บทที่ 25 ขอโอกาสให้ผัวสารเลว

เขานอนกึ่งนั่งสายตาจับจ้องไปที่แล็ปท็อปที่อยู่ในมือ โดยที่ท่อนบนไม่ได้ใส่อะไร ทำให้เห็นผ้าพันแผลรอบเอว

 

“นายท่านทานข้าวต้มก่อนนะคะแล้วค่อยทานยา อีกเดี๋ยวป้าจะเช็ดตัวให้นะคะ” ป้าเสริมเอ่ยขณะที่วางถ้วยข้าวต้มไว้ด้านข้างที่นอน

 

เขาเหลือบตามองมาที่ฉัน ก่อนจะส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ป้าเสริมออกไป เหมือนป้าเสริมจะรับรู้ได้ถึงพลังสายตาอำมหิตคู่นั้น จึงรีบเดินออกไปจากห้องอย่างไว

 

“รีบทานสิค่ะ ป้าเสริมจะได้มาเช็ดตัวให้คุณ” ฉันเอ่ยดักคอเพราะรู้ว่าเขามีเจตนาอะไร

 

“เอลิซ ป้อนผมหน่อยได้ไหม ผมยังเจ็บแผลอยู่เลย” เขาส่งเสียงอ่อนมาที่ฉัน

 

“หึ คนเจ็บแผลอะไร จะมาจับแล็ปท็อปทำงานอยู่แบบนี้ค่ะ” ฉันกระแหนะกระแหนเขาไปอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้

 

เขาโยนแล็ปท็อปที่อยู่ในมือทิ้งทันที ก่อนจะหันมาส่งสายตาอ้อนวอนมาที่ฉัน ฉันได้แต่ลอบยิ้มในความเจ้าเล่ห์ของเขา ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ เขา แล้วป้อนข้าวต้มที่อยู่ในมือจนหมด เมื่อเขากินยาเสร็จฉันก็จะลุกออกมาเพื่อไปเรียกป้าเสริมให้มาเช็ดตัวให้เขา แต่กลับโดนเขารั้งมือไว้

 

“จะไปไหน” เขาเอ่ยเสียงอ่อน

 

“ไปเรียกป้าเสริมให้มาเช็ดตัวให้ค่ะ” ฉันบอกเขา

 

“ไม่เอา ผมจะให้คุณเช็ดตัวให้” เขาส่ายหัว เขย่ามือฉันทำตัวเหมือนเด็ก

 

ฉันมองไปที่คนตัวโตที่ทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กน้อย ก่อนจะแกล้งเขาด้วยการตอบกลับไปว่า

 

“ไม่ค่ะ” ^-^

 

“ทำไม ตอนที่ผมไม่ได้สติคุณยังทำให้ผมเลย” เขายังคงต่อรองทำเสียงอ้อน ทำหน้าตาน่าสงสาร

 

“เพราะว่าหมดโปรโมชั่นแล้วไงคะ” ฉันตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ยียวน

 

“ต้องต่อโปรยังไง บอกผมได้ไหม หรือว่าผมต้องแทงตัวเองให้ได้แผล คุณจะได้ดูแลผมไม่ไปไหน” เขาวิงวอนด้วยสายตาที่ใครก็ยากที่จะปฏิเสธ เขามีความสามารถด้านนี้จริงๆ ปกติเวลาอยู่ต่อหน้าลูกน้อง เห็นแต่ทำหน้าเคร่งขรึม ถ้าลูกน้องมาเห็นเขาทำหน้าตาแบบนี้จะยังมีความเคารพให้เขาอยู่อีกไหม ฉันได้แต่หัวเราะอยู่ในใจ

 

“ถ้าคุณรับข้อเสนอของฉัน ฉันก็ยินดีจะต่อโปรให้คุณค่ะ” ฉันเอ่ยออกไป เพราะมันเป็นโอกาสทองที่ฉันจะได้ต่อรอง

 

