ตอนที่ 14 .. “ เปิดตำรารัก ตอน สิ่งที่เขาให้ฉัน (ผู้แพ้) 2”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)

ตอนที่ 14 .. “ เปิดตำรารัก ตอน สิ่งที่เขาให้ฉัน (ผู้แพ้) 2”

       ชลงง ว่าอยู่ดีๆ ใครที่ไหน ที่เราไม่รู้จัก มาพูดอะไรก็ไม่รู้ เลยตอกกลับไปแบบงงๆ

“แล้วคุณมาบอกดิฉันเพื่ออะไรมิทราบ แล้วกล้าดียังไง ถึงได้มาวิจารณ์รูปร่างและสัดส่วนในตัวของดิฉัน”

“เอาหละพูดไปก็เท่านั้นนังหนู ช่างมันเถอะ อย่าไปสนใจเลย ว่าฉันพูดอะไรออกไป เอาเป็นว่า ฉันขอชมที่เธอมีแรงดึงดูดทำให้คนอย่างกร สามารถมุดเข้าไปอยู่ใต้หว่างขาของเธอได้เท่านั้นเป็นพอ”

“น่าเกลียด พูดจาอะไรลามกจกกะเปรต หน้าตาก็ออกจะดี แต่นิสัยไม่ได้เรื่อง ปากเสีย ทุเรศ พูดออกมาได้”

“อีเด็กเวร นี่แกกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนั้น เดี๋ยว แม่ก็ตบให้จำทางกลับบ้านไม่ได้ซะหรอก”

“ก็เอาซิ นึกว่าแกมีมือมีเท้าคนเดียวรึไง ฉันก็มีเหมือนกัน อะไรวะ คนไม่รู้จักกัน อยู่ดีๆก็มาวิจารณ์นั่นวิจารณ์นี่ เลอะเทอะไปหมด คนอะไรวะ อย่างนี้ก็มีด้วย ถามจริงป้า ป้าเก็บกดอะไรมาจากที่ไหนรึเปล่าเนี่ย ไม่มีคนพูดด้วยเหรอ ถึงได้มาลงที่นี่เนี่ย บ้าหรือเปล่า”

       คนเริ่มมามุงดูกันเพียบแล้ว หลังจากที่เสียงเถียงกันดังสนั่นหวั่นไหว

“อีนี่ วอนซะแล้ว กล้าดียังไงมาเรียกฉันป้า ฉันไม่ได้แก่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย” ลีชี้หน้าชล โมโหก็โมโห

“ช่วยไม่ได้ เสือกมายั่วโมโหฉันก่อนทำไม คนไม่รู้จักกัน พูดนั่นพูดนี่อยู่ได้ ไร้สาระ รำคาญจริงๆ”

       ลีเจอฤทธิ์ของชลเข้าให้แล้ว เห็นเงียบๆติ๋มๆแบบนี้เถอะ บทจะร้ายขึ้นมาก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน

“ตกลงไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมป้า ฉันจะได้กลับบ้าน” ลีชี้หน้าชล

“ยังอีก ยังจะมาเรียกป้าอีกอีนี่”

       ชลไม่สนใจลอยหน้าลอยตาใส่ สักพักลีทำตัวให้ใจเย็นลง ไม่งั้นเสียแผนหมด

“จะบอกให้ก็ได้ ที่มาเนี่ย ก็เพื่อไม่ให้แกถูกหลอกเล่นไง”

       ชลก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าลีต้องการจะบอกอะไรกับเธอกันแน่

“หลอกอะไร” ชลท้าวสะเอวถามเลยคราวนี้

“ยังไม่เข้าใจอีกเหรอนังหนู เอามานั่งเล่นๆโฉบไปโฉบมา เหมือนตุ๊กตาหน้ารถหนะ อกใหญ่ๆ เสื้อบางๆแบบนี้”

       ยังไม่ทันที่ลีจะพูดจบ ชลไม่สนใจแล้ว รีบเดินหนีทันที ลีเลยรีบตะโกนออกไปเสียงอย่างดัง ทุกคนที่อยู่แถวนั้นได้ยินกันชัดแจ๋วกับประโยคนี้

“เอ้อ แล้วมีอะไรกับกรหนะใส่ถุงยางบ้างไหม ถ้าไม่ก็น่าสงสารนะ ระวังนะวันดีคืนดี จะมีมารหัวขนออกมาก่อนที่แกจะเรียนจบหนะ ขอเตือนเอาไว้ก่อนด้วยความหวังดีนะนังหนู”

       เจอประโยคนี้เข้าไปชลธิชาไม่ทนแล้ว เล่นมาดูหมิ่นและใส่ร้ายเธอต่อหน้าธาระกำนัลมากมายขนาดนี้ จึงหยุดเดินแล้วหันมาชี้หน้า และตะโกนสวนกลับออกไปทันทีด้วยความโกรธ

“สกปรก อีนรกผุดมาเกิด พูดจาไม่มีหูรูด อีตอแหล ฉันกับพี่กรยังไม่เคยมีอะไรกัน แล้วแกมาใส่ร้ายป้ายสีฉันได้ยังไง หยุดเห่าและส่งเสียงอันน่ารังเกลียดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด ไม่เชื่อก็คอยดู โทษฐานที่หมิ่นประมาทฉันโรงพักอยู่ตรงนี้เองจะลองดูไหมหละ”

       ชลเริ่มตัวสั่น เพราะมีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจอยู่ด้วย หมอห้ามให้มีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจ ไม่งั้นจะน๊อคเอาง่ายๆ แต่ลียังไม่ยอมหยุด ยังคงพูดต่ออีก

“ถ้ามีก็น่าสงสารนะ เพราะเสือผู้หญิงอย่างเขา ก็น่าจะทำให้หลงเสน่ห์อยู่หร๊อก”

“แกพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย กลับไปซะเถอะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

       วันทนาเดินลงมาพอดีหลังจากที่ปั่นรายงานเสร็จและส่งอาจารย์เป็นที่เรียบร้อย เห็นคนมุงดูเป็นกลุ่มใหญ่จึงสงสัยเป็นยิ่งนัก เลยค่อยๆแหวกฝูงชนเข้ามาดู เห็นชลเพื่อนรักยืนอยู่ และกำลังปะทะคารมกับสาวใหญ่คนหนึ่งที่ซึ่งเธอก็ไม่รู้จัก เลยยืนสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ

“อีกอย่างคุณต้องการอะไร ดิฉันก็ยังไม่รู้เลย คุณเป็นใคร ดิฉันก็ยังไม่รู้อีกเช่นกัน”

       ชลไม่ค่อยพอใจลีสักเท่าใด ก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสียดีกว่าตัดปัญหาไป แล้วไล่ลีให้กลับไปซะ จะได้จบๆกันไปซะที ง่ายดี ลีเมื่อตั้งสติและลดดีกรีความบ้าดีเดือดลงได้บ้าง จึงรีบบอกชลไปทันที

“ที่มาเนี่ย ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก เพียงแต่หวังดีเท่านั้น” ชลยังคงจ้องหน้าลี เพื่อดูท่าที

“เอาอย่างงี้ ก่อนที่จะพูดอะไรอีก ก่อนอื่น ฉันจะให้เธอดูอะไรก่อน” ลีหยิบรูปถ่ายขึ้นมา 2-3 ใบและยื่นให้ชลดู

“รูปนี้ใช่พี่กรของเธอไหม” ชลมองดู ยังไงก็ใช่

“แล้วนี่หละ ถ้าเธออยากรู้ว่าฉันเป็นใคร จะบอกให้ก็ได้”

       แล้ววรรณวลีย์ก็หยิบรูปทั้งหมดปึกใหญ่ในกระเป๋าเธอ ยัดใส่มือให้กับชลทั้งหมด และพูดออกมาอย่างดัง

“ฉัน เป็น เมีย ของ คุ ณา กร ไงหละ อีเมียน้อย” วรรณวลีย์เริ่มแผนอุบาทว์ต่อทันที

       พูดจบประโยคปุ๊บ ชลธิชาแทบช๊อก ส่วนลีได้แต่ยืนยิ้มและสะใจอยู่ห่างๆ มือที่ถือรูปสั่น และรูปที่อยู่ในมือก็หล่นมากองอยู่กับพื้น เต็มไปหมด วันทนาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบวิ่งไปหาเพื่อนทันที ชลหงายหลังล้มลงพอดี มือเกร็ง ตาขวางและตัวสั่นตลอด ดีนะทีวันทนามารับไว้ทัน จึงเอาหัวมานอนหนุนขาขวาตัวเองไว้

“ชล ชล ชลเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้”

        ชลอยู่ในอ้อมอกของเพื่อน ปากก็พูดออกมาเบาๆ มือก็ชี้ไปที่วรรณวลีย์

“ไป ไป ไปนะ ให้พ้น ไป ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าแก ไป  วัน ไล่ มันไป ไล่มันไป ไป”

       วันทนารีบหันไปบอกลีทันที ก่อนที่เรื่องมันจะบานปลายมากกว่านี้

“คุณกลับไปเถอะ ไปซิ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าคุณกับเพื่อนฉันมีเรื่องอะไรกัน ขอร้องหละนะ ฉันจะรีบพาเพื่อนไปโรงพยาบาล เพื่อนฉันกำลังไม่สบาย”

       ลีเห็นภาพของชลเป็นอย่างนั้นก็สะใจ สบายใจเป็นที่สุด จึงปิดศึกในวันนี้และยอมกลับไปโดยดีอย่างผู้ชนะ

“ไปก็ได้ ฮึๆ น่าสงสาร เอ้า เอาไว้ดูซะให้เต็มตา ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้เห็นอีก”

       ลีก้มเก็บรูปทั้งหมดที่หล่นอยู่กับพื้นนั้น ใส่ซองกระดาษแล้วโยนให้กับชลต่อหน้า

“เอ้าๆ ทุกคนดูไว้ นี่แหละจุดจบของอีพวกเมียน้อยที่ชอบแย่งผัวชาวบ้าน หน้าด้าน หน้าไม่อาย ชอบใช้เต้าไต่ เต้าใหญ่ๆ มันไต่สะดวกดี ก็เลยต้องเป็นแบบนี้ ฮู้ สะใจจริงโว๊ย ได้ล้างแค้นอีเมียน้อยได้แล้ว มีความสุขจริงโว๊ย”

       ลีเดินแหวกฝูงชนที่มุงกันอยู่ฝูงใหญ่กลับออกไป โดยที่บางคนก็ซุบซิบในทางที่ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง เห็นใจบ้าง ดูถูกบ้าง แล้วแต่ใครจะมองในแง่มุมไหน งานนี้ชลมีแต่เสียกับเสีย เพราะเรื่องที่เกิด มันเกิดขึ้นในสถานศึกษาที่เธอศึกษาอยู่ ไหนจะเพื่อนๆ พวกอาจารย์อีกหละ ที่ได้ยินและรับรู้เรื่องนี้ ยังไงเรื่องก็คงต้องถึงคณะบดีอย่างแน่นอน อนาคตของชลจะเป็นเช่นไร คงต้องมาตามดูกันอีกต่อไป

