บทที่ 405: คู่แข่งความรักของเขาคือน้องสาว

“แน่นอนว่าต้องช่วยมาเฉพาะผู้หญิงเท่านั้น” เฟิงเฉิงตอบอย่างเฉยเมย

 

“เผ่าของท่านมีผู้ชายกี่คน?” หูเจียวเจียวเอ่ยถาม

 

ตอนนี้ในเผ่าพอนับรวมเฟิงเฉิงกับเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ภูตหญิงมีแค่ 10 คนเศษ ๆ 

 

การที่เผ่าแห่งหนึ่งจะมีภูตหญิงมากกว่า 30 คน นั่นหมายความว่าจำนวนประชากรในเผ่าของนางคงจะมีไม่น้อย

 

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเรื่องใหญ่ มันทำให้หูเจียวเจียวรู้สึกลังเล

 

แต่พอเธอได้ยินเฟิงเฉิงพูดว่า “มีผู้ชายเพียงร้อยคน”

 

“ตกลง!” หญิงสาวก็ตอบรับโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

 

เพราะของดีแบบนี้ไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ!

 

เฟิงเฉิงตั้งใจจะขอให้เธอพาผู้หญิงทั้ง 30 คนหรือมากกว่านั้นกลับมาที่เผ่าเพื่อตั้งหลักแหล่งไม่ใช่หรือ?

 

เพื่อเพิ่มประชากรภูตหญิงในเผ่า ต่อให้พวกเธอจะต้องต่อสู้กับศัตรูที่เป็นภูตชายอีกสักสิบเท่า มันก็คุ้มค่า!

 

เมื่อเฟิงเฉิงเห็นว่าหูเจียวเจียวตอบตกลงอย่างง่ายดาย นางจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

นางตัดสินใจถูกแล้วที่มาขอความช่วยเหลือจากจิ้งจอกสาว

 

ถ้าหญิงสาวกลับไปคนเดียว นางคงรับมือกับไอ้คนงี่เง่านั่นไม่ไหวแน่

 

แม้ว่านางจะมีไม้เท้าเฟิงหลีอยู่ในมือ แต่นางก็ไม่สามารถจัดการภูตทีละจำนวนมาก ๆ ได้

 

“ว่าแต่… ร่างสัตว์ของท่านคืออะไรหรือ?” จู่ ๆ หูเจียวเจียวก็นึกถึงเรื่องนี้ได้และถามขึ้นมา

 

ที่ผ่านมาเธอยังไม่เคยเห็นร่างสัตว์ของหมอผี ถ้าเธอต้องการช่วยนางและภูตหญิงคนอื่นในเผ่า เธอต้องรู้ข้อมูลของอีกฝ่ายก่อน

 

“ข้าเป็นภูตเผ่าพันธุ์เฟิงหลี” เฟิงเฉิงไม่ได้ปิดบังอะไรจากจิ้งจอกสาว เพราะนางได้ฝากทั้งชีวิตรวมถึงสิ่งมีค่าทั้งหมดไว้บนบ่าของผู้หญิงคนนี้แล้ว

 

“เฟิงหลี?” หูเจียวเจียวทวนคำพลางรู้สึกว่าชื่อนี้ฟังดูคุ้นหู 

 

นั่นมันสัตว์ในตำนานที่ร่ำลือกันไม่ใช่หรือ?

 

ตอนที่เธอยังเด็ก เธอชอบอ่านหนังสือแปลก ๆ อย่างเช่น ชานไห่จิง* และจำประวัติความเป็นมาของสัตว์ประหลาดนามว่าเฟิงหลีได้

*ชานไห่จิง หรือ คัมภีร์ขุนเขาและท้องทะเล เป็นหนังสือโบราณสมัยก่อนราชวงศ์ฉินที่บันทึกเรื่องราวของเทพนิยาย, ปีศาจ, สัตว์ประหลาด, นิทานปรัมปรา ตลอดจนความรู้ด้านภูมิศาสตร์และด้านวัฒนธรรมในยุคโบราณของจีน

 

ซึ่งร่างสัตว์เฟิงเฉิงก็คือเฟิงหลี

 

