ตุ๊กตามังกร - ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

 

        เมื่อถึงยามเที่ยงวัน ไอโอสะดุ้งตื่น มองไปที่พักของหญิงสาวแต่ไม่เห็นเธอแล้ว เขาจึงบินขึ้นแล้วมองหาเธอโดยรอบ

 

เวลาผ่านไปใกล้เย็น ไอโอยังไม่เห็นแม้ร่องรอยของเธอ เขาบินกลับมาที่พักของเธออีกรอบ เพราะคิดว่าคงพลาดรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ และเมื่อมาถึงเขาก็ฉุกคิดได้ว่าการที่เขาบินไปทั่วป่าคือการประกาศตัว แน่นอนว่าต้องไม่มีมนุษย์คนไหนปรารถนาให้เขาพบเจอทั้งสิ้น ดังนั้นไม่เป็นเรื่องแปลกที่เขาค้นหาเธอไม่เจอ เธอคงหลบซ่อนอยู่ตรงจุดไหนสักแห่งที่ลับตา ไอโออยากด่าตัวเอง เขาลืมไปได้อย่างไรตรงจุดนี้ โดยเฉพาะเรื่องที่เขาตื่นสาย แต่เรื่องอย่างหลังนั้นเอามาว่าตัวเองก็ไม่ถูก เนื่องจากเขาเป็นสัตว์เลือดเย็น จะตื่นตัวได้ดีที่สุดในช่วงอากาศอบอุ่น

 

ไอโอรู้สึกหดหู่ แต่เขายังไม่ยอมแพ้ เขาจะบินหาเธอต่อ แต่ยังไม่ได้เริ่มกระพือปีก ดวงตาอันยอดเยี่ยมของเขาสังเกตเห็นวัตถุสะท้อนแสงบนโขดหินก่อน

 

สัตว์อย่างมังกรส่วนใหญ่ชื่นชอบของแวววาวเป็นพิเศษ เหมือนกับมนุษย์ที่ชอบทองคำและเพชร ด้วยเหตุนี้ ไอโอจึงบินไปดูอย่างพรวดพราด

 

สิ่งที่อยู่บนโขดหินนั้นคือเพชรสีดำมันเงา

 

ไอโอหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ แล้วเขาก็มั่นใจว่ามันคือเพชรของจริง ไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเอง เขาเกิดคำถามตามมาในใจ มันมาจากไหนล่ะ ?

 

เขาชำเลืองมองไปที่พักของเธอเมื่อคืน เป็นไปได้หรือไม่นี่คือของที่เธอทำตกขณะตักน้ำ ?

 

ไม่ว่าจะเป็นของเธอหรือไม่ ตอนนี้มันตกเป็นของเขาแล้ว มันช่วยให้เขานึกถึงใบหน้าของเธอที่นอนหลับตาพริ้มและปากที่เหมือนยิ้มขำ... เขาจะเก็บมันไว้ให้ดีที่สุด

__________

 

        ไอโอยังคงพยายามมองหาหญิงสาวคนนั้น จนผ่านไปสิบสองวัน เขาก็ถอดใจ เธอคงออกนอกเขตป่าไปไกลแล้วโดยที่เขาไม่สังเกตเห็น โชคชะตาคงอยากให้หัวใจของเขาเต้นอย่างมีความสุขระยะหนึ่ง จึงให้พบเจอเธอคนนั้น

 

ไอโอกลับมาที่ถ้ำ กลายร่างเป็นมนุษย์แล้วนอนบนฟูก ถ้าขยับไปอีกเล็กน้อยเขาจะถูกตะวันส่อง เนื่องจากเพดานข้างบนนั้นเป็นช่องขนาดใหญ่ให้แสงส่องเข้ามา เลยไปอีกเล็กน้อยคือทางน้ำผ่านตื้นๆ ประมาณครึ่งหน้าแข้ง และเลยไปอีกเล็กน้อยคือพื้นดิน จึงมีดอกไม้เติบโตอยู่ มีแมลงและนกเข้ามาพักผ่อนหย่อนใจชั่วคราว ดูไม่ต่างกับโอเอซิสแห่งทะเลทราย ไอโอไม่รู้ว่าเหตุใดภายในถ้ำแห่งนี้มีสภาพแปลกประหลาด แต่ไม่เป็นเรื่องสำคัญสำหรับเขา

 

ไอโอมองเพชรสะท้อนแสงเป็นประกายบนโขดหิน เขาถอนหายใจเสียงดัง ไม่อยากเชื่อว่าความคิดถึงเธอจะส่งผลต่อใจของเขาได้มากขนาดนี้...