===== <> =====

       รูปที่วรรณวลีย์โยนให้ มันคือรูปที่เธอมีความสัมพันธ์สวาทกับกรอย่างโจ๋งครึ๋มกันบนเตียง เปลือยแบบเห็นได้ชัดทุกสัดส่วน ทุกท่วงท่า ภาพชัดแจ๋ว ตอนที่เป็นสามีภรรยากันเมื่อหลายปีก่อนนั่นเอง เนื่องจากเธอได้แอบตั้งกล้องถ่ายเอาไว้ เพื่อใช้แบล็คเมล์กรในคราวคับขัน และเธอก็ได้นำมันมาใช้อีกจนได้ หลังจากที่ครั้งนึง กรก็เคยโดนมาแล้วในอดีต

       ชลสลบไปเลยทันทีในเวลาต่อมาหลังจากที่ลีกลับไปได้ไม่นาน เดือดร้อนวันทนาต้องพาเพื่อนขึ้น Taxi ไปโรงพยาบาลทันที เพื่อทำการรักษา คุณากรเข้ามารับในช่วงเย็นตามที่แฟนบอกจึงไม่เจอ ถามใครแถวนั้น ก็ไม่มีใครรู้เรื่อง เพราะบางคนไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ตอนช่วงบ่าย โทรไปที่บ้านก็ไม่มีใครรับ เพราะมาอยู่ที่โรงพยาบาลกันหมด จึงทำให้กรนอนไม่หลับเลยในคืนนี้

----- ***** -----

       เสียงน้ำทะเลสาดซัดเข้าหาชะโงกหินอย่างแรงเหมือนคนบ้าคลั่ง ผสมกับเสียงของเกลียวคลื่นทะเลที่หมุนเกลียวกระทบฝั่งอยู่ตลอดเวลา ประสานกับเสียงร้องไห้ของเด็กสาวผู้หนึ่งที่เหมือนจะร่ำไห้มาตลอดทั้งคืน ชลธิชานั่นเอง เธอหนีหัวใจมาหลบเลียแผลใจและเสียน้ำตา ณ.บ้านพักริมทะเลที่ระยองของพ่อเธอ เสียงคลื่นสาดซัด น้ำทะเลไหลขึ้นลงตลอดเวลาไม่ขาดสาย มีเด็กสาวคนหนึ่งนั่งซึมเศร้าอยู่ หยดน้ำตาเธอหลั่งไหลไม่หยุด เธอนั่งมองเกลียวคลื่น ที่บนหาดทรายอย่างไม่สะทกสะท้านกับสายลมแรงอะไรเลย สลับกับเสียงสะอื้น

“ขอโทษครับ มีอะไรจะให้ช่วยไหมครับ” ตะวันนักธุรกิจหนุ่มวิ่งออกกำลังกายผ่านมาจึงทักทาย

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ <รีบเช็ดน้ำตา> กำลังดูทะเล มันสวยดี ทะเลยามเช้า มันเพลินดีหนะค่ะ

***** ----- *****

       รุ่งขึ้น กรจึงรีบไปหาแฟนแต่เช้าที่ธรรมศาสตร์ เจอวันทนาเดินลงมาจากตึกพอดีเลยวิ่งเข้ามาถาม

“วันทนา” วันเห็นกรจึงเกลียดขี้หน้าขึ้นมาทันที เลยเดินหนี กรก็วิ่งตาม และมาดึงมือของวันไว้ วันสะบัดทิ้ง

“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงได้หนีหน้าพี่ห๊ะ น้องวัน”

       วันยังคงเดินหนี ไม่ยอมพูดด้วย  กรจึงวิ่งมาดักหน้า และถามถึงความผิดปกติของวันทนา วันจึงต้องหยุดและตะโกนใส่หน้ากร

“เกลียดผู้ชายหลายใจ เลวซะไม่มี” กรงงมากที่อยู่ดีๆก็มาเจอวันด่าใส่

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นวัน มาด่าพี่ทำไม พี่ยังไม่รู้สาเหตุเลย แล้วนี่ชลไปไหน ที่พี่มา ก็เพื่อจะถามเรื่องนี้”

“แล้วพี่ไปทำเรื่องเลวๆอะไรไว้บ้างหละ” ยิ่งวันพูด กรก็ยิ่งไม่เข้าใจ

“พี่ไปทำอะไร เมื่อวานพี่ติดงาน ติดประชุมทั้งวัน พอเลิกพี่ก็รีบบึ่งรถมารับชล แต่ถามใคร ก็ไม่มีใครรู้ โทรไปที่บ้าน ก็ไม่มีคนรับสาย ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น เมื่อเช้าพี่ก็ไปที่บ้านของชลมา บ้านก็ปิด ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับชลบอกพี่มาซิ ทำไมถึงไม่มีใครคิดที่จะบอกอะไรพี่เลยวัน”

       กรเขย่าตัววันทนาอย่างแรง จนวันต้องตบหน้ากรอย่างแรง เพื่อให้หยุดการกระทำนั้น และตะโกนใส่หน้า

“รู้ไหม ตอนนี้ไอ้ชลมันนอนจะตายอยู่ที่โรงพยาบาลหนะ เพราะความชั่วความเลวของพี่ล้วนๆ รู้ไว้ซะด้วย”

“ว่าไงนะ ชลนอนอยู่โรงพยาบาลเหรอ” พอรู้ว่าแฟนเข้าโรงพยาบาล กรตกใจมาก

“ชลเป็นอะไร” กรจับมือวันเบาๆแล้วถาม

“ไม่รู้ หนูเห็นมันยืนตัวสั่น มือเกร็ง สักพักก็สลบไป เห็นมีผู้หญิงสวยๆคนนึงมาพูดอะไรกับมันก็ไม่รู้”

       วันทนาตอบคำถามกรเท่าที่รู้เท่าที่เห็น

“ตอนนี้ชลอยู่ไหน” กรถามกลับด้วยความเป็นห่วง

“พ่อกับแม่โกรธพี่มาก สั่งไว้ว่าไม่ให้บอก หนูต้องขอโทษด้วย หนูขอตัว” วันรีบแกะมือออกและเดินจากไป

