บทที่ 431: ชายผู้อยู่เป็น

“ข้าพบเจ้าสิ่งนี้ในกล่องเสบียงที่เทพอสูรประทานให้ ข้าก็เลยเอามาทำเป็นจี้สร้อยคอให้เจ้า เป็นไง สวยไหม?”

 

หูเจียวเจียวเอาจี้ออกมาวางทาบไว้ที่คอของหลงโมเพื่อเทียบดูว่ามันเข้ากับเจ้าตัวหรือไม่

 

“อืม สวย” มังกรหนุ่มผู้อยู่เป็นคนนี้ตอบขัดต่อเจตจำนงของตัวเองก่อนจะดันจี้ในมือจิ้งจอกสาวกลับไป “ข้าไม่จําเป็นต้องสวมของแบบนี้ไว้หรอก เจ้าเก็บไว้ใช้เถอะ”

 

เนื่องจากมันเป็นสิ่งที่เทพอสูรประธานมา มันจึงต้องเป็นของที่มีค่าอย่างแน่นอน

 

ตัวเขาที่อยากจะมอบสิ่งดี ๆ ทั้งหมดให้กับเจียวเจียวจึงส่งมันกลับให้นางโดยสัญชาตญาณ

 

“ไม่ นี่คือสิ่งที่ข้าทำขึ้นมาให้เจ้าโดยเฉพาะ” หูเจียวเจียวขมวดคิ้วพูดอย่างฉุนเฉียว

 

“เจ้าทำปิ่นปักผมเป็นรูปจิ้งจอกน้อยให้ข้าเป็นของขวัญ ข้าเองก็อยากจะมอบของขวัญที่ข้าทำเองให้เจ้าเหมือนกัน ข้าไม่อยากเป็นฝ่ายรับฝ่ายเดียว”

 

“ของที่ข้ามอบให้เจ้ามันถือว่าเป็นของเจ้าแล้ว หากเจ้าไม่อยากใส่มันก็โยนทิ้งไปซะ”

 

มีหรือที่หลงโม่จะทำใจโยนทิ้งของที่ภรรยาสาวมอบให้ได้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะรับสร้อยคอแสนสวยมา

 

“ข้าจะใส่มัน” ร่างสูงพลิกลิ้นของตัวเองในทันที

 

ส่วนหูเจียวเจียวเองก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุขพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้เขา “ถ้าอย่างนั้นข้าจะช่วยเจ้าใส่เอง หลังจากนี้เจ้าห้ามถอดมันเด็ดขาดหากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า!” 

 

“อืม” มังกรหนุ่มก้มศีรษะลงแบบว่าง่าย และให้ความร่วมมือภรรยาสาวเป็นอย่างดี

 

“ตกลงตามนี้” จากนั้นจิ้งจอกสาวก็สวมสร้อยคอให้ชายร่างสูง แล้วผูกเงื่อนตายชนิดที่ไม่สามารถถอดออกได้โดยไม่ต้องตัดเชือกทิ้ง เสร็จแล้วเธอก็ปัดมือด้วยความพึงพอใจ

 

ความจริงแล้วสร้อยเส้นนี้มีเส้นผมของเธออยู่ด้วย

 

ตามความเชื่อที่บ้านเกิดของหญิงสาว การทำของขวัญให้กับคนที่เรารักพร้อมกับใส่เส้นผมของตัวเองลงไปด้วย มันจะเป็นเครื่องรางที่ช่วยปกป้องพวกเขาให้ปลอดภัยไปตลอดชีวิต

 

หูเจียวเจียวเองก็ทำสร้อยแบบนั้นให้หลงโม่เส้นหนึ่ง

 

เพียงแต่ว่าถึงแม้จะมีข้อดี แต่มันก็มีข้อเสียตามมาเช่นกัน เพราะตามความเชื่อข้างต้น ถ้าเราใช้เส้นผมของตัวเองใส่ลงไปในสร้อยคอด้วย มันก็เหมือนเป็นการใช้โชคของตัวเองเพื่อป้องกันภัยให้กับคนที่รัก

