บทที่ 100 ยังไว้ใจได้อยู่ไหม

--- เอลิซ Talk ---

 

ฉันที่ยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ก้มหน้าลงพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ เพื่อไม่ให้มันไหลออกมาประจานความอ่อนแอให้ผู้หญิงคนนั้นได้เยาะเย้ย

 

เมื่อตั้งสติได้แล้ว ฉันที่เลือกจะเดินออกไปจากความอึดอัดตรงนี้ ก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือดึงเข้ามาโอบกอดทันที

 

ตัวของฉันถลาเข้าสู่อ้อมอกที่คุ้นเคย แต่ครั้งนี้ฉันกลับไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนอย่างเก่า

 

“จะไปไหนคะ...หืม” เขาที่เอาคางเกยมาที่หัวทุยของฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน

 

ฉันพยายามดันเขาให้ออกไป แต่ร่างหนากลับไม่ขยับเขยื้อนสักนิดเลย ฉันจึงทำได้แค่ซุกใบหน้านวลแนบเข้ากับอกแกร่งของเขาเพื่อปกปิดสิ่งที่กำลังจะซึมออกมาจากดวงตาสวยเพราะไม่อยากให้ใครบางคนได้เห็นมัน ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ เริ่มไหลรินออกมาด้วยความน้อยใจ

 

เขารับรู้ได้ทันทีว่าฉันร้องไห้จากการเปียกชื้นที่ไหลซึมเปรอะเปื้อนเสื้อตัวในของเขา

 

“เรน่า!! มึงทำเมียกูร้องไห้” เขาถลึงตาใส่คนตรงหน้าทันที ด้วยความไม่พอใจที่เธอล้อเล่นจนทำให้ผู้หญิงของเขาต้องเสียน้ำตา

 

“แหมมมม แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง” เรน่าทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจที่โดนเพื่อนรักตะคอกใส่

 

“ล้อเล่นหรอ กูไม่ตลกด้วยหรอกนะ นี่ถ้ากูไม่เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก กูเป่ากบาลมึงดับไปแล้ว และกูก็ไม่สนด้วยถ้าทั้งสองตระกูลจะมีปัญหากันเพราะเรื่องนี้” เขาเข่นเขี้ยว พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นที่แม้แต่ฉันเองยังอดรู้สึกขนลุกไม่ได้เลย

 

“ชิ...คิดมากไปได้” เรน่ากอดอกพูดงึมงำกับตัวเองด้วยท่าทีที่ไม่สบอารมณ์ พร้อมกับเหลือบมองไปยังคนที่อยู่ในอ้อมอกอย่างนึกหมั่นไส้

 

‘ล้อกันเล่นหรอ’ ฉันที่ยืนซุกหน้าอยู่ที่อกเขา เมื่อได้ยินบทสนทนาที่เขาและเธอโต้ตอบกัน แม้มันจะทำฉันใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่ก็ยังคงมีอาการน้อยใจอยู่

 

เขาค่อยๆ ดึงร่างฉันออกมาจากอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา แล้วใช้มือเชยคางขึ้นให้จ้องใบหน้าคม ดวงตาสีเทาเข้มแสนมีเสน่ห์ของเขาจ้องกลับเข้ามาในดวงตากลมใสที่คลอเคล้าไปด้วยน้ำตา

 

“โอ๋...ไม่ร้องนะคะคนดี เฮียเคยบอกแล้วไงว่าไม่มีใคร ก็ไม่มีใครจริงๆ ไอ้เรน่านี่มันเพื่อนเฮียจริงๆ โอเคไหม...หืมมม” เขาเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงนุ่ม แล้วใช้ปลายนิ้วค่อยๆ บรรจงเช็ดคราบน้ำตาที่เปียกชื้นอยู่รอบๆ ดวงตาสวย

 

ฉันหลบสายตาเขาด้วยความรู้สึกอายที่ถูกจ้องมองด้วยความเสน่หา เพราะนอกจากรอยยิ้มสวยของเขาที่ฉันชอบแล้วก็มีสายตาของเขานี่แหละที่ทำให้ฉันประหม่าได้

 

แต่อาจจะเป็นเพราะว่าฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆ จนถึงกับร้องไห้ออกมา เพราะไม่คิดว่าเพื่อนเขาจะล้อเล่นแรงขนาดนี้ บวกกับความรู้สึกกลัว กลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย กลัวว่าครั้งนี้ฉันจะเสียความรักของฉันไป

 

ฉันคิดทบทวนเกี่ยวกับพฤติกรรมของตัวเองที่เกิดขึ้น แล้วก็ได้คำตอบว่า อย่างนี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าอาการหึงหวง ฉันเข้าใจความรู้สึกของเขาที่มีต่อฉันแล้วว่ามันเป็นยังไง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับคนเรา และไม่อยากให้คนของเราไปสนใจใคร มันเกิดอาการหงุดหงิดไม่พอใจแบบนี้นี่เอง

 

เขาที่จับใบหน้าหวานของฉันให้กลับมาจากการที่เสหลบไปด้านข้างให้เงยขึ้นมาสบตาเขาอีกครั้ง ก่อนที่จะค่อยๆ โน้มตัวลงมาบรรจงจรดริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากอวบอิ่มนุ่มนิ่ม เพื่อปลอบประโลมความน้อยใจที่มี

 

ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาหาไออุ่นจากลิ้นอีกอันที่เฝ้ารอการหยอกล้อง้อขอคืนดีด้วยความเต็มใจ

 

