เงารักมินตรา

ผลงานโดย: ชามิ้นท์

เผยแพร่โดย: ณัฐวัฒน์ สีฉ่ำ

ประเภท: นิยายรัก-ดราม่า

สถานะ: จบบริบูรณ์

คำเตือน:

มีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงทางเพศ และความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสม (Dubious Consent) โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

คำนำ

สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน

สำหรับนิยายเรื่อง 'เงารักมินตรา' นี้ เป็นผลงานการประพันธ์ของนักเขียนนามปากกา 'ชามิ้นท์' และได้รับอนุญาตให้นำผลงานเรื่องนี้มาเผยแพร่ลงในพื้นที่แห่งนี้ เพื่อให้ทุกท่านได้ติดตามอ่านกัน

ขอฝากผลงานของนักเขียน 'คุณชามิ้นท์' ไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะครับ และทุกความคิดเห็นของท่านจะเป็นกำลังใจที่ส่งไปถึงผู้เขียนโดยตรงครับ

ขอบคุณครับ

ณัฐวัฒน์ สีฉ่ำ

ณ บ้านวานิชกุล

ในคืนที่มืดมิด ราวกับว่าสายลมได้พัดพาความโศกเศร้ามาสู่หญิงสาวผู้มีนามว่า "มินตรา"

เมื่อคุณประจักษ์ บิดาของเธอผู้เป็นประมุขของบ้านได้ล้มป่วยลง เธอซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวรู้สึกเคว้งคว้าง นอกจากบิดาแล้วชีวิตของเธอก็ไม่มีใครเลย มารดาของเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็ก ชีวิตของเธอจึงมีเพียงบิดาและคุณอาบุญธรรม "กมล วานิชกุล" ที่คุณพ่อของเธอรับอุปการะไว้ คนสองคนนี้จึงเปรียบเหมือนชีวิตและลมหายใจของเธอ

"คุณพ่อ... คุณพ่อ... คุณพ่อต้องไม่เป็นอะไรนะคะ อย่าทิ้งมินตราไป"

คุณประจักษ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "พ่อไม่ไหวแล้ว... พ่อรักลูกนะ อย่าร้องไห้สิคนดีของพ่อ"

"คุณพ่อต้องอยู่กับมินตรา มินตราไม่มีใครแล้ว... ฮือๆ"

"ทำไมจะไม่มี ลูกยังเหลืออากมลนะ อากมลจะดูแลลูกต่อจากพ่อ"

กมลรีบกล่าว "พี่ประจักษ์ทำใจดีๆ ไว้นะครับ พี่ต้องไม่เป็นอะไร"

"ฉันรู้ตัวเองดี ว่าฉันเหลือเวลาอีกไม่มาก ฉันฝากยัยมินตราด้วย รับปากฉันสิ... รับปาก..." คุณประจักษ์พูดพร้อมกับหอบหายใจด้วยความทรมาน

"ได้ครับพี่ ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลมินตราให้ดีที่สุด"

"คุณพ่อ... คุณพ่ออออ! ไม่จริง! ฮือฮือ"

กมลรวบร่างหลานสาวเข้ามากอด "พอได้แล้วมินตรา คุณพ่อเขาไปสบายแล้ว ไม่ต้องเจ็บปวดทรมานอีกต่อไป มินตราของอาต้องเข้มแข็งนะ"

"คุณอา... คุณพ่อทิ้งมินตราไปแล้ว มินตราไม่เหลือใครแล้ว..."

"มินตรายังมีอานะ อาอยู่ตรงนี้ จะไม่ทิ้งหนูไปไหน"

"คุณอา... ฮือฮือ" มินตราซบหน้าร้องไห้กับอกของเขา กมลกอดหลานสาวไว้ด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ

หลายเดือนผ่านไป

ที่มหาวิทยาลัย

หญิงสาวร่างระหงในชุดนักศึกษา กรอบหน้ารูปหัวใจ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนดั่งกุหลาบแรกแย้ม ขับให้สีผิวของเธอนวลละออ สดใสดั่งดรุณีแรกรุ่น ใครที่ได้พบเห็นต่างต้องสะดุดตากับความงดงามของเธอ