“อะไร คุณเสนอมาได้เลย” เขาดูยินยอมจะทำตามข้อเสนอของฉัน

 

“ให้อิสระฉันที่จะไปไหนมาไหน โดยที่ไม่มีคุณหรือลูกน้องคุณคอยตาม” ฉันบอกความปรารถนาของฉันออกไป

 

“แต่ว่า...” เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาหวั่นๆ

 

“ฉันยังพูดไม่จบ ฉันยังคงรักษาสัญญาที่จะอยู่กับคุณจนครบ 1 เดือนไม่มีบิดพลิ้วแน่นอน แต่ฉันแค่ขออิสระบ้าง ฉันเบื่อที่จะอยู่แต่บนหอคอยนี้ ฉันอยากไปไหนมาไหนเหมือนคนปกติ แค่นั้นเองค่ะ” ฉันบอกความในใจออกไป ฉันยืนยันหนักแน่นที่จะอยู่กับเขาให้ครบตามสัญญาเหมือนเดิม เพราะฉันก็ยังคงกลัวกับบทลงโทษที่แสนโหดร้ายที่เขาเคยมอบให้ฉันอยู่ ในเมื่อหนีไม่ได้ก็ต้องอยู่อย่างสันติ

 

“ถ้างั้นก็ได้...ตกลง แต่ตอนนี้คุณต้องดูแลผมก่อนนะ อย่าเพิ่งไปไหน”

 

หึ ไม่ยอมเสียเปรียบเลยจริงๆ อย่างว่า ไม่อย่างนั้นเขาจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง!!

 

“ผมเหนียวตัวแล้ว ช่วย..ผมหน่อยสิ” เขาพูดประโยคกำกวม

 

“ได้เจ้าค่ะ นายท่าน” ฉันเอ่ยแกมประชด ได้แต่อมยิ้มอยู่ในใจ

 

เขามองฉันด้วยสายตาไม่พอใจเล็กน้อยที่ฉันประชดเขา ก่อนที่ฉันจะเดินไปที่ห้องน้ำเตรียมอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้เขา เสร็จแล้วฉันให้เขากินยาแล้วให้พักผ่อน ฉันสัญญาว่ายังไม่ไปไหน แต่จะลงไปกินข้าวแล้วจะขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อน

 

เมื่อฉันขึ้นมาก็พบว่าเขานอนหลับไปแล้ว ฉันนั่งมองใบหน้าที่หล่อเหลาคมเข้ม ลูกรักพระเจ้าของจริง ริมฝีปากหนาสีแดงระเรื่อนิดๆ ที่เมื่อแย้มยิ้มก็ทำให้สาวๆ หลอมละลายลงได้ ยิ่งได้มองยิ่งหลงเสน่ห์อย่างลืมตัว จนเผลอเข้าไป...

 

จุ๊บ~~

 

พรึ่บ!!

 

เขาที่นอนหลับอยู่ลืมตาขึ้นมาทันที ทำให้ตอนนี้หน้าของฉันห่างจากหน้าของเขาไม่ถึงเซน จนฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ *o*

 

“หลงเสน่ห์ผมแล้วล่ะซิ” เขาเอ่ยปากพร้อมกลั้วหัวเราะในลำคอ จนเป็นฉันเองที่หน้าแดงแปร๊ด ด้วยความเขินอาย

 

ไม่ทันที่ฉันจะเด้งตัวออก เขาก็โอบเอวบางพลิกร่างเขาทาบทับมาบนร่างฉันทันที

 

“คะ..คุณเซฟ ปล่อยนะคะ เดี๋ยวแผลปริเอาหรอก” ฉันเอ่ยเตือนอารามตกใจกับสิ่งที่เขาทำ

 

“แผลแค่นี้ ถ้าแลกกับการได้กอดคุณแบบนี้ ให้มันปริไปเถอะ” เขาพูดไม่พูดเปล่า ก้มหน้าลงมาสูดดมกลิ่นกายสาวจากซอกคอฉันทันที