“อืมมม / อื้อออ” เสียงควรญครางในลำคอของคนทั้งสองที่พร่ำขอคืนดีกันจนลืมไปเลยว่ายังมีบุคคลที่สามยืนอยู่ด้วย ณ ตอนนี้

 

“อ่ะแฮ่ม~~ นี่ใจคอจะไม่สนใจฉันกันเลยจริงๆ ใช่ไหม” เสียงเรน่าเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ที่เห็นทั้งสองคนพลอดรักกันต่อหน้า โดยที่ไม่แคร์สายตาขอเธอเลยสักนิด

 

เขาที่ยังคงไม่สนใจเสียงที่ได้ยิน ส่วนฉันที่เมื่อได้ยินก็ทำให้ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาด้วยความอับอายทันที ก่อนที่จะพยายามเอาใบหน้าหวานของตัวเองให้ออกไปจากรสจูบที่แสนดูดดื่มที่เขาปรนเปรอให้

 

“ฮะ...เฮีย อายเขา” ฉันเหนียมอายบอกเขาไป เมื่อสามารถนำริมฝีปากออกจากความวาบวามที่ก่อตัวได้แล้ว

 

“อายทำไม ผัวเมียเขาจะพลอดรักกัน คนที่มายืนดูสิที่มันควรจะอาย” เขาพูดตอบกลับฉันมาโดยที่สายตาคมยังจับจ้องมาที่ใบหน้าสวยของฉัน

 

“ชิ...นี่ใจคอเซฟจะไม่แนะนำ...เอ่อ...ให้เรน่ารู้จักหน่อยหรอค่ะ” เสียงเรน่าพูดขึ้นมาโดยที่ไม่สะทกสะท้านต่อคำกระแนะกระแหนของคุณเซฟเลย

 

“ทำอย่างกับไม่รู้...เหอะ” เขาแค่นเสียงบอกด้วยความหมั่นไส้

 

“ก็เรน่าอยากให้เซฟแนะนำนี่ค่ะ” เรน่ายังไม่ยอม เหมือนอยากจะได้ยินจากปากของเขาเพื่อให้ตัวเองแน่ใจ

 

“เออๆๆ เรน่านี่เมียกูนะ...เอลิซ ส่วนเอลิซจ๋านี่ไอ้เรน่าเพื่อนเฮีย” เขาแนะนำผู้หญิงสองคนให้ต่างฝ่ายต่างได้รู้จักกัน แต่น้ำเสียงที่เขาใช้พูดกับผู้หญิงทั้งสองคนนั้นกลับช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

 

เรน่าอึ้งกับการใช้น้ำเสียงของเขา เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาเธอไม่เคยได้ยินคำพูดหวานๆ แบบนี้ออกจากปากผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นปีศาจร้ายแห่งวงการมาเฟียอย่างท่านเซบาสเธียเลย

 

ตาสีฟ้าสวยคู่นั้นฉายความรู้สึกน้อยและระคนไม่พอใจออกมาเพียงครู่เดียว ก่อนจะปรับให้กลับไปสุกใสตามเดิม

 

“แล้วมึงมีอะไรมาหากูถึงที่นี่ แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาที่บัดนี้ย้ายมือมาโอบเอวฉันที่ยืนอยู่เคียงข้างเขาก่อนจะเอ่ยถามผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนที่มาหาเขาโดยที่ไม่ได้บอกกล่าว

 

“ก็คิดถึงมาไม่ได้หรือไง” เรน่าตอบโดยที่ยังคงไม่สนใจว่าคนที่ขึ้นชื่อว่าเมียเขายื่นอยู่ตรงนี้

 

ฉันจ้องมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่พอใจ และมีความรู้สึกตงิดๆ ในใจว่าเพื่อนคนนี้อาจจะคิดไม่ซื่อกับคนของตัวเอง

 

“นี่มึงยังไม่เลิกล้อเล่นอีกหรอ ถ้าเมียกูเข้าใจผิดขึ้นมาจริงๆ กูไม่ปล่อยมึงแน่” เขามองและพูดไปที่เรน่าด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจที่เธอยังไม่หยุดพูดเล่น

 

“เฮียคุยกับเพื่อนเฮียไปเถอะค่ะ เดี๋ยวเอลิซไปให้พ่อครัวทำอาหารมาให้ใหม่ก่อน คุณเรน่าทานอะไรมาหรือยังค่ะ ทานด้วยกันไหมคะ” ฉันที่พยายามใจกว้างไม่ใส่ใจต่อสายตาที่มีความหมายบางอย่างของผู้หญิงคนนั้น โดนเฉพาะเวลาที่มองมายังผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างฉัน เพราะผู้หญิงด้วยกันมักจะมองกันออก

 

เขาที่ยังลังเลเล็กน้อย เพราะกลัวว่าฉันจะคิดมากถ้าขืนยังยืนคุยกับเพื่อนผู้หญิงของเขาอยู่ แต่เมื่อเห็นสายตาที่ฉันส่งไปว่าไม่เป็นอะไรแล้ว เขาถึงได้เบาใจยอมปล่อยข้อมือของฉันให้เดินไปเตรียมอาหาร

ฉันเดินมาด้วยหัวใจที่ล่องลอยความคิดฟุ้งซ่านเริ่มก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง คำที่บอกกับเขาว่าไม่เป็นไร มันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นเลย ภายในใจของฉันมันหนักอึ้งไปหมด ความกลัวจากการผิดหวังเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ฉันกลัวว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเหมือนรักครั้งที่แล้วของฉัน ที่ครั้งนี้เปลี่ยนจากเพื่อนของฉันไปเป็นเพื่อนของเขา

แล้วฉันจะยังไว้ใจเขาได้อยู่ไหม...