       กรตะโกนตามหลัง แม้จะต้องโกหกก็ต้องยอม เพื่อให้วันยอมบอกว่าตอนนี้คนที่เขารักอยู่ที่ไหน

“ชลเป็นเมียพี่ วันยังจะใจดำไม่ให้พี่เจอเมียเลยเหรอ มันไม่โหดร้ายจนเกินไปรึ” วันหยุดกึกทันที แล้วหันมา

“ตกลงพี่กับไอ้ชลได้กันจริงๆแล้วเหรอ” กรพยักหน้า

       วันทำหน้าไม่ถูกเลย ในเมื่อเรื่องมันล่วงเลยมาจนถึงขนาดนี้แล้ว วันจึงต้องยอมกลืนน้ำลายตัวเองเพื่อให้ผัวเมียได้เจอกัน ไม่อยากที่จะขัดขวางใคร

“เอาหละ ในเมื่อพี่กับมันเป็นผัวเมียกันแล้ว หนูก็ไม่อยากที่จะยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยไป Clear กันเอาเองก็แล้วกัน ไอ้หนูมันก็คนนอก พ่อกับแม่มันสั่งเอาไว้ ว่าไม่ให้บอก หนูก็ขอผิดสัญญาก็แล้วกัน”

“ขอบใจมากนะวัน” กรถึงกับต้องโกหก วันก็เชื่อเพราะคนเป็นแฟนกัน ยังไงคงจะต้องมีบ้าง เธอคิดแบบนั้น

“ไอ้ชลตอนนี้มันอยู่ที่โรงพยาบาลศิริราช ห้อง 702 ตึก 84 ปี”

       พอวันบอกปุ๊บ กรรีบวิ่งกลับไปที่รถทันที เบิ้มเพื่อนรุ่นพี่ที่มาด้วย รอฟังข่าวอยู่ เพราะเมื่อคืนทำงานอยู่ด้วยกัน ก้ถามทันที เมื่อเจอหน้า

“ว่าไงวะกร ได้เรื่องไหม ตกลงจะให้ข้าไปแจ้งความว่าคนหายไหม”

“ไม่ต้องแล้วพี่ ผมรู้แล้ว ชลอยู่โรงพยาบาลศิริราชนี่เอง สงสัยโรคหัวใจกำเริบ รีบไปเถอะ ผมเป็นห่วงชล”

“แล้วอยู่ดีๆ จะเป็นขึ้นมาเองได้ยังไงวะ” เบิ้มสงสัย กรไม่สนใจที่จะตอบอะไร รีบเปิดประตูรถแล้วขึ้นมานั่ง

“ไม่รู้ซิพี่ ยัยวัน ก็บอกแค่ว่า มีผู้หญิงสวยๆมาคุยด้วย แล้วก็สลบไปก็เท่านั้น ต้องไปดู รีบไปก่อนเถอะพี่ มีอะไรก็ค่อยคุยกันกลางทาง ไป ผมชักใจไม่ดีแล้ว”

       เบิ้มรีบออกรถทันที จุดหมายคือโรงพยาบาลศิริราช

***** ..... *****

       หลังจากที่ได้ทักทายและรู้จักกันเบื้องต้นโดยบังเอิญ ตะวันจึงขอนั่งคุยกับชลด้วย เธอก็ไม่ปฏิเสธ

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ต้องตกใจ ในเมื่อตอนนี้ก็รู้แล้วว่าดิฉันไม่ได้เป็นอะไร คงจะสบายใจขึ้นแล้วนะ”

“แหม ผมเนี่ยเสียมารยาทจริงๆ เห็นสาวน้อยอย่างคุณนั่งนิ่งเงียบอยู่ตั้งนานแล้ว นึกว่าเป็นอะไรไปเสียอีก”

       ตะวันรีบออกตัว ชลหันไปยิ้มให้และรู้สึกว่าเหมือนจะถูกชะตายังไงก็ไม่รู้ ตะวันหัวใจพองโตเลยทีเดียวเมื่อเจอแบบนี้เข้าหลังจากที่เขาได้เลิกรากับวรรณวลีย์มาแล้วได้เกือบปีเขาก็ไม่มีใคร ตะวันเหมือนจะชอบและถูกใจชลขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว หลังจากที่ได้มีโอกาสนั่งคุยกันเพียงไม่กี่คำ เพราะชลดูสดใสและไร้เดียงสาในสายตาเขา

\\\\\ ----- /////

       เบิ้มนำรถมาจอดบนทางเข้าชั้นบน “ผมไปก่อนนะพี่” เบิ้มพยักหน้า

“เออ แล้วจะตามไป ขอหาที่จอดก่อน รีบไปๆ” แล้วเบิ้มก็วนรถลงมา เพื่อหาที่จอดรถ

       กรวิ่งถามทางไปเรื่อยเพื่อไปยังตึก 84 ปี และก็มาถึงจนได้ พอมาถึงก็พบพ่อกับแม่ยืนกระวนกระวายอยู่

“สวัสดีครับคุณอา” ยังไม่ทันที่จะได้รับคำตอบอะไร พ่อของชลก็ตบหน้ากรอย่างแรง และจ้องหน้ากรแบบโกรธมากจนไม่อยากที่จะให้อภัยเลย

“นี่มันอะไรกัน คุณอามาตบหน้าผมทำไม”

       กรสับสนและงงมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ พ่อของชลชี้หน้ากรและตะโกนออกไป

“ถ้าลูกสาวฉันเป็นอะไรไป ฉันจะไม่ให้อภัยแกเลยคุณากร”

       กรยิ่งงงหนักเข้าไปอีก เพราะยังไม่มีใครบอกถึงต้นสายปลายเหตุเลย เอะอะก็ตบ เอะอะก็ด่า กรหันไปมองหน้าแม่ชล