 

หากไม่ใช่คนที่สาบานว่าจะมีชีวิตอยู่และตายไปด้วยกัน มันก็ไม่คุ้มค่าที่จะทำ

 

ขณะเดียวกัน หลงโม่หยิบจี้รูปมังกรดำตัวน้อยบนอกมาถือเล่นพลางเหลือบมองรอยยิ้มละมุนที่ประดับอยู่บนใบหน้าของภรรยาสาว ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขึ้นมาว่าเจ้ามังกรตัวนี้ไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่เห็นในตอนแรกอีกแล้ว

 

ดูเหมือนว่า... มันก็ไม่ได้แย่

 

ทางด้านเด็ก 6 คนที่รออยู่ข้างล่างก็ยังคงเป็นห่วงพ่อแม่ของตัวเอง

 

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เห็นทั้ง 2 คนเดินจับมือลงบันไดมา ในขณะที่ใบหน้าของพ่อมังกรดูชื่นมื่นกว่าปกติ

 

นั่นทำให้พวกเด็ก ๆ แทบอยากจะพร้อมใจกันหอนออกมา

 

ส่วนใบหน้าของหลงเหยาเต็มไปด้วยความสับสน 

 

ท่านพ่อเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า? ทำไมเขาถึงยังยิ้มได้ทั้งที่โดนท่านแม่ดุ?

 

…

 

แล้วเวลา 3 เดือนก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก

 

หลังจากผ่านคืนสุดท้ายที่มีพายุหิมะ ในตอนนั้นโลกก็พลันเปลี่ยนไปโดยที่อุณหภูมิภายนอกเพิ่มสูงขึ้นจนน้ำแข็งและหิมะละลายกลายเป็นน้ำ ในขณะที่ทุกอย่างกำลังกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

 

แม้ว่าปีนี้พวกเขาจะเผชิญกับสภาพอากาศที่เลวร้ายมาก แต่ในเผ่าก็มีเสบียงเก็บไว้มากมาย ทุกคนในเผ่าจึงใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายในอากาศเช่นนี้

 

เมื่อหูเจียวเจียวตื่นขึ้นมา เธอก็เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างเป็นอย่างแรก ก่อนจะพบว่าโลกที่เคยขาวโพลนจนสุดลูกหูลูกตาได้หายไปแล้วถูกแทนที่ด้วยหยดคริสตัลสีใสที่ย้อยลงมาจากกิ่งไม้

 

“ฤดูหนาวสิ้นสุดลงแล้วหรือ?”

 

จากสมองที่ยังตื่นไม่เต็มที่ก็พลันแจ่มชัดขึ้นทันที เมื่อเธอหันไปเห็นว่าหลงโม่ลุกจากเตียงไปแล้ว เธอก็รีบผุดลุกขึ้น

 

แถมไม่พอยังมีน้ำอุ่น 1 กะละมัง แล้วมีผ้าเช็ดหน้าหนังสัตว์สะอาดวางรออยู่บนโต๊ะ

 

“หลงโม่ไม่ยอมเรียกฉันหรือนี่?” จิ้งจอกสาวพึมพำในขณะที่ทำธุระและเมื่อแต่งตัวเสร็จเธอก็เดินลงไปชั้นล่าง

 

แต่พอหญิงสาวเดินไปที่ห้องนั่งเล่นตลอดจนสวนหลังบ้าน เธอก็ยังไม่เห็นเงาของผู้เป็นสามีเลย

 

“หน้าหนาวสิ้นสุดลงปุ๊บ หลงโม่ก็ออกไปล่าสัตว์ปั๊บเลยหรือ?”

