บทที่ 433: ตําแหน่งทารกในครรภ์ของลู่เมี่ยนเอ๋อผิดปกติ

หลังจากพวกหูเจียวเจียวมาถึงที่เกิดเหตุ หลงโม่ก็มองคนดื้อรั้นอย่างเย็นชาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทว่าแววตาของเขาราวกับต้องการจะบอกว่า ‘ในอนาคตหลิงเอ๋อลูกสาวข้าจะกลายเป็นหมอที่เก่งกาจที่สุดในเผ่า พอถึงเวลานั้น เจ้าจะยังกล้าดูถูกนางอีกไหม?’

 

ส่วนอิงหยวนรับรู้ได้ว่าสายตาของมังกรหนุ่มต้องการจะสื่อว่าอะไร แล้วใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นแดงก่ำเพราะความโกรธที่อัดแน่นอยู่เต็มอก

 

ในขณะเดียวกัน หูเจียวเจียวเงี่ยหูฟังเสียงหายใจเป็นระยะ ๆ ของคนที่อยู่ในบ้าน ก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วทำหน้าเคร่งขรึม 

 

หากลู่เมี่ยนเอ๋อไม่ได้รับการบำรุงร่างกายในช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอกลัวว่านางอาจจะไม่สามารถทนมาจนถึง ณ ตอนนี้ได้ อย่างน้อยเธอก็ได้แนะนำสิ่งที่มีประโยชน์ต่อกวางสาวและช่วยให้นางรอดมาจนกระทั่งปัจจุบัน 

 

แบบนี้จิ้งจอกสาวก็มั่นใจว่าตัวเองจะสามารถเปลี่ยนแปลงตอนจบของเรื่องนี้ได้

 

จากนั้นหูเจียวเจียวก็ก้าวไปข้างหน้าโดยปกป้องหลงหลิงเอ๋อไว้ด้านหลังด้วยสีหน้าที่จริงจังและเปล่งเสียงเยือกเย็นออกมา

 

“ลู่เมี่ยนเอ๋อหมดแรงแล้ว ถ้าขืนเจ้ายังดื้อรั้นต่อไป นางและลูกในท้องของนางจะต้องตายอย่างแน่นอน ในเมื่อเจ้าไม่มีความสามารถที่จะช่วยอะไรนางได้ ก็ช่วยอย่ามาขวางคนอื่นที่ต้องการจะเข้าไปช่วยชีวิตนาง”

 

“ข้า—” อิงหยวนกำลังจะโต้แย้ง

 

“หุบปาก! หากลู่เมี่ยนเอ๋อไม่เคยช่วยลูกของข้าไว้ เจ้าคิดว่าข้าจะยอมมาช่วยเจ้าทำไม? ถ้าไม่อยากให้ลู่เมี่ยนเอ๋อตายก็หลบไป ถ้านางเป็นอะไรขึ้นมา ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของเจ้า!”

 

จิ้งจอกสาวขัดจังหวะคําพูดของอินทรีหนุ่ม ก่อนจะจับมือลูกสาวแล้วประกาศเสียงดังให้ทุกคนได้ยินด้วยว่า

 

“ข้าจะเข้าไปข้างในกับหลิงเอ๋อ ถ้าเจ้ากล้ามาขวางอีก ลู่เมี่ยนเอ๋อกับลูกในท้องไม่รอดแน่!”

 

“ฉะนั้นไสหัวออกไปให้พ้นทาง!”

 

ตอนนี้หูเจียวเจียวรู้ว่าหมอผู้ชายอาจจะไม่ค่อยชำนาญด้านการทำคลอดผู้หญิง เพราะส่วนใหญ่พวกเขาจะครองโสดกันไปตลอดชีวิต ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้เรื่องสรีระร่างกายของผู้หญิงหากไม่เคยได้เรียนรู้อย่างเป็นระบบมาก่อน 

 

ถ้าพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบัน การปล่อยให้หมอหนูเข้าไปก็อาจจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น

 

สาเหตุที่หมอหนูขอให้ไปตามหลงหลิงเอ๋อมาช่วยเป็นเพราะว่านอกจากนางจะเข้าใจพวกสมุนไพรเป็นอย่างดีแล้ว นางยังมีทักษะการใช้มีดที่ดีเยี่ยม หากอยู่ในช่วงเวลาวิกฤตและต้องมีการผ่าคลอด อย่างน้อยเด็กหญิงก็ยังสามารถรับมือกับสถานการณ์ดังกล่าวได้

 

ทันทีที่คําพูดของหูเจียวเจียวจบลง หลงโม่ก็ตรงเข้าไปลากอิงหยวนออกมาโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโต้แย้ง 

 

พอเห็นแบบนี้พวกหมอหนูก็รีบก้าวเข้าไปหาลูกศิษย์แล้วมอบสมุนไพรทั้งหมดที่ตนเอาติดตัวมาด้วยใส่มือนาง

 

“หูเจียวเจียว หลิงเอ๋อ พวกเราฝากเรื่องนี้ไว้กับเจ้าทั้ง 2 ด้วย!”

