

อึกทึก สับสน แสงสี และ กลิ่นฉุน พวกมันวิ่งเข้ามาในความคิดหลังจากที่ฉันลุกขึ้นและมาหยุดยืนอยู่หน้ากระจก

สภาพดูไม่ได้เลย!

ฉันเกลียดวันแบบนี้ วันที่เหมือนซากศพเดินได้ หลังจากที่เมื่อคืนสุดเหวี่ยงไปกับเครื่องดื่มสีทอง

มันน่าอายเหลือเกิน เมื่อคิดถึงสิ่งที่ทำไปเมื่อคืน น่าอายจนอยากจะซุกหนีไปกับยามรัตติกาล และไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย

สีน้ำเงินกลับมาทักทายฉันอีกครั้ง แม้ว่าหลังๆ มานี้ฉันจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายของมันสักเท่าไร

น้ำเมาสีทองถูกใช้ปลุกความทรงจำสีทองนั่นให้กลับมา ความทรงจำที่มันเคยมาเยี่ยมเยือนฉันเมื่อครั้งหนึ่งที่นานมาแล้ว และเหมือนว่าน้ำสีทองมันจะทำได้แค่ในคืนนี้เท่านั้น แถมยังเรียกคืนกลับมาได้เพียงภาพลางๆ เป็นเพียงสะเก็ดของความทรงจำที่ฉันเคยพบ

สีน้ำเงินมันกำลังคืบคลานเข้ามาในอีกไม่ช้า มันพร้อมจะกลืนกินวันทั้งวันของฉัน ความอดสู ความว่างเปล่า ไร้จุดหมาย สิ่งเหล่านี้มันตามหลอกหลอนเด็กจบใหม่ที่ยังหางานไม่ได้เช่นฉัน

ใช้ชีวิตไปวันๆ หลงเข้าใจผิดคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าที่ยังไม่มีงานเพราะมันยังไม่มีงานไหนดีพอสำหรับตัวเอง แต่เมื่อฉันกลับมาเปลี่ยวเหงาจนรู้สึกว่าห้องนอนห้องเดิมมันกำลังซ้ำเติมความไร้ค่าของชีวิต ฉันก็ไปหาเครื่องดื่มสีทองเพื่อให้มันหลอกว่าเรายังดีพอ และไม่เปลี่ยวเหงาในโลกที่โดดเดี่ยวนี้เกินไป

ฉันพร่ำเพ้ออยู่ตรงระเบียงห้องนอนอีกแล้ว พลางทอดสายตามองยาวไปยังดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า

วันทั้งวันฉันหมดไปกับความคิดสีน้ำเงิน หลังจากคืนสีทองอันโชติช่วง…หมดไปอีกวันแล้วสินะ!

ท้องฟ้าสีน้ำเงินในตอนนี้มันกำลังถูกกลืนกินด้วยแสงสีทองของดวงอาทิตย์ ฉันยกหูโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสำหรับคืนสีทองสีคืนนี้ เพื่อค่อยมาโดดเดี่ยวพร้อมอับอายในวันสีน้ำเงินในวันถัดไป เช่นเดียวกับทุกครั้ง เช่นเดียวกับวันนี้

พอเถอะ! พอได้แล้ว! เสียงในใจฉันตะโกนอย่างแผ่วเบา