บทที่ 6 งานเลี้ยงชนชั้นสูง

บทที่ 6 งานเลี้ยงชนชั้นสูง

เสียงดนตรีวอลทซ์บรรเลงอย่างอ่อนหวานภายในห้องโถงหินอ่อนขนาดมหึมา แสงจากโคมระย้าคริสตัลสาดส่องกระทบเครื่องเพชรและหน้ากากขนนกของเหล่าขุนนางผู้มั่งคั่ง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงคละคลุ้งไปทั่ว แต่สำหรับ เอลาร่า... มันคือกลิ่นของความเน่าเฟะที่ซ่อนอยู่ใต้เปลือกนอกที่สวยงาม

เอลาร่าในชุดราตรีสีรัตติกาลยืนถือแก้วไวน์แดงอยู่ที่ระเบียงชั้นลอย ใบหน้าครึ่งบนถูกปกปิดด้วยหน้ากากลูกไม้สีดำ นางมองลงไปยังฟลอร์เต้นรำเบื้องล่างด้วยสายตาของพญาเหยี่ยวที่เฝ้ามองเหยื่อ

และดาวเด่นของงานในค่ำคืนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก... ลิลิธ

ปีศาจสาวอยู่ในชุดราตรีสีแดงสดผ่าลึก เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนทุกจังหวะการก้าวเดิน ผิวพรรณของนางเปล่งประกายราวกับไข่มุกท่ามกลางฝูงชน ลิลิธกำลังเต้นรำอยู่กับดยุคหนุ่มผู้มีอำนาจ รอยยิ้มของนางช่างยั่วยวนและไร้เดียงสาในเวลาเดียวกัน จนทำให้ชายหนุ่มรอบข้างมองตาเป็นมันด้วยความอิจฉาริษยา

"ท่านงดงามเหลือเกิน เลดี้ลิลิธ" ดยุคกระซิบ มือโอบกระชับเอวคอดของนางแน่นขึ้น

"ข้าอยากมอบทุกอย่างให้ท่าน... เพียงแค่ท่านเอ่ยปาก"

"ทุกอย่างเลยหรือเจ้าคะ?" ลิลิธเอียงคอถาม ดวงตาสีอำพันส่องประกายวาววับ นางใช้นิ้วเรียวไล้ไปตามปกเสื้อของเขา ส่งผ่านมนตร์สะกดเงียบงัน

"แม้กระทั่ง... วิญญาณของท่าน?"

ดยุคหัวเราะร่า นึกว่าเป็นเพียงคำหยอกล้อ "แน่นอน! เพื่อท่านแล้ว ข้ายอมตาย"

ทันใดนั้น ลิลิธก็เหลือบสายตาขึ้นมองไปยังระเบียงชั้นลอย สบตากับเอลาร่าที่มองลงมา นางส่งยิ้มซุกซนให้ผู้เป็นนาย เป็นสัญญาณว่า 'อาหารถูกเสิร์ฟแล้ว'

เอลาร่าวางแก้วไวน์ลงบนระเบียงหินอ่อน นางกรีดนิ้วมือเรียวยาวขึ้นกลางอากาศ ร่ายมนตราไร้เสียงที่แผ่ขยายออกไปดั่งคลื่นใต้น้ำ ละอองเวทมนตร์สีม่วงจางๆ ที่คนธรรมดามองไม่เห็นโปรยปรายลงมาจากชั้นลอย ครอบคลุมไปทั่วทั้งห้องโถง

กริ๊ก...

เพียงแค่เอลาร่าดีดนิ้วเบาๆ บรรยากาศในห้องโถงก็เปลี่ยนไป

เสียงพูดคุยจอแจเงียบลงฉับพลัน ดนตรียังคงบรรเลงอยู่ แต่เหล่าชายหนุ่มในงานต่างหยุดชะงัก ดวงตาของพวกเขาเหม่อลอยและกลายเป็นสีขุ่นมัว ราวกับตุ๊กตาไขลานที่ถูกตัดสาย

"เอาล่ะ..." เอลาร่ากระซิบจากเบื้องบน มุมปากยกยิ้มอย่างผู้มีชัย "ทานให้อร่อยนะ เด็กดี"

เมื่อได้รับอนุญาต ลิลิธก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป นางผละออกจากอ้อมแขนของดยุคหนุ่ม รอยยิ้มไร้เดียงสาแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มของนักล่า

"ขอบคุณสำหรับอาหาร..." ลิลิธกระซิบ

นางประทับริมฝีปากลงบนปากของดยุคหนุ่มที่ยืนแข็งทื่อเป็นหุ่นปั้น เขาไม่ขัดขืน ไม่ตอบสนอง ได้แต่ยืนอ้าปากค้างปล่อยให้ปีศาจสาวสูบกลืนพลังชีวิตเฮือกใหญ่ไหลผ่านลำคอเข้าไป ลิลิธดูดดึงจนแก้มตอบ ร่างกายของดยุคเริ่มซูบซีดลงในทันตา