 

หมอทั้ง 2 คนรู้สึกเป็นห่วงคนป่วยข้างในเพราะพวกเขาไม่อยากเห็นใครมาตายต่อหน้าต่อตาตัวเอง

 

“หลิงเอ๋อกับข้าจะทําให้ดีที่สุด” จิ้งจอกสาวพยักหน้าให้อีกฝ่าย

 

“หลิงเอ๋อ ไปกันเถอะ”

 

จากนั้นแม่จิ้งจอกก็จับมือลูกสาวเดินเข้าไปในบ้านที่มีคนกำลังคลอดลูก

 

ทางด้านอิงหยวน เขารู้สึกประหนึ่งว่าตนถูกหูเจียวเจียวตบต่อหน้าผู้คนมากมายจนหน้าชา แต่เมื่อนึกถึงคําพูดหยาบคายของนางเมื่อกี้นี้ เขาก็ได้แต่ยืนตั้งตารอฟังผลอยู่นอกประตู

 

ปัจจุบัน 2 แม่ลูกเข้ามาในบ้านของอินทรีหนุ่มกับกวางสาวแล้ว

 

เดิมทีบ้านหินในเผ่ามีโครงสร้างคล้ายกัน และแม้ว่าหูเจียวเจียวจะไม่เคยมาที่นี่ แต่เธอก็รู้ว่าห้องที่ลู่เมี่ยนเอ๋อพักอยู่ที่ไหนจากการเดินไปตามเสียง

 

“เมี่ยนเอ๋อ!”

 

ทันทีที่จิ้งจอกสาวเข้าประตูไป เธอก็เห็นเจ้าของห้องนอนอยู่บนเตียงในสภาพใบหน้าซีดเซียวเนื้อตัวชุ่มเหงื่อจนผมเปียกลู่ติดแก้ม และนางก็ดูอ่อนแรงพร้อมที่จะหมดสติไปได้ทุกเมื่อ 

 

แต่โชคดีที่หลังจากกวางสาวดูแลตัวเองในช่วงฤดูหนาว นางก็ดูมีน้ำมีนวลขึ้นและร่างกายของนางแข็งแรงขึ้นมาก แต่การเบ่งคลอดมาทั้งคืนก็ทำให้อีกฝ่ายแทบจะทนไม่ไหว

 

“เจียวเจียว เจ้ามาได้ยังไง...”

 

หญิงสาวปรือตามองคนที่เข้ามาใหม่

 

ตอนนี้หน้าผากของลู่เมี่ยนเอ๋อมีเส้นเลือดปูดออกมาพร้อมกับที่นางแสดงสีหน้าเจ็บปวด

 

หูเจียวเจียวรู้ว่านางเจ็บปวดมากจนไม่มีเรี่ยวแรงกรีดร้องออกมา ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป นางคงจะหมดสติไปเสียก่อน

 

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เก็บแรงของเจ้าไว้เถอะ”

 

จิ้งจอกสาวพูดขณะก้าวไปข้างหน้าแล้วจับมือกวางสาว ก่อนจะเอาหนังสัตว์ผืนเล็กออกมาช่วยซับเหงื่อบนหน้าผากของอีกคน

 

ส่วนหลิงเอ๋อเองก็รีบเดินเข้าไปยืนอีกด้านหนึ่งของเตียง “ป้าเมี่ยนเอ๋อ ข้ากับท่านแม่มาที่นี่เพื่อช่วยท่าน ตัวท่านและลูกของท่านจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน ไม่ต้องกังวลนะ”

 

เสียงปลอบโยนเล็กแหลมของเด็กหญิงทำให้ลู่เมี่ยนเอ๋อหัวเราะอยู่พักหนึ่ง

 

“อืม” นางพยักหน้าตอบรับแบบอ่อนแรง

 