"สวัสดีค่ะคุณอา รอนานไหมคะ" มินตราเอ่ยทักเมื่อเห็นรถของอาหนุ่ม

"ไม่นานหรอกจ้ะ อาเพิ่งมาถึงสักพัก งั้นเราไปกันดีกว่าค่ะ มินตราอยากรู้แล้วว่าคุณอาจะมีเซอร์ไพรส์อะไร"

"ได้สิจ๊ะ อาจองร้านอาหารไว้แล้ว งั้นเราไปกันเลยนะ" อากมลพูดขึ้น

หลังจากนั้น รถเก๋งสีขาวก็ได้ขับออกจากมหาวิทยาลัยมุ่งหน้าไปยังร้านอาหาร

ณ ร้านอาหาร

"โอ้โห! คุณอาสั่งอาหารมาซะเยอะเลยค่ะ เราจะกินกันหมดไหมคะเนี่ย"

"หมดสิจ๊ะ เพราะจะมีอีกหนึ่งคนมาเพิ่ม"

"ใครกันคะคุณอา"

"อาตั้งใจจะบอกเราวันนี้แหละ... นี่คุณพลอย แฟนอา" กมลแนะนำ "พลอย... นี่มินตรา หลานสาวผมที่ผมเล่าให้คุณฟังไง"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะน้องมินตรา" พลอยยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

มินตราหน้าเสีย ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามา ทั้งรัก ทั้งหวง เธอไม่อยากยอมรับความรู้สึกของตัวเองเลยว่าเธอมีใจให้อาบุญธรรมของตัวเอง แต่มันจะผิดอะไร ในเมื่ออากมลไม่ใช่อาแท้ๆ ของเธอสักหน่อย แล้วการที่เธอรักอามันผิดด้วยหรือ

"นี่มันอะไรกันคะคุณอา! ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนคุณอาเหรอคะ! ทำไมมินตราไม่เคยรู้ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครมาจากไหน คุณอารู้จักเค้าดีแค่ไหนกันคะ รู้จักหัวนอนปลายเท้าของเค้าหรือเปล่า! ดูก็รู้แล้วว่าดีแต่จะมาเกาะผู้ชาย เห็นเค้ารวยหน่อยเป็นไม่ได้!"

"มินตรา! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ทำไมเป็นเด็กก้าวร้าวแบบนี้ ขอโทษคุณพลอยเดี๋ยวนี้!"

"ไม่ค่ะ มินตราไม่ขอโทษ!"

"อาบอกให้ขอโทษเดี๋ยวนี้!"

"ไม่เป็นไรค่ะกมล อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะคะพลอยขอ..."

"ไม่ได้! ผมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้ อา... บอก... ให้... ขอโทษ!"

"ไม่! คุณอาใจร้าย คุณอาไม่รักมินตราแล้ว!"

มินตราร้องไห้โฮพลางวิ่งออกจากร้านอาหารไป

"มินตรา! มินตราจะไปไหน! กลับมาคุยกับอาก่อน!"

หลังจากนั้น กมลก็ไปส่งพลอยที่บ้าน

"ผมขอโทษนะพลอย ที่ทำให้คุณต้องมาเจออะไรแบบนี้"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะกมล พลอยเข้าใจ อย่าคิดมากนะคะ"

"ผมจะแต่งงานกับคุณ"

"คิดดีแล้วเหรอคะกมล พลอยอยากให้คุณลองทบทวนใหม่อีกครั้ง หลานสาวคุณ... น้องมินตราเค้า..."

"ไม่มีแต่ทั้งนั้นพลอย แล้วก็ไม่เกี่ยวกับมินตราด้วย คุณอย่าไปถือสาอะไรแกเลยนะ แกยังเด็ก นอกจากผมแกก็ไม่มีใคร แกก็อาจจะตกใจเป็นธรรมดา แต่คุณเชื่อผมนะว่าวันหนึ่งแกจะต้องเข้าใจ"

"ค่ะกมล พลอยรักคุณนะคะ"

"ผมก็รักคุณ"

