บทที่ 233 ใช้กลอุบายอีกครั้ง

บทที่ 233 ใช้กลอุบายอีกครั้ง

“พี่น้องทั้งหลายจงอย่าให้ใครมาดูถูกพวกเราได้ ตามฉันมาแล้วไปทำลายพวกมันซะ!” เซี่ยหยู่เว่ยตะโกนร้องคำรามปลุกความกล้าหาญให้กับเหล่าบรรดาลูกน้องของตัวเอง

“ฆ่าพวกมัน!” นักรบคนหนึ่งภายในทีมร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง ก่อนที่เขาจะใช้สกิลชาร์จพร้อมกับสกิลเฟลมสแลชพุ่งเข้าใส่ศัตรู

คอมโบนี้คือคอมโบที่สามารถสร้างความเสียหายได้ถึง 6.4 เท่า และมันก็ทำให้พวกเขาสามารถสังหารผู้เล่นที่สวมใส่อุปกรณ์ระดับทองได้ในคราวเดียว

“หานซา?” เซี่ยหยู่เว่ยมองไปยังนักรบที่คุ้นเคยย่างประหลาดใจ เพราะเธอไม่เคยคิดเลยว่าหานซาจะส่งพลังถึงขนาดนี้

“ทีมนักบวชตามฉันมา ห้ามปล่อยให้หานซาเป็นอะไรไปเด็ดขาด” หลานอวี่สั่งการพร้อมกับใช้เวทมนตร์รักษาใส่หานซาไม่หยุด

เมื่อเซี่ยหยู่เว่ยได้สติเธอก็ชี้ดาบไปยังศัตรูพร้อมกับตะโกนว่า

“ฆ่ามัน!”

ทีมของเซี่ยหยู่เว่ยรุกคืบเข้าไปพร้อมกัน โดยอาศัยขวัญกำลังใจของศัตรูที่ถูกหานซาทำลายลงไปในการบุกทะลวงเข้าใส่กองทัพบลัดเติสตี้

ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทันใดนั้นมันก็มีอุกกาบาตสีแดงเพลิง 6 ลูกพุ่งลงมาจากท้องฟ้า

เมเทโออิมแพค!

เสียงอันคุ้นเคยทำให้ขวัญกำลังใจของพวกเซี่ยหยู่เว่ยเพิ่มมากขึ้น ขณะเดียวกันมันก็ทำให้สมาชิกที่เหลือของบลัดเติสตี้ตกใจสุดขีด

“ทำไมลู่หยางมันถึงมาที่นี่ได้?”

“แบ่งคนไปสกัดมันไว้เร็วเข้า!”

ลู่หยางมองไปยังนักเวทที่คอยสั่งการ ก่อนที่ใน 2 วินาทีต่อมาจะมีเพลิงสวรรค์ตกลงมาใส่ศีรษะของผู้เล่นคนนั้น

-4,800 (คริติคอล)

นักเวทที่คอยสั่งการและผู้เล่นอีก 2 คนที่อยู่ข้าง ๆ เสียชีวิตไปก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตั้งตัว และเมื่อทีมสูญเสียหัวหน้าไปแล้วเหล่าบรรดาสมาชิกภายในทีมก็เริ่มสับสนว่าตัวเองจะต้องทำยังไง สามพี่น้องตระกูลไป๋จึงฉวยโอกาสนี้บุกเข้าโจมตีเพื่อสร้างความเสียหายอย่างรุนแรง จนในที่สุดพวกเขาก็สามารถทะลวงแนวรบของศัตรูและไปรวมกำลังกับพวกเซี่ยหยู่เว่ยได้สำเร็จ

“ขอบใจมาก” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าว

“ไม่เป็นไร ส่วนใหญ่มันเป็นความดีความชอบของหัวหน้าต่างหาก” ไป๋ฉือกล่าว

ทุกคนต่างก็ส่งเสียงหัวเราะขึ้นมา ขณะที่หลานอวี่มองไปทางลู่หยางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

ลู่หยางเดินเข้ามาใกล้พวกเซี่ยหยู่เว่ย ก่อนจะพูดว่า

“ศัตรูเหลืออยู่อีกไม่ถึง 4,000 คนแล้ว ทุกคนตามฉันมาพวกเราจะบุกทำลายแนวรบของพวกมันตามแนวขวางแล้วทำลายกองกำลังของพวกมันให้สิ้นซาก!”

