บทที่ 409: เฟิงเฉิงรักษาเด็ก 3 คน

ขณะนี้หูชิงหยวนมองไปที่ไม้เท้าเฟิงหลีด้วยความประหลาดใจ “มีไม้เท้าวิเศษแบบนี้ด้วยหรือ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน?”

 

ในเวลาเดียวกัน หลังจากหูชิงซานได้ยินในสิ่งที่เฟิงเฉิงเล่า และในที่สุดสีหน้าของเขาก็กลับมาดูดีขึ้น ก่อนที่เขาจะตอบน้องชายคนที่ 4 ว่า “ในโลกนี้ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่เจ้ายังไม่รู้ และด้วยสมองของเจ้า ต่อให้เจ้าเคยได้ยินเรื่องราวนั้นมาแล้ว แต่ไม่นานเดี๋ยวเจ้าก็ลืมมันอยู่ดีนั่นแหละ” 

 

“???”

 

หูชิงหยวนหันขวับไปมองคนที่พูดเหน็บแนมตนด้วยสีหน้าตกตะลึง 

 

ตกลงว่าอีกฝ่ายเป็นพี่ใหญ่ของเขาหรือพี่ใหญ่ของเฟิงเฉิงกันแน่!?

 

“ถ้าอย่างนั้น เจ้า... ไม้เท้าเฟิงหลีที่ว่า พลังของมันไม่เหมือนกับหมอผีหรือ?” หูชิงซานมองไปที่เฟิงเฉิงแล้วถามอย่างสงสัย

 

ตราบใดที่นางสามารถรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนได้ มันก็ไม่สำคัญว่านางจะเป็นหมอผีจริง ๆ หรือไม่

 

เฟิงเฉิงส่ายหัวและอธิบายว่า “จำนวนการใช้ไม้เท้าเฟิงหลีมีจำกัด หากใช้หมดแล้ว มันจะต้องใช้เวลา 1 ปีในการพักฟื้น”

 

ในความเป็นจริงตอนที่หูเจียวเจียวมาหาตน นางวางแผนไว้แล้วว่าจะหลบหนีจากเผ่าหมาป่าอย่างไร

 

หากจำนวนการใช้งานไม้เท้าเฟิงหลีใกล้หมดลง หลางซัวก็จะค้นพบความผิดปกติในไม่ช้า หลังจากนั้นหัวหน้าเผ่าหมาป่าผู้บ้าคลั่งอาจทรมานนางเหมือนที่เขาทำกับผู้หญิงคนอื่น

 

นั่นเป็นเหตุผลที่นางยอมพนันหนีมากับหูเจียวเจียว

 

แต่หญิงสาวไม่ได้คาดหวังว่าการเดิมพันนี้จะประสบความสำเร็จ

 

ในความเป็นจริงนางไม่เคยบอกจิ้งจอกสาวรวมถึงภูตของเผ่าว่าตนเป็นหมอผี มันเป็นความคิดของทุกคนฝ่ายเดียว ตัวนางแค่ไม่ได้อธิบายเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิดเท่านั้น 

 

“ข้าปิดบังเรื่องนี้ มันเป็นความผิดของข้า ข้าทำให้พวกเจ้าเข้าใจผิดกันไปหมด” เฟิงเฉิงก้มศีรษะขอโทษทุกคน

 

“เจ้าไม่ใช่หนอนบ่อนไส้ที่หลางซัวส่งมาหรอกหรือ?” หูชิงหยวนไม่ได้คาดคิดว่าความจริงจะเป็นเช่นนี้

 

“หลางซัวทำสิ่งชั่วร้ายและไร้มนุษยธรรมมาทุกรูปแบบ ข้าช่วยเขาก็แค่เพื่อป้องกันตัวเอง ตอนนี้ข้าหนีออกมาจากเผ่าหมาป่าแล้ว ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีก” หญิงสาวตอบอย่างตรงไปตรงมา

 

นางคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจเช่นนี้

 

แม้ว่าไม้เฟิงหลีจะสามารถฟื้นคืนกลับมาได้ตลอดเวลา แต่นางมีเพียงชีวิตเดียวเท่านั้น

 

ดังนั้นนางเลยให้ความสำคัญกับชีวิตของตัวเองมากกว่า

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นว่าดวงตาของอีกฝ่ายยังคงนิ่งสงบ เธอก็เชื่อว่านางคงไม่ได้โกหก เธอจึงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะถามคำถามสำคัญ

 

“แล้วเราสามารถใช้ไม้เท้าเฟิงหลีนี้ได้อีกกี่ครั้ง?”

