บทที่ 45 จับผิดคนป่วย

--- เซฟ Talk ---

ผมมองตามร่างบางที่ขึ้นไปเอากระเป๋าบนห้อง แล้วนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์หลายๆ เหตุการณ์ก่อนหน้านี้...

‘แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าเธออาการดีขึ้น หรือหายแล้ว’ ประโยคที่ผมถามหมอออกไป

‘เมื่อเธอพร้อม เธอจะเปิดใจให้คุณ เมื่อเธอรู้สึกปลอดภัยและผ่อนคลาย ความทรงจำเลวร้ายจะค่อยๆ หายไป เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะทำให้คุณสัมผัสได้ว่าเธอพร้อมที่จะยอมรับคุณแล้ว ไม่แน่ว่าเธออาจจะเป็นคนเริ่มความสัมพันธ์ก่อนก็ได้” ขณะที่ผมคิดถึงคำพูดของหมอที่วนเวียนอยู่ในหัวของผม จนไม่สามารถจะสลัดมันออกไปได้ อีกทั้งยังพยายามคิดหาวิธีการที่จะรักษาเธอให้หาย ความคิดมากมายที่อยู่ในหัวมันทำให้ผมนอนแทบไม่หลับ

จนเมื่อเช้าพอเธอตื่นขึ้นมา เธอก็บอกให้ผมนอนพักก่อน ตัวเธอจะไปทำอาหารให้ผมกิน แต่เป็นเพราะว่าผมนอนไม่หลับแล้ว ผมจึงได้หยิบแล็ปท๊อปคู่ใจของผมมาเปิดดูผลประกอบการธุรกิจต่างๆ ที่ผมลงทุนและบริหารอยู่ ว่าเป็นอย่างไรบ้าง และถือโอกาสดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างที่รอ

ผมเลื่อนไปเรื่อยๆ จนสะดุดตาเข้ากับโฆษณากล้องวงจรจิ๋ว เมื่อเห็นปุ๊ปความคิดก็พุ่งแล่นเข้ามาในสมองของผมทันที วิธีที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่างที่ผมรู้สึกผมคิดออกแล้ว และบางทีสิ่งนี้อาจจะเป็นคำตอบให้กับสิ่งที่ผมพยายามค้นหามาทั้งคืนก็ได้

ผมจำได้ว่า ผมมีอุปกรณ์กล้องวงจรจิ๋วนี้อยู่ เมื่อครั้งให้คนเข้าไปสอดแนมพวกศัตรู ผมไม่รอช้ารีบเดินไปหยิบมันมาแล้วจัดการไปตั้งไว้ที่ห้องน้ำ ถึงวิธีการที่ผมจะทำต่อจากนี้มันจะดูไม่แฟร์กับเธอเท่าไรนัก แต่ถ้ามันพิสูจน์ได้ว่าสิ่งที่ผมคิดถูก มันก็จะมีผลต่อการรักษาเธอได้เช่นกัน

เมื่อจัดการลงโปรแกรมกล้องวงจรได้แล้ว ผมเอาเจ้ากล้องจิ๋วไปติดตั้งตรงมุมที่ส่องไปยังตรงที่อาบน้ำที่เป็นฝักบัว ระหว่างนั้นก็แค่รอเวลา...

ผมปล่อยเวลาให้นาน เพราะรู้ดีว่าเดี๋ยวเธอก็ต้องขึ้นมาตามผม แล้วก็จริงอย่างที่คาดการณ์ไว้ เธอขึ้นมาตามจริงๆ เมื่อเธอเข้ามาในห้อง ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่เธอเรียก จนเธออดไม่ได้ที่จะเดินมาใกล้ผมแล้วเอ่ยเรียกผมด้วยเสียงที่ดังขึ้นอยู่หลายครั้ง เมื่อเห็นว่าผมไม่เงยหน้าขึ้นไปมองเธอสักที ผมแสร้งทำทีเป็นตกใจที่เห็นเธอแล้วขานรับเธอออกไป

เธอยังคงสงสัยในสิ่งที่ผมเลื่อนดูในแล็ปท๊อป จนเธอถามคำถามกับผม ผมทำทีเป็นตอบส่งๆ ไป ถึงแม้ว่าคำตอบมันจะมีความจริงอยู่ในนั้นก็เถอะ แต่เพื่อให้เธอไม่สงสัยและไม่เข้ามาใกล้แล็ปท๊อปจนเห็นหน้าจอที่เปิดหน้าโปรแกรมกล้องวงจรปิดอยู่ ณ ตอนนี้

เธอเอ่ยให้ผมรีบลุกไปอาบน้ำ พร้อมกับดึงแล็ปท๊อปออกไปจากมือของผม โชคดีที่ปิดหน้าโปรแกรมกล้องวงจรออกไปแล้ว เธอจึงยังไม่ทันได้เห็นอะไร

