เข้ามาทำไม

“แล้วตั้งแต่นั้นมา ก็มีเสียงร่ำลือเรื่องดึกดื่นได้ยินเสียงคร่ำครวญของ พระสนมมารดาขององค์ชาย หรือบางทีก็มักมีคนเห็นเงาวูบวาบ”

กุ้ยอิงพูดที่ขึ้นด้วยท่าที หวาดกลัว หว่านหนิงขมวดคิ้ว

ลี่หยาง ฟุบหน้าลงบนโต๊ะร่างอักษรหลับสนิท ฮ่องเต้และขันทีข้างกายฝานกงกงเดินเข้ามาพร้อมกัน

“คนหนุ่มเพิ่งจะแต่งชายาเข้ามาในตำหนักเมื่อคืนคงจะอดนอน เอาเบาะมา”

ฝานกงกงรีบไปหยิบเบาะมาจากแท่นบรรทม ฮองเต้ยกคอของลี่หยางขึ้นเบาๆ สอดเบาะไปรองศีรษะไว้ให้อย่างอ่อนโยน

“ปล่อยเขานอนไปให้พอ ห้ามใครปลุก”

ฝานกงกงยิ้ม รวบเก็บกระดาษม้วนไว้ให้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะปิดห้องปล่อยให้ลี่หยางหลับอยู่ตรงนั้น ก็จะไม่อดนอนได้อย่างไรในเมื่อทั้งคืนใจเต้นตุมๆต่อมๆตลอดคืน ทั้งหักห้ามใจด้วยบางครั้งก็อยากจะลองแต่อีกใจก็ไม่กล้า

ตำหนักร้อยดาว

ฮองเฮาในอาภรณ์เต็มยศสวยสง่า แม้อายุจะล่วงเลยไปวัยกลางคนแล้วก็ตาม เดิน เข้ามาในเขตตำหนักร้อยดาวที่สะอาดสะอ้าน ต้นไม้ใบหญ้าผลิดอกออกใบเขียวชอุ่ม ด้วยมีคนดูแลรดน้ำใส่ปุ๋ย นางกำนัลเดินตามเข้ามาถึงแปดคนข้างละสี่คน

แทบจะไม่ต้องเดินเองด้วยซ้ำไป

“ฮองเฮาเสด็จจจจ”

 หว่านหนิง อิงไถกับกุ้ยอิง รีบเดินมาประสานมือคุกเข่าตรงหน้า ก้มหน้านิ่ง

“ชายาห้าหว่านหนิง ถวายพระพรฮองเฮา”

“ลุกขึ้นได้”

หว่านหนิง ลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปยืนก้มหน้าห่างออกมาสองสามก้าว กุ้ยอิงกับอิงไถ ยังคุกเข่าอยู่กับพื้น

“ ชายาเจ้าห้าหน้าตาน่าเอ็นดู ตามธรรมเนียมต้องยกน้ำชาให้ข้าเช่นไรถึงละเลย เห็นทีที่ข้ามานี่เพราะมาให้เจ้ายกน้ำชาให้ถึงตำหนักร้อยดาวเช่นนั้นหรือ”

“ฮองเฮาโปรดอภัย หว่านหนิงไม่รู้ธรรมเนียมแต่จะว่าไป ก็หามีใครมาเตือนเรื่องสำคัญเพียงนี้ จะว่าเรื่องนี้สำคัญก็สำคัญไม่น้อยเรื่องปากท้องยิ่งสำคัญไม่น้อยไปกว่ากัน แต่หว่านหนิงแต่งเข้ามาวันแรกต้องไปหาข้าวกินในห้องเครื่องลำพัง ไร้ผู้ใดบอกกล่าวเรื่องไม่ยกเครื่องเสวยมาที่ตำหนักร้อยดาว กว่าจะได้กินก็เกือบเลยเวลาอาหารกลางวันเกรงว่าหากเป็นอย่างนี้คงไม่พ้นเจ็บไข้”