 

ขณะนี้ใบหน้านวลผ่องเต็มไปด้วยความสงสัย

 

ปัจจุบันดวงอาทิตย์เพิ่งโผล่พ้นทิวเขาออกมา ในสวนหลังบ้านจึงได้รับแสงสีทองจาง ๆ

 

วันนี้อากาศดีมาก หูเจียวเจียวเลยวางแผนที่จะขึ้นไปชั้นบนเพื่อปลุกเด็ก ๆ แต่ในตอนที่เธอไล่เคาะประตูห้องของพวกเขาทีละคนกลับไม่มีใครตอบรับเลยสักคน

 

ไม่นานแม่จิ้งจอกก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปดูก่อนจะเห็นว่าภายในห้องว่างเปล่าไร้เงาของเจ้าของห้อง

 

“???”

 

วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น?

 

นี่เธอยังฝันอยู่หรือ?

 

เวลาถัดมา หูเจียวเจียววิ่งลงไปชั้นล่างด้วยสีหน้าซับซ้อนและทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงลูกดังมาจากนอกประตู

 

เมื่อหญิงสาวเปิดประตูออกไป เธอเห็นลูก 6 คนกำลังยืนอยู่ข้างนอกโดยที่เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกขณะที่ทุกคนกำลังช่วยกันขนอิฐ

 

ใช่แล้ว!

 

พวกเขากำลังช่วยกันขนอิฐ!

 

ตอนนี้นอกลานบ้านมีกองอิฐที่หูเจียวเจียวเคยเห็นที่บ้านของโหวเสี่ยวเตียว ซึ่งเด็กทั้ง 6 คนช่วยกันแบกก้อนอิฐส่งไปให้พ่อมังกรวางเรียงกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

 

ส่วนหลงโม่กําลังก้ม ๆ เงย ๆ ยุ่งอยู่กับการวางเรียงก้อนอิฐให้เป็นระเบียบบนพื้นที่ยึดติดกับยางไม้ ปัจจุบันพื้นดินส่วนใหญ่ภายในลานบ้านได้รับการปูด้วยอิฐซึ่งทำให้มันดูเรียบร้อยและสะอาดมากขึ้น

 

ขณะนั้นหูเจียวเจียวตกตะลึงพลางไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่

 

“หลงโม่ เจ้าทําอะไรอยู่น่ะ?” เธอถามอย่างสงสัย

 

“ท่านแม่ออกมาแล้ว!” หลงเหยาได้ยินเสียงของแม่จิ้งจอกจึงทิ้งอิฐในมือของเขาทันทีและกําลังจะรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย

 

จังหวะนั้นหลงอวี้ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขารีบคว้าคอเสื้อด้านหลังของเจ้าตัวแสบไว้

 

“เสี่ยวเหยา เนื้อตัวเจ้าสกปรก เจ้าจะไปทำให้ท่านแม่เปรอะเปื้อนไปด้วยไม่ได้”

 

“เสี่ยวเหยาสกปรกตรงไหน? เสี่ยวเหยาไม่สกปรกสักหน่อย!” 

 

ดวงตาของคนตัวเล็กเบิกกว้างขึ้นด้วยความสงสัย พร้อมกับที่เขาใช้มือเลอะโคลนทั้ง 2 ข้างแตะแก้มตัวเอง เป็นผลให้มีรอยโคลน 2 รอยบนใบหน้าของเจ้าตัว

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กที่เหลือก็หยุดเคลื่อนไหวหลังจากเห็นผู้เป็นแม่

 

ต่อมา หลงหลิงเอ๋อยิ้มโชว์ฟันเล็ก ๆ และอธิบายเสียงหวานว่า “ท่านแม่ ท่านพ่อเป็นคนคิดเรื่องนี้ขึ้นมา ท่านพ่อบอกว่าพอหิมะละลายแล้วบนพื้นจะกลายเป็นโคลน เวลาที่ท่านแม่เดินรองเท้าจะเปื้อน พอทำแบบนี้แล้วท่านแม่ก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีก!”