 

ชายหนุ่มเบิกตา รู้ตัวเวลานี้ว่าหลงใหลเธอเข้าแล้ว !

 

ไอโอปิดหน้าตัวเอง เขารู้สึกเขินอายก็ไม่ใช่ รู้สึกอับอายก็ไม่เชิง ความรู้สึกมันอยู่ระหว่างสองอย่าง เขารู้ว่าตัวเองเป็นมังกร ไม่ใช่มนุษย์ หากไปรักมนุษย์เข้า เมื่อมังกรตัวอื่นรู้เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนและญาติพี่น้องต้องเห็นเขาเป็นตัวประหลาด ดีไม่ดีอาจถูกตัดความสัมพันธ์ และที่อาจจะทำให้เขารู้สึกเสียใจมากที่สุดคือหญิงสาว เนื่องจากเธอเป็นมนุษย์ แน่นอนว่าอายุขัยของเธอต้องสั้นกว่าเขา ท้ายสุดเขาจะต้องพบกับความรู้สึกสูญเสียอีกครั้ง เขาไม่อยากรู้สึกอย่างนั้นอีกแล้ว...

 

แม้รู้อย่างนั้นแต่ใจของเขาไม่ยอมรับฟัง เขายังคงนึกถึงใบหน้าเธออยู่ ไอโอพลิกตัวไปทางอื่น หวังว่าจะช่วยให้ไม่เผลอมองเพชรเม็ดนั้นแล้วนึกถึงเธอ หรือไม่นึกถึงเธอน้อยลง แต่ความจริงช่วยไม่ได้เท่าไร ฟูกที่เขานอนอยู่ถูกอัดไปด้วยดอกไม้อบแห้ง ทำให้มันมีกลิ่นหอมจางๆ ไม่เฉพาะฟูกอย่างเดียว ตัวตุ๊กตาทั้งหมดที่ถูกทำขึ้นมายังถูกยัดดอกไม้อบแห้งเช่นกัน เพราะเขาอยากให้สินค้าของเขามีความแตกต่างกว่าท้องตลาดและเป็นจุดขายของเขา นอกจากนี้คือความชอบส่วนตัว เขาชอบสูดดมกลิ่นดอกไม้ ตอนนี้มีตุ๊กตาสองตัวตั้งอยู่ตรงหน้า ทั้งหมดนี้ทำให้เขานึกถึงกลิ่นแป้งของเธอคนนั้น แล้วเลยไปถึงเจ้าของแป้งอีกจนได้ ไอโอปัดตุ๊กตาสองตัวออกไปจากสายตา ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ แล้วข่มตานอนหลับ

 

หลายชั่วโมงผ่านไปจนเย็น ไอโอลืมตาอย่างสะลึมสะลือ แล้วก็ได้กลิ่นหอมดอกไม้ แต่ไม่ใช่กลิ่นจากดอกไม้อบแห้งที่ถูกเขาทำ กลิ่นนี้มันเหมือนกับกลิ่นแป้งของสาวเอเชีย

 

มันไม่มีทางเป็นไปได้ !?!

 

ไอโอลุกขึ้นนั่ง ตั้งสติพักหนึ่งแล้วสูดดมกลิ่น แต่ไม่ได้กลิ่นหอมนั้นแล้ว แสดงว่ามันเป็นอาการเพ้อฝันของเขาเอง คงเป็นเพราะเขาอยู่ผู้เดียวมานาน เมื่อได้พบเจอผู้ที่ต้องใจ ทำให้สมองสร้างกลิ่นนั้นขึ้นมาปลอบใจที่เหงาของเขา แต่มันไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้น มันจะมีแต่ทำให้เขารู้สึกถึงความอ้างว้าง เหมือนช่วงแรกๆ ที่สูญเสียเมลเลีย

 

ไอโอทิ้งตัวนอนต่อ ยกแขนก่ายหน้าผาก แต่ไม่นาน เขาได้กลิ่นหอมนั้นอีกครั้ง ไอโอเกิดความสงสัย จึงลุกขึ้นนั่งแล้วกลับร่างเดิม เขาจะได้รู้ว่าเป็นเพราะความคิดของเขาเองหรือเขาได้กลิ่นนั้นจริง เนื่องจากร่างมังกรมีประสาทการรับรู้ดีกว่าร่างมนุษย์หลายเท่า แล้วเขาก็ได้รู้คำตอบ กลิ่นนั้นชัดเจน แสดงว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง นอกจากนี้ยังมีเสียงฝีเท้าของมนุษย์อยู่ที่หน้าปากถ้ำ เหมือนช่วยยืนยันว่าเป็นเธอ