“คุณอาครับ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น ช่วยบอกผมก่อนได้ไหม แล้วจะด่าจะว่าอะไรผมจะไม่ว่าเลยว่าไงครับ”

“ชลหายไป ชลไม่อยู่ที่ห้อง” แม่ตอบแบบหน้าตาไม่ดีเอาเลย กรตกใจมาก

“หาดูดีแล้วเหรอครับ ในห้องน้ำหรือหมอพาตรวจไปอะไรแบบนี้”

“ถามพยาบาลหมดแล้ว ก็ไม่มีใครเห็น เมื่อคืนเห็นว่าชลนอนหลับก็เลยไม่ได้จ้างพยาบาลพิเศษ เพราะหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก ให้น้ำเกลือ สายๆวันนี้ก็น่าจะกลับได้ อาก็เลยมานอนเฝ้าเอง แต่พอตื่นมาในตอนเช้า ชลก็ไม่อยู่แล้ว อาไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว นี่ก็กำลังขอดูกล้องวงจรปิดอยู่ ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง ไม่น่าเลยชล มีอะไร ทำไมถึงไม่ยอมบอกแม่นะ เป็นเพราะเธอคนเดียวเลยนะกร ฉันอุตส่าห์ไว้ใจ ฝากน้องให้เธอดูแล โธ่ชลลูกแม่”

“อ้าว แล้วชลหายไปไหน” สักครู่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลเดินเข้ามาแจ้งข่าว

“คุณพ่อคุณชลธิชาใช่ไหมครับ” พ่อ แม่และกร หันมาพร้อมกัน

“ใช่ครับ ผมเป็นพ่อ”

“คุณหมอได้เช็คกล้องวงจรปิดแล้วปรากฏว่า คนไข้ได้หายออกไปตั้งแต่เมื่อคืน ใกล้ๆจะเที่ยงคืน พลางตัวโดย ใส่แมสปิดหน้า ใส่เสื้อกราวสีขาวปะปนกับเจ้าหน้าที่ออกไป หลังจากที่พยาบาลเข้าไปฉีดยาบำรุงให้ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ก็เลยมาแจ้งให้ทราบ แค่นี้หละครับ ส่วนต่อไปจะทำยังไงต่อ ก็เป้นเรื่องของพวกคุณแล้ว ขอตัวนะครับ”

       แม่ได้ยินถึงกับเข่าอ่อนทรุดฮวบทันที ไม่คิดว่าชลจะกล้าทำได้ถึงขนาดนี้ พ่อรับไว้เกือบไม่ทัน

“คุณ” เบิ้มเดินมาถึงพอดี

“เกิดอะไรขึ้นเหรอวะกร แล้วนั่น คุณอาผู้หญิงเป็นอะไร”

“ชลหนีไปแล้วพี่” เบิ้มมองหน้ากร

“หนี แล้วหนีไปไหน หนีทำไม ข้าว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะไอ้กร”

“ใช่ ฉันก็คิดอย่างนั้น” พ่อพูดขึ้นมา ขณะที่กำลังเอายาดมให้เมียดมอยู่

“แกนึกดูดีๆซิกร ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมชลถึงต้องตัดสินใจทำแบบนั้นลงไป ทั้งๆที่ไม่เคยเป็นคนใจร้อนแบบนี้”

“คุณอาครับ ผมขอบอกตามความเป็นจริง ว่าผมยังไม่รู้สาเหตุของเรื่องนี้เลย ไม่เชื่อก็ถามพี่เบิ้มดูก็ได้ เมื่อวานผมประชุมกันทั้งวัน พี่เบิ้มก็อยู่กับผมทั้งวัน ขนาดช่วงเย็น ผมยังต้องขอแว่บออกมารับชลเลย เมื่อไม่เจอ ผมก็ยังกลับไปประชุมต่ออีก” พ่อเชื่อในสิ่งที่กรพูด

“ฉันเชื่อนะกร ว่าเธอพูดจริง เมื่อกี้ฉันต้องขอโทษด้วยที่ตบเธอไป”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ เจอแบบนี้ ใครก็ห้ามอารมณ์ไม่อยู่ แต่ตอนนี้ ผมต้องรู้ให้ได้ว่า อะไรคือต้นเหตุที่ทำให้ชลต้องมานอนโรงพยาบาลและหนีหายออกไปแบบนี้ เบาะแสสุดท้ายที่ผมรู้จากวันก็คือ ผู้หญิงคนนั้น ผมต้องรู้ให้ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร แล้วทำไม ถึงต้องไปหาเรื่องและราวีกับชลจนต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา”

“อาฝากด้วยนะกร ตามน้องกลับมาให้ได้ อาเชื่อว่าเธอทำได้” พ่อของชลเอามือแตะไปที่ไหล่ของกร

“ได้ครับ ถึงคุณอาไม่บอก ผมก็ต้องตามน้องกลับมาให้ได้อย่างแน่นอน ผมให้สัญญา คุณอาสบายใจได้”

       พูดจบก็หันไปมองหน้าเบิ้ม “ไปกันเถอะพี่ เรามีงานที่จะต้องทำกันแล้วหละ” เบิ้มพยักหน้า

“แล้วแกจะเริ่มต้นสืบจากไหนวะไอ้กร” เบิ้มสงสัย ขณะที่เดินกลับไปที่รถ

“ปกรณ์ไงพี่ ลืมไปแล้วเหรอ ไอ้นี่มันจบกฎหมาย นิติศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ เกียรติ์นิยมอันดับ 1 เชียวนะ เป็นนักสืบที่เก่งมากเลยทีเดียว ผมจะให้มันช่วย เพราะมันเป็นทั้งทนายและนักสืบในคนๆเดียวกัน”

