บทที่ 437: ลู่หลีใจกล้ามาถึงหน้าประตู

เมื่อหลงโม่ถูกลูก ๆ มารุมล้อมรวมถึงได้ยินคำถามของลูกชายคนโต เขาก็นวดบริเวณหว่างคิ้ว ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบอะไร หลงเซียวก็เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

 

“หลิงเอ๋อป่วยหนัก แล้วท่านหมอก็รักษานางไม่ได้ด้วยใช่ไหม?” เด็กชายพูดแบบมั่นใจ

 

“หา! หลิงเอ๋อกำลังจะตายหรือ?” ใบหน้าของหลงจงเปลี่ยนสีทันที “ก่อนจะออกไปหลิงเอ๋อยังปกติดีอยู่เลย จู่ ๆ ทำไมนางถึงป่วยหนักขนาดนี้ได้ล่ะ!?”

 

“ฮือ ๆ! เสี่ยวเหยาไม่อยากให้พี่สี่ตาย เสี่ยวเหยาไม่อยากให้พี่สี่ตาย...”

 

หลงเหยาเบะปากด้วยความเศร้าโศก เมื่อนึกถึงสภาพอ่อนแอของพี่สาว น้ำตาของเขาก็ไหลอาบแก้มไม่หยุด

 

ทว่าคนตัวเล็กก็ไม่กล้าร้องไห้เสียงดังเพราะกลัวว่าเสียงของตนจะไปรบกวนแม่จิ้งจอก ดังนั้นเขาจึงได้แต่สะอื้นไห้เบา ๆ

 

ทันทีที่หยินชางได้ยินคำพูดของหลงจง ดวงตาของเขาก็แดงก่ำ

 

ในเวลาเดียวกัน ความกดอากาศรอบตัวเด็กหนุ่มลดต่ำลงถึงจุดเยือกแข็ง

 

ทางด้านพ่อมังกร พอได้ยินคำพูดต่าง ๆ นานาของเจ้าพวกเด็กน้อย เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหนื่อยใจ

 

จากนั้นหลงโม่ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อควบคุมอาการคันไม้คันมืออยากจะฟาดก้นใครสักคน และพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ใครบอกพวกเจ้าว่าหลิงเอ๋อกำลังจะตาย”

 

คำพูดของผู้เป็นพ่อทำให้หลงเหยาหยุดร้องไห้ทันที แล้วเหลือเพียงอาการสะอื้นเท่านั้น

 

“ละ... แล้วทำไมจู่ ๆ พี่สี่ถึงหมดสติไปล่ะ?” เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นแล้วถามพ่อมังกรขณะที่มีน้ำตาเอ่อคลอ

 

ส่วนพวกหลงอวี้ก็มองไปที่หลงโม่อย่างพร้อมเพรียงกัน

 

“หลิงเอ๋อแค่ป่วย พ่อจะหาทางรักษานางเอง” คนเป็นพ่อตอบด้วยใบหน้าเย็นชา

 

หลังจากชายหนุ่มพูดจบ เขาก็มองขึ้นไปชั้นบนแล้วออกคำสั่งลูก ๆ เสียงเข้ม

 

“พวกเจ้าอย่าได้พูดไร้สาระแบบนี้ให้แม่ของพวกเจ้าต้องกังวล วันนี้นางเหนื่อยมาก พ่อจะไม่ปล่อยให้หลิงเอ๋อเป็นอะไรไปแน่”

 

ถ้าหลิงเอ๋อไม่ตื่นขึ้นมาอีก เขาจะไปหาเผ่าอื่นเพื่อเอาหมอผีกลับมา

 

เมื่อพวกเด็ก ๆ ได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้าระรัว

 

“ตกลง! เราจะไม่ทำให้ท่านแม่ต้องเป็นห่วง”

 

ตอนนี้แม่จิ้งจอกต้องคอยดูแลหลิงเอ๋อ พวกเขาจะไม่ทำให้นางต้องมากังวลเกี่ยวกับพวกเขาอีก