“แต่เดิมเป็นเจ้าห้าที่อยู่ที่นี่เพียงลำพัง ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย จึงไม่มีนางกำนัลขันที ไม่มีเห็นด้วยตาจะเชื่อคำร่ำลือว่าจงหว่านหนิงลูกสาวขององค์หญิง ..หว่านหวงลู่ผู้ปราดเปรื่องจะวาจาฉะฉานไม่แพ้มารดา”หว่านหนิงยิ้มหวานก้มหน้าประสานมือ

“หว่านหนิงมิกล้า เพียงแต่เรื่องปากท้องในวังหลวงไม่น่าให้บกพร่องได้ องค์ชาย ห้าแม้เป็นองค์ชายปลายแถวแต่ก็คือองค์ชาย ไม่มีทางกลายเป็นกุลีหรือทาสไปได้การกินอยู่นับว่าสำคัญหากไม่ใช่หว่านหนิงที่มาประสบแต่เป็นแขกบ้านแขกเมืองที่พบเห็นเกรงว่าจะเป็นเรื่องเล่าขานสนุกปากกันไปเปล่าๆ ”ฮองเฮายิ้มเย็น

“คราวหน้าข้าสั่งให้เขายกเครื่องเสวยเพิ่มมาที่นี่อีกสักชุด เจ้าว่าดีหรือไม่.. พอใจหรือไม่”

น้ำเสียงเหมือนยอมอ่อนข้อให้แต่ใครจะรู้ภายในใจนาง

“ฝ่าบาท ทรงเมตตามีบัญชาให้จัดเครื่องครัว และวัตถุดิบในการทำเครื่องเสวยมาส่งให้หว่านหนิงทำเครื่องเสวยให้องค์ชายเอง ขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงเมตตา”

“เจ้าจงใจว่ากล่าวข้า เพื่อที่จะอวดว่าฝ่าบาททรงให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการแล้วเช่นนั้นหรือ”แววตาขึ้งโกรธ

“ฮองเฮา จะถือสานางไปทำไมกันนางยังเด็กพูดจาตามความคิดมิได้เสแสร้งเช่นนั้นจึงจะได้ชื่อว่าเป็นคนตรง ในวังหลวงแห่งนี้มีแต่คำหลอกลวง ฮองเฮาอย่าบอกข้านะว่าชอบคำหลอกลวงของผู้คนรอบกาย”

ฮ่องเต้เดินมาพร้อมกับฝานกงกง คนทั้งหมดในที่นั้นย่อตัวถวายพระพรรวมทั้งหว่านหนิง

“ฝ่าบาท จะเสด็จไม่เห็นบอกหม่อมฉัน จะได้ให้คนเตรียมการต้อนรับ”ฮองเฮารีบพูดขึ้นอย่างเกรงใจ”

“ข้าออกเดินเล่นลัดเลาะมา หาได้ตั้งใจมาที่นี่ไม่ แต่ก่อนไม่มีผู้ใดย่างการยตำหนักร้อยดาว บัดนี้กลับคึกคักอย่างไม่น่าเชื่อ”

“หม่อมฉัน มอบขันทีให้มารับใช้ที่นี่ จึงตั้งใจมาดูว่าเขาทำให้ขายหน้าที่วางใจให้เขามารับใช้หรือไม่”พูดความจริงครึ่งหนึ่งความเท็จเสียครึ่งหนึ่ง

“เงยหน้าเจ้าขึ้นมาให้ข้าดูหน้าเจ้าชัดๆ ”

หว่านหนิงลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นช้าๆ ฮ่องเต้มองใบหน้าผุดผาดงดงามของ หว่านหนิงยิ้มๆ

“เจ้าห้าไม่เคยพบเจอชื่นชอบสาวใด ป่านนี้จะแยกแยะได้หรือยังว่าชายาของเขา งดงามกว่าหญิงใด”ฝานกงกงประสานมือตรงหน้า

“เกรงว่า คงจะได้รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาทจากที่เห็นหลับฟุบไปเมื่อคืนคงอดนอน”ฮ่องเต้ยิ้ม หว่านหนิงเขินอาย

“หว่านหวงลู่ สบายดีใช่หรือไม่”

“ท่านแม่สบายดีเพคะ”