ในตำนวนเล่าขานว่าเฟิงหลีอาศัยอยู่บนต้นไม้สูงและอาศัยลมในการดำรงชีวิตโดยไม่เคยลงมาเดินบนดิน แม้กระทั่งเวลาหาอาหารมันก็รอให้ลมพัดพามันไปยังต้นไม้อื่น

 

อีกทั้งเฟิงเฉิงยังถือไม้เท้าเฟิงหลีซึ่งมีรูปร่างเหมือนก้านหญ้า

 

และเมื่อใดก็ตามที่ไม้เท้าชี้ไปที่ใคร คนคนนั้นจะเสียชีวิตอย่างแปลกประหลาด

 

ยามนี้หูเจียวเจียวมองไปยังไม้เท้าเก่า ๆ ที่เฟิงเฉิงพกติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอด

 

แม้ว่าหมอผีสาวและไม้เท้านี้จะแตกต่างจากที่บันทึกไว้ในหนังสือเล็กน้อย

 

แต่…

 

ส่วนใหญ่มันค่อนข้างจะตรงกัน!

 

หลังจากหญิงสาวได้พบเซี่ยหมานที่เป็นสัตว์ในตำนาน เธอก็ได้พบกับสัตว์ในตำนานอีกคนหนึ่ง

 

“ท้องแรกของผู้หญิงในเผ่าเฟิงหลีของเราต้องเป็นลูกผู้หญิง ดังนั้นในเผ่าจึงมีผู้หญิงมากกว่าเผ่าอื่น” เฟิงเฉิงไม่รู้ว่าหูเจียวเจียวกำลังคิดอะไรอยู่จึงอธิบายให้อีกฝ่ายฟัง

 

จากนั้นนางหยิบไม้เท้าที่ตนถือมาวางไว้บนโต๊ะ

 

“นี่คือสมบัติประจำเผ่าเฟิงหลีของเรา ไม้เท้าเฟิงหลีสามารถฆ่าคนที่เป็นเป้าหมายได้ แต่เป็นเพราะมีคนทรยศในเผ่าของเรา ข้าจึงพาทุกคนหนีออกมา” หมอผีสาวอธิบายสถานการณ์ของเผ่า ณ ตอนนี้ให้จิ้งจอกสาวฟังโดยสังเขป

 

“ท่านอยากจะให้ข้าช่วยท่านยังไง?” หูเจียวเจียวพยักหน้ารับ เมื่อพิจารณาให้ดีแล้ว เธอจึงเงยหน้าขึ้นถามนาง

 

“ข้าได้ติดต่อกับ 1 ในคนของเผ่าข้าแล้ว ผู้หญิงทุกคนในเผ่าของเราอยู่กับนาง ข้าจะไปหานางตามลำพังในอีก 2-3 วันข้างหน้า แต่ข้ากังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น”

 

เฟิงเฉิงเป็นคนที่ระมัดระวังตัวในการกระทำของตนเองมาก นางพลัดพรากจากคนของนางมานานเกินไป ระหว่างที่นางไปพบอีกฝ่ายมันจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ทั้งนั้น

 

ไม่มีใครรู้ว่าสถานการณ์ของภูตหญิงคนอื่นเป็นอย่างไร และนางจะไม่ไปคนเดียวหากไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อม

 

“ไม่มีปัญหา ข้าจะรับประกันความปลอดภัยของท่าน” จิ้งจอกสาวให้คำมั่น 

 

ตอนนี้เธอมีแผนในใจแล้ว

 

...

 

“เจ้ารู้อยู่แล้วหรือ?” หูชิงซานรู้สึกประหลาดใจหลังจากได้ยินสิ่งที่น้องเล็กเล่า

 

“ใช่” หูเจียวเจียวพยักหน้า “เฟิงเฉิงมาบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันก่อนและข้าได้บอกหลงโม่ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นข้าเลยยังไม่บอกใครเพราะกลัวว่าแผนจะผิดพลาด”

 

อีกทั้งแม้แต่คนที่มาช่วยในวันนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่ามีเรื่องอะไรกันแน่

 

ทั้งหมดที่ทุกคนรู้ก็คือพวกเขากำลังช่วยหูเจียวเจียวกับเฟิงเฉิง และมันเป็นหน้าที่ของภูตชาย ดังนั้นจึงไม่มีใครถามอะไรให้มากความ

 

ทว่าจิ้งจอกหนุ่มรู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก 

 

“...”