 

ยามที่หลงโม่เห็นว่าลูก ๆ รู้ความกันมาก ในที่สุดใบหน้าเคร่งเครียดของเขาก็อ่อนลง

 

หลังจากเวลาล่วงเลยผ่านไป หูเจียวเจียวยังคงอยู่ในห้องของหลงหลิงเอ๋อจนถึงเย็น แต่นางก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่น ส่วนหลงโม่เองก็คอยอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลา

 

ในขณะที่ลูกทั้ง 5 คนก็นั่งรออยู่ตรงห้องนั่งเล่นข้างล่างไม่ไปไหน

 

ปัจจุบันบรรยากาศในบ้านหดหู่มาก

 

พอจิ้งจอกสาวเห็นว่าท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดแล้ว เธอก็กังวลว่าลูกคนอื่นจะหิว ดังนั้นเธอจึงบอกมังกรหนุ่มว่าตนจะออกไปทำอาหารมื้อเย็นให้ลูก ๆ 

 

เวลาผ่านไปสักพัก บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหาร ทว่าแม้แต่หลงเหยาที่เป็นคนรักการกินมากที่สุดก็กินอะไรไม่ลงหลังจากกินไปได้เพียงไม่กี่คำ

 

ส่งผลให้บนโต๊ะขนาดใหญ่มีอาหารเหลืออยู่เต็มโต๊ะซึ่งมันเป็นภาพที่แปลกตาสำหรับครอบครัวนี้ 

 

“ถ้าวันนี้พวกเจ้ากินข้าวไม่หมดก็ห้ามลุกออกจากโต๊ะ รีบกินเร็วเข้า” เมื่อพ่อมังกรมองไปที่เหล่าเด็กน้อยที่ไม่ยอมขยับตะเกียบ เขาก็พูดเสียงเรียบ

 

คำประกาศิตของผู้เป็นพ่อทำให้เด็ก ๆ รีบยัดอาหารเข้าปาก แต่เนื้อที่กินเข้าไปกลับฝืดคอและไม่อร่อยเหมือนปกติเลย

 

ส่วนหูเจียวเจียวเองก็กินไม่ลง เธอจึงวางชามและตะเกียบก่อนจะพูดว่า “ข้าจะขึ้นไปดูหลิงเอ๋อสักหน่อย พวกเจ้ากินข้าวกันต่อเถอะ”

 

“อืม” สีหน้าของหลงโม่อ่อนลงทันที จากนั้นเขาก็พูดเสียงเบาว่า “ถ้าเจ้าหิวบอกข้าได้ทันทีเลยนะ ข้าจะอุ่นอาหารให้เจ้า”

 

เวลานั้นเด็กทั้ง 5 คนมองดูอาหารที่ยังไม่ได้ถูกแตะต้องในชามของแม่จิ้งจอก

 

ขณะเดียวกัน จิ้งจอกสาวมองไปที่สีหน้าอ่อนโยนของสามีหนุ่ม ซึ่งครั้งนี้มันแตกต่างกับหน้าตาที่เพิ่งดุลูก ๆ เมื่อกี้

 

“...”

 

เหล่าเด็กน้อยแอบถอนหายใจพลางภาวนาให้หลิงเอ๋อหายเร็ว ๆ

 

ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงได้ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากไปอีกหลายวัน 

 

ตกกลางคืน

 

หูเจียวเจียวนอนอยู่ข้างเตียงทั้งคืนเพื่อเฝ้าลูกสาวตัวน้อย

 

หลงโม่เองก็เฝ้าดูทั้งคู่อยู่ไม่ห่าง ในตอนที่เขาเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของภรรยาสาว หัวใจของเขาก็เจ็บปวด และเขาก็ยิ่งมีความคิดที่จะไปลักพาตัวหมอผีจากเผ่าอื่นมากขึ้น

 

...