“เจ้าใบหน้าละม้ายนางไม่น้อย คิดถึงสมัยก่อนวิ่งเล่นหยอกล้อขี่ม้าล่าสัตว์ล้วนเป็นหว่านหวงลู่ที่สอนข้า”หว่านหนิงยิ้มหวาน

“ท่านแม่ พูดถึงฝ่าบาทให้ฟังบ่อยๆ ”

“ข้าคิดถึงนางไม่น้อย”ฮองเฮาเชิดหน้าขึ้นด้วยความรู้สึกอิจฉา

“หว่านหนิง เร่งทำความสะอาดตำหนักร้อยดาวคงอีกนานกว่าจะได้กลับไปเยี่ยม บ้านตะกูลจง”

“ฮองเฮาส่งคนช่วยนางเก็บกวาดหน่อยก็คงจะดี ตำหนักใหญ่หลายสิบห้องคงไม่สะดวกนักหากจะเก็บกวาดด้วยคนไม่กี่คน”

“ได้เพคะ พรุ่งนี้หม่อมฉันส่งคนให้มาช่วยนางเก็บกวาดชั่วคราว”

แม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ต้องรับปาก หว่านหนิงประสานมือตรงหน้าคารวะฮองเต้ที่เดินเอามือไพล่หลังชมนกชมไม้จากไปทันที 

การมาของฮองเฮาในวันนี้ นับว่าแพ้พ่ายยับเยินอย่างที่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้มาก่อนเริ่มตันก็แพ้พ่ายแก่นาง ประเมินนางต่ำไป นางถอดแบบมารดามาเสียทั้งหมด ไม่ว่ากิริยาหรือคำพูดจาที่พูดให้คนคล้อยตามได้ไม่ยากและพูดให้คนอื่นเกรงกลัวและรู้สึกผิดในสิ่งที่คิดจะทำหรือทำลงไปแล้ว

เหนื่อยเต็มทนใช้พลังงานเยอะ ทั้งทำความสะอาดตำหนักและเสาะหาคำพูดที่เหมาะสมมาใช้กับฝ่าบาทและฮองเฮา หว่านหนิงหย่อนตัวลงในอ่างน้ำอุ่นโรยด้วยกลีบดอกไม้ที่อิงไถเตรียมไว้ให้ นอนแช่น้ำหลับตานิ่ง อิงไถกับกุ้ยอิงไปเตรียมของสำหรับทำเครื่องเสวยเย็น ปล่อยให้หว่านหนิงนอนแช่น้ำคิดถึงใบหน้าซีดขาว กับคำพูดเมื่อคืนว่า...รอให้ข้ากล้ากว่านี้... หว่านหนิงอมยิ้ม                 

 ลี่หยางเดินเข้าในตำหนักถอดเสื้อคลุมออก ไม่รู้สึกถึงความสดชื่น ตั้งใจจะอาบน้ำให้รู้สึกดีขึ้น ถอดเสื้อผ้าเปลือยกายล่อนจ้อนลืมไปเสียสนิทหรืออาจจะไม่คิดว่าจะมีใครอยู่ในนั้น เปิดผ้าม่านออกเดินเข้าไปข้างอ่างไม้ ตกใจสุดขีดเมื่อเห็นหว่านหนิงในร่างเปลือยเปล่านอนแช่น้ำอยู่ ดึงผ้าม่านมาคลุมตัวเปล่าเปลือย หว่านหนิงลุกขึ้นจากน้ำด้วยความตกใจ ร่างเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์มีเพียงหยดน้ำเกาะพร่างพราว

“องค์ชาย ท่านเข้ามาทำไม”ตกใจไม่น้อยคิดว่าอีกคนกำลังจะทำเรื่องอย่างว่า

“เจ้า...เจ้าเจ้า ข้าไม่ได้มาทำอะไรเจ้า ….ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเจ้าอยู่ในนี้ในสภาพแบบนั้น”

พูดได้เพียงแค่นั้น รีบหันหน้าหนีหว่านหนิงจับผ้าผืนใหญ่มาคลุมตัวไว้จนมิด