บทที่ 63 การปรากฎตัวอีกครั้งของมาคินทร์
เสียงเรียกทุ้มนุ่มที่ดังมาจากด้านหลัง
“เอ่อ...คุณ...คุณใช่คนที่ไปร้านขายยาของผมใช่หรือเปล่าครับ” เสียงนั้นเอ่ยเรียก พร้อมกับใช้นิ้วมือสะกิดที่ไหล่ของฉัน
‘โอ๊ยยยยย ใครอีกล่ะเนี้ย แล้ววันนี้ฉันจะได้รู้ความจริงไหม’ ฉันได้แต่มองบนและก่นด่าในใจ แต่ด้วยความที่ฉันรู้สึกคุ้นกับเสียงที่เรียกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง
แม่จ้าวว!!..หล่อมากกก แล้วก็ คุ้นมากกกก ภาพแรกที่ฉันเห็นเขาหล่อกระแทกใจ หน้าตานี่คือสเปคสาวๆ เลย ฉันอึ้งไปสักพัก ก่อนที่ความรู้สึกคุ้นหน้ามากจะกลับมาอีกครั้ง ฉันพยายามนึก ปกติถ้าหล่อขนาดนี้แล้วฉันเคยเจอกันฉันต้องจำได้แน่นอน แต่เอ....
“ผมมาคินทร์ไงครับ เภสัชมาคินทร์ไงจำได้ไหมครับ” เขาบอกถึงชื่อ เพื่อทบทวนความจำของฉัน
“เอ่อ ขอโทษทีนะคะ คุณจะจำคนผิดหรือเปล่าคะ” ฉันถามเขากลับ เพราะเมื่อมองแล้วฉันจำไม่ได้จริงๆ
เขามองฉันด้วยสายตาเศร้าลงเล็กน้อย
“ถ้าแบบนี้ละครับพอจะจำได้ไหม” เขาพูดพร้อมทำท่าทางให้ดู โดยการทำมือเป็นรูปแว่นแล้วเอาไปทาบที่ดวงตา ให้คล้ายเหมือนคนใส่แว่น
ฉันมองอย่างพินิจพิจารณาอีกที ก่อนจะร้อง อ๋อออ ภายในใจ ฉันจำได้แล้ว เภสัชหนุ่มสุดหล่อที่ร้านขายยาแถวเพนท์เฮ้าส์นั้นเอง
“อืมมมม จำไม่ได้เลยค่ะ “ฉันแกล้งทำเป็นว่ายังจำเขาไม่ได้ เขาทำหน้าดูสิ้นหวัง จนฉันอดขำในใจไม่ได้
“แต่ถ้าลองเอาปากกาเขียนเป็นรูปกรอบแว่นตรงรอบดวงตา เอลิซว่าเอลิซน่าจะจำได้นะคะ คริคริ” ฉันหยอกเขาไป เมื่อได้เห็นหน้าเหวอของเขาแล้วฉันก็หัวเราะขึ้นมา
เมื่อคุณมาคินทร์ได้ฟังดังนั้น ใบหน้าที่ดูสิ้นหวังเพราะนึกว่าฉันจำเขาไม่ได้ ก็แปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นมาทันที พร้อมส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ฉัน
“นี่คุณแกล้งผมหรอครับ...หึหึ” เขาพูดพร้อมกลั้วหัวเราะในลำคอ
“ใช่ค่ะ...ฮ่าๆๆ” ^-^ ฉันตอบไปตามความจริง
เขาดูอึ้งไปเล็กน้อย เมื่อได้มองใบหน้าหวานที่กำลังส่งยิ้มสดใสไปให้ของฉัน ก่อนที่เขาจะรีบดึงสติกลับมาเพื่อพูดคุยกับฉัน
“วันนั้นผมยังไม่ได้ถามคุณเลยว่าคุณชื่ออะไร” เขาเอ่ยถามฉัน
“เอลิซค่ะ” ^_^
“ผมมาคินทร์ มาคินทร์ วงศ์เวชรุ่งเรืองนะครับ หรือเรียกว่ามาร์คก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขาส่งยิ้มอบอุ่นพร้อมยื่นมือมาเพื่อทำความรู้จักกับฉัน
“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะคุณมาร์ค” ^-^ ฉันยื่นมือไปจับตามมารยาทพร้อมกับส่งยิ้มหวานอย่างเป็นมิตรไปให้ โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าทุกการกระทำในตอนนี้กำลังทำให้คนคนหนึ่งหึงจนเลือดขึ้นหน้า
“จะรังเกียจไหมครับ ถ้าผมจะขอเลี้ยงเครื่องดื่มคุณสักแก้ว” เขาเอ่ยถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฉันตรงที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์
“รังเกียจค่ะ...” คำตอบของฉันทำเขาชะงักจนหน้าถอดสีทันที
“รังเกียจค่ะถ้าเลี้ยงแก้วเดียว...คริคริ” ฉันแกล้งเขาทั้งยังหลุดหัวเราะใส่เขา จนเขาได้แต่ยิ้มกลับมาให้ฉันพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ
“แต่ว่าจะเลี้ยงเครื่องดื่มเอลิซเนื่องในโอกาสอะไรคะ” ฉันถามคำถามที่คาใจฉันอยู่
“ฉลองเพราะผมดีใจที่ได้เจอคุณอีกครั้งไงครับ” คำพูดของเขาก็ทำฉันชะงักเหมือนกัน ก่อนจะก้มตามองต่ำแล้วรำพึงรำพันกับตัวเอง
“พูดสะเหมือนจะจีบเลย” ฉันพึมพำกับตัวเองเสียงเบาๆ แต่เขากลับได้ยิน