 

“3 ครั้ง” เฟิงเฉิงไม่ได้ปิดบังอะไรและตอบตามจริง 

 

หญิงสาววางแผนว่าจะเก็บครั้งหนึ่งเอาไว้สำหรับช่วยชีวิตตัวเอง ครั้งที่ 2 เอาไว้สำหรับคู่ครองในอนาคต แล้วครั้งที่ 3 ก็คือสัญญาที่ให้ไว้กับหูเจียวเจียว

 

นางได้คำนวณทุกการใช้งานไว้ในใจแล้ว

 

นั่นหมายความว่ามันไม่เหลือที่ว่างให้ใครเข้ามาแทรกได้ทั้งนั้น

 

แต่ว่า...

 

จู่ ๆ หญิงสาวผู้ครอบครองไม้เท้าวิเศษก็คิดถึงเด็ก 3 คนที่เจอที่บ้านของหูเจียวเจียวครั้งล่าสุด และในที่สุดนางก็เอ่ยออกมาว่า

 

“ข้าตัดสินใจที่จะใช้โอกาสทั้ง 3 ครั้งนี้เพื่อช่วยรักษาลูกของเจ้า”

 

เนื่องจากจิ้งจอกสาวเป็นผู้ช่วยชีวิตนางและสมาชิกในเผ่า ดังนั้นนางจึงคิดว่านี่เป็นสิ่งที่สมควรตอบแทนอีกฝ่าย

 

มิหนำซ้ำ นอกเหนือจากผู้อาวุโสสูงสุดแล้ว หูเจียวเจียวยังเป็นภูตหญิงที่มีชื่อเสียงที่สุดในเผ่า ด้วยเหตุนี้ ภูตคนอื่นคงจะไม่คัดค้านหากลูก ๆ ของนางได้รับการรักษา 

 

หากเฟิงเฉิงรักษาโอกาสไว้ในมือเฉย ๆ มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไร

 

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ ไม่เพียงแค่หูชิงหยวนเท่านั้น แม้แต่หูเจียวเจียวเองก็ตกตะลึง

 

เธอไม่คาดคิดว่าเฟิงเฉิงจะเริ่มพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน

 

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่เกรงใจแล้วนะ” จิ้งจอกสาวกะพริบตาปริบ ๆ เรียกสติตัวเองก่อนจะรับคำอีกฝ่ายแบบไม่ต้องทำตัวสุภาพกับอีกฝ่าย 

 

“ท่านจะไปรักษาลูกข้าเมื่อไหร่?” 

 

สำหรับเรื่องนี้มันเป็นเรื่องเร่งด่วนที่ทำให้เธอร้อนใจที่สุดแล้ว

 

เดิมทีหญิงสาวต้องการพาเฟิงเฉิงกลับมารักษาลูก ๆ ในเมื่อตอนนี้เป้าหมายของเธอสำเร็จแล้ว ถ้าเธอไม่รับมันเอาไว้เธอคงจะโง่มาก

 

“เมื่อไหร่ก็ได้”

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา หูเจียวเจียวก็พาอีกฝ่ายกลับบ้านทันที

 

ในขณะเดียวกัน หูชิงหยวนยืนตกตะลึงอยู่กับที่

 

ทำไมหลังจากที่ข้าบอกความจริงไปแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถึงแตกต่างจากสิ่งที่ข้าจินตนาการไว้คนละโยชน์เลยล่ะ?

 

อันที่จริงใจเขาก็อยากจะตามไปดูว่าแม่หมอจอมลวงโลกจะรักษาหลาน ๆ ได้อย่างที่ปากพูดไหม แต่เขาก็ถูกหูชิงซานเรียกเอาไว้เสียก่อน

 

“ถ้าเจ้าไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับบ้านไปดูแลคู่ของเจ้าซะ มามัวยืนโอ้เอ้อยู่อีกทำไม ไปเลย!”