 

แต่ความคิดของเขาแย้งว่าอาจไม่ใช่เธอ เพราะไม่มีเหตุผลที่เธอต้องมาหาเขา นอกจากพวกมนุษย์แสวงหาความตายเท่านั้นที่กล้ามาถึงถ้ำของเขา

 

เมื่อหาเหตุผลที่เป็นไปได้มาให้ตัวเองได้แล้ว ไอโอก็ลุกเดินไปที่หน้าปากถ้ำ

 

ระหว่างเดินไปตามเส้นทาง ร่างของไอโอขยายใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหัวมุมเลี้ยวหักศอก ร่างของเขาใหญ่เท่าช้างแล้ว หากทางเดินถ้ำกว้างกว่านี้ เขาจะขยายร่างให้ใหญ่กว่านี้อีกหลายเท่า เขาโผล่ศีรษะออกไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างอย่างไม่คาดคิด

 

ภาพในสายตาของเขานั้นคือหญิงสาวเอเชีย เธอพกของในการเดินป่าติดตัวมาไม่น้อย ใบหน้าที่แดงระเรื่อและท่าทางการเดินของเธอบ่งบอกว่ารู้สึกเหน็ดเหนื่อย แต่กระนั้นเธอยังคงมีความมุ่งมั่น

 

ไอโอได้สติก็เดินออกไป เขารู้ว่าเธอยังมองไม่เห็นเขา เนื่องจากด้านนอกสว่างกว่าภายใน แต่ไม่นาน หญิงสาวชะงัก สีหน้าพลันแสดงความตกใจ แสดงว่าเธอต้องเห็นเขาปรากฏตัวออกมาจากความมืดแล้ว แต่สีหน้าตกใจของเธอมีให้เห็นแวบเดียว ถูกรอยยิ้มที่เป็นความหวังบางอย่างมาแทนที่ เธอแปลกประหลาดในสายตาของเขาอย่างมาก เพราะยามปกติมนุษย์จะต้องหวีดร้อง ไม่ก็วิ่งหนี หรือไม่ก็รีบหาที่ซ่อนตัว ไม่ก็ทำทั้งสามอย่าง ไม่ใช่แสดงออกอย่างเธอ

 

ไอโอหยุดเดิน ห่างจากเธอประมาณสิบหลา ในหัวยังคงคิดหาเหตุผลการมาของเธอและเหตุใดเธอไม่หวาดกลัวเขา

 

ไอโอและหญิงสาวยังคงจ้องตากันอยู่อย่างนั้น เหมือนกับว่าเล่นเกมประสาทบางอย่าง จนกระทั่งครู่หนึ่งผ่านไป หญิงสาวเป็นฝ่ายเอ่ยก่อน

 

“ข้ามีนามว่า เหม่ยหลิง” เธอวางสัมภาระ “หรือท่านจะเรียกข้าว่า ลิซ่า ก็ได้”

 

หากเป็นยามปกติ เมื่อไอโอรู้ตัวว่ามนุษย์มาที่ถ้ำของเขาโดยที่เขาไม่สังเกตเห็นก่อนหน้า เรื่องที่เขาจะทำอันดับแรกคือเตือนด้วยเสียงคำรามและบอกให้รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของมนุษย์ ถ้ามนุษย์ไม่รับฟังและยังคงมุ่งมั่นทำตามแผนการชั่วร้ายที่เตรียมมา สิ่งสุดท้ายที่มนุษย์จะได้เห็นคือฝันร้ายในรูปลักษณ์สัตว์เลื้อยคลานตัวใหญ่ แต่ครั้งนี้เขาไม่มีความคิดอยากทำอย่างนั้น เพราะเธอทำให้เขาตกอยู่ภาวะงงงวย

 

เหม่ยหลิงปัดผมบางส่วนออกไปจากใบหน้า “ข้าไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อท่าน เหตุผลที่ข้าขึ้นมา ข้าต้องการถามบางอย่างจากท่านเท่านั้น หากไม่เป็นการรบกวนท่าน ท่านตอบคำถามข้าได้หรือไม่ ?”

 

ไอโอคิดว่าเธอประหลาดไม่น้อยที่ลำบากขึ้นมาเพื่อแค่ถามบางอย่าง แต่กระนั้นเขาเต็มใจตอบ “หากเรื่องนั้นข้ารู้ ข้าจะตอบคำถามของเจ้า” ทันใดนั้นมีความคาดหวังเล็กๆ เกิดขึ้นมาในใจของเขา แต่เขาไม่รู้ว่าเขาคาดหวังสิ่งใดจากเธอ

 

เหม่ยหลิงลูบต้นแขนของตัวเอง ไอโอรู้คำตอบแล้วว่าเขาคาดหวังสิ่งใด เขาอยากโอบกอดเธอด้วยปีก เขาอยากมีเธอแนบชิด เขาอยาก...

