บทที่ 489: เจ้าบอกว่าพวกมันไม่มีอาหารเหลือแล้วไม่ใช่หรือ?

ขณะนี้ใบหน้าของอูหลิวบิดเบี้ยวและมืดมนยิ่งกว่าถ่านก้อนหนึ่ง

“ถ้าอยากไปนักเจ้าก็ไปเองสิ ข้าเดินทางเหนื่อยมาทั้งวัน ฝ่าเท้าข้าพังจะแย่อยู่แล้ว ข้าจะนอนพัก!”

หลางเมี่ยพูดจบแล้วก็นอนไขว่ห้างลงบนพื้นหญ้าข้างหลางซัวด้วยท่าทางที่ดูเหมือนอันธพาล

ทางด้านชายสูงวัยระงับความโกรธของตัวเองพลางมองไปที่หัวหน้าเผ่าหมาป่า

ถึงแม้ว่าเขาจะโดนอีกฝ่ายกวนประสาท เขาก็ต้องข่มอารมณ์ไว้ ตอนนี้เหลือแค่ให้หลางซัวพยักหน้าตอบรับเท่านั้น