บทที่ 393: หักมือหักเท้าของเขา

ณ ตอนนี้เบื้องหน้าลู่หลีคือเด็กที่มีใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก

 

เมื่อกวางหนุ่มเห็นหลงเหยายืนอยู่ข้างหลังเด็กคนนั้น เขาก็นึกออกทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

 

นี่คือไอ้ใบ้ที่ครอบครัวของหูเจียวเจียวรับเลี้ยง!

 

“ไปให้พ้น! เจ้ามองหน้าข้าอยากมีเรื่องรึ!”

 

ลู่หลีรู้สึกอับอายกับสภาพของตัวเองพลางใช้มือปัดหิมะตามตัวด้วยท่าทางดูถูก

 

“ยังจะมองอีก เดี๋ยวข้าก็ควักลูกตาเจ้าออกมาซะเลยนี่ เจ้าจะได้ตาบอดเหมือนกับหลงเซียว ไอ้เด็กไร้ประโยชน์นั่น”

 

เด็กหนุ่มไม่ได้ตระหนักถึงสถานการณ์ของตัวเองเลยสักนิด

 

เขาคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กเพียง 2 คน ซึ่งคนหนึ่งคือหลงเหยาที่ตัวเล็กและอ่อนแอ

 

ลู่หลีไม่รู้สึกกลัวเลย เขาลุกขึ้นสบถอย่างเหยียดหยาม แล้วตั้งท่าจะเดินไปอีกทาง 

 

“พี่รองไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ พี่รองเก่งกว่าเจ้าอีก!” หลงเหยาหน้าแดงเพราะกำลังโกรธกับคำพูดนั้น ก่อนที่เขาจะบีบก้อนหิมะจนแข็งแล้วขว้างใส่คนปากพล่อย

 

แล้วมันก็ลอยไปกระแทกใส่ด้านหลังศีรษะของอีกฝ่ายเต็มเปา

 

โพละ!

 

ลู่หลีที่โดนลอบทำร้ายจึงยิ่งรู้สึกอารมณ์เสีย เขาหันกลับมายกมือขึ้นหมายจะทำร้ายเจ้าตัวเล็ก 

 

“ไอ้สารเลว เจ้ากล้าเอาหิมะมาขว้างใส่ข้างั้นรึ ข้าจะตัดมือเจ้าทิ้— โอ๊ยยย!!”

 

ก่อนเขาจะทันได้พูดจบ หยินชางที่ยืนเงียบอยู่ด้านข้างจับมือที่ยกขึ้นสูงของเขาแล้วบิดมันอย่างแรง

 

แกร๊ก!!

 

เสียงที่ฟังดูเหมือนกระดูกลั่นดังขึ้น

 

จากนั้นลู่หลีก็ล้มกลิ้งไปกับพื้นพลางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด 

 

“พี่หยินชาง ท่านทำได้ดีมาก!!” หลงเหยาชื่นชนพี่ชายคนใหม่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นและปรบมือรัว ๆ 

 

เด็กน้อยหวังว่าตัวเองจะสามารถจัดการกับศัตรูได้อย่างเขาบ้าง

 

“อ๊ากกก! มือข้า เจ้าทำมือข้าหัก ไอ้สารเลว ข้าจะฟ้องท่านผู้เฒ่า ข้าจะบอกให้ท่านผู้เฒ่าโยนเจ้าเข้าไปในถ้ำหมื่นอสรพิษ!” ใบหน้าของกวางหนุ่มซีดลงเพราะความเจ็บปวด แล้วเขาก็ทำได้แค่สบถด่าอีกฝ่าย

 

แม้แต่จะลุกขึ้นยืนเขาก็ยังทำไม่ได้เลย

 

คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้ใบหน้าของหยินชางยิ่งเย็นชา จากนั้นเขาก็ก้าวเดินเข้าไปหาคนชั่วทีละก้าว

 

บัดนี้ดวงตาของเขาเหมือนมีดที่กำลังกรีดร่างของลู่หลีครั้งแล้วครั้งเล่า

 

ทันใดนั้นฝ่ายที่ถูกจ้องมองก็รู้สึกกลัวขึ้นมา เขารีบเตะขาแรง ๆ เพื่อถอยหลังหนีไปให้ไกล

 

“เจ้าจะทำอะไร! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับข้า ท่านผู้เฒ่าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้าอีกครั้ง ข้าจะตะโกนเรียกท่านผู้เฒ่าเดี๋ยวนี้!”

 

หยินชางจ้องคนพูดไม่หยุดนิ่ง ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ เขายังคงกดดันให้ลู่หลีรู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ

 

แววตาของเจ้าหมอนี่น่ากลัวมาก

 

ในดวงตาของมันมีแต่ความกระหายเลือด!

 

มันอยากจะฆ่าข้า!

