บทที่ 11...2/3

ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้? ธามิณียื่นมือไปจับข้อมือของศนิไว้ หากเขาบาดเจ็บไปอีกคนเธอคงไม่สบายใจ

          “เธอทำได้ยังไง” ศนิถามด้วยความประหลาดใจ

          แต่ธามิณีประหลาดใจยิ่งกว่า “ธามทำอะไรหรือคะ”

          ศนิเห็นผลึกกาลลอยกลับไปที่หัวใจของธามิณีทันทีที่เธอจับข้อมือของเขาเมื่อครู่ หญิงสาวสูดหายใจยาวรู้สึกเบาสบายไม่เจ็บที่หน้าอกอีกแล้ว แสดงว่าศนินำผลึกกาลกลับมาที่หัวใจของเธอได้แล้วอย่างนั้นหรือ

          “เธอทำให้ผลึกกาลกลับไปหาตัวเองได้น่ะสิ เธอไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรได้บ้าง”

          ธามิณียิ้มกว้างแม้ไม่รู้ว่าเธอทำแบบนั้นได้อย่างไร ทว่าการที่รู้ว่าทำสิ่งที่พิเศษได้ทำให้เธอรู้สึกดีใจ อย่างน้อยศนิก็จะได้ไม่ต้องเสียพลังเพราะต้องมาช่วยเธอในตอนนี้อีก  แต่แล้วในนาทีต่อมาธามิณีก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองผิดปกติ หญิงสาวยกแขนขึ้นมากอดตัวเองเมื่ออุณหภูมิในร่างกายลดลงอย่างรวดเร็ว

          แย่แล้ว!

ศนิรู้ทันทีว่าพลังมนุษย์ของธามิณีถูกใช้ไปพร้อมกับผลึกกาลเพื่อช่วยเขาออกมาจากอุโมงค์เวลา ทำให้ตอนนี้ร่างกายของเธอควบคุมพลังของผลึกกาลที่กลับมาไม่ได้  เขายกมือขึ้นวางเหนือร่างของเธอแล้วใช้พลังหยุดผลึกกาลไว้ชั่วคราว ก่อนจะอุ้มธามิณีที่ตัวเย็นเฉียบไปยังห้องน้ำแล้วเปิดน้ำอุ่นลงในอ่าง

รออยู่ครู่หนึ่งเขาจึงก้าวลงไปนั่งแล้วประคองกอดธามิณีที่หมดสติไปแล้ว ถ้าปล่อยไว้ตามลำพังเธออาจจมน้ำตาย แขนของเขาประคองหลังเธอข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างกอดเอวบางเอาไว้หลวมๆ ใบหน้าของหญิงสาวอิงแอบกับอกกว้าง เปลือกตาทั้งสองข้างปิดสนิท ศนิรู้ได้ถึงความเย็นยะเยือกจากร่างของหญิงสาวผ่านผิวกายที่สัมผัส

น้ำอุ่นในอ่างกำลังเพิ่มระดับขึ้นจนกระทั่งมาถึงระดับหน้าอก ศนิใช้พลังทำให้ร่างของธามิณีไม่เย็นเฉียบไปมากกว่านี้ โดยมีน้ำอุ่นช่วยเพิ่มอุณหภูมิของร่างกายเธออีกทาง ถ้าหากเขาไม่อยู่ในสภาพบาดเจ็บ การช่วยธามิณีคงง่ายดายเพียงพริบตาเดียว

          “อนทนไว้นะธาม”

          ศนิเอนหลังไปกับอ่างอาบน้ำเพราะเขาเองก็สูญเสียพลังไปมาก อีกทั้งยังประจวบกับคืนเดือนดับ แต่ไม่ว่าอย่างไรธามิณีต้องรอดชีวิตให้ได้ เขาจะใช้พลังที่มีเพื่อรักษาชีวิตของเธอไว้ ตราบใดวันสิ้นอายุขัยของเธอยังไม่มาถึง

ธามิณีรู้สึกได้ถึงความอุ่นละมุนจากน้ำและความอุ่นที่แทรกซึมเข้ามาในทุกอณูของร่างกาย  เธอกอดบางสิ่งที่คิดว่าเป็นหมอนข้างไว้แนบอกพลางซบแก้มกับหมอนนี่อุ่นสบาย แม้เธอจะยังรู้สึกหนาวจนสั่น แต่มันกำลังค่อยๆ ทุเลาลง