 

เฟิงเฉิงไปขอความช่วยเหลือจากน้องสาว แต่นางไม่ได้มาขอให้เขาที่เป็นภูตชายที่แข็งแกร่งช่วยเหลือนาง

 

เป็นไปได้ไหมว่านางชอบผู้หญิง??

 

เมื่อหูชิงซานนึกถึงสิ่งนี้ เขาก็มองไปที่คนเป็นหมอผีด้วยสายตาแปลก ๆ

 

ความจริงแล้วเขาเคยได้ยินเรื่องดังกล่าวจากคนเก่าคนแก่ในเผ่ามาก่อนว่าภูตบางคนไม่ได้ชอบเพศตรงข้าม แต่ชอบแค่เพศเดียวกัน

 

ระหว่างนั้นชายหนุ่มเหลือบมองเฟิงเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้างหูเจียวเจียว ซึ่งทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก ยามที่นางมองน้องเล็ก สายตาที่มักจะเย็นชาของนางก็ถูกแทนที่ด้วยความชื่นชม 

 

บัดนี้หญิงสาวทั้ง 2 กำลังก้มศีรษะกระซิบคุยกัน ซึ่งเขาไม่เคยเห็นหมอผีสาวอ่อนโยนกับใครมาก่อน

 

ยิ่งคิดหูชิงซานก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น

 

กลายเป็นว่าผู้หญิงที่เขาชอบกลับชอบน้องสาวตัวน้อย!!

 

สรุปแล้วคู่แข่งความรักของเขาก็คือน้องสาวตัวเอง!

 

แล้วเขาจะปล่อยให้เรื่องนี้กลายมาเป็นต้นเหตุของความบาดหมางระหว่างเขากับน้องเล็กได้อย่างไร?

 

หาก ณ ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่ในร่างสัตว์ หูทั้ง 2 ข้างคงจะลู่ลงและใบหน้าของเขาคงดูเหงาหงอยไร้เรี่ยวแรง

 

“พี่ใหญ่ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า?” หูเจียวเจียวสังเกตว่าสีหน้าของพี่ชายคนโตดูแปลกไปเล็กน้อย เธอจึงถามด้วยความเป็นห่วง

 

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าพี่ใหญ่อารมณ์ไม่ค่อยดี?

 

ส่วนเฟิงเฉิงก็หันศีรษะไปมองหูชิงซานเช่นกัน

 

เขาโกรธหรือ?

 

ในอดีต เมื่อหูชิงซานเห็นว่าเฟิงเฉิงมองมาที่ตน หัวใจของเขาจะเต้นโครมครามเหมือนมีกวางมาวิ่งอยู่ข้างใน

 

แต่ตอนนี้…

 

กวางตัวนั้นดูเหมือนจะตายไปแล้ว

 

“ไม่มีอะไร” จิ้งจอกหนุ่มส่ายหัวตอบ

 

“เจียวเจียว ได้เวลาไปแล้ว” ในตอนนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำของหลงโม่ขัดจังหวะคำถามของหูเจียวเจียว

 

ต่อมา หางของมังกรดำตัวใหญ่วางพาดอยู่ตรงกลางระหว่างทั้ง 3 คน ก่อนที่ปลายหางจะพันรอบตัวภรรยาสาว 

 

ก่อนหน้านี้ภูตหลายร้อยคนบุกเข้ามายังป่าทึบอย่างองอาจ

 

แล้วตอนนี้ทุกคนก็พากันกลับเผ่าพร้อมกับชัยชนะ

 

ในเวลาเดียวกัน

 

เมื่อหู่จิงกับหูชิงหยวนรู้ว่าหูเจียวเจียวออกไปข้างนอก พวกเขาก็รออยู่ที่บ้านอย่างกระวนกระวาย 

 