“เออใช่ๆ ข้าก็ลืมไป เอ็งมันนิเทศศาสตร์ ส่วนข้ามันจิตวิทยา จบมาหลายปี เลยจำไม่ค่อยได้” 

“อย่าช้าเลยพี่ เพราะผมต้องย้อนกลับไปหาวันทนาอีกครั้ง อาจจะได้เบาแสอะไรเพิ่มเติมบ้าง”

“แล้วที่นัดลูกค้าไว้วันนี้หละวะ จะเอายังไง” เบิ้มเป็นห่วงธุรกิจที่รออยู่

“ก็ไปหาลูกค้าก่อน เสร็จแล้วค่อยไปหาวันและสุดท้ายค่อยไปจบที่ไอ้กรมัน”

“เออๆ ตามใจแก ไป ปาดนี้ลูกค้ารอตายห่าแล้ว” เบิ้มรีบบึ่งรถไปหาลูกค้าทันที โดยไม่รอช้า

%%%%% ----- %%%%%

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันชอบทะเล บ้านของดิฉันอยู่ตรงนี้นี่เอง นี่ไงค่ะ”

       ชลหันหลังและชี้ไปที่บ้านของเธอซึ่งอยู่ตรงหน้า

“แล้วคุณหละคะมาทำอะไรที่นี่ ดิฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย”

"อ๋อ ผมพึ่งย้ายมาอยู่หนะครับ บ้านผมอยู่ตรงหัวมุมโน่น ผมชอบวิ่งออกำลังกายตอนเช้าๆ วันนี้ถือว่าโชคดีที่ได้มาพบคนสวยๆและน่ารักอย่างคุณ..เออ”

       ชลลืมแนะนำตัวไปเลย ตั้งแต่คุยกันตั้งนาน

“อุ๊ยขอโทษที ลืมแนะนำตัว มัวแต่คุยกันติดพันไปนิด ดิฉันชื่อชลธิชาค่ะ เรียกสั้นๆว่าชลก็แล้วกัน ง่ายดี”

“ครับคุณชล ผมตะวันนะครับ หรือจะเรียกสั้นๆว่า ซันก็ได้ ที่มันแปลว่า พระอาทิตย์หนะครับ”

“ได้ค่ะคุณซัน” ชลยิ้มหวานให้ ดูเหมือนจะมีความสุขยังไงก็ไม่รู้ บอกไม่ถูก ซึ่งต่างจากตอนที่อยู่กับกร

“คุณชลครับ” ตะวันกระซิบเบาๆ

“ขา” ชลก็ตอบซะหยดย้อย หวานเจี๊ยบเลย ยังกะเป็นแฟนกันยังงั้น

“จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมจะขอเป็นเพื่อนใหม่คุณสักคน”

       ตะวันขอเอาดื้อๆง่ายๆเลย ท่าทางจะเอาจริงแฮ่ะ

“ได้ซิคะ ไม่รังเกียจหรอกค่ะ ดีซะอีก มีเพื่อนเพิ่มอีกตั้ง 1 คน”

       ชลตอบแบบไร้เดียงสาโดยที่ไม่ได้คิดอะไร

“ดีเลย งั้นวันนี้ ผมขอเชิญคุณชล ทานข้าวที่บ้านผม เพื่อเลี้ยงเป็นการตอบแทน ที่คุณตอบรับผมเป็นเพื่อนใหม่ในวันนี้ เพื่อมิตรภาพที่ดี นะครับ ขอได้โปรดอย่าปฏิเสธ”

       ตะวันรีบใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์

“ตกลงค่ะ กำลังหิวเลยพอดี งั้นชลไม่เกรงใจแล้วนะ” ชลก็ใช่ย่อย กล้ารับปากง่ายๆ อย่างนั้นแหละ

“ถ้างั้นเดี๋ยวผมมารับนะครับ” ชลพยักหน้า

“ตกลงค่ะ” หลังจากรับปากซัน ชลก็รีบเดินเข้าบ้านทันที

xxxxx ===== xxxxx

       ช่วงเย็นหลังจากที่คุยธุรกิจกับลูกค้าเสร็จกรก็วนรถมาหาวันอีกครั้ง เพื่อที่จะพาไปหากรเพื่อนนักสืบของเขาอีกคน <ปริ๊นๆๆ>

“วัน วัน” กรตะโกนเรียกวัน ก่อนที่วันจะขึ้นรถเมล์ วันจึงเดินมาหากร

“พี่กร มีอะไรกับหนูอีกเหรอ หนูกำลังจะไปธุระ” เบิ้มรีบบอกจะทำอะไรก็ทำ เพราะนี่มันป้ายรถเมล์

“เฮ๊ยไอ้กร แกจะรีบบอกรีบพูดอะไรก็รีบหน่อย ข้าเสียวตำรวจ แถวนี้แม่งโคตรดุเลย”

“รู้แล้วพี่ ไปกับพี่ก่อน ยังไม่ต้องถาม เร็วขึ้นรถ” วันทำท่ารีลักรีรอ

“ว่าไงวัน รถติดนะ เห็นไหมหนะ เขาบีบแตรไล่แล้ว” เบิ้มตะโกนออกไป

       วันเลยตัดสินใจรีบเปิดประตูรถหลังแล้วเข้าไปนั่งทันที จากนั้นเบิ้มก็รีบขับรถออกไปทันทีก่อนที่ตำรวจจะมา

“จะพาหนูไปไหนเนี่ยพี่ หวังว่า คงไม่เอาไปฆ่าหมกป่าที่ไหนนะ”