 

จิ้งจอกหนุ่มที่ถูกพี่ชายคนโตตะคอกเข้าใส่ถึงกับชะงักกึก 

 

“... ”

 

ข้าไม่รักพี่ใหญ่แล้ว!

 

ข้าไม่ใช่น้องสี่สุดที่รักของพี่ใหญ่อีกต่อไป!

 

มันต้องเป็นเพราะพี่ใหญ่อิจฉาเขาแน่ ๆ ที่เขามีเมียมีลูกเป็นคนแรกในบรรดาพี่น้องผู้ชาย

 

อีกด้านหนึ่ง หลังจากหูเจียวเจียวพาเฟิงเฉิงกลับมาถึงบ้าน พวกเด็ก ๆ ก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น 

 

แต่ไม่นานหลงโม่ก็พาลูกกลับบ้านมาทีละคน

 

เมื่อหลงเซียว หลงจง และหยินชางรู้ว่าแม่หมอจะมาช่วยรักษาตนเอง พวกเขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจมาก

 

ที่ผ่านมาเด็กชายทั้ง 3 ต้องเผชิญกับสายตาแปลก ๆ ของทุกคนในเผ่ามาตลอด พอพวกเขาคิดว่าอีกไม่นานตัวเองก็จะกลายเป็นคนธรรมดาเหมือนคนอื่นที่ไม่มีอะไรแตกต่างกัน หัวใจดวงน้อยของเด็ก 3 คนก็เต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมาจากอก

 

ซึ่งเสียงหัวใจเต้นมันดังเหมือนกับว่าหัวใจได้ย้ายขึ้นมาอยู่ตรงรูหูของพวกเขาแล้ว

 

ขณะนี้ฝ่ามือของพวกหลงเซียวชื้นเหงื่ออย่างควบคุมไม่ได้

 

“ท่านแม่ เราจะรักษาหายได้จริงหรือ?” นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเซียวสงบใจตัวเองไม่ลงจนต้องเอ่ยปากถามยืนยันจากผู้เป็นแม่

 

ก่อนที่แม่จิ้งจอกจะตอบ เฟิงเฉิงก็เดินมาหาเขา

 

นางเผยรอยยิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า

 

“ขอเพียงแค่เจ้ายังมีลมหายใจ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นอะไรก็ตาม ข้าก็รักษาให้หายได้หมด”

 

ความหมายที่หญิงสาวอยากจะบอกเด็ก ๆ ก็คือพวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเลย

 

ยามนี้เด็กชายทั้ง 3 รู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วขึ้นอีกครั้ง

 

ส่วนหูเจียวเจียวที่เห็นท่าทางประหม่าของพวกเด็ก ๆ ก็ก้มตัวลงไปพูดปลอบพวกเขาว่า “ไม่ต้องกลัว ให้ป้าเฟิงเฉิงลองดูก่อนนะ”

 

แม้ว่ามันจะไม่ได้ผล แต่เธอก็จะคิดหาวิธีอื่นมารักษาลูก ๆ ให้จงได้

 

หญิงสาวจะไม่ยอมแพ้แม้ว่าเธอจะต้องเสาะหาหมอผีทั่วทั้งโลกมาก็ตาม

 

“ข้าต้องการห้องที่เงียบสงบห้องหนึ่ง” เฟิงเฉิงหันไปบอกหูเจียวเจียว

 

ผู้เป็นเจ้าบ้านพยักหน้าก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายและลูกทั้ง 3 ขึ้นไปชั้นบน

 

มันเป็นเรื่องปกติที่จะต้องรักษาในห้องส่วนตัวที่ปิดมิดชิด แล้วคงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ที่จะให้คนอื่นมาดูหญิงสาวใช้พลังของไม้เท้า

 

หลังจากที่เฟิงหลีสาวปิดประตู หูเจียวเจียวก็ลงไปรออยู่ชั้นล่างกับหลงโม่และลูก ๆ

 