“ครับ/ค่ะ”

เมื่อสูญเสียผู้บัญชาการสมาชิกของบลัดเติสตี้ก็ต่างคนต่างต่อสู้อยู่แล้ว เมื่อพวกเขาถูกลู่หยางบุกโจมตีจากทางด้านข้าง มันก็ทำให้กองกำลังของพวกเขาแตกกระเจิงโดยสมบูรณ์

ระหว่างที่บลัดเติสตี้พยายามวิ่งหนีออกจากสนามรบ ลู่หยางก็ได้สั่งให้แม่ทัพทุกคนนำทีมไล่ล่า ซึ่งมันก็ได้ใช้เวลากว่า 30 นาทีเต็ม ๆ ในการสังหารกองกำลังทั้ง 10,000 คนของบลัดเติสตี้จนเกือบหมด แล้วมันก็มีผู้รอดชีวิตที่หนีออกไปได้สำเร็จเพียงแค่ไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น

ขณะเดียวกันลู่หยางก็ยืนมองอุปกรณ์ที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นด้วยรอยยิ้ม เมื่อฉิงชางและแม่ทัพคนอื่น ๆ กลับมา เขาจึงประกาศเสียงดังก้องต่อหน้าของทุกคนว่า

“พี่น้องทั้งหลาย พวกเราชนะแล้ว!”

“เฮ้!!”

“เราชนะแล้ว!”

เสียงโห่ร้องของผู้คนกว่า 3,000 คนดังกึกก้องไปทั่วทั้งหุบเขา ขณะที่ทุกคนเฉลิมฉลองกันอย่างดีใจ

“ศึกครั้งนี้มันต้องขอบคุณน้ำยาที่หัวหน้าส่งมาให้ล่วงหน้า เพราะถ้าไม่มีน้ำยาพวกนั้นพวกเราก็คงไม่มีทางชนะอย่างสวยงามแบบนี้แน่” เซี่ยหยู่เว่ยกล่าว

เพื่อทำสงครามในครั้งนี้ลู่หยางได้เตรียมน้ำยาฟื้นฟูระดับสูงเอาไว้ให้กับทุกคนคนละ 20 ขวดทำให้พวกเขาสามารถฟื้นฟูพลังชีวิตและมานาได้โดยไม่จำเป็นจะต้องรอคอยนักบวชเพียงอย่างเดียว เมื่อนักบวชมีภาระความรับผิดชอบน้อยลง พวกเขาก็สามารถโฟกัสรักษาผู้เล่นที่กำลังเผชิญหน้ากับวิกฤตได้ และเหตุการณ์นี้มันก็ช่วยลดความสูญเสียที่เกิดขึ้นกับกองทัพได้เยอะมาก

“หัวหน้า รอบนี้คุณใช้เงินไปเท่าไหร่ครับ?” ไป๋ฉือถาม

“เงินพวกนั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือพวกเรากำลังจะไปซุ่มโจมตีบลัดไทแรนท์อีกครั้งหนึ่งต่างหาก” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พวกเรายังจะไปสู้กับพวกมันอีกงั้นเหรอครับ?” ทุกคนต่างก็ถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

“บลัดไทแรนท์มันจะต้องไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่ ตอนนี้มันคงกำลังจะนำกำลังคนกลับมาแก้แค้นพวกเราอย่างแน่นอน” ลู่หยางกล่าว

“แล้วพวกเราจะสู้ยังไงครับหรือพวกเราจะซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่เหมือนเดิม?” ไป๋ฉือถาม

“ความจริงที่นี่ก็เป็นสมรภูมิที่ดีนะ” ฉิงชางกล่าว

“เดี๋ยวผมจะนำทีมนักธนูไปซ่อนอยู่รอบ ๆ เอง” ซุนหยูกล่าว

“ไม่ พวกเราจะไม่ได้สู้กับพวกมันที่นี่” ลู่หยางกล่าว

“ถ้าไม่สู้ที่นี่แล้วจะไปสู้ที่ไหนคะ?” เซี่ยหยู่เว่ยถาม เพราะเธอคิดว่าพื้นที่แถวนี้ไม่น่าจะมีจุดซุ่มโจมตีที่ดีไปกว่าสถานที่แห่งนี้อีกแล้ว

ลู่หยางมองไปยังสีหน้าอันสับสนของทุกคน ก่อนจะพูดว่า

“จำเอาไว้ให้ดีนี่คือเทคนิคที่มีชื่อว่าลวงทิศตะวันออกเพื่อโจมตีทิศตะวันตก พวกเราจะไม่โจมตีกองกำลังของบลัดไทแรนท์ที่นี่ แต่จะยกพลไปทางทิศตะวันตกเพื่อรวมกำลังรบกับฉงป้าในการโจมตีกองกำลังของฉู่หาน”

เมื่อได้ยินแผนการของลู่หยาง ไป๋ฉือก็อ้าปากค้างขึ้นมาด้วยความตกตะลึง เพราะในตอนแรกเขาคิดว่าสงครามคือการเผชิญหน้าแล้วเข่นฆ่ากันเท่านั้น แต่บทเรียนที่ลู่หยางได้สอนให้กับเขาในวันนี้ มันได้ทำให้เขารู้ตัวได้ในทันทีว่าตัวเองยังโง่เขลามากเกินไป

