บทที่ 369: ลูกทั้ง 4 ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ

เวลานี้เฟิงเฉิงกำมือที่ถือไม้เท้าแน่นโดยไม่รู้ตัว

 

หัวใจของหมอผีสาวกระตุกวูบในขณะที่มองหน้าหลงหลิงเอ๋อ

 

แต่นางเห็นเพียงรอยยิ้มไร้เดียงสาของเด็กหญิง ในดวงตาของนางสดใสเปล่งประกายเหมือนเด็กทั่วไป สิ่งที่นางกระทำมันมาจากความไร้เดียงสาของเด็กคนหนึ่งเท่านั้นไม่ได้มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรแอบแฝง

 

ในขณะที่หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปากถาม หลงหลิงเอ๋อก็หันหลังวิ่งกลับไปในถ้ำพร้อมกับลากหยินชางรวมถึงหมอหนูทั้ง 2 ไปด้วย

 

“ท่านอาจารย์ กลับไปเรียนกันเถอะ!”

 

นั่นทำให้คำถามของเฟิงเฉิงติดอยู่ในลำคอทันที

 

เมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงเก็บความสงสัยไว้ในใจลึก ๆ ก่อนจะหันหลังจากไปอย่างเหม่อลอย

 

เนื่องจากผู้เป็นหมอผีปฏิเสธที่จะเป็นคู่ครองของหูชิงซาน ดังนั้นเขาจึงกวาดสิ่งกีดขวางบนถนนหิมะข้างหน้าให้นาง และไม่ยอมไปไหนจนกว่านางจะกลับไปถึงบ้านของหู่จิง

 

ยามนี้เฟิงเฉิงกำลังรู้สึกกระสับกระส่าย นางจึงไม่ได้สนใจการกระทำของจิ้งจอกหนุ่มเลยแม้แต่น้อย และนางก็ไม่ได้คิดเรื่องที่เขาจะฟังคำพูดของตนหรือไม่ด้วย

 

...

 

เมื่อหูเจียวเจียวกลับถึงบ้าน ภายในบ้านก็ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่

 

“แปลกจัง เด็ก ๆ หายไปไหนกันหมด?” จิ้งจอกสาวรู้สึกงุนงง

 

หลิงเอ๋อและหยินชางไปเรียนกับหมอ เรื่องนั้นเธอรู้ดี แต่ในฤดูหนาวแบบนี้เด็กคนอื่นไม่สามารถออกไปเก็บฟืนหรือจับปลาได้เลย แล้วพวกเขาจะไปไหนกัน?

 

“บางทีพวกเขาอาจจะออกไปเล่นข้างนอกก็ได้” หลงโม่ช่วยภรรยาสาวถอดเสื้อคลุมออก และสะบัดหิมะที่นอกประตูก่อนจะเข้าไปในบ้าน

 

“นั่นสินะ” หูเจียวเจียวนึกถึงภาพที่พวกหลงเหยาถูกรายล้อมไปด้วยเด็กคนอื่นเมื่อวานนี้ขึ้นมาทันควัน และคิดว่ามันมีความเป็นไปได้สูงว่าลูกของเธอจะออกไปเล่นกับเพื่อน ๆ ในเผ่า เธอจึงไม่คิดอะไรมาก

 

จากนั้นจิ้งจอกสาวก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นโดยที่ข้างประตูมีตู้บานไม้ที่มีราวแขวนเสื้อผ้าอยู่ 

 

ถัดมา หญิงสาวถอดถุงมือออกมาวางไว้ในตู้แบบลวก ๆ แล้วไปเตรียมก่อไฟที่เตาถ่านเพื่อเพิ่มความอบอุ่นภายในห้อง

 

ปัจจุบันอากาศข้างนอกเริ่มเย็นลงแล้ว ประกอบกับมีหิมะโปรยปรายอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้อุณหภูมิลดต่ำลงทุกวัน

 

ตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบกำลังจะเปลี่ยนกลายเป็นเมืองน้ำแข็งไปแล้ว

 

หูเจียวเจียวรู้สึกขอบคุณที่เธอบอกให้ทุกคนสร้างบ้านหินได้ทันเวลาก่อนที่ฤดูหนาวมาถึง มิฉะนั้นครอบครัวของพวกเธอจะต้องไปเบียดเสียดอยู่ในถ้ำอันหนาวเย็นร่วมกับภูตคนอื่น ๆ และกินเนื้อดิบหรือเนื้อตากแห้งแข็ง ๆ เป็นเวลา 6 เดือน

 

“เดี๋ยวข้าจัดการเอง” ชายร่างสูงเดินไปที่โกดังเพื่อไปเอาถ่าน และกลับมาจุดไฟอย่างรวดเร็ว

 

ส่วนหูเจียวเจียวถูมือที่เย็นยะเยือกของตัวเองกำลังจะนั่งผิงไฟ ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นโต๊ะอาหารที่ว่างเปล่าข้าง ๆ เธอจึงชะงักไปชั่วครู่

 

“!!”