          ศนิยอมให้ธามิณีกอดแขนของเขาไว้ เรียวปากบางยิ้มราวกับพอใจเมื่อได้แขนของเขาไปครอบครอง หลายร้อยปีเพิ่งมีเธอเป็นคนแรกอีกครั้งที่เขายอมให้แตะต้องร่างกายโดยที่ไม่ได้ขออนุญาตก่อน การเป็นเทพกึ่งมนุษย์ทำให้เขาผ่านการใช้ชีวิตมามาก  มีคืนที่ไม่เดียวดายเพราะมีหญิงสาวข้างกายมาสนองเรื่องธรรมชาติของมนุษย์มาก็ไม่น้อย

แต่สำหรับธามิณี แม้เขากับเธอจะอยู่ในช่วงเวลาที่แนบชิดและหวนให้เกิดความรู้สึกมากมาย แต่ในเวลานี้เขากลับห่วงเธอเพียงเท่านั้น ความรู้สึกใดๆ จากความแนบชิดเป็นเรื่องที่ถูกทิ้งไปจากสมอง ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามานานเท่าไหร่แล้ว

          ธามิณี...มนุษย์คนแรกที่เขาอยากทะนุถนอมชีวิตของเธอไว้

ธามิณีมีชะตากรรมที่ต้องมาเกี่ยวข้องกับผลึกกาล ส่วนเขามีชะตากรรมใดถึงต้องมามีชีวิตเกี่ยวพันกันไปมาแบบนี้ เธอเคยเป็นใครในอดีตสำหรับเขามาก่อน ทำอย่างไรเขาถึงจะได้รู้คำตอบ

เท้าเปล่าเปลือยของศนิก้าวขึ้นมาจากอ่างน้ำโดยในอ้อมแขนของเขากอดร่างของธามิณีไว้อย่างหวงแหนอ่อนโยน ตอนนี้ร่างกายของเธออุ่นขึ้นเพราะพลังของผลึกกาลได้สงบลงแล้ว แต่มันแค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น คราวก่อนที่นอร์เวย์ธามิณีถูกพลังของผลึกกาลเล่นงานอยู่ทั้งคืน คราวนี้คงเป็นเช่นเดิม หากเธอพยายามมากพอที่จะมีชีวิต ผลึกกาลจะยอมรับเจ้าของร่างและปกป้องเธอจนกว่าจะหมดอายุขัย

          ศนิทอดวางร่างของธามิณีลงบนเตียงอย่างเบามือ เสื้อผ้าของเธอเปียกปอนเช่นเดียวกับเขา ความเป็นมนุษย์ยังคงเปราะบางหากอยู่ในเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำ อีกไม่นานเธอคงป่วย แล้วหากไม่ได้รักษาคงทรุดหนัก ความเย็นชาและเมินเฉยต่อความเป็นไปของมนุษย์มาช้านานของศนิถูกทำลายลงเพราะเธอผู้นี้ มนุษย์เล็กจ้อยที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตเขาไว้ เขาซึ่งยังไม่มีวันตาย ร้ายแรงสุดก็แค่สลายไป แต่หากวันใดดวงจิตที่แตกสลายถูกรวบรวมกลับมา เขาจะมามีชีวิตได้อีกครั้ง เพียงแต่ในสภาพไหน

          เพียงพริบตาจากพลังเล็กน้อยก็ทำให้เสื้อผ้าที่เปียกปอนหายไปจากร่างบอบบาง ก่อนจะแทนที่ด้วยเสื้อเชิ้ตตัวยาวสีดำของศนิ ผมที่ชื้นกลายเป็นแห้งหมาด ไออุ่นจากแสงสีม่วงจางๆ ช่วยขับไล่ความเย็นของน้ำที่ผ้าห่มดูดซับไว้ออกไป ร่างสูงขยับมาใกล้เพื่อห่มผ้าให้เจ้าของร่างที่นอนหลับใหล ก่อนที่เขาจะเดินไปอีกห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า พลังของเขาที่เหลือในคืนนี้ควรเก็บไว้เพื่อทำสิ่งที่สำคัญกว่านั้น

          แสงสีม่วงสว่างวาบอีกครั้ง!