จากนั้นผมก็ใช้ลูกอ้อนในการขอร้องให้เธอช่วยอาบน้ำให้ผม ตอนแรกเธอปฏิเสธ แต่มีหรือคนหน้ามึนอย่างผมจะยอม ผมยังคงตื้อจนเธอใจอ่อน ...และก็... โป๊ะเช๊ะ!! เข้าแผนผมทันที

ถึงมันจะเป็นแผนการที่อยากพิสูจน์บางอย่างที่ผมอยากรู้ก็จริง แต่ความต้องการที่ผมมีต่อเธอนั้นคือเรื่องจริงที่สุด เมื่อได้อยู่ใกล้เธอ ไม่มีวินาทีไหนเลยที่ผมไม่รู้สึกอยากจะกลืนกินคนตรงหน้า ความหื่นกระหายและอยากสัมผัสมันก่อตัวทุกครั้งเมื่อได้กลิ่นกาย ผมอยากครอบครอง อยากแทรกตัวตนเข้าไปในตัวเธอ อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเธอ และ...อยากเป็นคนที่เธอรัก...

ผมรู้ว่าทั้งหมด มันต้องใช้เวลา แม้กระทั่งความรัก เพราะเราเริ่มมาจากไม่ได้รู้จักกันเลย และมาลงเอยเพราะเกมที่เราลองเล่น แต่ความรู้สึกที่มากขึ้นในทุกๆ วัน มันยิ่งต้องย้ำว่าเธอคือคนที่ผมต้องการจริงๆ ผมอยากให้ความรู้สึกของเราตรงกันสักที อยากให้เธอหายให้เร็วที่สุด เพราะเราจะได้พัฒนาความสัมพันธ์และความรู้สึกโดยที่ไม่มีอะไรตะขิดตะขวงในใจ และผมรู้ดีว่าถ้าเธอรู้ว่าผมใช้วิธีสกปรกแบบนี้กับเธอ เธอต้องโกรธผมมากแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็หวังว่าลึกๆ เธอจะเข้าใจและให้อภัยผม เพราะผมทำทุกอย่างไปก็เพื่อเธอ (จริงๆ นะ) และเพื่อเรา...

ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนการ (และความต้องการ) ของผม และถ้าสิ่งที่ผมคิดมันถูกต้อง การรักษาเธอให้หายจากอาการกลัวเรื่องนั้นก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

เมื่อผมปฏิบัติตามแผนการเรียบร้อยแล้ว ผมก็เดินออกมาแล้วปล่อยเธอไว้ในห้องน้ำคนเดียว ส่วนผลจะเป็นยังไงล้วนอยู่ที่เธอหลังจากนี้แล้ว

ผมจัดการแต่งตัวอย่างเร็วแล้วลงไปรอเธอด้านล่าง เมื่อลงมาก็พบกับอาหารที่เธอเตรียมไว้รอ ผมจัดการอาหารตรงหน้า พร้อมกับดูแล็ปท๊อปด้วยความใจเย็น โดยหวังอยู่ในใจว่าขอให้ผมได้เห็นในสิ่งที่ผมคิดไว้ด้วยเถอะ...

และแล้ว....

สิ่งที่ผมได้เห็นตรงหน้า ผ่านจอแล็ปท๊อป ก็ทำให้ผมถึงกับยกยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ เพราะสิ่งที่เห็นมันตรงกับสิ่งที่ผมคิดไว้...เธอเปิดใจให้กับสิ่งนั้นแล้ว เธอไม่ได้รังเกียจหรือกลัว ดังนั้นการรักษาเธอไม่ยากอีกต่อไปแล้ว คิดได้ดังนั้นใจผมมันถึงกับแทบจะโลดแล่นออกมานอกอก

ผมยังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโดยที่สายตาไม่สามารถจะละออกจากสิ่งที่เคลื่อนไหลอยู่ตรงหน้าได้เลย เลือดในกายหนุ่มวิ่งพลุ่งพล่านไปทั่วจนแทบอยากจะพาร่างแกร่งวิ่งขึ้นไปช่วยปลอบเธอให้ร่างเธอกระเด็นกระดอนไปตามจังหวะการปลอบของผม น้ำลายเหนียวกลืนลงคอด้วยความยากลำบาก โดยเฉพาะเจ้าท่อนเอ็นลำใหญ่ของผม มันตอบสนองต่อภาพตรงหน้าได้ดีเลยทีเดียว จนผมต้องพยายามเป็นอย่างมากในการข่มให้มันสงบลง (เย็นไว้ไอ้ลูกชายอีกไม่นานพ่อจะพาไปให้แม่ปลอบนะ...)

เมื่อภาพตรงหน้าสิ้นสุดลง ประจวบกับที่ป้าเสริมมาถึงพอดี ผมจึงได้ปิดหน้าโปรแกรมกล้องวงจรปิดตรงหน้าลง แล้วนั่งรอคนที่ทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะให้เธอลงมาทานข้าว ผมอยากจะรู้จริงๆ ว่าเธอจะมีท่าทีอย่างไร...