บทที่ 210 ต้องการเจอก่อน

“เอ่อ...นายหญิงเจ้าค่ะ นายหญิง เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” เสียงเนื้อนวลดังแทรกขึ้นมา

“มีอะไรอีกหรือเปล่าเนื้อนวล” ฉันที่พอได้ยินเสียงเนื้อนวลดังออกมาก็ยกโทรศัพท์แนบหูอีกครั้งเพื่อตอบกลับไป

“พะ...พอดีท่านหญิงเธซ่า ท่านอยากให้นายหญิงไปเจอกับท่านก่อนเจ้าค่ะ” เนื้อนวลที่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“เอ๊ะ...ไปเจอก่อนเหรอ?” ฉันโพล่งออกไปด้วยความสงสัยเช่นกัน

และเนื้อนวลเองเธอก็ไม่ปล่อยให้ฉันต้องสงสัยนาน

“เอ่อ...พอดีท่านหญิงเธซ่า ท่านเองก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากเลยเจ้าค่ะ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์บนเกาะส่วนตัวของตระกูลธิพัฒน์เดชะไพศาลเมื่อคราวก่อนนั้น ท่านก็เลยกำชับมาอย่างหนักแน่นเลยว่าให้เนื้อนวลแจ้งกับนายหญิงเอลิซว่า จะเป็นอะไรไหมถ้าหากท่านหญิงเธซ่าอยากจะรบกวนนายหญิงเอลิซให้เดินทางมาพบกับท่านก่อนเจ้าค่ะ” เนื้อนวลที่รีบอธิบายในทันที

“ทำไมท่านถึงอยากเจอฉันก่อนล่ะ เอ่อ ฉันเองก็...” ในขนาดที่ฉันยังพูดไม่ทันจบ ด้วยใจที่อยากจะบอกว่าฉันไม่สะดวกใจที่จะไปพบกับท่านก่อน เนื้อนวลก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“เพราะว่าท่านหญิงเธซ่าท่านอยากจะคุยเป็นการส่วนตัวกับนายหญิงเอลิซก่อนเจ้าค่ะ ท่านเองก็รู้สึกผิดมาตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นแล้วเจ้าค่ะ ด้วยความที่ท่านก็ฉุกคิดขึ้นได้แล้วว่าในเมื่อนายท่านเซบาสเธียเลือกนายหญิงเอลิซแล้ว จะยังไงท่านเองก็ต้องยอมรับนายหญิงเอลิซอยู่ดี เพราะว่าท่านหญิงเธซ่ารักนายท่านเซบาสเธียเหมือนลูก ท่านจึงเข้าใจได้ว่านายท่านเซบาสเธียรักใครท่านก็ควรจะรักด้วยเจ้าค่ะ” เนื้อนวลพูดไปตามความรู้สึกของเจ้านายตนให้ฉันฟัง

“เอ่อ...” ฉันที่ถึงแม้ว่าความลังเลกับการที่ต้องไปเจอป้าของคุณเซฟตัวต่อตัวจะลดน้อยลงหลังจากได้ฟังเจตนารมณ์ของท่านหญิงเธซ่าที่ถูกส่งผ่านคนสนิทมา แต่ทว่า...เหตุผลเหล่านั้น ก็ยังทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยอยู่ดี นั่นก็เพราะว่าด้วยความรู้สึกลึก ๆ ภายในใจของฉันแล้ว ฉันเองก็ยังไม่พร้อมที่จะไปเจอคุณป้าของเขาโดยที่ไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง เพราะฉันยังไม่มั่นใจเลยจริง ๆ ว่าจะต้องทำตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณป้าของเขาที่เคยมีอคติต่อฉัน

แต่ถึงกระนั้นความคิดที่ว่า...ถ้าหากฉันปฏิเสธไปล่ะ มันจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไหม ก็ได้แทรกเข้ามาในโสตประสาทความคิดของฉันอีกครั้ง เสมือนกับว่าความคิดทั้งด้านขาวและด้านดำกำลังทุบตีกันอยู่ในหัวของฉันอย่างชุลมุน

ฉันครุ่นคิดด้วยความรู้สึกลำบากใจ เพราะส่วนหนึ่งก็พลันคิดได้ว่าท่านหญิงเธซ่าท่านเองก็ลงทุนถึงกับยอมเอ่ยปากขอร้องฉันออกมาก่อน ถ้าหากฉันไม่ไปขึ้นมาหรือปฏิเสธออกไปว่าไม่ต้องการไปพบท่าน มันก็ดูจะเป็นการดูหมิ่นและทำลายน้ำใจของท่านเป็นอย่างมากแน่ ๆ และอาจจะเป็นชนวนให้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณป้าเธซ่าแย่ลงและห่างเหินกันไปมากกว่านี้อย่างแน่นอน

เห้อ...ความคิดที่สับสนปนเปขมุกขมัวไปมาอยู่ในสมองของฉัน ทำให้ฉันเกิดภาวะเงียบฉับพลันไปอยู่ครู่หนึ่ง

และความเงียบที่ก่อตัวขึ้น ทำให้เนื้อนวลถือโอกาสนี้พูดขึ้นมาว่า...