 

“เรื่องที่ข้าอยากถามท่านนั้น เมื่อเกือบร้อยปีที่แล้ว ท่านเคยรับตุ๊กตามังกรจากเด็กหญิงหรือไม่ ?”

 

คำถามของเธอทำให้ไอโอหลุดออกมาจากภวังค์ความคิดแล้วมองเธออย่างตะลึง เพราะเด็กหญิงที่ว่านั้นมีแค่คนเดียวในความทรงจำของเขา

 

สังเกตรูปร่างหน้าตาของเธอแล้วเอาไปเปรียบเทียบกับเด็กน้อยคนนั้น ผลปรากฏว่ามีส่วนคล้ายคลึงกันมาก โดยเฉพาะแววตาเปล่งประกายของเธอที่เต็มไปด้วยความกล้าหาญ ไม่หวาดกลัวแม้เผชิญหน้ากับมังกรอย่างเขา

 

เป็นไปได้อย่างไรที่เด็กหญิงตัวน้อยเมื่อเกือบร้อยปีก่อนยังคงความสาวมาถึงบัดนี้ ?

 

แต่เรื่องมหัศจรรย์อย่างนั้นอยู่ในหัวไม่นาน ฉุกคิดได้ว่าพวกมนุษย์เติบโตเร็วและมีลูกหลานเร็ว ดังนั้นเป็นไปได้ว่าหญิงสาวคนนี้คือลูกหลานของเด็กน้อยคนนั้น

 

“ข้าเคยรับ” ไอโอตอบไปตามความเป็นจริงเมื่อได้สติ เขาสันนิษฐานในใจว่า เด็กหญิงคนนั้นที่กลายเป็นบรรพบุรุษไปแล้ว เธอคงสั่งลูกหลานให้ตามหาเขาด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

สิ้นเสียงคำตอบของเขา ทั้งแววตาและยิ้มของเธอพลันเปล่งประกายอย่างดีใจชัด เหมือนกับว่าเธอประสบผลความสำเร็จอะไรบางอย่างแล้วหลังจากที่พยายามมาเนิ่นนาน

 

“ข้าดีใจที่ได้พบเจอท่านอีกครั้ง ท่านยังจำข้าได้หรือไม่ ? ข้าคือเด็กหญิงผู้นั้นที่โยนตุ๊กตาให้ท่าน”

 

คำพูดของเธอทำให้ไอโอตะลึงอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเขายังคงไม่เชื่อว่าเป็นคนเดียวกัน จนกระทั่งเขาฉุกคิด ทางเดียวที่สามารถยืดอายุยาวนานมาจนถึงบัดนี้คือต้องมีอำนาจวิเศษเท่านั้น

 

“เจ้าเป็นผู้ใช้มนตรา ?” ไอโอถามเสียงเคร่งขรึม ขาถอยก้าวหนึ่ง เธอทำให้เขาเกิดความระแวง เพราะสิ่งที่เป็นอันตรายมากที่สุดคือพวกมนุษย์ที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ มนุษย์พวกนี้มักจะชอบเอาชิ้นส่วนของมังกรไปเป็นส่วนผสมในตัวยาหรือพิธีกรรมบางอย่าง

 

เหม่ยหลิงอมยิ้มเหมือนพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของเขา “ท่านเข้าใจข้าผิดแล้ว ข้าไม่ใช่ผู้ใช้มนตรา”

 

ไอโอยังคงไม่เชื่อ “หากเจ้าไม่ใช่ผู้ใช้มนตรา เจ้าจะเป็นอะไร ?” เขาเหยียดขาหน้า แอ่นหน้าอก แต่ไม่ได้ตั้งใจให้ตัวเองดูใหญ่เกินจริง ความจริงเขาพยายามใช้ร่างกายบดบังปีกที่พับแนบอยู่ด้านหลัง

 

ผมของเหม่ยหลิงปลิวสะบัดไปตามแรงลมที่พัดผ่าน บางส่วนบังใบหน้าของเธอ แต่สายลมผ่านมาไม่นาน และเมื่อผมของเธอตกลงตามปกติ เธอถึงพูด คำตอบของเธอนั้นทำให้ไอโอตะลึงยิ่งกว่าคำถามและคำพูดก่อนหน้านี้หลายเท่า

 

“ข้าเป็นเหมือนท่าน”