บทที่ 193 เพื่อนใหม่
ฉันที่ยังมึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน ถึงกับถามย้ำคุณหมอออกไปอีกรอบ...
“ห๊ะ... ว่ายังไงนะคะ” ฉันที่น่าจะช็อกเพราะเรื่องที่ท้องแฝดมากกว่า ถึงกับอุทานออกมาในทันทีหลังจากฟังสิ่งที่คุณหมอบอก
‘ได้ยังไงฉันไม่มีพันธุกรรมแฝดนี่น่า’ ฉันแอบคิดในใจ
“หมอบอกว่า คุณเอลิซ ได้ลูกแฝดค่ะ นี่ไงคะ เห็นไหมมีถุงอีกใบซ่อนอยู่ด้านหลัง ถ้าไม่มองดี ๆ ก็ไม่มีทางเห็นเลยค่ะ...สงสัยคนนี้น่าจะขี้อายแน่เลยแอบหลบหลังพี่หรือน้องล่ะค่ะเนี้ย” ^-^ คุณหมอสาวเอ่ยบอกด้วยความภาคภูมิใจในความเก่งและละเอียดรอบคอบของตัวเองจนทำให้พบเด็กน้อยอีกคนที่อยู่ในท้อง ก่อนจะพูดจาหยอกเย้าด้วยความเอ็นดูกับหน้าจอที่บ่งบอกว่าภายในท้องของคนไข้มีตัวอ่อนถึงสองคน
ฉันที่ทั้งอึ้ง ทั้งดีใจ ทั้งสับสนในเวลาเดียวกัน และหนึ่งในความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถมเข้ามานั้นก็คือ...ความรู้สึกกังวลใจ...
“ตะ...แต่ที่เอลิซรู้มา การท้องแฝดคือการที่ครรภ์มีปัญหา แล้วอย่างนี้ลูกเอลิซจะเป็นอะไรไหมคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยความรู้สึกกังวลใจและเริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกในท้อง
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นกังวลไปค่ะ สมัยนี้วิวัฒนาการทางการแพทย์เราไปไกลแล้วค่ะ ถ้าฝากครรภ์ตั้งแต่เนิ่น ๆ บวกกับดูแลสุขภาพให้ดี ทานยาและอาหารบำรุงให้ถึง เด็ก ๆ ทั้งสองก็จะแข็งแรงคลอดออกมาอย่างปลอดภัยค่ะ” คุณหมอสาวอธิบายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเพื่อให้ฉันได้คลายความกังวลใจ
หลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่คุณหมอบอกเบื้องต้นฉันก็รู้สึกผ่อนคลายความวิตกกังวลไปได้มาก ถึงกับยกยิ้มกว้างตาหยีขึ้นมาด้วยความรู้สึกสบายใจ...