“นายหญิงเอลิซไม่ต้องเป็นกังวลไปนะเจ้าคะ ท่านหญิงเธซ่าท่านอยากเจอนายหญิงจริง ๆ เจ้าค่ะ เพราะท่านเองก็รู้สึกเสียใจมากจริง ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อีกอย่างท่านหญิงยังบอกอีกว่าท่านจะส่งรถให้ไปรับนายหญิงถึงเพนท์เฮ้าส์ของนายท่านเซบาสเธียเลยนะเจ้าค่ะ เพื่อแสดงถึงความจริงใจและความบริสุทธิ์ใจของท่านหญิงที่มีต่อนายหญิงเอลิซเจ้าค่ะ” เนื้อนวลรีบเอ่ยเพื่อทำให้ความกังวลใจที่มีของฉันผ่อนคลายลง

ฉันที่พอได้ฟังถึงการย้ำในความจริงใจของท่านหญิงเธซ่า ทำให้ความหวาดระแวงและความกังวลใจที่มีก็ดูท่าจะเริ่มเบาบางลง พร้อมกับความรู้สึกที่แปรเปลี่ยนมาเป็นความมั่นใจและสบายใจเข้ามาแทนที่ และความรู้สึกเหล่านั้นก็ทำให้ฉันได้ตัดสินใจตอบคำตอบที่เนื้อนวลกำลังรอคอย...

“อืม...ถ้าอย่างงั้นก็ได้ แล้วรถของท่านหญิงเธซ่าจะมารับฉันกี่โมงล่ะ ฉันจะได้เตรียมตัวรอ” ฉันที่คิดว่าถึงเวลาที่ฉันจะได้ทำหน้าที่หลานสะใภ้ที่ดีแล้ว จึงตอบตกลงรับคำชวนของท่านหญิงเธซ่าออกไป นั่นก็เพราะฉันไม่อยากจะเป็นศัตรูกับใครโดยเฉพาะยิ่งบุคคลนั้นเป็นญาติคนสนิทของคุณเซฟด้วยแล้ว ฉันยิ่งไม่อยากมีปัญหา และส่วนหนึ่งฉันก็อยากพิสูจน์ให้ป้าของคุณเซฟได้เห็นว่าฉันก็มีความเหมาะสมที่จะยืนอยู่เคียงข้างหลานชายของท่าน

“ดีเลยเจ้าค่ะนายหญิงเอลิซ ท่านหญิงเธซ่าจะต้องดีใจมาก ๆ เลยเจ้าค่ะ ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นว่าถ้านายหญิงแต่งตัวเสร็จเมื่อไหร่ก็โทรมาเบอร์นี้ได้เลยนะเจ้าคะ เนื้อนวลจะได้แจ้งให้คนขับรถที่บ้านของท่านหญิงให้ไปรับนายหญิงได้ทันทีเลยเจ้าค่ะ” เนื้อนวลที่บอกฉันด้วยน้ำเสียงสดใสอีกครั้ง

“งั้นก็ได้จ้ะ...เอาเป็นอีก 2 ชั่วโมงมารับฉันที่เพนท์เฮ้าส์ได้เลยนะ ฉันขอเตรียมตัวก่อน” ฉันตอบกลับไปก่อนที่จะวางสาย

และถึงแม้ว่าในใจลึก ๆ ฉันจะรู้สึกหวั่นใจแปลก ๆ แต่ฉันก็พยายามคิดในแง่ดีว่าอย่างน้อย ถ้าฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเซฟเขา เรื่องแค่นี้ถ้าฉันไม่กล้าที่จะเผชิญหน้า ฉันเองก็คงจะไม่คู่ควรกับเขาได้ และอีกอย่างหนึ่งฉันก็แค่ไปพบกับป้าของเขาก่อนเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เพราะเดี๋ยวเขาก็ตามฉันมาแล้ว เพราะฉะนั้นการไปเจอหน้าป้าเธซ่าก่อนคงจะไม่เป็นไร

และเมื่อบทสนทนาระหว่างฉันกับเนื้อนวลจบลง ฉันก็ได้กดวางสายและขึ้นไปเตรียมตัวเพื่อที่จะรอให้รถจากบ้านท่านหญิงเธซ่ามารับ

ในระหว่างที่ฉันแต่งตัว...เนื่องจากปกติแล้ว ช่วงบ่ายฉันมักจะให้ป้าเสริมกลับไปพักผ่อน เพราะอย่างนั้นเรื่องที่ฉันจะถามป้าเสริมว่าได้ให้เบอร์โทรฉันไปกับป้าสายหรือเปล่า จึงจำต้องเก็บเอาไว้ก่อน เอาไว้เจอกันอีกครั้งค่อยถามแก่แล้วกัน...

ทำให้ตอนนี้ในเพนท์เฮ้าส์ก็ไม่มีใครเลยนอกจากฉัน (ถ้าไม่นับลูกน้องและบอดี้การ์ดประจำตัวฉันที่เฝ้าอยู่ด้านนอก) และเมื่อฉันได้อยู่กับความคิดตัวเองอีกครั้ง ฉันก็เกิดความลังเลในใจขึ้นมาเล็กน้อย ถึงความเหมาะสมที่ว่าฉันควรที่จะโทรไปบอกคุณเซฟก่อนดีไหมถึงเรื่องที่ฉันจะไปพบกับคุณป้าของเขาก่อน แต่พอมาคิดดูอีกที ถึงยังไงเรื่องการไปบ้านป้าเธซ่าในวันนี้คุณเซฟเขาเองก็รู้อยู่แล้ว แถมเขายังเคยบอกฉันมาแล้วด้วย เพียงแต่เวลานั้นฉันกำลังสะลึมสะลือจึงฟังได้ไม่ถนัดเท่านั้นเอง บวกกับฉันเองก็ไม่อยากจะไปรบกวนเวลาทำงานของเขาด้วย เพราะฉะนั้นฉันจึงเลือกที่จะปล่อยวางแล้วทำใจให้สบาย ก่อนจะรีบแต่งตัวให้เหมาะสมเพื่อที่จะได้ไปพบญาติผู้ใหญ่คนสำคัญของผู้ชายที่ฉันตั้งใจจะฝากชีวิตไว้กับเขา