“ดูพูดเข้าเด็กคนนี้” กรพูดออกไป

“อย่างน้องเนี่ย พี่ไม่หมกหรอกป่า” วันหันควับไปทางคนขับ

“พูดให้ดีนะพี่อ้วน” วันปากดีเหมือนกัน

“ก็มันมีคดีกันอยู่ ถ้าหนูไม่เห็นกับไอ้ชลเพื่อนหนู หนูไม่ขึ้นรถมากับพวกพี่หรอก กรุณารับรู้ไว้ด้วย บอกตามตรงนะว่า หนูโกรธพี่กรอยู่ ที่ทำให้เพื่อนหนูเป็นแบบนี้”

       เบิ้มชักจะเริ่มชอบวันทนาขึ้นมาซะแล้ว จึงเริ่มแซว

“สวยและน่ารักแบบนี้ พี่หมกป่าไม่ลงหรอกจร้า”

“อย่ามาทำพูดดีจีบหนูหน่อยเลย หนูรู้ทันน่าพี่อ้วน หนูไม่หลงคารมเหมือนไอ้ชลมันหรอก หนูไม่นิยมผู้สูงอายุ”

       นั่นเจอฤทธิ์แม่เข้าให้ สะเทือนหลายคนเลยในครั้งนี้ วันทนาเลยรีบเปลี่ยนประเด็นทันที

“ตกลงว่าเพื่อนหนูเป็นยังไงบ้าง ไปเยี่ยมกันมาแล้วไม่ใช่เหรอ นี่ก็กะว่าทำธุระเสร็จจะเลยไปหามันหน่อย ว่าไง”

“ก็นี่แหละ ถึงต้องมารับเธอไงวัน” วันไม่เข้าใจ

“หมายความว่ายังไงพี่” เบิ้มตะโกนออกไปทันที

“ก็ไอ้ชลมันหนีออกไปจากโรงบาลเมื่อคืนนี้นะซิ และหายตัวไปไหน ไม่มีใครรู้” วันตกใจมาก

“ไอ้ชลหนีไป หายตัวไปไหนไม่รู้” กรตอบกลับ

“ใช่ พี่ถึงต้องกลับมาขอความร่วมมือจากหนูไง”

“พี่กับไอ้กร ก็เลยต้องมาถามหนูอีกทีถึงผู้หญิงคนนั้นว่าหน้าตาเป็นยังไง เราถึงจะรู้ต้นสายปลายเหตุว่าทำไม ชลถึงสลบไป และทำไมถึงต้องหนีออกจากโรงพยาบาลด้วย”

       วันทำท่างง เพราะไม่รู้ว่าจะมาถามเธอทำไม เพราะเธอไม่รู้อะไรเลย นอกจากจำหน้าของผู้หญิงคนนั้นได้แม่นยำ

“แล้วหนูจะไปช่วยอะไรพวกพี่ได้หละ หนูไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยนะ”

“แล้วหนูจำหน้าผู้หญิงตัวต้นเหตุ คนนั้นได้ไหมหละ” กรถามไปตรงๆ

“จำได้แม่นเลยพี่” วันตอบแบบมั่นใจ

“ดี ถ้างั้นจะได้ไม่เสียเวลาเปล่า เพราะพี่มั่นใจอะไรอยู่อย่างหนึ่งว่า คงจะหาตัวต้นเหตุได้ไม่ยาก เพราะพี่มีลางสังหรณ์อย่างนั้น เดี๋ยวพอถึงที่ วันก็จะรู้เอง”

“ถึงที่ ที่ไหน?” วันงง เบิ้มรีบสวนกลับทันที

“เอาน่า ถึงแล้วก็รู้เอง พี่ไม่พาน้องไปหมกที่ไหนหรอก”

“ก็ลองดูซิ คนอย่างไอ้วันก็มีมือมีตีนเหมือนกันนะ” กรแอบนั่งหัวเราะกับเบิ้ม

“จร้าแม่คนเก่ง น่ารักออกอย่างนี้ พี่ฆ่าไม่ลงหรอก สู้เก็บไว้ในซอกใจ มันดีกว่ากันแยะ”

“ชิ อยากจะอ๊วกแตก ไปเลย ไปจีบคนอื่นไกลๆเลย ไม่ต้องมาหว่านใส่หนูหรอก บอกแล้ว หนูไม่สน อย่ามาวอแวซะให้ยาก หนูไม่นิยมบริโภคผู้สูงอายุ เชอะ ไม่ดูสารรูปตัวเองเสียบ้างเลย ไอ้ตือโป๊ยก่าย”

       นั่นโดนเด็กถอนหงอกไปอีกดอกแล้วไงพี่เบิ้ม อยู่ดีไม่ว่าดี ขับรถเฉยๆไปหนะดีแล้ว จะดีกว่าไหม 5555+

+++++ ***** +++++

       ซัน หลังจากที่เมื่อตอนเช้าได้เลี้ยงอาหารมื้อเช้า เพื่อทำความรู้จักกับชลธิชาไปแล้ว วันนี้ชลจึงทำการตอบแทนโดยการเป็นไกด์ อาสาพาซันเที่ยวรอบเมืองระยอง โดยไม่คิดค่าบริการใดๆทั้งนั้น ทำให้ซันมีความสุขมาก หลังจากไปเที่ยวกันกลับมา เย็นนี้ซันจึงพาชลมาเลี้ยงมื้อเย็นที่ห้องอาหารริมทะเลแห่งหนึ่ง เพื่อกระชับความสัมพันธ์ ให้ดีขึ้นและแน่นแฟ้นมากไปกว่าเดิม เพราะซันเริ่มที่จะชอบชลขึ้นมาจริงๆ รักแรกพบว่างั้น

>>>>> @@@@@ <<<<<

       ไม่นาน เบิ้มก็ขับรถมาถึงบ้านทาวน์เฮ้าส์ชั้นเดียวริมแม่น้ำเจ้าพระยาในหมู่บ้านแห่งหนึ่งแถบชานเมืองนนทบุรี หลังจากที่คุณากรได้โทรคุยกันกับปกรณ์แล้วเล็กน้อยกลางทาง เมื่อมาถึงจะได้ไม่เสียเวลามาก