 

หลงจงเองก็ช่วยอธิบายขยายความ “ตอนนี้ในเผ่าไม่มีหินเหลือแล้ว ท่านพ่อเลยเอาอาหารไปแลกเปลี่ยนก้อนอิฐกับลุงสามและพี่เสี่ยวเตียว” 

 

ก่อนฤดูหนาวมาเยือน หูเจียวเจียวเก็บอาหารไว้มากมาย ต่อมาเธอก็ยังนำอาหารจำนวนมากออกมาจากมิติผ่านพิธีกรรมสวดอ้อนวอนเทพอสูร ในตอนนั้นท่านผู้เฒ่าก็แบ่งส่วนแบ่งมาให้เธอมากกว่าคนอื่นด้วย

 

แม้ว่าในฤดูหนาวที่น่าเบื่อทุกคนจะอยู่แต่ในบ้านคอยกินอาหารทุกชนิดที่มี แต่เหยื่อที่หลงโม่หามาก็ยังคงเหลือเยอะอยู่

 

การเอาเหยื่อและเสบียงอื่น ๆ ไปแลกกับก้อนอิฐนั้นก็เหมือนกับการใช้เงินเป็นจำนวนมากในโลกมนุษย์

 

ด้วยเหตุนี้หลงเหยาจึงเอาแต่บ่นคัดค้านไม่หยุดเพราะรู้สึกเสียดายของกินมากมายที่เอาไปแลกกับก้อนอิฐ

 

จนกระทั่งพ่อมังกรต้องยอมสัญญาว่าจะออกไปล่าเหยื่อมาให้มากขึ้น เพราะก้อนอิฐที่ถูกแลกมามันนำมาใช้ประโยชน์ให้แก่เจียวเจียวได้ ดังนั้นเขาจึงไม่อยากปล่อยโอกาสนี้ไป

 

ส่วนหลงเซียวกับหยินชางเป็นคนที่เงียบที่สุดซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเด็กคนอื่น ทว่าแววตาของพวกเขาแสดงออกว่าเห็นด้วยกับหลงโม่ 

 

ทางด้านหูเจียวเจียวมองลูกน้อยที่เนื้อตัวมอมแมมเหมือนลูกแมวแล้วก็พูดไม่ออกและไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ก่อนดี

 

“ดูหน้าพวกเจ้าสิ มอมแมมหมดแล้ว มานี่เร็วเดี๋ยวแม่จะเช็ดให้”

 

ผู้เป็นแม่กล่าวพลางกวักมือเรียกลูก ๆ ให้มาหาตน

 

แล้วเหล่าเด็กน้อยก็หันไปมองพ่อมังกรคล้ายกับต้องการขออนุญาตอีกฝ่ายอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

เมื่อหลงโม่เห็นเด็ก ๆ มองมาก็พยักหน้าตอบ ตอนนี้ในลานบ้านเหลือปูอิฐอีกแค่ไม่กี่แถว หากเขาทำคนเดียวในไม่ช้าก็คงจะเสร็จ

 

พอทุกคนเห็นพ่อมังกรพยักหน้าอนุญาต พวกเขาก็วิ่งกรูกันไปหาแม่จิ้งจอกอย่างตื่นเต้น

 

จากนั้นหูเจียวเจียวก็ช่วยเช็ดหน้าให้ลูกแต่ละคนอย่างเบามือ แล้วเธอก็บอกให้ลูก ๆ ถอดเสื้อผ้าสกปรกออกเพื่อจะได้เตรียมพาพวกเขาไปอาบน้ำ แต่หญิงสาวไม่คาดคิดว่าเด็กทั้ง 6 จะวิ่งหนีหายไปพร้อมกับเสื้อผ้าสกปรก

 

ส่วนหลงจงที่วิ่งไปได้ 2 ก้าวหันกลับมามองและอธิบายให้แม่จิ้งจอกฟังอย่างงุ่มง่ามว่า

 

“พวกเราจะไปล้างตัวกันเอง ท่านแม่ไม่ต้องมาช่วยพวกเราหรอก” 

 

“...”