ที่บ้านของพลอย

"อ้าวพี่พลอย กลับมาเร็วจังครับ ผมคิดว่าพี่จะกลับดึกซะอีก เป็นไงบ้างไปดินเนอร์กับแฟนมา คุณกมลเขาพาไปเปิดตัวกับที่บ้าน ทุกอย่างโอเคใช่ไหมครับ" เพชร น้องชายของพลอยทักขึ้น

"เอ่อ... คือจะว่าดีก็ไม่ดีเท่าที่ควรหรอกจ้ะ หลานสาวของเขาหวงคุณอาของเขามาก เหมือนว่าแกจะยังรับไม่ได้"

"เอาน่าพี่พลอย ผมเชื่อนะถ้าพี่สองคนรักกันจริงจะต้องผ่านมันไปได้" เพชรให้กำลังใจ

"ขอบคุณมากนะจ๊ะเพชรน้องพี่ แล้วนี่แต่งตัวจะออกไปไหนจ๊ะ นัดสาวๆ ไว้อีกแล้วใช่ไหม อย่าเจ้าชู้ให้มันมากนะเราน่ะ ไม่งั้นพี่จะฟ้องเอมแฟนแกให้ได้รู้"

"โห่! ผมน้องพี่นะครับ ทำไมพี่สาวผมน่ากลัวอย่างนี้ ถ้าพี่กมลแต่งงานกับพี่ไปสงสัยต้องกลัวเมียแน่ๆ ไม่เอาแล้ว ผมไม่คุยด้วยแล้ว ไปดีกว่า"

ณ บ้านวานิชกุล

"มินตากลับมาหรือยัง" กมลถามป้านวล แม่บ้านเก่าแก่

"กลับมาแล้วค่ะ คุณหนูอยู่บนห้อง มีอะไรกันหรือเปล่าคะ กลับมาก็ร้องห่มร้องไห้ บอกว่าคุณอาจะทิ้ง ไม่มีใครรัก ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไรหรอกป้านวล ฉันบอกเรื่องที่ฉันกำลังจะแต่งงานให้มินตรารู้"

"ว้ายตายแล้ว! อย่างนี้ไม่บ้านแตกเหรอคะ คุณกมลก็รู้ว่าคุณมินตราหวงคุณกมลมากแค่ไหน ตั้งแต่คุณประจักษ์เสียไป คุณมินตราก็ยึดคุณกมลมาตลอด เธออาจกลัวว่าใครจะมาแย่งความรักไป"

"ไม่รู้สิป้านวล บางทีฉันก็คิดนะ ว่าฉันเลี้ยงมินตราตามใจเกินไปหรือเปล่า จนแกกลายเป็นเด็กที่เอาแต่ใจไม่มีเหตุผลแบบนี้"

"เอาล่ะป้านวลอย่าห่วงเลย เดี๋ยวฉันจะไปอธิบายให้คุณหนูของป้านวลได้เข้าใจ ฉันเชื่อว่ามินตราจะมีเหตุผลมากพอที่จะเข้าใจ"

ก๊อก... ก๊อก... "มินตรา นี่อาเองนะ เปิดประตูให้อาหน่อย"

"คุณอามีอะไรเหรอคะ หรือว่าจะมาต่อว่ามินตราอีก ว่ามินตราก้าวร้าวกับแฟนของคุณอา"

"หนูจะไม่ขอโทษก็ไม่เป็นไรนะมินตรา แต่อาจะมาบอกเราว่า... อาจะแต่งงานกับคุณพลอย"

"คุณอา! คุณอาหลงมันขนาดนี้เลยเหรอคะ! คุณอาออกไปเถอะค่ะ มินตราไม่อยากฟัง แล้วก็ไม่ขอรับรู้อะไรด้วย!"

"หนูจะไม่รับรู้ก็ไม่ได้หรอกนะ เพราะเมื่อแต่งงานกันแล้ว คุณพลอยเขาก็ต้องมาอยู่กับอาที่นี่"

"คุณอาาาา! ฮือฮือ..."