 

ขณะเดียวกัน หลงเหยามองไปรอบ ๆ ระหว่างติดตามผู้เป็นพี่ชายไปทุกย่างก้าว ไม่นานเสียงนุ่มนวลที่เขาเปล่งออกมาก็ฟังดูค่อนข้างโหดร้าย

 

“พี่หยินชาง ไม่ต้องกลัว ไม่มีภูตอยู่แถวนี้”

 

“ไม่เป็นไร ถ้าเขาตายเราก็ขุดหลุมฝังศพเขาไว้ก่อน พอถึงเวลาค่อยแอบเอาศพเขาออกจากเผ่าก็ได้ แบบนี้ก็ไม่มีใครพบเขาแล้ว”

 

ส่วนเรื่องการฆ่านั้น… ดูเหมือนว่าหลงเหยาจะเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่สูงมาก

 

จู่ ๆ ดวงตาสีแดงทับทิมก็กลายเป็นสีเลือด มันทำให้ลู่หลีที่ได้มองรู้สึกหวาดกลัวจับใจและตัวสั่นเทาอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่ 

 

“มะ-ไม่ พวกเจ้าจะทำอย่างนี้ไม่ได้ ขะ-ข้าจะฟ้องท่านผู้เฒ่า พวกเจ้ามันสมควรตาย!”

 

กวางหนุ่มพูดตะกุกตะกัก เห็นได้ชัดว่าเขากำลังกลัวคำพูดของเจ้าตัวเล็ก 

 

ในเวลาเดียวกัน เขาก็หมุนตัวตะเกียกตะกายพยายามหนีไปจากตรงนี้

 

ทางด้านหยินชางขมวดคิ้วก้มหน้าลงมองหลงเหยาที่ยังดูปกติดี ในขณะที่ร่องรอยของความประหลาดใจฉายในดวงตาของเขา

 

ผู้เป็นพี่ชายไม่คาดคิดว่าเสี่ยวเหยาซึ่งมักจะน่ารักน่าเอ็นดูจะพูดในสิ่งที่เลวร้ายเช่นนี้ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนกำลังพูดถึงดินฟ้าอากาศ

 

มันทำให้เขาคาดไม่ถึงจริง ๆ

 

แต่ในไม่ช้า เด็กหนุ่มก็ถอนสายตากลับไปมองลู่หลีที่ยืนขึ้นแล้วกำลังจะวิ่งหนี

 

“พวกเจ้าจบเห่แน่ ข้าจะไปบอกท่านผู้เฒ่าเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เจ้าพูด และเขาจะสั่งสอนพวกเจ้าให้รู้สำนึกอย่างแน่นอน!”

 

ทางด้านลู่หลีที่คิดว่าตัวเองหลบพ้นจากอันตรายแล้ว เขาประคองมือที่บาดเจ็บพลางพูดโต้ตอบแบบไม่เกรงกลัว 

 

แต่กวางหนุ่มยังเดินไปไม่ถึงเมตรด้วยซ้ำ เขาก็ถูกเตะอย่างแรงจากด้านหลัง

 

จากนั้นหยินชางก็ตามมาเหยียบข้อเท้าของเขา

 

แกร๊ก ๆๆ!

 

เสียงกระดูกลั่นดังขึ้นอีกครั้ง

 

ความแข็งแกร่งของหยินชางถือว่ามากที่สุดในบรรดาเด็กด้วยกัน แต่เนื่องจากเขาไม่ค่อยใช้ร่างสัตว์และพูดไม่ได้ คนที่รู้เรื่องของเขาจึงมีน้อยมาก ส่งผลให้ผู้คนเพิกเฉยต่อความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา

 

“อ๊ากกกกก!!” ลู่หลีกรีดร้องสุดเสียง 

 

คราวนี้เขาพูดอะไรไม่ออก เขาเอาแต่แหกปากร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

 

“โอ้โห!” หลงเหยายืนตกตะลึงอยู่ข้างหลังหยินชางในขณะที่เขาอ้าปากค้าง

 

“พี่หยินชาง ท่านสุดยอดมาก!”

 

เจ้ามังกรน้อยกล่าวชื่นชมพี่ชายพร้อมกับรีบวิ่งไปข้างหน้า

 

ถัดมา เขากระโดดขึ้นทับเข้าที่เอวของลู่หลี

 

“!!!” ฝ่ายที่ถูกประทุษร้ายรู้สึกว่าเอวของเขากำลังหัก

 

เจ้าหลงเหยานี่กำลังขี่เขาเหมือนม้าหรือ?

 

“เจ้าเคยรังแกเรามาตั้งหลายครั้งใช่ไหม แถมยังพูดไม่ดีเกี่ยวกับเราอีก คราวนี้แหละ ข้าจะทุบเจ้าให้ตาย!”

 

พอสิ้นเสียงเล็กแหลม กำปั้นเล็ก ๆ ก็กระแทกไปที่ด้านหลังศีรษะของเด็กตัวโตกว่า โดยที่เขาเน้นโจมตีไปยังจุดที่ทำให้ศัตรูรู้สึกเจ็บมากที่สุด แต่ก็ปกปิดไม่ให้คนอื่นสังเกตเห็นได้ง่าย

 

ด้วยหมัดหลาย 10 ครั้งที่รัวเข้าใส่ทั่วศีรษะของลู่หลี มันทำให้สมองของเขาเกือบได้รับการกระทบกระเทือน

 

“โอ๊ย ๆๆ!” 