          ศนิรีบเดินแกมวิ่งมาหาธามิณีที่ตอนนี้กำลังดิ้นทุรนทุรายเพราะผลึกกาลอีกแล้ว มือหนาวางเหนือร่างของหญิงสาว เกิดการโรมรันของพลังจากแสงสีเดียวกันอีกครั้ง แต่คราวนี้ศนิสามารถสยบผลึกกาลได้ง่ายขึ้น ธามิณีถอนใจยาวแล้วหลับไปอีกครั้ง แต่ร่างกายของเธอกลับมาเย็นเฉียบอีกแล้ว

          “ถ้ารู้ว่าพยายามมีชีวิตเพื่ออยู่ได้อีกแค่ 3 เดือน เธอจะยังพยายามต่ออีกไหม” ศนิถอนใจรู้สึกโมโหชะตากรรมของมนุษย์

          ร่างสูงเอนกายนอนลงบนที่นอนแล้วเลื่อนแขนไปรองคอของธามิณีเพื่อรั้งร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด หญิงสาวกอดร่างหนาไว้ราวกับแมวน้อยที่อยากหาไออุ่น เรียวปากของศนิยิ้มบาง ประโยชน์ของเขาสำหรับเธอในตอนนี้คงไม่ต่างจากฮีตเตอร์สักเท่าไหร่ เขามองเธอหายใจเข้าแล้วหายใจออก บางครั้งสิ่งนี้ก็ไม่สำคัญสำหรับเขาเลย แต่ว่ามันคือสิ่งสำคัญสำหรับมนุษย์ที่ต้องการมีชีวิต

เขารู้สึกใจหายหากมนุษย์คนหนึ่งจะตายตามอายุขัย ทำไมมนุษย์คนนั้นต้องเป็นธามิณี จะมีวิธีไหนที่เขาทำได้เพื่อช่วยเธอให้มีชีวิตยืนยาว โดยที่ไม่เกิดโศกนาฏกรรมตามมาบ้างไหม ชายหนุ่มถอนใจเพราะในเวลานี้ไม่มีวิธีใดเลย

          ลมหายใจเป็นสิ่งแรกที่ธามิณีรู้สึกได้ว่าเป็นของขวัญของการลืมตาในเวลาใด เธอไม่แน่ใจนัก มีเพียงความสลัวรางที่ลอดผ่านม่านสีเทาเข้ามาภายในห้องที่เธอต้องทบทวนว่ามันคือที่ไหน หญิงสาวขยับตัวด้วยความประหลาดใจเพราะไม่รู้สึกเจ็บไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกายแม้แต่นิดเดียว ทว่าอ้อมแขนของเธอกลับกอดร่างหนึ่งไว้ แก้มแนบกับผนังที่แข็งและนุ่มในคราวเดียวกัน พอเงยหน้าเธอถึงได้รู้คำตอบ หัวใจที่เต้นในจังหวะเดิมๆ ก็พลันเต้นแรงเมื่อปลายครางของศนิห่างจากจมูกของเธอไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น เปลือกตาทั้งสองข้างของเขาปิดสนิท เธอถอนใจเบาๆ พลางเอนตัวห่างออกมา แต่กลับเพิ่งรู้ว่าแขนทั้งสองข้างของเขากอดเอวของเธอไว้ แม้ว่าจะหลวมๆ แต่มือของเขาประสานกันทำให้ยากที่เธอจะออกไปจากอ้อมกอดนี้ได้โดยที่ไม่ทำให้เขาตื่น

ธามิณีนอนนิ่งๆ หายใจเบาๆ ทว่ามีบางอย่างที่ไม่ปกติ เธอรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจของตัวเอง แต่เธอกลับไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นจากศนิเลย ด้วยความสงสัยระคนเป็นห่วงหญิงสาวจึงขยับใบหน้าเข้าไปใกล้อกหนา แล้วแนบหูตั้งใจฟังเสียงเต้นของหัวใจ แต่กลับตกใจยิ่งกว่า

หัวใจของศนิไม่เต้น!

