บทที่ 429: ข้าชอบทุกอย่างที่เป็นเจ้า

หูเจียวเจียวที่อยู่ในร่างจิ้งจอกขาวตัวเล็กหัวใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ ขณะที่เธอกำลังไม่สบายใจ หลงโม่ก็อุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนเตียง

 

จากนั้นมือใหญ่ดึงอุ้งเท้าของเธอออกมาเช็ดด้วยหนังสัตว์ชุบน้ำอุ่นเบา ๆ

 

ในไม่ช้าอุ้งเท้าของสุนัขจิ้งจอกตัวน้อยก็กลายเป็นสีชมพูอีกครั้ง

 

หลังจากมังกรหนุ่มใช้หนังสัตว์ที่เปียกหมาด ๆ เช็ดอุ้งเท้าให้จิ้งจอกสาวเสร็จแล้ว เขาก็เอาผ้าหนังสัตว์แห้งอีกผืนหนึ่งมาเช็ดไล่ความชื้นที่เหลืออยู่จนสะอาดแล้วก็อุ้มเธอไปที่กลางเตียง

 

“เรียบร้อยแล้ว เข้านอนกันเถอะ”

 

คำพูดของสามีหนุ่มทำให้หูเจียวเจียวตะลึง

 

แค่นี้เองหรือ?

 

เขาไม่ถามหน่อยหรือว่าทำไมเธอถึงไม่แปลงร่างกลับเป็นมนุษย์?

 

หรือพวกภูตชินกับอะไรแบบนี้กัน?

 

ในขณะที่จิ้งจอกสาวกำลังสงสัย เตียงด้านข้างก็ยุบลง ชายหนุ่มไม่ได้แค่เอนตัวลงนอนเฉย ๆ เท่านั้น เขายังลากตัวเธอไปซุกไว้ในอ้อมแขนตัวเองด้วย   

 

ยามนี้หญิงสาวหันหน้าไปมองดวงตาที่ปิดสนิทของผู้เป็นสามี แล้วก็รอฟังเสียงหายใจของเขาอยู่นานจนกระทั่งแน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เธอจึงผ่อนคลายตัวเองลง

 

“เฮ้อ...”

 

โชคดีที่ในวันนี้หลงโม่ไม่ได้ถามอะไรเธอ

 

บางทีผู้หญิงอาจจะชอบอยู่ในร่างสัตว์ตอนฤดูหนาวเพราะว่ามันจะอุ่นกว่าร่างมนุษย์!

 

เมื่อหูเจียวเจียวนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมา พอหญิงสาวคลายความกังวลลงได้ ความง่วงงุนก็เข้ามาแทนที่

 

เวลาผ่านไปไม่นาน หญิงสาวที่หาวไปได้ไม่กี่ครั้งก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

 

แต่ว่าหลังจากที่จิ้งจอกขาวตัวเล็กหลับไป ชายที่กอดเธอไว้ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

 

ดวงตาล้ำลึกเปล่งประกายเหมือนดวงดาวที่สว่างไสวในท้องฟ้ายามค่ำคืนเผยให้เห็นห้วงแห่งความลึกลับน่าค้นหาในนั้น

 

ขณะนี้หลงโม่มองไปที่สุนัขจิ้งจอกตัวน้อยในอ้อมแขนและดวงตาที่มักจะเย็นชาของเขาก็อ่อนลง

 

“เจียวเจียว ไม่ว่าเจ้าจะหน้าตาเป็นยังไง เจ้าก็ยังเป็นเจียวเจียวของข้า”

 

“ข้าชอบทั้งหมดที่เป็นเจ้า”

 

ความปรารถนาเดียวของเขาในชีวิตนี้คือการได้ยืนอยู่เคียงข้างนางและปกป้องนางตลอดไป

 

…

 

เช้าวันต่อมา

 

หูเจียวเจียวสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกว่ามีแขนหนัก ๆ กำลังโอบรอบเอวของเธอเอาไว้ พอรู้ว่าหลงโม่ยังไม่ตื่น เธอก็พยายามซุกตัวหามุมที่สบายที่สุดเพื่อหลับต่อ 

 

ทันใดนั้นเธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงลืมตาขึ้นทันที

 

เดี๋ยวนะ!

