บทที่ 408: ผู้หญิงคนนี้แย่มาก

ทันใดนั้นร่างที่ภูตชายทั้ง 2 แบกมาก็ถูกใครบางคนกระชากออกไปจากมือ

 

พวกเขาจึงตัวแข็งอยู่กับที่ขณะมองหูชิงหยวนที่กำลังคุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนพื้น พลางนึกสงสัยว่าเขากำลังทำอะไร

 

เมื่อหลงโม่ฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เขาก็ตรงเข้าไปตบกะโหลกพี่ชายของภรรยาสักที

 

ป้าบ!

 

ก่อนที่เสียงเย็นจะเตือนจิ้งจอกหนุ่มว่า 

 

“เปิดดูสิว่าที่ท่านกอดอยู่นั่นคือศพของใคร?”

 

แม้แต่กลิ่นของเจียวเจียวเขาก็ยังจำไม่ได้

 

ท่านรู้สึกอับอายบ้างไหมที่มานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้?

 

พอหูชิงหยวนได้ยินเสียงเตือนของน้องเขย เขาก็หยุดร้องทว่ายังเหลืออาการสะอื้นอยู่เล็กน้อย ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงเปิดห่อหนังสัตว์ออกด้วยความงุนงง

 

แล้วภาพที่ปรากฏก็ทำให้ชายหนุ่มนิ่งค้างอยู่ 3 วินาที จากนั้นก็กระเด้งตัวขึ้นจากพื้นราวกับมีสปริงติดอยู่บนตัว

 

“เฮ้ย!! นี่ใครกัน? แล้วน้องสาวข้าอยู่ที่ไหน?”

 

เขาตะลึงงันจนทำอะไรไม่ถูก

 

ส่วนภูตชาย 2 คนที่ยืนอยู่ด้านข้างดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์

 

ครู่ถัดมา พวกเขามองจิ้งจอกหนุ่มเหมือนตัวตลก ก่อนจะอธิบายว่า

 

“นี่คือคนทรยศจากเผ่าแม่หมอ” 

 

“หูเจียวเจียวไม่เป็นไร ตอนนี้นางกำลังคุยกับแม่หมออยู่ข้างใน”

 

ทำไมเจ้าหูชิงหยวนนี่ถึงมีคู่ก่อนพี่ชายคนอื่นกันนะ? ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เต็มบาทแบบนี้

 

ภูตชายทั้ง 2 อดคิดเช่นนั้นไม่ได้พลางส่ายหัวพร้อมกันด้วยสีหน้าเอือมระอา

 

“น้องเล็กไม่เป็นไรหรือ?” ใบหน้าของหูชิงหยวนพลันสดใสขึ้น แต่พอเขาได้ยินประโยคถัดไป เขาก็มีสีหน้าตื่นตระหนก

 

“อะไรนะ! เจ้าบอกว่านางอยู่กับหมอผีเพียงลำพังงั้นรึ!!”

 

แม่หมอจอมโกหกนั่น!

 

“ใช่...”

 

ภูตชายคนหนึ่งพยักหน้า และทันทีที่เขาพูดจบ ภาพเบื้องหน้าเขาก็เหลือแต่กลุ่มฝุ่นควัน

 

มันทำให้พวกเขาสำลักฝุ่นจนพากันไอ

 

เมื่อทั้งคู่เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง หูชิงหยวนก็ได้วิ่งหนีหายไปลับตาแล้ว

 

...

 

ตรงทางเดินในถ้ำ

 

เฟิงเฉิงคิดว่าจะสารภาพความจริงกับหูเจียวเจียว

 

ในอนาคตนางและคนในเผ่าของนางจะตั้งรกรากที่นี่

 

จิ้งจอกสาวช่วยนางมามากมาย ถ้านางยังมีเรื่องปิดบังอีกฝ่าย นางคงเป็นคนที่ไม่มีมโนธรรมจริง ๆ

 

ขณะนี้หมอผีสาวมองเข้าไปในดวงตาของผู้หญิงตรงหน้า ก่อนที่นางจะทันได้เอ่ยปาก ภูตคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจากข้างนอกและขัดจังหวะนาง

 

“น้องเล็ก นางคือคนโกหก!”

 

ทันทีที่ผู้มาใหม่พูดจบ หูเจียวเจียวก็ถูกคนคนนั้นดึงตัวออกไปอยู่ห่างจากเฟิงเฉิง แล้วเขาก็มายืนตรงหน้าเพื่อจ้องมองนางอย่างระแวดระวังประหนึ่งว่าถ้าหญิงสาวกล้าที่จะขยับตัว เขาจะเอาชีวิตนางแบบไม่ลังเล

 

“พี่สี่ ท่านไม่ได้อยู่ที่บ้านเพื่อดูแลหู่จิงหรือ ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่?” จิ้งจอกสาวเห็นว่าใครมาขัดจังหวะจึงถามด้วยท่าทางงุนงง

 