 

ใครรังแกใครกันแน่?!

 

จากนั้น 2 พี่น้องก็รุมอัดคนที่ต้องการแก้แค้นไม่ยั้งมือ

 

การโจมตีของทั้งคู่ไม่ได้ทำให้ลู่หลีบวมช้ำเท่านั้น

 

แต่มันเป็นความเจ็บปวดแบบที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต

 

“พี่หยินชาง มีคนกำลังมาทางนี้!” ทั้งคู่จู่โจมฝ่ายศัตรูอย่างเอาเป็นเอาตาย จนกระทั่งหลงเหยาได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา 

 

แล้วเด็กน้อยก็หยุดยืนมองไปในระยะไกล

 

“ท่านปู่กลับมาแล้ว! พี่หยินชาง วิ่งเร็วเข้า”

 

คนตัวเล็กตั้งท่าจะวิ่งหนีไปจากตรงนี้

 

การที่พวกเขาเอาคืนใครสักคนมันเป็นเรื่องที่สนุกมาก แต่ถ้าตนถูกคนอื่นจับได้มันคงจะแย่มากเช่นกัน

 

เมื่อหยินชางได้ยินเสียงเรียกของน้องเล็ก เขาก็หยุดมองไปยังทิศทางที่มาของเสียงฝีเท้า

 

จากนั้นดวงตาสีดำสนิทก็ฉายแววตื่นตระหนก

 

ถ้าเขาหนีไปตอนนี้เขาจะถูกจับได้ในไม่ช้า แล้วลู่หลีคงจะฟ้องท่านผู้เฒ่าก่อน ซึ่งการหนีจึงไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด

 

“พี่หยินชาง ทำไมท่านถึงยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ถ้าเราไม่รีบไปตอนนี้มันจะสายเกินไปนะ!”

 

พอหลงเหยาเห็นพี่ชายของตนยังไม่ขยับตัว เขาก็ยิ่งวิตกกังวล

 

เขาไม่ได้คิดมากเท่ากับหยินชาง

 

ทั้งหมดที่เด็กชายรู้ก็คือหากเขาถูกจับได้ เขาจะสร้างปัญหาให้ท่านแม่อีก

 

เขาจะไม่ยอมให้ถูกจับได้เด็ดขาด!

 

ทางด้านหยินชางมองคนตัวเล็ก แต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะก้าวเดิน จากนั้นเขาก้มลงดึงตัวคนที่นอนอยู่ขึ้นจากพื้น ก่อนจะจับมือที่ผิดรูปของอีกคนบิดกลับไปยังตำแหน่งเดิมอีกครั้ง

 

“อ๊ากกกก!” ลู่หลีร้องเสียงหลง

 

“เจ้ายังกล้าทำร้ายข้าอีกรึ คอยดูเถอะ ท่านผู้เฒ่าจะต้องลงโทษเจ้า!”

 

กวางหนุ่มก่นด่าพร้อมกับจินตนาการถึงภาพที่หัวหน้าเผ่าโยนเด็ก 2 คนนี้ลงไปในถ้ำหมื่นอสรพิษ

 

ในขณะที่เขากำลังร้องสุดเสียง หยินชางได้บิดมือและข้อเท้าที่ผิดรูปของเขาทีละข้าง

 

แคร่ก! แคร่ก!

 

เสียงกระดูกเคลื่อนดังลั่น

 

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากลู่หลีหวาดกลัวมาก เขาจึงรับรู้ได้เพียงความเจ็บปวดโดยไม่ได้ตระหนักถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นเลย

 

อีกทั้งเด็กหนุ่มไม่เห็นการเย้ยหยันที่มุมปากของคนที่ทำร้ายร่างกายตน

 

ทันทีที่หยินชางปล่อยมือของเขา ลู่หลีก็รีบวิ่งไปตามทิศทางที่ผู้นำเผ่าเดินมา พลางคร่ำครวญไม่หยุดปาก

 

“ท่านผู้เฒ่าช่วยด้วย ท่านผู้เฒ่า… หลงเหยากับหยินชางจะฆ่าข้า ตอนนี้พวกเขาหักมือหักเท้าของข้าแล้ว ท่านผู้เฒ่าช่วยข้าด้วย...”

 

กวางหนุ่มตื่นตระหนกมาก คราวนี้เขาร้องไห้น้ำหูน้ำตาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าไม่ได้เสแสร้งเหมือนทุกครั้ง

 

“อ๊ะ!” ขณะนั้นสีหน้าของหลงเหยาเปลี่ยนไป เขาอุทานขึ้นมาว่า “แย่แล้ว ท่านผู้เฒ่าต้องรู้แน่ ๆ เราจบเห่แล้ว!” 

 

“พี่หยินชาง เมื่อกี้ข้าเรียกท่านทำไมท่านไม่หนีไป! พวกเราโดนจับคาหนังคาเขาแล้ว...”