“แล้วถ้าจีบจะได้ไหมล่ะครับ” ^-^ เขาพูดโดยที่ไม่มีน้ำเสียงล้อเล่นอยู่ในนั้น
ฉันพูดอะไรไม่ออก แถมรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที แม้ว่าใจจะไม่เต้นแรงเท่ากับตอนอยู่กับคุณเซฟ แต่ฉันก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่ไหน ที่พอโดนผู้ชายหน้าตาดีมาพูดจีบตรงๆ แล้วจะไม่เสียอาการนั่งทำตัวไม่ถูก
“คุณเอลิซดื่มแอลกอฮอล์ได้ไหมครับ” เขาเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าฉันนิ่งเงียบไป
“ดะ..ได้ค่ะ แต่ขอบางๆ หน่อยนะคะ เดี๋ยวโดนผู้ปกครองดุ” ฉันตอบเขากลับไปด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลง
“นี่คุณเอลิซพาคุณพ่อคุณแม่มาด้วยหรอครับ” เขาถามอย่างไม่เชื่อฉัน
ฉันไม่ได้ตอบเขากลับ แต่เลือกที่จะส่งยิ้มบางๆ ไปให้แทน
เขาหันไปสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเคาน์เตอร์บาร์ซึ่งเป็นคนเดียวกันกับที่รอตอบคำถามฉันอยู่ ใช่เวลาไม่นาน ตรงหน้าฉันก็มีแก้วค็อกเทลสีหวานน่ากินอยู่ตรงหน้าแล้ว ส่วนเขาก็ยังคงเป็นน้ำสีอำพันแบบเพียวๆ ที่ดูจากสีแล้วดีกรีความแรงไม่น่าจะน้อยเลย
ฉันหยิบแล้วขึ้นมาจรดริมฝีปากไปที่ปากแก้วเพื่อชิมรสชาติ ความหอมหวานอมเปรี้ยวกลบความขมของดีกรีแอลกอฮอล์ รสชาติเหล่านั้นทำให้ฉันดื่มเครื่องดื่มแก้วนี้ได้ง่ายขึ้นเพียงแค่ยกแก้วรวดเดียวน้ำสีหวานก็ไหลลื่นลงคอจนหมด
“รสชาติดีจังเลยค่ะ” ฉันเอ่ยปากชมกับพนักงานเคาน์เตอร์บาร์
“อีกแก้วไหมครับ” เขาเอ่ยถาม เพราะเห็นว่าฉันถูกใจในรสชาติของเครื่องดื่มแก้วนี้
“งั้นไม่เกรงใจแล้วนะคะ” ฉันยิ้มให้เขาพร้อมกับพยักหน้าบอกพนักงานให้เสิร์ฟมาอีกแล้วหนึ่ง
เมื่อแก้วที่สองหมดไป แก้วที่สามก็ตามมาติดๆ ความหอมหวานอมเปรี้ยวของเครื่องดื่มยังเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ ’ สติของฉัน’
ฉันเริ่มนั่งโงนเงน โดยที่มือยังถือค็อกเทลแก้วที่สี่อยู่
“ไหวไหมครับคุณเอลิซ” คุณมาร์คเอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง
“หว๋ายยย สิค่ะ เอลิซ ม่ายยยด้ายยยมาวววสักหน่อย” ฉันที่เริ่มควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่อยู่
“วางแก้วลงก่อนเถอะครับ” เขาเอื้อมมือมาจะจับแก้วที่อยู่ในมือฉันเพื่อเอาไปวางลง แต่ฉันหลบไม่ให้เขาหยิบแก้วในมือของฉันไป
“ม่ายยเป็นไรค่ะ เอลิซยังหว๋ายยย” ฉันมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้มเพราะความเมา แต่นั่นมันกลับทำให้ฉันดูเซ็กซี่ยเย้ายวนในสายตาเขา
“แต่ผมว่า...” เขาลังเล
ในระหว่างที่เขากำลังสับสนว่าจะทำยังไงก็ฉันดีเพราะเหมือนว่าตอนนี้ฉันเริ่มควบคุมร่างกายไม่อยู่แล้ว
“เอลิซมีคำถามค่ะ” ฉันอาศัยจังหวะรวบรวมความกล้าถามเขาไป
“อะไรหรอครับ” เขาวางมือลงพร้อมตั้งใจฟังฉัน
“ทามมาย..คุณถึงอยากเจอเอลิซอีกค่ะ” ฉันจ้องหน้าเขาเพื่อรอฟังคำตอบที่ฉันรู้สึกสงสัย
“ก็เพราะว่าผมเป็นห่วงคุณ วันนั้นที่ร้านยา คุณดูไม่โอเคเลย ผมเลยคิดว่าถ้าได้เจอคุณอีกครั้งก็คงดี ผมจะได้ถามคำถามที่ผมอยากจะถามคุณในวันนั้นแต่ไม่มีโอกาส” เขาตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง จนฉันจับคำพูดโกหกจากแววตานั้นไม่ได้เลย
“คำถามอารายค่ะ” ฉันจับจ้องเขาไม่วางตา เพื่อฟังสิ่งที่เขาจะถามฉันถึงขนาดที่อยากจะเจอฉันอีกครั้ง
“วันนั้นผมอยากจะถามคุณว่า...คุณโอเคไหมครับ”
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 26
แสดงความคิดเห็น