 

ในเวลาเดียวกัน ลู่เมี่ยนเอ๋อฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว นางสามารถลุกจากเตียงได้ในวันรุ่งขึ้น

 

ส่วนลูกตัวน้อยของนางที่ยังมีผิวสีชมพูก็ร้องหานมก่อนจะลืมตาตื่น

 

ระหว่างนั้นอิงหยวนคอยเฝ้าผู้เป็นภรรยาให้นมลูกก่อนที่จะออกไปล่าสัตว์

 

ในโลกภูต ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการล่าสัตว์

 

หลังจากผ่านพ้นช่วงฤดูหนาวอันแสนเงียบเหงา เหล่าภูตมากมายก็ออกจากเผ่ามาหาอาหารกันอย่างคึกคัก

 

เนื่องจากกวางสาวเพิ่งคลอดลูก ดังนั้นอินทรีหนุ่มจึงต้องจับเหยื่อมาเพิ่มเพื่อบำรุงร่างกายนาง

 

หลังกินนมอิ่มทารกน้อยก็นอนหลับสนิท ในขณะที่ในใจของลู่เมี่ยนเอ๋อไม่คาดคิดว่าลูกคนแรกของตนจะเป็นผู้หญิง ที่บ้านจึงไม่มีเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิง เด็กเลยถูกห่อด้วยหนังสัตว์เท่านั้น

 

พอหญิงสาวกล่อมลูกนอนแล้ว นางก็ไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อเย็บเสื้อผ้าให้ลูกสาวของตน

 

เนื่องจากหูเจียวเจียวบอกว่าอย่าต้องลม อิงหยวนจึงปิดประตูทันทีที่เขาออกไปจากบ้าน

 

ทว่าทันใดนั้นก็มีเสียงออดแอดตรงประตูเบา ๆ แต่ลู่เมี่ยนเอ๋อไม่สนใจเสียงดังกล่าว

 

หลังจากเวลาผ่านไปไม่นาน เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นอีกครั้ง

 

“ท่านพี่… ท่านพี่...”

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อชะงักค้างไปชั่วครู่ เมื่อได้ยินเสียงเรียกซ้ำนางก็ยืนขึ้นก่อนจะเห็นว่าประตูถูกผลักเปิดจากด้านนอก แล้วมีหัวสกปรกโผล่เข้ามาข้างใน

 

ดวงตาที่หรี่เล็กคู่นั้นมองซ้ายมองขวาก่อนที่เขาจะเห็นกวางสาว

 

หลังจากบุคคลปริศนาพบว่าอิงหยวนไม่อยู่บ้าน เขาก็ผลักประตูเปิดออกจนสุดทันที ซึ่งคนที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากลู่หลี

 

ต่อมา เด็กหนุ่มรีบเข้าไปในบ้านแล้วทิ้งตัวลงข้าง ๆ ลู่เมี่ยนเอ๋อพลางบ่นอุบ

 

“ท่านพี่ ข้ากำลังจะอดตายแล้ว ท่านช่วยแบ่งอาหารให้ข้าหน่อยสิ”

 

เขาเอ่ยพร้อมจับมือของผู้หญิงตรงหน้าทั้งน้ำตา ท่าทางที่เขาแสดงออกมันดูน่าสงสารมาก

 

นอกจากนี้ยังเป็นครั้งแรกที่ลู่เมี่ยนเอ๋อพบน้องชายหลังจากเวลาผ่านไปนาน

 

ตอนที่หญิงสาวตัดขาดจากพ่อแม่แล้ว นางก็ไม่เคยเห็นหน้าเขาอีกเลย

 

หลังจากพ่อกวางแม่กวางเสียชีวิต นางได้ยินว่าลู่หลีถูกท่านผู้เฒ่ารับไปเลี้ยงดู ดังนั้นนางเลยไม่ได้ไปหาเขา

 