ตอนนี้หู่จิงมีคู่ครองเพียงคนเดียว หากไม่มีหูชิงหยวน นางคงทำอะไรไม่สะดวกนัก

 

“หู่จิงขอให้ข้ามาที่นี่เอง” แม้ว่าจิ้งจอกหนุ่มจะกระวนกระวาย แต่เขาก็ยังตอบคำถามของน้องสาวก่อน

 

“น้องเล็ก อย่าไว้ใจนางนะ นางไม่ใช่หมอผี นางโกหกเจ้ามาตลอด”

 

หูชิงหยวนชี้หน้าของเฟิงเฉิงก่อนจะเปิดโปงนางด้วยความโกรธ

 

เมื่อสิ้นเสียงพูดของชายหนุ่ม ความตกใจก็ฉายวาบขึ้นในดวงตาของหญิงสาว

 

เขารู้ได้อย่างไรว่านางไม่ใช่หมอผี?

 

นางไม่เคยพูดเรื่องนี้กับภูตคนอื่นเลย!

 

คู่ของหู่จิงดูไม่เหมือนภูตที่ฉลาดพอที่จะสังเกตเห็นความผิดปกติไม่ใช่หรือ!?

 

“หูเจียวเจียว ข้า...” ยามนี้เจ้าของเรือนผมสีฟ้าเพิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเป็นครั้งแรก และหันไปมองจิ้งจอกสาวเพื่อพยายามอธิบาย

 

“เฟิงเฉิง เราอุตส่าห์พาเจ้ากลับมาที่นี่ รู้ไหมว่าน้องสาวของข้าไว้ใจเจ้ามาก และหู่จิงก็ดูแลเจ้าในฐานะสหายคนหนึ่ง แต่เจ้าโกหกเรามานานมาก บอกข้ามานะว่าเจ้ามีแผนอะไรกันแน่!” 

 

“เจ้าเป็นคนของเผ่าหมาป่าหรือเปล่า?

 

“หัวหน้าเผ่าหมาป่าส่งเจ้ามาเป็นหนอนบ่อนไส้แทนหวงเยว่ใช่ไหม!?”

 

หูชิงหยวนตะโกนขัดจังหวะเฟิงเฉิงโดยไม่เปิดโอกาสให้นางได้อธิบายอะไร

 

มันทำให้คำพูดของหญิงสาวถูกปิดกั้นไว้ในลำคอ

 

ทันใดนั้น นางก็รู้สึกว่าตนไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดออกมาอย่างไร และนางก็ไม่ได้หวังว่าตนจะได้รับการให้อภัย

 

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร!”

 

ในขณะเดียวกัน หูชิงหยวนถูกใครบางคนตบเข้าที่ด้านหลังศีรษะ

 

เมื่อชายหนุ่มมองย้อนกลับไป เขาก็พบใบหน้าเศร้าหมองของหูชิงซาน

 

แล้วจู่ ๆ หูชิงหยวนก็ขาดความมั่นใจไปโดยไม่มีเหตุผล

 

อีกทั้งรังสีของผู้ที่แข็งแกร่งกว่าอย่างพี่ใหญ่กดดันจนทำให้เขาใจแป้ว

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง จิ้งจอกหนุ่มก็เรียกสติตัวเองกลับมา

 

นี่คือพี่ชายคนโตของข้า!

 

ข้าจะกลัวอะไรล่ะ?

 

เฟิงเฉิงต่างหากที่เป็นคนนอก!

 

“พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง” หูชิงหยวนรีบพูดแย้ง ต้องโทษรังสีสังหารของพี่ใหญ่ที่กดดันเขามากเกินไปจึงทำให้เขาหยุดชะงักไปชั่วครู่

 

แต่พอชายหนุ่มพูดจบ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอีกครั้ง

 

“ไม่สิ พี่ใหญ่ ทำไมท่านถึงเชื่อเฟิงเฉิงมากกว่าล่ะ ข้าเป็นน้องชายคนที่ 4 สุดที่รักของท่านนะ!”

 

หูชิงหยวนบ่นผู้เป็นพี่ชายคนโตชุดใหญ่

 

เมื่อหูชิงซานได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเขาก็แข็งทื่อ

 

ไอ้เด็กนี่มัน...

 

ข้าอยากจะเอาเอ็นสัตว์มาเย็บปิดปากมันเสียจริง!!

 

ทางด้านหูเจียวเจียวเองก็กำลังรู้สึกสงสัย เธอมองไปที่เฟิงเฉิงซึ่งมีสีหน้าซับซ้อนและถามว่าหูชิงหยวนว่า

 

“พี่สี่ ใครบอกเรื่องนี้กับท่าน?”