 

ดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้ฉันจะแปลงร่างเป็นจิ้งจอกนี่?

 

สติของจิ้งจอกสาวกระจ่างชัดทันที และอาการสะลึมสะลือเมื่อกี้ก็หายไปเป็นปลิดทิ้งพร้อมกับที่เธอเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง

 

ไม่ใช่สิ…

 

หลังจากหญิงสาวขยับตัวอีกครั้งก็รู้สึกว่ามันคล่องตัวดีกว่าวันก่อน เธอจึงรีบก้มลงมองดูร่างกายตัวเองพลางเหยียดมือออกมาเผยให้เห็นฝ่ามือมนุษย์ที่พลิกไปพลิกมา แล้วเธอก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

 

ฉันแปลงร่างกลับมาแล้ว!?

 

อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนเธอฝันว่าตัวเองแปลงร่างกลับเป็นมนุษย์ แล้วตอนนั้นเธอก็แปลงร่างในขณะที่ตัวเองหลับหรือเปล่า?

 

สำหรับคนอื่นการแปลงร่างเป็นสัตว์อาจจะทำได้อย่างง่ายดาย แต่สำหรับเธอนั้นมันเอาแน่เอานอนไม่ได้ ซึ่งไม่เหมือนพวกพี่ชายที่คิดอยากจะเป็นคนก็เป็น อยากจะเป็นจิ้งจอกก็เป็น!

 

หูเจียวเจียวอดไม่ได้ที่จะบ่นตัวเองในใจ

 

“มีอะไรหรือ?” เสียงทุ้มต่ำแหบแห้งของคนที่เพิ่งตื่นนอนดังมาจากข้างหลังเธอ

 

หลงโม่ตื่นขึ้นมาตอนที่ภรรยาสาวเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วเห็นท่าทางแปลก ๆ ของอีกฝ่ายจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล 

 

“ไม่มีอะไรหรอก... พอดีข้าฝันร้ายน่ะ ตื่นมาก็เลยรู้สึกกลัว” ตอนที่จิ้งจอกสาวได้ยินคำถามของเขา เธอก็พยายามรวบรวมสติตัวเองกลับคืนมา ในขณะที่ยกมือขึ้นตบหน้าอกตัวเองเบา ๆ 2-3 ครั้ง

 

ด้วยท่าทางที่แสดงออกประกอบกับใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อยของหญิงสาว การที่เธอบอกว่าตกใจจึงฟังดูสมเหตุสมผล

 

ทางด้านมังกรหนุ่มมองลึกเข้าไปในดวงตาของภรรยาสาวนิ่ง โดยที่สายตานั้นพยายามขุดความลับที่ซ่อนอยู่ในหัวใจของนาง

 

“ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ที่นี่แล้ว”

 

ร่างสูงเอื้อมมือออกไปดึงคนรักมากอดไว้ในอ้อมแขน แล้วให้ความมั่นใจกับนางว่าถึงแม้ฟ้าจะถล่มลงมา เขาก็จะเป็นคนแบกรับมันแทนนางเอง

 

ยามนี้ใบหน้าสวยใสกำลังแนบชิดกับแผงอกของเขาขณะที่ปลายจมูกของเธอได้กลิ่นฮอร์โมนเพศชายจาง ๆ จากตัวสามีหนุ่ม มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดแล้วไม่สบายใจที่มีความลับกับเขา

 

“ข้าไม่เป็นไรแล้ว มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น” หูเจียวเจียวเอ่ยปากพูด พร้อมกับผละตัวออกจากอ้อมแขนของหลงโม่

 

ขณะนั้นชายหนุ่มเม้มริมฝีปากพลางมองไปที่เธออย่างมีความนัยและพูดขึ้นมาว่า 

 

“เจียวเจียว เมื่อวานนี้เจ้า...”