 

“ดะ..เดี๋ยวค่ะ มันอยู่นอกเหนือที่เราตกลงไว้นะคะ ปล่อยฉันค่ะ” ฉันออกแรงดิ้นเล็กน้อย เพราะยังกลัวจะไปกระทบกระเทือนแผลของเขาอยู่

 

“เอลิซ” เขาเรียกชื่อฉันเสียงเข้ม

 

“ค่ะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้เขาโกรธ

 

“เรียกแทนตัวเองว่า เอลิซ เหมือนเดิมได้ไหม” เขาใช้น้ำเสียงอ่อนลง คล้ายกับอ้อนบอก

 

“............” *o* ฉันงงเป็นไก่ตาแตก

 

“ผมชอบให้คุณแทนตัวเองว่าเอลิซ” เขาเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มทรงเสน่ห์ที่ข้างหูฉัน

 

“...ค่ะ” ฉันตอบรับด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว ก่อนจะเรียกเขาเพื่อให้ลุกออกจากร่างของฉัน

 

“เอ่อ...คุณเซฟค่ะ”

 

“เฮีย”

 

“ห๊ะ..” *-*?

 

“เรียกผมว่า ‘เฮีย’ ” เขาบอกย้ำ ด้วยเห็นสีหน้างงของฉัน

 

“เอ่ออออ” ฉันยังคง งง อยู่

 

“ได้ไหมครับ” เขาส่งเสียงอ้อนมาอีกล่ะ มาพร้อมกับสายตาหลอมนารีสะด้วย

 

“คะ..ค่ะ” ฉันตอบกลับไปเพราะหลง เอ๊ย เอ็นดูกับท่าทีของเขา

 

“แต่ว่าตอนนี้คุณเซฟ เอ๊ย เฮีย ลุกไปจากตัวเอลิซก่อนได้ไหมคะ ทับแบบนี้นานๆ มันไม่ดีต่อแผลเฮียนะ” ฉันเอ่ยเตือนเขาด้วยความเป็นห่วง

 

“ขอบคุณครับที่ยอมเรียกว่า ‘เฮีย’ และยังเป็นห่วงเฮียด้วย แต่เฮียขออยู่แบบนี้แป๊บนึงนะ” เขาขอร้องพร้อมทั้งซุกหน้าลงที่ซอกคอของฉัน ลมหายใจอุ่นๆ ที่รดต้นคอฉันอยู่ทำให้ฉันหายใจติดขัด เลือดลมวิ่งวุ่นไปทั่วร่าง จนหน้าร้อนผ่าว ฉันได้แต่นอนตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น

 

ก่อนที่เขาจะพูดประโยคที่ทำให้หัวใจฉันอ่อนแอขึ้นมา ~~

 

“เฮียขอโทษนะ ที่เคยทำระยำกับเอลิซ เฮียสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ให้โอกาสเฮียได้ไหมครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล จนฉันรับรู้ได้ว่ามันมาจากก้นบึ้งหัวใจเขาจริงๆ

 

หัวใจฉันกระตุกวูบเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เลวร้ายในคืนนั้น ถึงความเจ็บปวดทางร่างกายมันจะหายไปแล้ว แต่ร่องรอยที่มันฝังลึกภายในจิตใจมันยังคงหลงเหลืออยู่ ฉันยอมรับว่าฉันไม่ได้โกรธเกลียดเขาแล้ว แต่ฉันยังคงกลัวที่จะเจอแบบนั้นอยู่ ณ เวลานี้ฉันยังไม่พร้อมกับเรื่องนั้นจริง ๆ

 

ไม่รู้เป็นเพราะว่า หน้าของเขาอยู่ใกล้หัวใจของฉัน จนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น จากความสับสนลึกๆ ภายในจิตใจเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมา บวกกับคำพูดสารภาพผิดพร้อมกับคำขอโอกาสจากเขา ทำให้เขากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น แล้วพูดความในใจต่อ เพื่อให้ฉันคลายความหวาดระแวงและวิตกกังวลที่ยังมีต่อเขา