“เอ้า เข้ามาๆ นั่งก่อน” ปกรณ์พาเพื่อนมาที่หลังบ้าน หลังจากเปิดประตูรับเพื่อนเป็นที่เรียบร้อย

“รูปที่ข้าให้เอ็งเตรียมไว้เรียบร้อยไหมวะกร” วันงง ทำไมกรถึงเรียกอีกคนว่ากรเช่นกัน

“เดี๋ยวพี่ พี่คุยกับตัวเองเหรอ แล้วทำไมถึงเรียกพี่คนนี้ว่ากรเหมือนกัน งง”

       คุณากรต้องเสียเวลาอธิบายให้วันเข้าใจถึงเรื่องชื่อก่อนไม่งั้น ไม่จบเรื่องแน่

“อืม ลืมแนะนำ นี่ปกรณ์เพื่อนพี่เป็นทนายและนักสืบ ส่วนพี่คุณากรเป็นเจ้าของบริษัท จบนะ เผอิญดั้นมีชื่อเล่นที่เหมือนกัน ในก๊วนพี่ก็เลยตั้งฉายาให้พี่สองคนใหม่ว่า 1 กร กับ 2 กรไอ้นั่นหนะ 1 ส่วนพี่หนะ 2 แต่เวลาอยู่ด้วยกัน ส่วนใหญ่จะรู้กันโดยปริยายเครนะ มาเข้าเรื่องกันเลย” คุณากรอธิบายแบบรวบรัด วันเข้าใจแล้ว

“เอารูปมาให้วันดูเลยไอ้กร”

       ปกรณ์เอารูป 3 ใบ ขึ้นมาให้วันทนาดูว่าใน 3 คนนี้ คนที่วันเห็นคือใคร วันชี้ไปที่วรรณวลีย์ทันที

“คนนี้ค่ะพี่” คุณากรถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“แน่ใจนะวันว่าใช่คนนี้”

“แน่พี่ หนูจำได้ติดตาไม่ผิดอย่างแน่นอน” คุณากรหันไปคุยกับปกรณ์ทันที

“ข้าว่าแล้ว ต้องเป็นนังงูพิษนี้อย่างแน่นอน ไม่น่าใจอ่อนกับมันเลยคืนนั้น”

“ข้าเข้าใจเอ็งนะไอ้กร ใจเย็น ระหว่างที่ข้ารอเอ็ง ข้าก็ติดต่อเพื่อนที่เป็นทนายด้วยกัน พึ่งรู้มาเมื่อกี้สดๆร้อนๆว่า ไอ้ลีมันกำลังหนีคดีอยู่ 2-3 คดี และคดีเก่าที่มันเลิกรากับคนที่ชื่อตะวันนั้นก็เพราะ ไปโกงแชร์ออนไลน์เค้า นายตะวันรับไม่ได้ จึงขอเลิกทันทีในเวลาต่อมา คดีล่าสุด รู้สึกว่าจะเป็นคดีรถยนต์ที่ไฟแนนซ์กำลังตามตัวอยู่”

“โห ไม่น่าเชื่อเลยนะว่ายัยลี จะกลายเป้นคนแบบนี้ไปได้ อาชญากรสังคมชัดๆ หน้าตาก็ดี ไม่น่าเลย”

“ก็เพราะเงินตัวเดียวไงหละพี่ ตราบใดที่ลีเค้ายังมีกิเลส และยังตัดใจเรื่องอยากมีอยากได้เหมือนคนอื่นเค้าไม่ได้ ชีวิตก็คงจะต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้แหละ ดีแล้ว งั้นเดี่ยวเราจะได้ไปตามตัวลีที่คอนโดกัน”

“ไม่ทันแล้ว ข้าลองสุ่มให้ลูกน้องไปดูมาเมื่อบ่ายนี้ ทางคอนโดบอกว่า หล่อนไม่กลับเข้ามา 1-2 วันแล้ว หายตัวไปไหนไม่รู้ โทรขึ้นไป ก็ไม่รับสาย สงสัยคงจะรู้ตัวแล้วหนีไปก่อน”

       ปกรณ์อธิบายจนละเอียดยิบทีเดียว

“แล้วตกลงยัยคนนี้มันเป็นใคร ทำไมถึงต้องมาเล่นงานยัยชลด้วย หนูอยากจะรู้นัก”

“เมียเก่าไอ้กรมัน” เบิ้มพูดออกมา

“ว่าไงนะ” วันทนามองหน้าคุณากร

“ถ้าเป็นเมียเก่า แล้วพี่ปล่อยให้อีนังนี่มารังควานเพื่อนหนูทำไม พี่ต้องรีบไปจัดการ ไป Clear ให้เรียบร้อยเลย ถ้าไอ้ชลเพื่อนหนูเป็นอะไรขึ้นมา เราสองคน ไม่ต้องมาพูดกันอีก”

       พูดจบวันทนางอน หันหน้าหนีทุกคนทันที

“ใจเย็นๆนะน้องวัน” ปกรณ์รีบไกล่เกลี่ย

“ไม่ยงไม่เย็นอะไรแล้ว เพื่อนหายไปทั้งคน ยังไม่รู้ชะตากรรมเนี่ยนะ”

<<<<<<<<< ---------- >>>>>>>>>

โปรดติดตามตอนต่อไปใน ตอนที่ 15 .. “ เปิดตำรารัก ตอน สิ่งที่เขาให้ฉัน (ผู้แพ้) 3 ”

ตอนที่ 14 .. “ เปิดตำรารัก ตอน สิ่งที่เขาให้ฉัน (ผู้แพ้) 2 ”

รวมเรื่องสั้น นิยายรัก นักศึกษา (Romance Fiction - นิยายรัก)