 

ทันทีที่จิ้งจอกสาวได้ยินคำว่า ‘เมื่อวานนี้’ เธอก็ทำท่าคล้ายกับคนได้ยินเสียงระฆังปลุกให้ตื่น เธอรีบรวบรวมความคิดของตัวเองกลับมาแล้วพยายามซ่อนความตึงเครียดบนใบหน้าเอาไว้ให้มิด ก่อนจะพูดขัดจังหวะคำพูดของอีกฝ่าย 

 

“เรื่องนั้น! ข้าอยากจะบอกเจ้าว่าจริง ๆ แล้วข้า...”

 

ทว่าความกล้าหาญดูเหมือนจะถูกใช้ไปจนหมดหลังจากพูดประโยคแรก หลังจากนั้นน้ำเสียงของหญิงสาวก็อ่อนลงเรื่อย ๆ แล้วก็ขาดช่วงไป

 

ตอนนี้หัวใจของหูเจียวเจียวเหมือนถูกแขวนไว้บนปลายมีด

 

หญิงสาวคิดไว้ไม่มีผิดว่าหลงโม่เป็นคนที่ฉลาดเป็นอันดับ 2 รองจากเธอ

 

“เจียวเจียว เวลาเจ้าอยู่ในร่างสัตว์เจ้าดูดีมาก ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ในร่างไหนข้าก็ชอบมันทั้งหมดนั่นแหละ”

 

สายตาของมังกรหนุ่มลึกล้ำเหมือนหลุมดำที่คอยดูดสรรพสิ่งให้จมลงไป มันทำให้คนที่ได้สบสายตารู้สึกมัวเมาราวกับได้ลิ้มรสสุราชั้นดีที่ถูกบ่มไว้เป็นเวลาหลายร้อยปี

 

จากนั้นคำพูดของจิ้งจอกสาวก็จุกอยู่ในลำคอ

 

เอ่อ…

 

หลงโม่ไม่ได้อยากถามเหตุผลจากเธอหรอกหรือ?

 

“แต่ว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ร่างสัตว์เพื่อเอาใจข้าหรอก ขอแค่มีเจ้าอยู่ข้างกาย ข้าก็มีความสุขจนล้นแล้ว”

 

ทันใดนั้นหูเจียวเจียวก็ถูกดวงตาสีทองคู่สวยสะกดนิ่ง

 

หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกเสมอว่าคำพูดไม่กี่คำของเขานั้นมีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอมาก

 

หรือเธอคิดมากเกินไปเอง?

 

“ใครกําลังพยายามเอาใจเจ้ากัน” หูเจียวเจียวแอบบ่นอุบอิบ เมื่อเห็นว่าผู้เป็นสามีได้ช่วยเธอ ‘คิด’ เหตุผลแล้ว เธอจึงไม่พูดอะไรต่อและก้มศีรษะยอมรับมันแต่โดยดี

 

“เมื่อคืนเจ้าคงนอนไม่ค่อยหลับ เจ้านอนต่ออีกสักหน่อยเถอะ ข้าจะไปทำอาหารเช้าแล้วมาเรียกเจ้าอีกทีตอนที่เสร็จแล้ว”

 

หลงโม่ลูบหัวของภรรยาสาวเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปเตรียมอาหาร

 

จังหวะนั้นคนที่นั่งอยู่บนเตียงเบิกตากว้างพลางคิดถึงท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเด็ก ๆ เมื่อวานนี้ตอนที่ได้เห็นหน้าตาอาหารที่น่ากลัวของพ่อมังกร หญิงสาวจึงรีบตะโกนเรียกเขาทันที

 

“ช้าก่อน!”

 

“ข้าไม่ง่วง ข้าจะทำอาหารเอง!”

 

จิ้งจอกสาวไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธ เธอรีบหยิบเสื้อคลุมหนังสัตว์มาใส่ลวก ๆ แล้ววิ่งลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว 

 

ตอนนี้ในใจเธอคิดเพียงว่าเธอจะต้องเข้าไปยึดห้องครัวเอาไว้ก่อน

 

เพราะ 1 ในสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับครอบครัวของพวกเธอก็คือ ฝีมือการทำอาหารของหลงโม่!