วันแต่งงาน

งานแต่งถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา หญิงสาวในชุดแต่งงานสีขาวดูงดงามไร้ที่ติ

"พลอย วันนี้คุณสวยมาก"

"ขอบคุณค่ะกมล วันนี้เป็นวันที่พลอยมีความสุขมาก แขกเริ่มมากันแล้ว เราไปรับแขกกันดีกว่าค่ะ"

"ไปจ้ะ"

"ไชโย! ขอแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน ดื่มให้กับความรักของบ่าวสาวกันครับ!" พิธีกรในงานประกาศ

"ยินดีด้วยนะคะพี่พลอยพี่กมล" เอม แฟนของเพชร เอ่ยขึ้น

"ขอบใจจ้ะเอม พี่ก็ขอให้เราสองคนมีข่าวดีเร็วๆ นะ" กมลพูดขึ้น

"ไม่ต้องห่วงครับพี่กมลพี่พลอย เร็วๆ นี้แหละครับ ใช่ไหมเอม" เพชรพูดขึ้น

"พูดอะไรก็ไม่รู้เพชร พี่สองคนอย่าไปฟังเพชรเลยค่ะ" เอมพูดอย่างเขินๆ

ณ มุมหนึ่งในงานแต่งงาน หญิงสาวในชุดราตรีสีฟ้าเปิดไหล่กำลังนั่งดื่มอย่างหนัก เธอเมามายด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ พลางเดินโซซัดโซเซเข้าไปในงาน

"ดีใจด้วยนะคะคุณอา... แล้วก็ต้องยินดีกับผู้หญิงคนนี้ด้วย ที่จับคุณอาของฉันได้สำเร็จ! เดี๋ยวอีกไม่นานก็คงจะปล่อยตัวเองให้ท้อง เพื่อที่จะมาหวังสมบัติของคุณอา คิดว่าฉันไม่รู้ทันเหรอ กับผู้หญิงประเภทนี้!"

"หยุดนะมินตรา!" อากมลตวาด

"ทำไมคะ! ทนฟังไม่ได้เหรอคะ! หรือว่าเมียของคุณอา... หลานนอกคอกอย่างมินตราแตะต้องไม่ได้!"

"ใครก็ได้ช่วยมาจับผู้หญิงคนนี้ออกไปที!" เพชร น้องชายของพลอย ตะโกนขึ้น เขาเดินเข้าไปลากตัวมินตราออกมาจากงาน

"ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! แกเป็นใคร กล้าทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง!"

"อ๋อ... นึกว่าใคร น้องชายอาสะใภ้ฉันนี่เอง ต้องยอมรับเลยนะว่าพี่สาวนายเก่งมาก ที่จับอาของฉันได้สำเร็จ ไม่รู้ว่าต้องขึ้นเตียงกับอาของฉันกี่ครั้งแล้วล่ะ คุณอาของฉันถึงได้ลุ่มหลงขนาดนี้ แต่ก็คงคุ้มค่าสินะ ได้เข้ามาอยู่บ้านฉันกันทั้งพี่ทั้งน้อง!"

"หยุด! ผมบอกให้หยุด!" เพชรพูดขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว

"ถ้าไม่หยุดจะทำไม! แกมีปัญญาจะทำอะไรฉัน!"

"ก็ทำแบบนี้ไง!" เพชรดึงตัวมินตราเข้าไปในห้องพักของโรงแรมที่เขาจองไว้ แล้วผลักมินตราลงบนเตียง

จากนั้นเขาก็กระหน่ำจูบและซุกไซ้ไปที่ต้นคอของเธอ พลางพูดว่า "ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนที่สูงส่งอย่างคุณจะต่างจากพี่สาวผมตรงไหน แล้วก็เสียใจด้วยที่คุณมาเจอคนอย่างผม เพราะผมไม่ใช่สุภาพบุรุษอย่างคุณอาของคุณ! และผมไม่มีวันปล่อยให้ใครมาทำร้ายพี่สาวของผม!"

เขาโถมตัวเข้าใส่มินตรา เสื้อผ้าของเธอเริ่มหลุดออกไปทีละชิ้น จนเผยให้เห็นเนินอกที่อวบอิ่มของหญิงสาว เขาซุกหน้าไปที่ยอดปทุมถันนั้น สัมผัสแผ่วเบาตรงปลายยอดอก

"ใครก็ได้ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!" มินตรากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

"ช่วยไม่ได้ คุณทำตัวเอง คุณเลือกจะมายุ่งกับพี่สาวผมเอง และนี่คือบทเรียนของคนที่มายุ่งกับคนที่ผมรัก!"

อารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านจนหยุดไม่อยู่แล้ว มือของเขาสัมผัสลูบไล้ไปทั่วตัวของมินตราอย่างเมามัน เมื่อความเป็นชายของเขาเข้ามาเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของเธอ หญิงสาวร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดและเสียวซ่าน ทันใดนั้นเอง เพชรก็รับรู้ถึงบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกผิดวูบหนึ่ง... เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ

เมื่อค่ำคืนอันยาวนานผ่านพ้นไป แสงของรุ่งอรุณค่อยๆ ส่องสว่างผ่านมาทางหน้าต่าง ทำให้เห็นร่างของชายหญิงที่เปลือยกายอยู่บนเตียง

มินตรานอนหันหลังให้เพชร ร้องสะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว พลางพูดขึ้นว่า "ฉันเกลียดแก... เกลียด! เกลียด! แกมันเลว!"

พลางหันมาทุบตีที่ตัวของเพชร เขาจึงจับแขนของมินตราไว้ พลางพูดขึ้นว่า "ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นคนดี และถ้าคุณยังจะดื้อดึงมาทำร้ายชีวิตครอบครัวของพี่สาวผม ต่อไปก็คงไม่ต้องบอกนะว่าคุณจะต้องเจอกับอะไร"

เขาพูดจบก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า ปล่อยให้มินตรานอนร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยความอัปยศอดสู

ณ บ้านวานิชกุล

กมลเดินไปเดินมาด้วยความร้อนใจ "มินตรา... รับสายอาสิ ไปไหนของเค้า ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงนะ"

สักพักมินตาก็เดินเข้ามาในบ้าน

"มินตรา! นี่เราหายไปไหนมาทั้งคืน รู้ไหมว่าอาเป็นห่วง!" กมลพูดขึ้น

"เหรอคะ... อาสนใจด้วยเหรอคะ ว่ามินตราจะเป็นตายร้ายดียังไง คุณอาเอาเวลาไปสนใจคนของคุณอาเถอะค่ะ ไม่ต้องมาสนใจมินตรา"

เธอพูดพลางร้องไห้แล้ววิ่งเข้าห้องไป

"เดี๋ยว! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนมินตรา!"

"ใจเย็นๆ ก่อนค่ะกมล ปล่อยแกไปก่อนเถอะค่ะ" พลอยพูดขึ้นด้วยความเห็นใจ

"ใช่ครับ ปล่อยเขาไปเถอะ" เพชรพูดขึ้น เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครสังเกต "วันนี้เป็นวันฮันนีมูนของพวกพี่สองคน ไม่ควรจะเอาเรื่องของคนอื่นมาทำให้เสียบรรยากาศนะครับ ได้เวลาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์แล้ว"

"อย่ามาว่าแต่เรื่องของพี่เลย แล้วเมื่อคืนแกหายไปไหนมาเพชร เอมก็โทรหาฉันเพราะหาแกไม่เจอ"

"งั้นเดี๋ยวผมขอโทรหาเอมก่อนนะครับ ขอตัวก่อนครับ" เขาพูดพลางเดินเข้าห้องไป

"น้องคนนี้นี่จริงๆ เลย" พลอยส่ายหัวเบาๆ

1 เดือนผ่านไป ที่บ้านวานิชกุล

หญิงสาวในชุดเดรสสีชมพู นั่งซึมอยู่ที่เก้าอี้ชิงช้าหน้าบ้าน หน้าตาของเธอดูอิดโรยไม่สดชื่น

"มินตรา... มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว ขออานั่งด้วยนะ เป็นอะไรหรือเปล่า บอกอาได้ไหม"

"เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร"

"อาขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้เลย เห็นป้านวลบอกว่าหนูไม่สบายมาเป็นอาทิตย์แล้ว อาพาไปหาหมอนะ"

"อย่าดีกว่าค่ะ มินตราไม่เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวกินยาก็คงดีขึ้น"

