หัวใจมายา ตอนที่ 2 กลับมาทันคุณพ่อ

“ขืนเรายืนโต้เถียงกันแบบนี้ มีหวังคุณพ่อได้กลับมาก่อนพากองทัพเข้าห้องแน่ ๆ ค่ะ เอางี้นะคะ ป้าอิ่มลงไปปิดไฟและจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย อย่าได้ทิ้งร่องรอยให้คุณพ่อสงสัยเอาได้ เสร็จแล้วป้าอิ่มก็รีบเข้านอนเถอะค่ะ ส่วนกองทัพเดี๋ยวฝนจัดการเอง”

“จะไหวเหรอคะ คุณกองทัพตัวใหญ่ขนาดนี้ คุณหนูตัวนิดเดียว”

“ฝนไหวค่ะ” เมื่อแม่บ้านได้ยินคำยืนยันดังนั้น จึงรับปากแล้วตัดใจหันหลังเดินลงไปตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ก่อนที่ปลายฝนจะหันกลับมายังน้องชายของเธอ แล้วพยายามประคองเขาเข้าห้องไป

กองทัพเป็นเด็กขี้อ้อนมาตั้งแต่เด็ก เขาและเธอมีอายุห่างกันเพียงแค่สองปีเท่านั้น ด้วยอายุไล่เลี่ยกันจึงทำให้กองทัพค่อนข้างติดเธออย่างมาก พึ่งจะยอมห่างก็ตอนเข้ามหาวิทยาลัย

“คุณกองทัพนะ ดื้อจริง ๆ เลย” ป้าอิ่มทอดสายตามองร่างทั้งสองที่หายลับไป พลางส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา ปลายฝนประคองร่างของน้องชายมายังเตียงนอน ก่อนที่ชายหนุ่มทำท่าคล้ายจะอาเจียนออกมา

“กองทัพเป็นอะไรน่ะ...” ยังไม่ทันที่หญิงสาวพูดจบ กองทัพก็อาเจียนออกมาในทันที เศษอาหารมากมายพร้อมกลิ่นคละคลุ้งทำให้หญิงสาวถึงกับเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“โอย...พี่ปลายฝน” เสียงครวญครางของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวตัดสินใจหันกลับมา

“ประคองผมไปเข้าห้องน้ำที ผมอยากอาบน้ำ” กองทัพหลับตาพูดอย่างคนหมดแรง ก่อนที่หญิงสาวจะถอนหายใจแล้วประคองร่างหนาเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกาย เมื่อประตูห้องน้ำปิดลง ปลายฝนก็รีบทำความสะอาดกองอาเจียนของเขาในทันที

ด้วยเวลาคับขันใกล้ที่บิดาจะเดินทางกลับ ปลายฝนจัดแจงเช็ดล้างทำความสะอาดเตียงนอนจนสะอาด ก่อนที่กองทัพจะออกจากห้องน้ำออกมา

“สติกลับมาแล้วหรือยัง?” ปลายฝนหันใบหน้าสวยกลับมายังน้องชาย พลางทำหน้าดุ ใบหน้าสวยหวานเมื่อยามโมโหสามารถทำให้เขาสลดลงได้บ้าง

“อื้ม..” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ แล้วกลับมานั่งบนเตียงนอน

“นายรู้ไหม ว่านายเมาขนาดไหน”

“รู้ครับ”

“รู้? แล้วทำไมถึงทำ นายเมาขนาดนี้ โชคดีแค่ไหนที่ขับรถกลับมาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นจะทำยังไงยังทำไมถึงได้ทำตัวเหลวไหลแบบนี้” คำถามของปลายฝนไม่ได้รับคำตอบ เพราะเขาเอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดจา พลันเปลี่ยนเรื่องกลบเกลื่อน

“พี่ปลายฝนไปนอนเถอะ ผมง่วงแล้ว มานั่งเทศนาผมแบบนี้ เราต่างก็ไม่ต้องนอนกันพอดี”

“ไม่..”