ใครจะไปคิดว่านางจะมีวันที่ต้องได้รับการปลอบโยนจากเด็กคนหนึ่ง

 

เมื่อกวางสาวนึกถึงวันที่นางแอบเอาอาหารไปให้หลงหลิงเอ๋อกับพี่น้องคนอื่น นางรู้สึกเหมือนเวลาเพิ่งผ่านมาได้ไม่นานนี้เองและนางแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กคนนี้โตขึ้นเยอะแล้ว

 

ปรากฏว่าเด็กตัวเล็ก ๆ สามารถปลอบโยนนางได้เหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่ง

 

บัดนี้ลู่เมี่ยนเอ๋อตกอยู่ในภวังค์ขณะที่ภาพในอดีตหลายภาพฉายอยู่ในใจ ส่งผลให้เจ้าตัวรู้สึกเหมือนฝันไป

 

พอหูเจียวเจียวเห็นว่าดวงตาของคนที่นอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ เหม่อลอยไปไกลเรื่อย ๆ บวกกับสีหน้าอันเหนื่อยล้า นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี 

 

จากนั้นหญิงสาวรีบวิ่งไปที่ปลายเตียงและยกหนังสัตว์ที่คลุมช่วงขาอีกคนขึ้นเพื่อดูสถานการณ์

 

เธอเห็นว่าใต้ขาของกวางสาวเปรอะไปด้วยเลือดรวมถึงของเหลวสกปรกรวมกัน

 

ยามนี้หูเจียวเจียวมองภาพตรงหน้านิ่งไม่มีความรังเกียจใด ๆ ถัดมา เธอหยิบถุงมือแพทย์ 2 ชิ้นออกมาจากมิติแล้วสวมที่มือก่อนจะยกเปิดกระโปรงหนังสัตว์ของนางเอกสาว

 

เมื่อแม่จิ้งจอกเห็นสิ่งที่ปรากฏก็อดหัวเราะทั้งน้ำตาในใจไม่ได้

 

ไม่น่าแปลกใจที่ลู่เมี่ยนเอ๋อพยายามเบ่งลูกมาทั้งคืนก็คลอดเด็กไม่ออก

 

เดิมทีหญิงสาวคิดว่ามันเป็นปัญหาทางกายของกวางสาว เธอจึงเน้นให้อีกฝ่ายเสริมโภชนาการ ออกกำลังกายให้มากขึ้นเพื่อรักษาร่างกายตัวเองให้แข็งแรง แต่เธอคาดไม่ถึงว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตรงนั้น...

 

เหตุผลที่ลู่เมี่ยนเอ๋อคลอดไม่ได้สักทีเป็นเพราะตำแหน่งของทารกในครรภ์ผิดธรรมชาติ!

 

หากเด็กเกิดมาทั้งแบบนี้ นอกจากมันจะทำลายร่างกายของผู้เป็นแม่แล้ว มันยังมีผลเสียต่อตัวเด็กที่อาจจะทำให้เขาหรือนางได้รับบาดเจ็บ พิการทางร่างกาย หรือถ้าหนักสุดก็ถึงขั้นเสียชีวิตได้เลย

 

บัดนี้หัวใจของหูเจียวเจียวจมดิ่งลงเหวลึก

 

แต่พอจิ้งจอกสาวมองไปที่ท่าทางหายใจรวยรินของผู้เป็นนางเอกของเรื่อง เธอก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วพูดว่า

 

“เมี่ยนเอ๋อ ยินดีด้วย ลูกของเจ้าเริ่มโผล่ออกมาแล้ว เจ้าอดทนอีกสักหน่อยเขาก็จะคลอดออกมาได้สำเร็จ”

 

สิ่งที่สําคัญที่สุดในตอนนี้คือการรักษากำลังใจของแม่เด็กก่อน

 

บางครั้งจิตใจที่หวาดกลัวอาจส่งผลร้ายยิ่งกว่าความเจ็บปวดทางกาย

 

“จริงหรือ?”

 

เมื่อลู่เมี่ยนเอ๋อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของนางก็สดใสขึ้นเล็กน้อย

 

“อืม!” หูเจียวเจียวพยักหน้าตอบจริงจัง

 

จากนั้นแม่จิ้งจอกก็กวักมือเรียกให้หลงหลิงเอ๋อขยับเข้ามาใกล้ตน

 

เด็กหญิงจึงรีบเดินไปหาแล้วหันไปมองตามสายตาของผู้เป็นแม่ ก่อนจะแอบตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น