 

เมื่อชายหนุ่มมองไปยังหูเจียวเจียวที่จู่ ๆ ก็ทำตัวกระฉับกระเฉงปนตื่นตระหนก เขาก็ยิ้มเอ็นดูอีกฝ่ายพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ แล้วเดินตามเธอไปด้านล่าง

 

ในวันเดียวกัน ข่าวการกลับมาของเฟิงเฉิงกับหูชิงซานก็แพร่กระจายไปทั่วเผ่า

 

ผู้คนในเผ่าต่างก็ดีใจกับข่าวที่ได้รับ หลังจากนั้นไม่นาน สมาชิกภูตหญิงใหม่หลายคนที่พบรักกับภูตชายในเผ่าก็ตั้งท้องลูก

 

ปัจจุบันเป็นช่วงเวลาที่เผ่าเต็มไปด้วยความเปรมปรีดิ์ เป็นฤดูหนาวที่คึกคักมีชีวิตชีวาจนทุกคนแทบลืมบรรยากาศแร้นแค้นที่มีเพียงความเงียบอันหนาวเหน็บและความตายในทุก ๆ ปีไปจนสิ้น

 

ขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุขก็มีข่าวใหญ่จากเผ่าอีกข่าวหนึ่ง

 

นั่นก็คือกลุ่มภูตที่นำโดยเซี่ยหมานสร้างกําแพงเผ่าเสร็จสมบูรณ์!

 

ในช่วงฤดูหนาวที่หนาวจัด การทํางานข้างนอกเป็นเรื่องที่อันตรายมาก แต่ตอนนี้กำแพงเผ่าสร้างเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว คนงานที่ตรากตรำทำงานมาหลายเดือนในที่สุดก็ได้กลับไปยังถ้ำเพื่อพักผ่อนกันอย่างสบายใจ

 

และอีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่เป็นช่วงพายุหิมะพัดผ่าน!

 

ซึ่งหมายความว่าจะไม่มีใครสามารถออกไปข้างนอกบ้านตลอดระยะเวลาที่เหลือได้อีก

 

แต่ถึงกระนั้น เหล่าภูตก็ทำการแจกจ่ายเสบียงกันไว้ล่วงหน้าแล้ว พวกเขาทั้งหมดสามารถอาศัยอยู่ในที่พักของตนไม่ไปไหนโดยไม่ต้องกังวลว่าจะขาดแคลนเสบียง

 

ปัจจุบันท้องฟ้าข้างนอกค่อย ๆ ถูกย้อมด้วยหมึกสีดำเป็นชั้น ๆ จนมันเข้มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่นานหิมะก็ร่วงหล่นไม่ขาดสายพร้อมกับลมที่พัดพาทุกอย่างติดมาด้วย

 

ในเวลานี้คนที่ยังอยู่ข้างนอกต่างก็พากันรีบวิ่งเข้าไปหลบในถ้ำ

 

ทางด้านหูเจียวเจียวได้ยินแล้วว่าในช่วงครึ่งหลังของฤดูหนาวจะมีพายุหิมะ พอถึงตอนนั้นก็จะไม่มีใครออกจากบ้านไปไหน 

 

หลังจากหญิงสาวเห็นว่าท้องฟ้าข้างนอกเริ่มเปลี่ยนสี เธอจึงรีบเรียกหลงโม่ให้ไปรับลูก ๆ ที่ยังอยู่นอกบ้านด้วยกัน

 

โชคดีที่ลูกทุกคนมีประสบการณ์และกําลังกลับบ้าน พ่อแม่ทั้ง 2 จึงพาพวกเขาขึ้นมาอยู่บนหลังมังกรดำตัวใหญ่ แล้วมุ่งหน้าไปที่ถ้ำของหมอเพื่อรับตัวหลงหลิงเอ๋อ 

 

จนสุดท้ายทุกคนก็กลับเข้าบ้านก่อนที่ท้องฟ้าข้างนอกจะมืดสนิทได้อย่างปลอดภัย