"ถ้างั้นไปกินขนมจีบกันดีกว่านะ น้องเอมแฟนของเพชรเขาทำไว้เยอะเลย ไปที่ห้องอาหารกับอานะ"

"ค่ะ... ถ้าไม่กลัวว่ามินตราจะไปทำให้เสียบรรยากาศ" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ

"ไม่เอาน่า อย่าขี้แงสิ ไหนมาให้อากอดหน่อย" มินตราสวมกอดกมล แล้วเธอก็กั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอร้องไห้ออกมาด้วยความอึดอัดใจกับหลายๆ เรื่องที่เธอบอกใครไม่ได้

ทันใดนั้นเป็นจังหวะที่เพชรเดินเข้ามาเห็นพอดี "ขนมจีบเสร็จแล้วนะครับพี่กมล มัวมาทำอะไรกันอยู่ตรงนี้ครับ"

"พอดีพี่มาตามมินตราไปกินขนมจีบด้วยกันน่ะ งั้นเราไปกันเลยดีกว่านะ" กมลพูดขึ้น

"นี่ค่ะขนมจีบกำลังร้อนๆ เลย" เอมตักขนมจีบใส่จานให้ทุกคน กมลตักขนมจีบใส่จานให้มินตรา "นี่ของมินตรา อาจำได้ว่าเราชอบกระเทียมเจียวเยอะๆ"

หลังจากได้กลิ่นกระเทียมเจียว มินตราก็มีอาการคลื่นไส้จนต้องรีบลุกวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ ทุกคนต่างตกใจกับอาการของเธอ

"เป็นยังไงบ้างมินตรา อาว่าไปหาหมอเถอะนะ ป้านวลบอกว่าเรามีอาการแบบนี้มาหลายวันแล้ว อาหารก็กินไม่ได้ อาเจียนออกหมด ไปให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ ให้เพื่อนอาตรวจก็ได้"

"เดี๋ยวกินยาก็ดีขึ้นค่ะอา โรคกระเพาะคงกำเริบ ช่วงนี้มินตากินอาหารไม่ตรงเวลาค่ะ"

"ดูแลตัวเองหน่อยนะ อย่าทำให้อาต้องเป็นห่วง เข้าใจไหม"

"ค่ะคุณอา คุณอาไปกินขนมต่อเถอะนะคะ เดี๋ยว'มิน'ตราขอตัวไปนอนพักก็คงจะดีขึ้น"

"งั้นอาขึ้นไปส่งข้างบน"

เมื่อกมลลงมาข้างล่าง พลอยก็ถามขึ้นว่า "น้องมินตราเป็นยังไงบ้างคะ"

"อาการยังไม่ดีขึ้นเลย ผมจะพาไปหาหมอก็ไม่ยอมไป" กมลตอบ

"ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมว่าเรียกร้องความสนใจมากกว่า" เพชรพูดขึ้น

"เพชร! ทำไมพูดอย่างนั้น" พลอยปรามเสียงแข็ง

"ไม่เอาแล้ว ผมไปส่งแฟนผมดีกว่า จะกลับแล้วใช่ไหมจ๊ะเอม"

"ใช่ค่ะ งั้นเอมลาเลยนะคะพี่พลอยพี่กมล"

"แล้ววันหลังมาใหม่นะจ๊ะเอม" พลอยพูดขึ้น

หลังจากนั้น เพชรก็ขับรถไปส่งเอมที่บ้าน

ในรถ

เพชรดูเหม่อลอยจนเอมสังเกตได้

"เป็นอะไรหรือเปล่าคะเพชร มีเรื่องอะไรให้คิดมากหรือเปล่าคะ"

"เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร" เพชรตอบ

"แต่พักหลังๆ นี้ เอมเริ่มรู้สึกว่าเพชรไม่เหมือนเดิม เอมว่า... เราห่างกันสักพักดีไหมคะเพชร เพชรจะได้กลับไปคิดทบทวนด้วยว่ายังรู้สึกกับเอมเหมือนเดิมไหม ถ้าความรู้สึกของเพชรยังไม่เปลี่ยน วันนั้นเราค่อยกลับมาคุยกันใหม่"

"ไม่เอานะเอม อย่าคิดมากสิ ผมยังเหมือนเดิมนะ"

