บทที่ 404: เฟิงเฉิงมาขอความช่วยเหลือ

โดย Xianaan_Sky เมื่อ จันทร์, 07/24/2023 - 13:03

หมวดหนังสือ:

นิยายจีนโบราณ / นิยายกำลังภายในเทพเซียน

“หลงโม่ เจ้าทำได้ดีมาก” หูเจียวเจียวกล่าวชมมังกรดำตัวใหญ่พลางตบเกล็ดมังกรเบา ๆ

จากนั้นเธอมองไปทางพวกเฟิงอันที่กำลังหลบหนี ก่อนที่เธอจะหันไปขยิบตาให้กลุ่มภูตนกที่บินอยู่ข้าง ๆ

เหล่าภูตนกเข้าใจความหมายที่เธอต้องการสื่อทันที แล้วพวกเขาก็มองหน้ากันก่อนจะไล่ตามคนกลุ่มนั้นไป

ในช่วงฤดูหนาว ภูตบินได้จะมีความได้เปรียบในการเดินทางมากที่สุด

ทางด้านมังกรหนุ่มที่ได้รับคำชมจากจิ้งจอกสาวเคลื่อนตัวร่อนลงบนพื้นที่เปิดโล่งอย่างรวดเร็ว

“เฟิงเฉิง พี่ใหญ่ พวกท่านเป็นอะไรไหม?”

หูเจียวเจียวกระโดดลงจากมังกรตัวใหญ่แล้ววิ่งไปหาทั้งคู่ด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ข้าไม่เป็นไร” เฟิงเฉิงส่ายหัวในขณะที่นางพยายามลงจากตัวจิ้งจอกขาว

ทว่าจิ้งจอกหนุ่มลับเล็บของเขาพลางเดินวนที่เดิมไปมา 2-3 รอบโดยไม่เปิดโอกาสให้นางลงไปจากหลังตน

ซึ่งท่าทางนั้นบ่งบอกว่าเขากำลังโกรธมาก

ถ้าเขามาช้าไปกว่านี้แม้แต่ก้าวเดียว นางจะถูกภูตกลุ่มนั้นจับตัวไป!

ต่อให้นางพยายามจะปฏิเสธเขา แต่นางก็ไม่ควรเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้!

ถ้าวันนี้นางไม่ยอมรับผิด...

ข้าจะไม่มีวันให้อภัยนาง!!

ในเวลาเดียวกัน เฟิงเฉิงก้มมองลงไปที่คราบเลือดบนขนสุนัขจิ้งจอกสีขาวที่แทบจะกลมกลืนไปกับหิมะ แล้วเสียงที่นางใช้พูดก็ฟังดูร้อนรนโดยที่ไม่รู้ตัว

“หูชิงซาน เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?”

คำถามของหญิงสาวทำให้จิ้งจอกหนุ่มชะงักไปทันที ก่อนจะใช้อุ้งเท้าลูบใบหน้าตัวเองและตอบเป็นภาษาสัตว์ว่า

“ข้าสบายดี ข้าไม่ได้บาดเจ็บ มันเป็นเลือดของภูตพวกนั้น”

ดวงตาจิ้งจอกคู่หนึ่งเป็นประกาย ประกอบกับหูจิ้งจอกแหลมที่ตั้งขึ้น ตอนนี้ท่าทางของเขาไม่ต่างจากสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังได้รับการปลอบประโลมจากเจ้าของ

ชายหนุ่มลืมไปเสียสนิทว่าเมื่อกี้นี้ตนตั้งปณิธานอะไรไว้ ไม่นานภูตที่วิ่งเข้ามาข้าง ๆ ก็ชี้ไปยังเฟิงเสวี่ยที่ถูกจับได้และถามว่า “หูชิงซาน แม่หมอ แล้วผู้หญิงคนนี้ล่ะ เราจะทำยังไงกับนางดี?”

“เอาตัวนางกลับไปด้วย” เฟิงเฉิงชำเลืองมองเฟิงเสวี่ยที่ลุกลี้ลุกลนด้วยหางตา

ส่วนหูชิงซานก็พยักหน้าเพื่อส่งสัญญาณให้ภูตชายคนนั้นทำตามที่หมอผีสาวบอก

ปัจจุบันเฟิงเสวี่ยดูเหมือนวิญญาณจะหลุดออกจากร่างไปแล้ว นางถูกภูตชายรุมมัดด้วยเถาวัลย์ ในตอนที่นางหยุดดิ้นรน นางก็ถูกโยนลงไปบนหลังของภูตคนหนึ่ง

สภาพของตอนนี้หญิงสาวคงหนีไปไหนไม่พ้นและกลายเป็นนักโทษในเผ่า

อีกด้านหนึ่ง เหล่าภูตไม่ลืมที่จะเอาต้นไม้ที่หลงโม่โค่นล้มออกรวมถึงทำความสะอาดที่เกิดเหตุจนกลับมาปกติดังเดิม