 

เธอไม่คิดว่าพี่ชายคนที่ 4 จะสามารถค้นพบสิ่งนี้ได้ด้วยตัวเอง

 

“นางบอกหู่จิงเองกับปาก” หูชิงหยวนตอบอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นเขายกมือขึ้นจับแขนของน้องสาวเบา ๆ 

 

“น้องเล็ก ผู้หญิงคนนี้นิสัยแย่มาก นางคงวางแผนจะทำร้ายเรา อย่าหลงกลนางเด็ดขาด”

 

ทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ เขาก็พบว่าพี่ชายคนโตชำเลืองมองเขาด้วยหางตาอีกครั้ง

 

เป็นผลให้หูชิงหยวนทำหน้าหงอ เขาแค่พูดความจริง ทำไมพี่ใหญ่ถึงทำหน้าเหมือนจะฆ่าเขาแบบนั้นด้วย?

 

ส่วนหูเจียวเจียวทำเพียงแค่มองเฟิงเฉิงนิ่ง

 

หลังจากผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ เธอรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ใช่คนแบบเดียวกับหวงเยว่อย่างแน่นอน นางมีความคิดเป็นของตัวเองและจะไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกคนอื่นควบคุม

 

ดังนั้นคนเช่นนี้จะไม่มีความลับได้อย่างไร?

 

นางอาจจะแค่ปิดบังความลับของตัวเองเพราะไม่กล้าบอกคนอื่นหรือเปล่า?

 

ยิ่งไปกว่านั้น หากเฟิงเฉิงไม่ใช่หมอผีจริง ๆ แต่นางก็สามารถอาศัยอยู่ในเผ่าหมาป่าได้นานโดยไม่ถูกค้นพบ นางคงไม่ได้อาศัยเพียงความกล้าหาญเท่านั้น แต่นางยังมีความสามารถพิเศษแอบซ่อนไว้อีกด้วย

 

ถ้าภูตหญิงเช่นนางเกิดเป็นภูตชาย นางต้องเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดและยืนหยัดได้ด้วยลำแข้งของตัวเอง

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา เฟิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองหน้าทุกคนอย่างสงบ

 

“ถูกต้อง ข้าไม่ใช่หมอผี ข้าโกหกทุกคนเรื่องนั้น”

 

เดิมที นางตั้งใจจะสารภาพเรื่องนี้อยู่แล้ว

 

แต่ใครจะไปคาดคิดว่านางจะถูกคู่ของหู่จิงขัดจังหวะกลางคันเสียก่อน

 

ทันทีที่หญิงสาวพูดจบ หูชิงหยวนก็โพล่งขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

 

“น้องเล็ก พี่ใหญ่ เห็นไหม ข้าพูดถูก! นางไม่ใช่หมอผี”

 

ขณะเดียวกัน ใบหน้าของหูชิงซานเปลี่ยนเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนจะตบหลังคนพูดเต็มแรง 

 

ป้าบ!

 

“หุบปาก”

 

นั่นทำให้ความคับข้องใจของหูชิงหยวนระเบิดออกมาทันที

 

ทำไมพี่ใหญ่ถึงไม่เข้าข้างข้า!

 

“แล้วท่านปิดบังมันจากภูตของเผ่าหมาป่าได้ยังไง?” หูเจียวเจียวถามคำถามที่ติดอยู่ในใจ

 

เนื่องจากหลางซัวเป็นภูตที่ฉลาดมาก มันไม่ง่ายเลยที่จะหลอกเขา

 

เว้นแต่ว่า…

 

นางมีความสามารถพิเศษในการนำภูตกลับมาจากความตาย

 

ทางด้านหูชิงซานยังคงมองไปที่เฟิงเฉิงด้วยความเป็นห่วง

 

ส่วนหูชิงหยวนเองก็ถึงกับหูอื้อ เขาตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จะเปิดโปงคำโกหกของผู้หญิงจอมหลอกลวงได้ทุกเมื่อ

 

ต่อมา เฟิงเฉิงหยิบไม้เท้าออกมาถือไว้ในมือทั้ง 2 ข้าง และอธิบายด้วยสีหน้าสงบ

 

“ไม้เท้าเฟิงหลี สมบัติประจำเผ่าของเรา”

 

หูเจียวเจียวพยักหน้า เธอรู้เรื่องนี้เพราะอีกฝ่ายเคยบอกเธอแล้ว

 

“นอกจากความสามารถในการฆ่าคนได้แล้ว ไม้เท้าเฟิงหลียังสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้ ตราบเท่าที่คนคนนั้นยังมีลมหายใจเหลืออยู่ก็สามารถช่วยชีวิตได้ทั้งนั้น” 

 

“ตอนที่ข้าอยู่ในเผ่าหมาป่า ข้าใช้สิ่งนี้หลอกลวงหลางซัว”

 

มันจึงช่วยให้นางหลีกเลี่ยงชะตากรรมเช่นเดียวกับผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่ถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็ก ๆ ไร้แสงแดด แล้วถูกภูตหมาป่าบังคับขืนใจตลอดทั้งวันเพื่อดับความต้องการทางกามารมณ์ของพวกมัน หรือโชคดีพอที่นางไม่ต้องสวมตรวนหินดำเพื่อให้กำเนิดลูกทีละครรภ์เหมือนแม่โค