คุณหมอสาวมองสีหน้าของฉันด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนที่จะเอ่ยปากพูดอะไรบางอย่างออกมา
“มิน่าล่ะ หมอมาร์คถึงตกหลุมรัก เพราะรอยยิ้มของคุณเอลิซนี่เอง ขนาดหมอเป็นผู้หญิงแท้ ๆ หมอยังอดมองจนเคลิ้มไม่ได้เลยนะคะ” คุณหมอคนสวยที่จู่ ๆ ก็เอ่ยชมฉันขึ้นมา แถมในคำชมของเธอนั้นก็เล่นเอาฉันหน้าแดงขึ้นมาเพราะความเขิน เพราะไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่าคุณมาร์คคิดกับฉันยังไง แต่ทว่า...ตอนนี้ทั้งสี่ห้องหัวใจของฉันเป็นของเขาคนเดียว และเขาคนนั้นก็คือพ่อของเจ้าสองแสบที่อยู่ในท้อง
“คุณมาร์คเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยค่ะ” ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่มาจากใจจริงของฉัน
“คริคริ...ดูท่าแล้วพ่อของเด็ก ๆ คงจะหล่อมากเลยใช่ไหมคะ ถึงขนาดที่ทำให้คุณเอลิซปฏิเสธหมอมาร์คได้ลงคอ” คุณหมอสาวเอ่ยแซว
“ค่ะ...หล่อมากเลยค่ะ...ฮ่าๆๆ” ฉันพูดออกไปอย่างไม่กระดากปาก เพราะว่ามันคือเรื่องจริง
“คุยกันตั้งนานเอลิซยังไม่รู้จักชื่อคุณหมอเลยค่ะ เผื่อมีโอกาสเจอกันข้างนอกจะได้ทักทายกัน” ฉันที่รู้สึกถูกชะตากับคุณหมอตั้งแต่แรก แถมยังรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงฉันจะไม่ได้ฝากครรภ์กับคุณหมอคนนี้ แต่ทว่า...ฉันมีความรู้สึกว่าเราจะได้เจอกันหรือได้ข้องเกี่ยวกันอีกแน่ ๆ
“หมอชื่อ...น้ำค้าง...ค่ะ” ^-^
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณหมอน้ำค้าง” ^-^ ฉันยิ้มพร้อมกับเอ่ยด้วยความรู้สึกยินดี
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ คุณเอลิซ แต่เรียกหมอว่าน้ำค้างอย่างเดียวก็ได้ค่ะ” ^-^ คุณหมอแสดงความเป็นกันเอง โดยการให้เรียกแค่ชื่อ เนื่องจากเธอเองก็รู้สึกถูกชะตาและชอบในหญิงสาวคนนี้จนอยากจะเป็นเพื่อนเหมือนกัน
“งั้นน้ำค้างก็เรียกเอลิซ ว่าเอลิซเฉย ๆ ก็พอค่ะ ไม่ต้องคุณหรอก” ^-^ ฉันตอบกลับอย่างเป็นมิตรเช่นกัน
เราสองคนต่างยิ้มให้กันและกัน ถึงมิตรภาพใหม่ที่เกิดขึ้น...
หลังจากทำการอัลตร้าซาวน์จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หมอน้ำค้างก็ได้ปริ้นรูปอัลตร้าซาวน์ให้ฉันเก็บเอาไว้หนึ่งใบ ก่อนที่ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วมานั่งฟังคำแนะนำเรื่องการดูแลตัวเองในขณะตั้งครรภ์ต่ออีกนิดหน่อยจากหมอน้ำค้าง
“อ่ะ...อันนี้น้ำค้างให้เอลิซไว้กินเพื่อบำรุงครรภ์นะคะ ส่วนรายละเอียดในการกินน้ำค้างเขียนไว้หน้าซองหมดแล้ว” ^-^ หมอน้ำค้างยื่นถุงยาบำรุงครรภ์ให้กับฉัน
“ค่าใช้จ่ายเท่าไรค่ะ...” ฉันเตรียมล้วงเงินในกระเป๋าเพื่อจะจ่ายค่ายาบำรุง
“ไม่เป็นไร...มีคนเขาจัดการให้หมดแล้ว...คริคริ” น้ำค้างที่พูดจามีเลศนัย
ฉันที่ไม่ต้องคิดก็พอจะเดาออกได้ว่าเป็นใคร เพราะรู้ได้ในทันทีจากอากัปกิริยาของหมอน้ำค้าง
“ถ้างั้นเอลิซฝากน้ำค้างไปขอบคุณ คุณมาร์คด้วยนะ เขาน่าจะงานยุ่งมาก เอลิซไม่อยากไปรบกวนเขาอีก แค่เท่านี้ก็รบกวนไปมากแล้วค่ะ” ฉันบอกหมอน้ำค้างไป เพราะตั้งแต่ฉันออกจากห้องตรวจเขามา ฉันก็ยังไม่เจอคุณมาร์คเขาเลย
“ได้เลยจ้า...แต่ถึงไม่บอกเขาก็รู้แหละ...” หมอน้ำค้างที่รับปาก แต่กลับพูดเบา ๆ กับตัวเองในประโยคหลัง นั่นก็เพราะเธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้หายไปไหนเลย ยังคงแอบเฝ้าดูการตรวจทุกขั้นตอน (ถ้าจะมีตอนที่ไม่ได้อยู่ดูก็คือตอนอัลตร้าซาวด์ที่เขาไม่ได้เข้าไปแอบดู) ถึงการตรวจของผู้หญิงที่เขาแอบรัก แม้ความจริงที่ว่าเธอกำลังจะมีลูกกับผู้ชายอื่นจะทำให้เขาเจ็บปวดใจ แต่ทว่า...การที่เขายังคงได้แสดงความปรารถนาดีต่อเธอ...แค่นี้เขาก็อิ่มเอมใจแล้ว...