ระหว่างนั้นพวกเขาบังเอิญพบรังกระรอกบนต้นไม้

ตอนที่กลุ่มภูตชายเจอกระรอก 2 ตัวกำลังตัวสั่นเทาอยู่ข้างในบ้านของตัวเอง พวกเขาก็นำกระรอกไปหาหูเจียวเจียว

“ในต้นไม้มีกระรอกด้วยหรือนี่ โชคดีจัง วันนี้เราได้อาหารเพิ่มด้วย” ดวงตาของจิ้งจอกสาวเป็นประกายขณะมองไปที่กระรอกน้อยแสนอร่อยทั้ง 2 ตัว

ส่วนหลงโม่ก็มองดูพวกมันด้วยและเห็นว่าภรรยาสาวดูเหมือนจะสนใจกระรอกมาก

วินาทีนั้นเขาพยายามจดจำรูปลักษณ์ของกระรอกอย่างเงียบ ๆ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าในภายภาคหน้า กระต่ายและกระรอกในป่าจะต้องเดือดร้อนมากแค่ไหน

ในเวลาเดียวกัน หูชิงซานกลัวว่าเลือดบนตัวของเขาจะเปื้อนเฟิงเฉิง ดังนั้นเขาจึงเกลือกกลิ้งขนไปบนหิมะ

ก่อนที่ทุกคนจะเดินทางกลับเผ่า จิ้งจอกหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถามน้องสาวว่า

“น้องเล็ก วันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้าถึงรู้ว่าเฟิงเฉิงมาที่นี่?”

ทางด้านหมอผีสาวคิดว่าชายหนุ่มจะถามตัวเองทันทีว่าทำไมนางถึงวางยาสลบเขา

แต่นางไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะถามคำถามนี้ขึ้นมา

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินเช่นนั้น เธอกับเฟิงเฉิงก็หันมามองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะเผยรอยยิ้มจาง ๆ ออกมา

…

ย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่วันก่อน

“ท่านเองหรือ ทำไมท่านถึงมาที่นี่?” หูเจียวเจียวเปิดประตูและเห็นเฟิงเฉิงถอดหนังสัตว์ที่คลุมหัวออกด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ทำไมหมอผีถึงมาที่นี่ด้วยตัวเอง อีกทั้งข้างนอกหิมะกำลังตกหนัก แล้วนางมาที่นี่ได้อย่างไร?

“ข้ามีสิ่งหนึ่งที่อยากจะขอความช่วยเหลือจากเจ้า ตอนนี้เจ้าสะดวกคุยไหม?” เฟิงเฉิงมองภูตหญิงตรงหน้าอย่างจริงใจ ก่อนจะเหลือบมองไปทางเด็กตัวเล็กที่โผล่หน้าออกมาจากข้างหลังอีกฝ่าย

“สะดวกสิ สะดวก” ผู้เป็นเจ้าบ้านพยักหน้าตอบรับ

เธอแทบรอไม่ไหวที่หมอผีจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเธอ!

ยิ่งเฟิงเฉิงเป็นหนี้บุญคุณเธอมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งขอให้นางรักษาลูก ๆ ได้เพิ่มขึ้นเท่านั้น

เดิมทีเธอก็มีสิทธิ์ในการรักษาแล้วครั้งหนึ่ง

แต่หูเจียวเจียวรู้สึกว่าเป็นการดีกว่าที่หลงเซียว หลงจง และหยินชางจะได้รับการรักษาพร้อมกัน เพราะเธอกลัวว่าเด็ก ๆ จะคิดว่าตนลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน

ครู่ต่อมา แม่จิ้งจอกหันกลับมาสะกิดหัวเล็ก ๆ ข้างหลังตน

“แม่กับป้าเฟิงเฉิงมีเรื่องจะคุยกัน พวกเจ้ากลับไปเล่นที่ห้องกันก่อนนะ”

การที่เฟิงเฉิงถามคำถามแบบนั้นนำมาก่อนเป็นเพราะสิ่งที่นางพูดอาจจะไม่สะดวกให้คนอื่นได้ยิน

เมื่อลูก ๆ ได้ยินดังนั้น พวกเขาทั้งหมดก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ไม่นานร่างเล็กทั้งหลายก็พากันวิ่งขึ้นไปชั้นบน

“เข้ามาสิ” หูเจียวเจียวเปิดประตูเชิญให้แขกเข้ามาข้างในบ้านทันที

ขณะเดียวกัน เฟิงเฉิงคอยสังเกตเด็กที่กำลังเดินขึ้นไปข้างบน

นางเห็นว่าคนหนึ่งเคลื่อนไหวช้าคล้ายกับจะมีปัญหาเกี่ยวกับการมองเห็น ส่วนอีกคนมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่อยู่บนใบหน้าทำให้เขาดูอัปลักษณ์