แล้วเวลาก็ไหลผ่านไปนาทีต่อนาที

 

ขณะนั้นเด็กคนอื่นที่นั่งรออยู่อดรู้สึกกังวลไม่ได้

 

แม้แต่หลงเหยาที่ปกติเป็นเด็กซุกซนก็นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ ระหว่างที่สายตาคอยจับจ้องไปยังชั้นบนไม่ขยับไปไหน

 

ต่อให้ปากเขาจะบอกว่าเกลียดหลงจงอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ความจริงแล้วพี่น้องทั้ง 2 สนิทกันมาก

 

“ทำไมเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ข้างบนก็ยังไม่มีเสียงอะไรเลย...” หลงอวี้คนที่สุขุมที่สุดเริ่มอดทนไม่ไหว หากเฟิงเฉิงไม่ได้กำชับว่าไม่อนุญาตให้ใครขึ้นไปรบกวนนาง เขาคงเกาะติดอยู่หน้าประตูห้องชั้นบนแล้ว

 

“พี่ใหญ่ ไม่ต้องห่วงนะ ป้าเฟิงเฉิงจะรักษาพวกเขาสำเร็จอย่างแน่นอน” ในช่วงเวลาวิกฤต หลงหลิงเอ๋อกลายเป็นคนที่สงบนิ่งมากที่สุดรวมถึงเป็นคนปลอบพี่ชายคนโตแทน

 

ยามนี้เด็กหญิงประสานมือแนบอก แต่ปลายนิ้วสีขาวที่ถูกบีบจนแน่นได้เผยให้เห็นความกังวลในใจของนาง

 

ส่วนหูเจียวเจียวคว้าชายเสื้อของสามีหนุ่มมากำแน่น พลางนับเวลาในใจอย่างเงียบ ๆ

 

ทางด้านหลงโม่ดูเหมือนจะเป็นคนใจเย็นที่สุด

 

ระหว่างที่นั่งรอเขาดื่มน้ำชามแล้วชามเล่า

 

ในเวลาเพียง 10 นาที เขาก็ดื่มน้ำไปแล้ว 20 ชาม

 

แอ๊ด...

 

มีเสียงเปิดประตูดังมาจากชั้นบน

 

เวลานี้หัวใจของทุกคนที่เฝ้ารอบีบตัวแน่น ในระหว่างที่สายตาทุกคู่จ้องเขม็งไปทางบันได

 

พวกเขาเห็นว่าคนแรกที่เดินลงมาคือเฟิงเฉิง

 

ปัจจุบันหญิงสาวยังคงมีสีหน้าเย็นชาและเฉยเมย ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ

 

จังหวะนั้นหลงโม่วางชามน้ำลงบนโต๊ะเต็มแรง แต่เนื่องจากเขาเผลอใช้แรงมากเกินไป โต๊ะไม้จึงพังเสียงดังโครมคราม

 

ทว่าโชคดีที่ความสนใจของทุกคนยังอยู่ที่ชั้นบน พวกเขาจึงไม่ได้สนใจอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้

 

“เฟิงเฉิง เป็นยังไงบ้าง?” หูเจียวเจียวก้าวไปถามนางแบบคนกำลังร้อนใจ

 

ลูกของเธอหายดีแล้วหรือยัง?

 

ฝ่ายที่ถูกถามไม่พูดอะไร นางทำเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ ซึ่งไม่ค่อยปรากฏให้เห็นบ่อยนักบนใบหน้าเฉยเมย ก่อนที่นางจะหันไปมองชั้นบน

 

ไม่กี่อึดใจต่อมา มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ชั้นบนประกอบกับเสียงพึมพำเบา ๆ

 

“พี่รอง ท่านลงไปก่อนสิ...”

 

“พี่หยินชาง ท่านอายุเยอะที่สุด ท่านควรไปก่อน...”

 

ขณะนี้เด็กชายทั้ง 3 กำลังเกี่ยงกันว่าใครจะลงไปก่อน ส่วนกลุ่มคนข้างล่างก็ตั้งตารออยู่นานกว่าที่เด็กขี้อายทั้ง 3 จะค่อย ๆ พากันเดินลงมา