“อ่อ...แล้วเอาไว้มีโอกาสเหมาะ ๆ เอลิซจะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวทั้งน้ำค้างแล้วก็คุณมาร์คด้วยนะคะ” ฉันที่ไม่รู้จะขอบคุณทั้งสองคนอย่างไงดี เสนอตัวเลี้ยงข้าวพวกเขาในโอกาสที่เหมาะสมในวันข้างหน้า
“ได้เลย...น้ำค้างยินดีมากเลยค่ะ...สำหรับของฟรี...คริคริ” หมอน้ำค้างเอ่ยบอกด้วยสีหน้าร่าเริง จนฉันอดที่จะหัวเราะไปกับเธอไม่ได้
เราสองคนคุยกันต่ออีกสักพัก ทั้งเรื่องสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องการดูแลตัวเองและข้อควรระวังในขณะที่กำลังท้อง รวมทั้งเรื่องนั้น...
คำแนะนำของคุณหมอเล่นเอาฉันหน้าแดงแปร๊ดขึ้นมาทันที ก่อนที่ตัวเองจะทำได้เพียงแค่ก้มหน้างุดรับเอาคำแนะนำใส่หัวกลับบ้านเท่านั้น ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้นเลย
ฉันขอบคุณหมอน้ำค้างอีกครั้งก่อนจะลากลับบ้าน และเนื่องจากท้องนี้เป็นท้องแรกของฉัน ฉันจึงมีคำถามมากมายเกี่ยวกับการดูแลตัวเอง และคุณหมอก็ให้คำตอบได้ครบทุกด้าน จนฉันคลายความกังวลไปได้เยอะ หลังจากนี้ก็เหลือเรื่องสำคัญที่ต้องทำนั่นก็คือ...การฝากท้อง
แม้ว่าฉันจะอยากให้หมอน้ำค้างเป็นคนดูแลต่อ แต่ทว่า...ฉันคงต้องกลับไปบอกพ่อของเด็ก ๆ ให้ได้รู้ก่อน (อยากรู้จังเลยว่าถ้าเขารู้แล้วเขาจะมีสีหน้าเป็นอย่างไงนะ จะดีใจไหมน่ะ)
อีกอย่างฉันกลัวว่าถ้าหากฉันฝากท้องกับหมอน้ำค้างแล้ว ฉันเกรงว่าถ้าเขามารู้ทีหลัง หมอน้ำค้างคงได้สิ้นชื่อแน่ ๆ (ไม่นะ...ฉันยังไม่อยากเสียเพื่อนคนใหม่ของฉันไป) เพราะฉะนั้นฉันต้องไปบอกเขาก่อน ก่อนจะค่อยๆ หาวิธีตะล่อมให้เขาตกลงให้ฉันฝากท้องกับหมอน้ำค้าง...
และเมื่อสมควรแก่เวลาทั้งฉันและหมอน้ำค้างก็ได้กล่าวคำอำลากัน จากนั้นฉันก็ได้เดินทางกลับเพนท์เฮ้าส์ทันที...
สารบัญ / นำทาง
- ยอดวิว 64
แสดงความคิดเห็น