บทนำ

.

ลัลนานั่งนิ่งแม้ว่ารามินมายืนหลังเก้าอี้แล้วก็ตาม แขนของเขาจับไหล่บางทั้งสองข้าง ช่างดูอ่อนโยนที่ช่วยให้เธอลุกขึ้น แต่ใครจะรู้ว่าเขากำลังบังคับให้เธอยืนขึ้นมาต่างหาก ลัลนาเอียงหน้าหันไปมองรามินแล้วกระซิบเสียงเบาด้วยภาษาไทยเพื่อกันคนนอกซึ่งก็เป็นญาติในตระกูลไอมาลรู้ว่าเธอกับเขากำลังจะตีกันแล้ว

“คุณจะทำอะไร บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ใช่สตรีคนนั้นของคุณ”

รามินเลิกคิ้ว แต่ก็ยอมคุยด้วยภาษาไทยกับลัลนา “ไหนว่าถ้าดูตัวอีกครั้งจะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นไงล่ะ”

ญาติหลายคนพากันสนใจว่าลัลนากับรามินกำลังคุยอะไรกัน โดยเฉพาะไนลากับไซรัส ถ้าเข้ามาฟังใกล้ๆ ได้น่าจะทำไปแล้ว ทำให้ลัลนาต้องยิ้มไปด้วย ทั้งที่อยากยกนิ้วขึ้นมากางแล้วข่วนหน้าของรามินแบบแมวเวลาโมโหใจจะขาด

“วันนี้ฉันไม่ได้ดูตัวใครสักหน่อยนี่คะ”

“ผมนี่แหละคู่ดูตัวของคุณ” ชายหนุ่มเปลี่ยนจากจับไหล่ของลัลนามาโอบเอวเอาไว้แทน ลัลนามองเขาเหมือนอยากถามว่าจะทำอะไรอีก “ในเมื่อผมหาผู้ชายที่เหมาะสม ปกป้องคุณได้มาให้แล้ว คุณยังปฏิเสธ เพราะฉะนั้นผมจะรับผิดชอบเป็นสามีและปกป้องคุณเอง”

ลัลนาทาบหลังมือกับหน้าผากของรามิน สงสัยว่าเขาเมาแดดหรือเปล่า บรรดาญาติพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะปกติแล้วรามินหวงเนื้อหวงตัวกับสตรีจะตาย แต่นี่ยอมให้ลัลนาอังหน้าผาก บางคนถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกันเลยทีเดียว

“ผมไม่ได้เป็นไข้ ปกติดีทุกอย่าง สติครบถ้วน ในเมื่อคุณต้องแต่งงานกับใครสักคนที่เหมาะสมและปกป้องคุณได้ ผมจะให้สิ่งที่คุณต้องการ มีเพียงอย่างเดียวที่ผมยังให้คุณไม่ได้ในตอนนี้...นั่นคือความรัก”

ลัลนาไม่ได้รู้สึกว่าอกหักเมื่อได้ยินคำพูดทั้งหมดของรามิน เขาจะมาตีขลุมแล้วยกตัวเองให้เป็นว่าที่เจ้าบ่าวของเธอง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ ที่จูบเธอไปคราวก่อน เขายังไม่ขอโทษเธอสักคำ คราวนี้หากยอมทำตามเขา ต่อไปไม่ว่าเขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจ เธอก็ต้องอดทนแค่นั้นใช่ไหม

“ฉันปฏิเสธได้ไหมคะ”

รามินหัวเราะรู้สึกเอ็นดูลัลนาที่พยายามยิ้มรักษาสถานการณ์ไว้ แต่ริมฝีปากสั่นเพราะอยากหนีจากเขาใจจะขาด

บรรพตี (อัมราน) กลับมาพร้อมกับนิยายเรื่องใหม่หลังจากหายไปนานมากแล้วนะคะ เรื่องนี้สนุกปนฮา รัก โรแมนติด มีสืบสวน ยิงสลั่นกันกลางทะเลทราย หวังว่าทุกคนจะชอบและจำนักเขียนได้นะคะ แล้วจะมา up ต่อค่ะ ตอนนี้เขียนจบแล้ว กำลังตรวจต้นฉบับไปและอัพลงให้อ่านค่ะ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและหวังว่าจะจำกันได้นะคะ

บรรพตี (เรื่องนี้ใช้นามปากกานี้นะคะ)