ธามิณีลุกขึ้นนั่งทันทีแล้วกดไหล่ศนิจากที่นอนตะแคงให้นอนราบกับที่นอน การทำ CPR ที่เคยเห็นจากคลิปต่างๆ น่าจะช่วยได้กระมัง เธอคลำหาส่วนล่างสุดของกระดูกอกที่ต่อกับกระดูกซี่โครง ก่อนจะวางนิ้วชี้และนิ้วกลางตรงตำแหน่งที่กระดูกซี่โครงต่อกับกระดูกอกส่วนล่างสุด วางสันมืออีกข้างบนตำแหน่งถัดจากนิ้วชี้และนิ้วกลางนั้น แล้วกดหน้าอกให้ลึกลงไปประมาณ 5 เซนติเมตรตามที่เคยอ่าน

“1…2…3…3…29…30”

ธามิณีจับใบหน้าของศนิให้แหงนไว้แล้วเชยคางของเขาขึ้น สูดหายใจยาวก่อนจะประกบริมฝีปากลงเพื่อเป่าปาก 2 ครั้งอย่างไม่ลังเล หลังจากนั้นมาทำการกดหน้าอกต่อ เธอนับเลขจำนวนครั้งอย่างตั้งใจ พอครบ 30 ทีก็ประกบริมฝีปากลงไป แล้วเป่าลม ทว่าในวินาทีนั้นเอง ศนิก็ลืมตามมองอย่างกับสงสัยมากกว่าดีใจ

“คุณฟื้นแล้ว” 

ธามิณีโถมลงมาทับแล้วกอดศนิเอาไว้แน่นด้วยความดีใจว่าเธอทำ CPR ช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ในขณะที่คนถูกช่วยชีวิตนอนนิ่ง แต่เพียงครู่เดียวก็ยิ้มบางเพราะรู้คำตอบแล้วว่าธามิณีได้ทำอะไรลงไป เธอคลายกอดจากเขาแล้วมองมาดวงตาคู่นั้นมีน้ำตาคลอ เมื่อครู่เธอคิดว่าเขากำลังจะตายถึงได้ทำ CPR ช่วยชีวิตอย่างนั้นหรือ

“ฉันไม่ได้ฟื้น ฉันแค่ตื่นเพราะเธอคิดว่าฉันกำลังจะตายต่างหาก”

ศนิมองธามิณีที่กำลังขมวดคิ้วคงลืมไปชั่วขณะว่ากำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนเกยตัวของเขาอยู่ สายตาของเธอที่มองเขาแทนที่ความดีใจด้วยความสงสัยแทน

“ก็คุณไม่หายใจ หัวใจของคุณไม่เต้น” เธอฟังเสียงจนแน่ใจว่าหัวใจของเขาไม่เต้นจริงๆ ถึงได้ทำ CPR  แต่เขากลับบอกว่าตื่นเพราะเธอ

“แน่ใจหรือว่าฉันไม่ได้หายใจ หรือเพราะว่าเธอไม่ได้ยินเสียงหัวใจของฉันเต้นเท่านั้น”

ตอนนี้นอกจากธามิณีจะขมวดคิ้ว แล้วยังขบริมฝีปากตัวเองราวกับเขาถามอะไรที่ยากจนต้องใช้เวลาคิดจนน่าปวดหัวแทน

“หัวใจของคุณไม่เต้นค่ะ”

มือหนาคว้ามือบางมาวางไว้ที่อกข้างขวาของเขา ธามิณีจะชักมือกลับเพิ่งรู้ตัวว่าแทบจะนอนกอดเขาไปทั้งตัวอยู่แล้ว แต่ศนิยื้อมือของเธอไว้จนกระทั่งรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ 

โบว์ส่งต้นฉบับ ขอเพียงรักนี้นิรันดร ไปให้ MEB แล้วนะคะ ถ้าวางจำหน่ายแล้วจะมาแจ้งค่ะ ส่วนจะลงให้อ่านถึงบทที่เท่าไหร่ เดี๋ยวจะมาแจ้งที่หน้า wall ของนิยายนะคะ 

ขอให้มีความสุขในวันหยุด ขอบคุณสำหรับการติดตามอ่านนะคะ

อัมราน_บรรพตี