หลายวันที่ผ่านมาหญิงสาวเคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับหูเจียวเจียวจากหู่จิง

พอเฟิงเฉิงคิดว่าอีกฝ่ายไม่ลังเลที่จะเสี่ยงพานางกลับมา ซึ่งเหตุผลส่วนใหญ่ก็เพื่อลูกของตนเอง ความชื่นชมของนางที่มีต่อจิ้งจอกสาวก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย

ในโลกนี้มีพ่อแม่เพียงไม่กี่คนที่ยอมรับความพิการของลูกตัวเอง

ขณะที่ภูตบางคนถึงกับโยนลูกเข้าไปในป่าเพื่อเป็นอาหารสัตว์ป่าหลังจากที่พวกเขาพบว่าลูกของตนพิการ

สำหรับภูต เด็กพิการหรือไร้ประโยชน์เป็นภาระและเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นเสมอ

“นั่งลงก่อนสิ” หูเจียวเจียวนำเก้าอี้มาให้หมอผีสาวและเทน้ำอุ่นชามหนึ่งให้นาง “เจ้ามีอะไรให้ข้าช่วยหรือ?”

ทางด้านเฟิงเฉิงนั่งบนเก้าอี้ ถือชามน้ำอุ่นไว้ในมือพลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อผ่อนคลายตัวเองลง

เวลาผ่านไปไม่นาน ฝ่ามือที่เย็นเฉียบก็อุ่นขึ้น

“ข้าต้องการขอให้เจ้าช่วยคนของข้า”

เฟิงเฉิงกล่าวพร้อมกับมองเข้าไปในดวงตาของหูเจียวเจียวอย่างตั้งใจ ในขณะที่การแสดงออกของนางระมัดระวังแบบที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

จิ้งจอกสาวที่ได้ยินเช่นนั้นก็เลิกคิ้วขึ้น “สำหรับเรื่องแบบนี้ ท่านควรไปหาท่านผู้เฒ่ามากกว่า ข้าที่เป็นผู้หญิงจะช่วยคนในเผ่าของท่านได้ยังไง”

ผู้เป็นหมอผีถูกเธอพากลับมาจากเผ่าหมาป่าก็จริง

แต่ตอนที่เธอตกลงกับเฟิงเฉิงว่าจะพานางหนีออกมาจากเผ่าหมาป่า นางก็ไม่ได้พูดว่าจะให้เธอพาใครกลับมาด้วย

ไม่ว่าหมอผีสาวจะเลือดเย็น ไร้ความปรานี แล้วสนใจแต่เรื่องของตัวเองแค่ไหน แต่การที่นางเพิ่งมาพูดกับจิ้งจอกสาวตอนนี้มันบ่งบอกว่าคนของนางไม่ได้อยู่ในเผ่าหมาป่า

หูเจียวเจียวคิดว่าตัวตนของเฟิงเฉิงนั้นไม่ได้ตื้นเขินเหมือนที่เห็นภายนอก และนางไม่สามารถอยู่ในเผ่าได้อย่างสงบสุข แต่เธอไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะมาขอความช่วยเหลือจากเธอเองแบบนี้

มันเกินความคาดหมายของเธอไปมาก

“เจ้าทำได้” คนเป็นหมอผีไม่ได้คิดเช่นนั้น น้ำเสียงที่นางเปล่งออกมามั่นใจมาก

ในสายตาของหญิงสาว หูเจียวเจียวเป็นภูตหญิงที่ฉลาดที่สุดเท่าที่นางเคยพบมาในชีวิต

ถ้าอีกฝ่ายช่วยนางไม่ได้ ภูตคนอื่นก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน

แม้ว่าไอ้คนงี่เง่าคนนั้นจะไม่มีสมอง แต่เขาก็มีเล่ห์เหลี่ยมเยอะกว่าพวกภูตที่ซื่อสัตย์

ทางด้านหูเจียวเจียวลดศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และส่ายหัวเบา ๆ

จากนั้นเธอก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า

“ทำไมท่านถึงคิดว่าข้าจะช่วยท่าน?”

“มีหมอผีคนอื่นในเผ่าของท่านหรือไม่?”

จิ้งจอกสาวถามขึ้นมาห้วน ๆ

ความหมายก็คือ ถ้าเธอไม่เห็นประโยชน์อะไรในการยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือในครั้งนี้ เธอก็ไม่กล้าเสี่ยงที่จะช่วยนาง

“ไม่ ไม่มีหมอผีในเผ่าของข้า” เฟิงเฉิงส่ายหัวตอบ ดวงตาของนางฉายให้เห็นถึงความจริงใจชัดเจน และไม่มีวี่แววของการโกหก