เซี่ยหยู่เว่ยขนลุกไปทั่วทั้งตัวและอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าถ้าในตอนนั้นหากเธอไม่ยอมเข้าร่วมกิลด์กับลู่หยาง ในอนาคตกิลด์ของเธอก็คงจะต้องพ่ายแพ้ต่อบลัดบราเธอร์อย่างยับเยินแน่ ๆ

เหล่าบรรดาแม่ทัพอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังลู่หยางด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ เพราะพวกเขาพึ่งชนะศึกใหญ่โดยใช้กำลังพลน้อยกว่า แต่ลู่หยางก็ยังสามารถคิดแผนการใหม่ขึ้นมาได้อย่างว่องไว โดยไม่มีใครเดาความคิดของหัวหน้ากิลด์คนนี้ได้ทันเลยแม้แต่คนเดียว

“หัวหน้า ผมว่าพรุ่งนี้คุณคงจะได้ฉายาเทพสงครามในฟอรั่มเซคคัลเวิลด์อย่างแน่นอน” บิทเทอร์เลิฟกล่าวอย่างชื่นชม

“ความจริงฉายานั่นมันก็ไม่เลวนะ” ลู่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้มเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนขึ้นมาอีกครั้ง

“เอาล่ะทุกคนตั้งใจฟังให้ดี ๆ ฉิงชางกับสามพี่น้องตระกูลไป๋ทำหน้าที่เป็นกองหน้า บิทเทอร์เลิฟกับซุนหยูทำหน้าที่เป็นกองหลังแล้วรีบมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก” ลู่หยางเปลี่ยนสีหน้ากลับมาพูดอย่างจริงจัง

“ครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบรับอย่างฮึกเหิม

—

เนินเขาออร์ค

บลัดไทแรนท์รวบรวมกองกำลังกว่า 7,000 คนพร้อมกับมุ่งหน้าตรงไปยังเนินมีดโกนอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเขาได้มองไปยังลูกน้องที่มีอุปกรณ์อยู่ไม่ครบ มันก็ทำให้บลัดไทแรนท์แทบจะไม่สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองได้

“รีบวิ่งเร็วเข้า! ไม่งั้นเดี๋ยวไอ้พวกลู่หยางมันจะหนีกันไปหมด”

เครสเซินมูน, สโนวี่รีเวอร์, เวสท์วินด์และเซาธ์โคสท์ต่างก็รีบวิ่งตามบลัดไทแรนท์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความละอายใจ

“หัวหน้า เมื่อกี้พวกเราหลงกลอุบายของลู่หยาง แต่ในคราวนี้พวกเราจะฆ่าพวกมันให้ได้” สโนวี่รีเวอร์กล่าว

“คราวนี้มันไม่ใช่ความผิดของพวกแกหรอก เพราะฉันก็ไม่คิดว่าลู่หยางมันจะใช้คนนับหมื่นเป็นเหยื่อล่อให้พวกเราประมาทเหมือนกัน” บลัดไทแรนท์กล่าว

ผู้นำที่เก่งกาจต้องรู้จักยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง เมื่อบลัดไทแรนท์ยอมรับผิด มันก็ทำให้เครสเซินมูน, สโนวี่รีเวอร์และคนอื่น ๆ มองมาที่เขาอย่างซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณครับหัวหน้าที่เข้าใจ แต่พวกผมก็ให้อภัยตัวเองไม่ได้จริง ๆ คราวหน้าพวกผมจะทำลายบลัดบราเธอร์ลงไปให้ได้” สโนวี่รีเวอร์กล่าวอย่างโกรธเคืองและความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นความพ่ายแพ้ครั้งที่เลวร้ายที่สุดนับตั้งแต่ที่เขาเล่นเกมมา

“ผมก็เหมือนกัน” เครสเซินมูนพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“หากผมคาดการณ์ไม่ผิด สกิลพิเศษทั้งหมดของพวกลู่หยางน่าจะหมดคูลดาวน์แล้ว และถึงแม้พวกเราจะสู้โกเลมพวกนั้นไม่ได้แต่พวกเราสามารถที่จะฆ่าคนอัญเชิญพวกมันออกมาได้ ตราบใดก็ตามที่ผู้เล่นอาชีพพิเศษในกองทัพของเราได้ลงมือ เมื่อนั้นการเอาชนะพวกลู่หยางมันก็ไม่ได้เรื่องยากลำบากอะไร” เซาธ์โคสท์กล่าว

เขาไปอีกทางกันแล้วจ้า 55555