"แน่ใจเหรอคะเพชร เอมเห็นสายตาที่เพชรมองคุณมินตรา มันเป็นความรู้สึกของความห่วงใย เพชรไม่ได้เกลียดเธออย่างที่เพชรพูดหรอก จริงๆ แล้วเพชรรักเธอ"

เพชรอึ้งไปกับคำพูดของเอม "ไปกันใหญ่แล้วเอม!" เขาพูดขึ้นอย่างหัวเสียเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง

"เชื่อเอมเถอะนะคะเพชร เอมตัดสินใจแล้ว เอมคิดดีแล้วค่ะ"

เพชรขับรถกลับบ้านมาด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งและสับสนกับตัวเอง ว่าความรู้สึกที่มีต่อมินตรามันคืออะไรกันแน่

ณ บ้านวานิชกุล

เพชรเดินเข้าไปในห้องของมินตรา

"เป็นยังไงบ้าง เรียกร้องความสนใจได้ผลดีนี่"

"แก! แกเข้ามาได้ยังไง!" มินตราพูดขึ้น

"ทำไม ผัวจะเข้ามาในห้องเมียไม่ได้หรือไง หรือจะให้ผมรื้อฟื้นความทรงจำ"

"แก! หยาบคายที่สุด!"

"ทำไมล่ะ ทนฟังความจริงไม่ได้เหรอ ว่าคุณเป็นของผม"

"หยุดพูดนะ! ฉันไม่อยากฟัง!" มินตราเอามือปิดหูและร้องไห้สะอึกสะอื้น "ทำไม... ทำไม... ฉันรักอากมลมันผิดด้วยเหรอ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอาหลานกันจริงๆ"

"ผิดสิ! ผิดที่เขาแต่งงานแล้วไง! แต่ไม่ต้องห่วงนะ ผมทำได้ดีกว่าพี่กมลแน่นอน" พลางดึงมินตราเข้ามา

"ปล่อย! ปล่อยฉัน!"

"ผมจะทำให้คุณลืมอาของคุณเลย!"

"กรี๊ด! ฮือฮือ..." มินตราพยายามผลักไสเพชรออกไปจนเธอหมดแรงและสลบไป

"มินตรา! มินตรา! อย่าเป็นอะไรนะ!" เพชรรีบอุ้มมินตราไปขึ้นรถ

"ว้ายตายแล้ว! คุณหนูเป็นอะไรคะ!" ป้านวลร้องขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์

เสียงเอะอะโวยวายทำให้กมลกับพลอยรีบออกมาดู "เสียงดังอะไรกันป้านวล!"

"คุณหนูค่ะ! คุณหนูเป็นลม!"

"ผมกำลังจะพามินตราไปโรงพยาบาล!" เพชรตะโกนบอก

"ไป! เดี๋ยวพี่ไปด้วย!" พลอยกับกมลพูดขึ้น พลางรีบวิ่งไปที่รถ

ที่โรงพยาบาล

"เป็นไงบ้างวะไอ้หมอ หลานฉันเป็นยังไงบ้าง" กมลถามหมอประสิทธิ์ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา

"ปกติ" หมอประสิทธิ์ตอบ

"อะไรของแกวะ! หลานฉันเป็นลมขนาดนี้แกบอกว่าปกติ"

"ฟังฉันก่อนสิวะไอ้กมล ที่ฉันบอกว่าปกติ... มันเป็นเรื่องปกติของคนกำลังตั้งครรภ์"

"แกว่าอะไรนะ! มินตราท้องเหรอ! ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้!"

"ถ้าแกไม่เชื่อ แกลองไปตรวจโรงพยาบาลอื่นก็ได้นะเว้ย แต่ถึงแกจะพามินตราไปตรวจสักกี่ที่ ฉันก็ยืนยันว่าผลมันจะออกมาแบบเดิม" ประสิทธิ์พูดขึ้น

กมลรีบเดินไปยังห้องพักฟื้น พลอยกับเพชรรีบวิ่งตามไป

"ใจเย็นๆ นะคะกมล" พลอยพยายามปลอบ

"ใจเย็นได้ไงพลอย! หลานผมท้องนะ! มินตรา... มินตรา!" กมลเดินไปที่เตียงอย่างเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ "บอกอามานะว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง! ใครทำแกท้อง!"