“เอ้า..ไม่นอนไง๊”

“นายถามพี่เอาตอนตีหนึ่งครึ่ง ทั้งที่พี่มีเรียนเช้า นายมาถามตอนนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงแบบนี้ตลอดเลย นายรู้ไหมถ้าพ่อกลับมา บ้านเราจะเกิดอะไรขึ้น นอกจากพี่จะโดนทำโทษแล้ว นายเองก็โดนด้วยเหมือนกัน” หญิงสาวพูดด้วยแววตาเคร่งเครียด รู้สึกหน่ายใจกับพฤติกรรมของน้องชายเต็มที

“ผมก็กลับมาทันพ่อไม่ใช่เหรอ” เขาทำเสียงอ่อย

“แล้วนายคิดบ้างไหมถ้าไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็ชักจะเหนื่อยกับนายแล้วเหมือนกัน ที่พูด ที่บอกไปนายไม่เคยฟังพี่เลย” หญิงสาวมุ่ยหน้านึกโกรธน้องชาย ก่อนที่กองทัพจะขยับเข้ามากอดพี่สาวของเขาแล้วเอาหน้ามุดคล้ายเด็กไม่รู้จักโต

“เอาน่า..คราวหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ผมรู้หรอกว่าพ่อให้พี่เป็นคนดูแลผม ถ้าผมดื้อพี่ปลายฝนก็จะโดนทำโทษอย่างหนัก เพราะรู้ไงก็เลยรีบกลับมา ทั้งที่อยากอยู่ต่อจนถึงเช้า”

“แล้วเรื่องการใช้เงิน คุณพ่อก็เตือนนายหลายครั้งแล้ว นายควรจะประหยัดบ้าง แต่ทำไมถึงไม่ฟัง”

“แต่พ่อก็ไม่ได้ตัดบัตรผมนี่ครับ พ่อก็แค่บ่น ๆ ไปตามประสาเท่านั้นแหละ หากไม่อยากให้ผมใช้เงินก็แค่ตัดบัตรผมไปเท่านั้นจะยากอะไร..พี่ปลายฝนดูนี่นะ” กองทัพหยิบเอาบัตรขึ้นมาโชว์หญิงสาว

“ผมเพิ่งใช้จ่ายค่าเหล้าไป และมันก็ใช้ได้ปกติ ก็แสดงว่าผมยังใช้เงินได้อย่างสบายใจไม่ใช่เหรอครับ พ่อก็แค่บ่นไม่กล้าให้ผมอดอยากหรอก พี่อย่าได้คิดมากเลย หรือ...พี่ปลายฝนจะเอาบัตรผมไปใช้บ้างไหมล่ะ ผมให้ยืมก็ได้” ชายหนุ่มทำเสียงอ่อน หมายให้พี่สาวหายโกรธ

“ไม่อ่ะ พ่อไม่ได้ให้พี่ซะหน่อย พ่อให้นายไว้ใช้ และพี่เองก็ไม่มีอะไรต้องใช้ด้วย” หญิงสาวหันใบหน้าสวยกลับมายังน้องชาย ก่อนเขาจะถอนกอดออก แล้วถอนหายใจออกมา

“พี่ปลายฝน ให้เวลาพ่ออีกหน่อยเถอะนะ สักวันพ่อก็คงเห็นความดีของพี่เองล่ะ”

“พี่ไม่ได้หวังให้ถึงวันนั้นหรอก พี่ชินแล้วล่ะ...ตอนนี้พี่อายุยี่สิบเอ็ดแล้ว พี่หมดหวังนานแล้วล่ะ” ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมาจับมือพี่สาวแน่น เพื่อให้กำลังใจ

“แต่ผมก็ยังเชื่อนะ ว่าสักวันพ่อจะเข้าใจพี่”

“พี่ไปนอนก่อนดีกว่า..และหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่นายจะเมากลับมาในสภาพแบบนี้” หญิงสาวไม่ลืมกำชับ ก่อนจะหันตัวกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง

แสงไฟสีส้มอ่อนที่ถูกมือบางเปิดขึ้นจากหัวเตียง ปลายฝนถอนหายใจพร้อมกับทอดสายตามองตรงไปยังรูปของมารดาในอดีตที่งามเหนือใครทั้งหมด ใบหน้าสวยสะอาดของมารดาทำให้ปลายฝนคิดถึงจนต้องใช้มือลูบรูปใบนั้นอย่างอ่อนโยน

“เพราะวันที่หนูเกิด เป็นวันตายของแม่ พ่อจึงเกลียดหนู” ปลายฝนจับรูปภาพนั้นแน่น แล้วทอดสายตามองมารดาด้วยความเจ็บปวด