 

“เฮียขอโทษ ขอโทษจริงๆ เฮียรู้ว่ามันไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว แต่แค่คิดว่าจะเสียเอลิซไป เสียโอกาสที่จะได้เป็นพ่อของลูกเอลิซ เฮียทนไม่ไหวจริงๆ เอลิซยังไม่ต้องยกโทษให้เฮียตอนนี้ก็ได้ แต่ขอให้เฮียได้ไถ่โทษกับเอลิซนะ ให้เฮียได้ดูแลเอลิซนะครับ” เขาพร่ำพูดความในใจต่อเนื่อง โดยมีฉันที่นอนฟังพร้อมหัวใจที่เต้นแรง

 

อยู่ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำสารภาพที่จริงใจของเขา หรือความอ่อนแอของตัวฉันเอง

 

เขาสัมผัสได้ถึงน้ำตาฉันที่ไหลลงไปโดนหน้าเขา จนเขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน

 

“อย่าร้องไห้เลยนะคนดี อย่าเสียน้ำตาให้กับเฮียอีกเลย ต่อจากนี้ไปเฮียจะทำให้เอลิซมีแต่รอยยิ้มนะ เฮียสัญญา” เขาส่งยิ้มละมุนมาให้ฉันคำพูดและแววตาคู่นั้นมันทำให้กำแพงที่ฉันมีค่อยๆ พังทลายลง

 

น้ำตาฉันยังคงไหลให้กับคำพูดที่เขาเอ่ยออกมา ฉันอาจจะเป็นคนโง่ที่เจ็บแล้วไม่จำ ไม่ใช่ว่าฉันไม่จำไม่กลัว แต่หัวใจของฉันมันกลับค่อยๆ ยอมรับเขาที่อยู่ตรงหน้า เข้ามาโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว สิ่งที่เขาทำกับฉัน ฉันไม่ลืม สมองของฉันไม่ลืม แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อหัวใจมันพร้อมหยิบยื่นโอกาสให้แก่เขา แล้วฉันควรจะเชื่อสมองหรือหัวใจของตัวเองดีล่ะ...

 

เขาหยัดตัวขึ้นมามองหน้าฉัน แล้วบรรจงเช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลืออยู่บนใบหน้าของฉันอย่างแผ่วเบา สายตาของสองเราผสานกันดวงตาที่สั่นระริกของฉัน จ้องมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีเทาเข้มสวยคู่นั้นที่บัดนี้ เมื่อมองเข้าไปมีแต่ความจริงใจไม่หลงเหลือเล่ห์เหลี่ยมใดๆ อยู่ในนั้น

 

สมองกับหัวใจยังคงทำงานหนัก ตบตีกันอยู่ในนั้น ก่อนที่สุดท้ายจะเป็น....หัวใจ....ที่ชนะ

 

ฉันพยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบ เลือกที่จะเชื่อหัวใจของตัวเอง นับจากนี้ถ้าต้องเจอความเจ็บปวดอีก ก็คงได้แต่สมน้ำหน้าตัวเองเท่านั้น

 

เขายิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ เป็นยิ้มที่ฉันชอบ เป็นยิ้มเดียวที่เขาให้กับฉัน เพราะต่อหน้าคนอื่นเขามันจะเป็นหนุ่มเข้มหน้านิ่งค่อยจะแผ่รังสีอำมหิตใส่คนรอบข้าง ก่อนจะก้มลงกดริมฝีปากหนาเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มของฉัน มันเป็นจูบที่หอมหวานนุ่มนวลเนิ่นนาน ฉันได้แต่หวังอยู่ในใจลึกๆ ว่าฉันจะไม่เจ็บปวดที่เลือกทางนี้....