ขณะนี้หู่จิงยืนพิงกรอบประตูสลับกับเดินเตร่วนไปรอบบ้าน

 

“จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเจียวเจียวใช่ไหม?” หญิงสาวอดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้

 

“ไม่ต้องห่วง หลงโม่กับพี่ใหญ่ก็อยู่ด้วย จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องสาวของข้าแน่นอน” ชายหนุ่มกล่าวปลอบโยนผู้เป็นภรรยา

 

“แล้วเฟิงเฉิงล่ะ นางจะไม่เป็นไรใช่ไหม?” เสือสาวยังคงกังวลไม่หาย 

 

“นางเป็นหมอผี นางสามารถดูแลทุกคนได้หากมีอะไรเกิดขึ้น เชื่อข้าเถอะว่าไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหรอก” 

 

บางคำถามหู่จิงก็ถามซ้ำนับครั้งไม่ถ้วน

 

ทว่าหูชิงหยวนก็ยังคอยปลอบโยนนางอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

 

ซึ่งการเอาใจหู่จิงนั้นไม่ง่ายเลย

 

“อ๊าาาา!”

 

จู่ ๆ เสือสาวก็ตะโกนขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ในขณะที่ดวงตาของนางเบิกกว้างราวกับว่าเพิ่งจำอะไรบางอย่างได้

 

“เจ้าเป็นอะไรไป! เกิดอะไรขึ้น เจ้าปวดท้องหรือเปล่า ข้าจะไปตามหมอมาเดี๋ยวนี้!” หูชิงหยวนตกใจพร้อมกับมีสีหน้าประหม่า และเขากำลังจะกลายร่างเป็นจิ้งจอกขาวพุ่งออกไปจากบ้าน

 

“ไม่ต้อง!” หู่จิงส่ายหัวห้ามปรามสามีหนุ่มเอาไว้ “ข้าเพิ่งนึกออก!”

 

“เจ้านึกอะไรออกหรือ?”

 

หูชิงหยวนชะงักมองภรรยาสาวด้วยท่าทางแปลก ๆ

 

“ข้าจำบางสิ่งที่ข้าลืมไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้แล้ว...” เสือสาวยกมือขวาขึ้นและเหยียดนิ้วชี้ไปข้างหน้าพลางพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

 

ยามนี้บทสนทนาระหว่างนางกับเฟิงเฉิงในตอนที่พวกนางเมาในวันนั้นดังก้องอยู่ในหัว

 

“ไม้เท้าที่เฟิงเฉิงถืออยู่คือสมบัติของเผ่านาง!”

 

จิ้งจอกหนุ่มที่ได้ยินเช่นนี้เบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ

 

“อะไรนะ? ไม้เท้าเก่า ๆ นั้นจะเป็นสมบัติได้ยังไง?”

 

“นางยังบอกด้วยว่านางไม่ใช่หมอผี นางโกหกเจียวเจียวมาตลอด!”

 

ทำไมก่อนหน้านี้ข้าถึงนึกไม่ออกนะ ทำไมเพิ่งมานึกได้เอาป่านนี้!

 

จนกระทั่งเมื่อสักครู่ ความทรงจำอันเลือนรางก็พลันกลับมาชัดเจน

 

“จริงสิ! น้องเล็กออกจากเผ่าไปหาเฟิงเฉิง นี่ต้องเป็นแผนที่นางสมรู้ร่วมคิดกับคนของนางแน่ ๆ!” จู่ ๆ หูชิงหยวนก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา

 

“เฟิงเฉิงคนนี้! เราดูแลนางเป็นอย่างดี ถ้านางกล้าทำร้ายน้องเล็กของข้าแม้แต่ปลายผม ข้าไม่เอานางไว้แน่!” ดวงตาของจิ้งจอกหนุ่มเบิกกว้าง และเขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธ

 

“ชิงหยวน เรารีบไปหาเจียวเจียวกันเถอะ ตอนนี้นางยังคงถูกเฟิงเฉิงปิดหูปิดตาไว้!” หู่จิงรีบพูดพร้อมจับมือสามีหนุ่มแล้วส่งเขาออกจากบ้านไป