แต่ลิลิธไม่หยุดแค่นั้น นางผละจากเหยื่อรายแรก แล้วก้าวเดินไปกลางวงล้อมของผู้ชายคนอื่นๆ ที่ยืนตกอยู่ในภวังค์เวทมนตร์ของเอลาร่า

นางเดินผ่านใคร นางก็เพียงแค่แตะสัมผัส... ปลายนิ้วเรียวสวยกรีดกรายผ่านใบหน้า แตะที่หน้าอก หรือจุมพิตที่หลังมือ ทันทีที่สัมผัส พลังชีวิตสีขาวขุ่นของชายเหล่านั้นก็ถูกกระชากออกมา ไหลเข้าสู่ร่างของปีศาจสาวราวกับแม่เหล็กดูดผงเหล็ก

ชายหนุ่มผู้โง่เขลานับสิบคนยืนเรียงรายเป็นบุฟเฟต์มีชีวิต ให้ลิลิธเลือกชิมรสชาติได้อย่างใจชอบ บ้างก็ทรุดลงกับพื้น บ้างก็ยืนโอนเอนเหมือนคนเมามายโดยไร้สติ

เมื่อลิลิธกอบโกยจนพอใจ ผิวพรรณของนางเปล่งปลั่งจนแทบจะเรืองแสง นางเงยหน้าขึ้นมองเอลาร่า แล้วส่งจูบให้อย่างยั่วยวน ก่อนจะเดินฝ่าวงล้อมของร่างไร้วิญญาณเหล่านั้นออกมาอย่างสง่างาม ทิ้งความโกลาหลแบบเงียบงันไว้เบื้องหลัง...

ครู่ต่อมา ภายในรถม้าส่วนตัวที่จอดรออยู่ในเงามืด

ทันทีที่ประตูรถม้าปิดลง ตัดขาดเสียงอึกทึกจากภายนอก เอลาร่าก็กระชากร่างของลิลิธเข้ามาหา นางกดปีศาจสาวลงกับเบาะกำมะหยี่อย่างแรงจนลิลิธร้องอุทานเบาๆ

"ท่านดูหงุดหงิดนะ นายท่าน..." ลิลิธยิ้มยั่ว แม้จะอยู่ในสถานะที่เป็นรอง

"เจ้ายอมให้มันจับนานเกินไป" เอลาร่าคำรามเสียงต่ำ มือเรียวปลดหน้ากากของลิลิธออกแล้วปาทิ้งไปที่พื้นรถ "ข้าสั่งให้ไปสูบพลัง ไม่ใช่ไปออดอ้อนมัน!"

"ข้าก็แค่เล่นละคร..." ลิลิธแก้ตัว เสียงหวานหยด นางยกแขนขึ้นคล้องคอเอลาร่า รั้งใบหน้าสวยดุนั้นลงมาใกล้ "ข้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับสัมผัสของหมูตอนพวกนั้นเลยสักนิด... ผิวของพวกมันสาก กลิ่นก็น่าคลื่นไส้"

ลิลิธเบียดกายเข้าหา บดเบียดหน้าอกนุ่มหยุ่นเข้ากับอกของเอลาร่า "มีเพียงท่าน... ที่ทำให้ข้าร้อนรุ่มได้เยี่ยงนี้"

คำแก้ตัวที่แสนหวานทำให้อารมณ์โกรธของเอลาร่าแปรเปลี่ยนเป็นความต้องการที่รุนแรง นางก้มลงจูบลิลิธอย่างหนักหน่วง รุนแรงราวกับจะลบกลิ่นและรอยสัมผัสของชายอื่นออกไปให้หมด เอลาร่าดึงสายชุดราตรีสีแดงของลิลิธลง เผยให้เห็นเนินเนื้อขาวผ่องที่กระเพื่อมไหวตามแรงหายใจ

"ลบมันออกไปซะ..." เอลาร่าสั่งเสียงพร่า ขณะซุกไซ้ใบหน้าลงที่ซอกคอและลาดไหล่ "ลบสัมผัสของพวกมันออกไปให้หมด แล้วจดจำไว้ว่าเจ้าเป็นของใคร"

"ข้าเป็นของท่าน... เอลาร่า" ลิลิธครางเสียงกระเส่าเมื่อมือของเอลาร่ารุกล้ำเข้าไปใต้กระโปรงยาว "เจ้าของข้า... ราชินีของข้า"

ท่ามกลางเสียงล้อรถม้าที่บดไปกับถนนลูกรัง ร่างสองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างไม่อายฟ้าดิน เอลาร่าระบายความหึงหวงและความรักผ่านการกระทำที่ดุดัน ในขณะที่ลิลิธตอบสนองด้วยความเต็มใจ นางป้อนพลังงานที่เพิ่งขโมยมาจากงานเลี้ยงคืนสู่เอลาร่า เปลี่ยนความโกลาหลภายนอกให้กลายเป็นความสุขสมส่วนตัวภายในรถม้าคันเล็กๆ นี้