มินตราเอาแต่ร้องไห้ ไม่กล้าสบตาใคร

"พอเถอะครับพี่กมล"

"แกอย่ามายุ่งเพชร! นี่ไม่ใช่เรื่องของแก!"

"ไม่ใช่เรื่องของผมไม่ได้หรอกครับ... เพราะผมเป็นพ่อของเด็กในท้อง" เพชรพูดขึ้น

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ แม้เข็มตกลงบนพื้นก็คงจะได้ยินกันทั่ว พลอยหน้าซีดเผือด

"ไม่จริงใช่ไหมเพชร..." พลอยถามเสียงสั่น

"ผมขอโทษครับพี่พลอย มันเป็นความผิดของผมเอง มินตราไม่ได้เต็มใจ"

กมลตรงเข้าไปชกหน้าเพชรด้วยความโกรธเกรี้ยว "มึงทำกับหลานกูอย่างนี้ได้ยังไง! ทำได้ยังไง!"

"พอเถอะค่ะกมล! พลอยขอ!" พลอยเข้าไปห้าม กมลทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง

"เรามาคิดกันดีกว่าค่ะว่าจะทำยังไงกันต่อไป ใช่ไหมเพชร" พลอยพูดขึ้น

"ผมจะรับผิดชอบทุกอย่างครับ ขอแค่พี่กมลให้โอกาสผม"

"ประโยคนี้แกควรจะไปพูดกับมินตรามากกว่านะ... ผมคิดว่าผมรักมินตรา" เพชรพูดขึ้น

"หลังจากนี้ ฉันจะให้มินตราเป็นคนตัดสินใจ" กมลพูดเสียงเรียบ

"ได้ครับ" เพชรตอบ

"พี่กมลกับพี่พลอยกลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะครับ เดี๋ยวผมจะอยู่เฝ้ามินตราที่โรงพยาบาลเอง"

"ก็ดีเหมือนกันนะคะกมล ให้เพชรอยู่ดูแลมินตรา อย่างนั้นก็ได้" กมลพูดขึ้น

หลังจากนั้น เพชรก็เข้าไปหามินตราในห้องผู้ป่วยพิเศษ

"ป้านวล... ป้านวล ขอน้ำให้มินตราหน่อย"

ทันใดนั้นก็มีแก้วน้ำยื่นมาให้ มินตราแหงนหน้ามองคนส่ง "คุณ..."

"ใช่ ผมเอง คนอื่นเขากลับกันไปหมดแล้ว คืนนี้ผมจะอยู่เฝ้าคุณเอง"

"ไม่จำเป็น" มินตราตอบเสียงแข็ง

"คุณไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะมินตรา ทำอะไรให้นึกถึงลูกในท้องบ้าง ผมคิดว่าเราน่าจะเริ่มต้นใหม่กันได้... ผมรักคุณ และผมก็รู้ว่าลึกๆ คุณก็รักผม"

"..."

"ระหว่างเรามันอาจจะเริ่มต้นไม่ดีนัก แต่ที่ผ่านมา... หลายอย่างมันทำให้ผมได้รู้ใจตัวเอง คุณยังไม่ต้องเชื่อผมก็ได้ แต่ขอให้เวลาจากนี้ไปเป็นเครื่องพิสูจน์"

"คุณรักฉันจริงๆ ใช่ไหม... ต่อไปนี้ฉันจะไม่ใช่เงาของใครใช่ไหม" มินตราร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นมานาน เธอแค่อยากมีตัวตนในสายตาใครสักคน คนที่รักเธอด้วยหัวใจ

"ผมบอกความรู้สึกที่มีต่อคุณไปหมดแล้ว แล้วคุณล่ะมินตรา รู้สึกยังไงกับผม"

"ฉัน... ฉันคิดว่า... ฉันรักคุณค่ะ"

"เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ"

"ค่ะ ฉันพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับคุณ"

เขาสวมกอดเธอ และพร้อมที่จะจับมือเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไรก็ตาม