เพราะนางรู้ว่าด้วยนิสัยใจคอของน้องชาย เขาจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง ด้วยเหตุนี้จึงเป็นการดีกว่าที่จะให้หัวหน้าเผ่าเป็นคนสั่งสอนเขา ซึ่งนี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขาดีขึ้น

 

แต่ตอนนี้ลู่เมี่ยนเอ๋อกลับเห็นว่าลู่หลีซูบผอม เขาหิวโซจนรูปร่างแทบจะไม่เหมือนภูตปกติ และผมของเขายุ่งเหยิงราวกับถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแล มันเลยทำให้นางรู้สึกทุกข์ใจ

 

“ลู่หลี เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ทำไมเจ้ากลายเป็นแบบนี้ไปได้?” นางเอกสาวขมวดคิ้วถามอย่างเป็นห่วง

 

ทั้งที่ท่านผู้เฒ่าเป็นคนออกหน้ารับน้องชายของนางไปเลี้ยงเอง เขาไม่ควรมีสภาพเป็นแบบนี้

 

เมื่อลู่หลีได้ยินสิ่งที่พี่สาวถาม เขาก็เช็ดน้ำตาพลางบ่นต่อทันที

 

“พ่อแม่ของข้าตายไปแล้ว ท่านผู้เฒ่าและภูตพวกนั้นก็ลำเอียง พวกเขาปฏิบัติกับข้าไม่ดีเลย ในฤดูหนาวข้าแทบไม่ได้กินอะไร ท่านเห็นไหม ข้าผอมมากจนเหลือแต่เนื้อติดกระดูก ท่านพี่ ตอนนี้มีเพียงท่านเท่านั้นที่จะช่วยข้าได้”

 

ลู่เมี่ยนเอ๋อยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นหลังจากได้ยินคำอธิบายของอีกฝ่าย

 

ท่านผู้เฒ่าไม่รักษาสัจจะหรือ?

 

เขาจะทำแบบนี้กับเด็กน่าสงสารคนหนึ่งได้ยังไง?

 

ต่อมา กวางสาวขมวดคิ้วลดศีรษะลงพลางมองสำรวจน้องชายที่มีสภาพน่าเวทนาอย่างระมัดระวัง

 

ส่วนลู่หลีแอบรู้สึกร้อนรนหลังจากถูกพี่สาวจ้องมอง เขาเสมองไปทางอื่นแบบผิดธรรมชาติ ก่อนจะก้มหน้าลงด้วยท่าทางเศร้าสร้อยขณะจับชายเสื้อของนางด้วยมือทั้ง 2 ข้าง

 

“ท่านพี่ ข้ามีแต่ท่านเท่านั้นที่เป็นญาติของข้า ถ้าท่านไม่ดีกับข้า แล้วใครจะดีกับข้ากัน? หากท่านไม่สนใจข้า คราวนี้ข้าคงจะอดตายจริง ๆ”

 

“ท่านจะดูข้าตายไปเฉย ๆ จริงหรือ?”

 

ก่อนหน้านี้เด็กหนุ่มหาโอกาสในการหลบหนีจากท่านผู้เฒ่า เนื่องจากที่ผ่านมาเขาเป็นคนจู้จี้จุกจิก เขาจึงชอบกินแต่เนื้อสัตว์ ดังนั้นเขาเลยกินไม่อิ่มแล้วซูบผอมลงเรื่อย ๆ และเขาก็ไม่อยากกลับไปอยู่ที่นั่นอีก

 

ในเมื่อปัจจุบันพี่สาวมีชีวิตที่ดีขึ้น แล้วทำไมเขาต้องทนทุกข์อยู่กับท่านผู้เฒ่าล่ะ?

 

“เจ้าเป็นน้องชายของข้า แน่นอนว่าข้าจะไม่ทิ้งเจ้าแน่นอน” เมื่อลู่เมี่ยนเอ๋อเห็นน้องชายร้องไห้สะอึกสะอื้น นางก็ถอนหายใจและพูดปลอบอีกคนเสียงเบา