 

ถ้วยชามบนโต๊ะหายไปไหนหมด?

 

ก่อนที่เธอจะไปทำธุระข้างนอก เธอได้ทำอาหารเช้าเตรียมเอาไว้ และทันทีที่ลูก ๆ ตื่นนอน เธอก็วางอาหารเช้าบนโต๊ะไว้ให้พวกเขากินกันเองแล้วออกไปพร้อมกับหลงโม่

 

ตามปกติ พวกเด็ก ๆ จะล้างภาชนะบนโต๊ะอาหารแล้วเอามาวางไว้ที่เดิมหลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จ เพื่อที่จะได้นำมันกลับมาใช้ในตอนเย็น แต่ทำไมวันนี้บนโต๊ะถึงว่างเปล่า?

 

ขณะที่จิ้งจอกสาวกำลังสงสัย จู่ ๆ ประตูก็ส่งเสียงดังลั่นเอี๊ยดอ๊าด

 

แอ๊ดดดด!

 

ตามด้วยหัวเล็ก ๆ ที่มีเขามังกรเดินเข้ามาจากประตู เขาหันมองซ้ายมองขวาตั้งท่าจะย่องเข้าไปในบ้านเงียบ ๆ ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นแล้วพบแม่จิ้งจอกยืนอยู่ข้างโต๊ะอาหารไม่ไกล

 

“อ๊ะ!”

 

หลงเหยาตกใจจนทำให้ชามและตะเกียบที่เขาถืออยู่แทบจะกระเด็นหลุดมือไป 

 

ในเวลาเดียวกัน เสียงเร่งของหลงจงก็ดังมาจากด้านหลัง

 

“เสี่ยวเหยา เข้าไปเร็ว เจ้ามัวทำอะไรอยู่?”

 

“รีบ ๆ เอาของเข้าไปเก็บข้างในสิ เดี๋ยวท่านพ่อท่านแม่ก็จะกลับมาแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะรู้ว่า…”

 

หลังจากสิ้นเสียงประตูก็ถูกผลักเปิดจากด้านนอก

 

แล้วร่างของเด็กทั้ง 4 ก็ถูกเปิดเผยชัดเจนภายใต้สายตาของหูเจียวเจียว

 

นั่นทำให้เสียงของหลงจงหยุดลงทันที

 

“...”

 

ร่างกายของเหล่าเด็กชายแข็งทื่อยามที่สัมผัสได้ถึงสายตาของแม่จิ้งจอกกับพ่อมังกร พวกเขาพยายามกลืนก้อนเหนียว ๆ ลงคอ และอดไม่ได้ที่ขยับเท้าถอยหลัง

 

ให้ตายเถอะ ข้าอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลจากตรงนี้ชะมัด...

 

ครู่ต่อมา หลงจงกัดฟันถามเสียงเบา “เสี่ยวเหยา ท่านพ่อท่านแม่อยู่ที่บ้านแล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อน!!”

 

พวกเขาถูกจับได้แล้ว!

 

เกือบจะในเวลาเดียวกัน หลงอวี้กับหลงเซียวก็แอบซ่อนชามไว้ด้านหลังตน

 

แต่น่าเสียดายที่ปฏิกิริยาของพวกเขาช้าเกินไปเมื่ออยู่ต่อหน้าหูเจียวเจียว

 

“จงเอ๋อ” ผู้เป็นแม่เหลือบสายตาดั่งเหยี่ยวมองเด็กทั้ง 4 คนที่มีความผิดติดตัวพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเพิ่งบอกว่าแม่จะไม่รู้เรื่องหรือ?” 

 

ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าตัวเล็กทั้งหลายจะมีลับลมคมในบางอย่างโดยไม่บอกให้เธอรู้

 

ส่วนคนเป็นพ่อยืนเอามือไพล่หลังอยู่ข้าง ๆ ภรรยาสาว พร้อมกับมองกดดันลูกทั้ง 4 ด้วยสายตาคมดุ

 

บรรยากาศอันแสนน่าอึดอัดนี้ทำให้เด็กชาย 4 คนรู้สึกกดดันมากขึ้น

 

โดยเฉพาะเจ้ามังกรน้องเล็กสุด 

 

เขามีเหงื่อออกจนชุ่มไปทั้งหลัง และน้ำเสียงของเขาก็ฟังดูค่อนข้างรู้สึกผิด “ไม่มีอะไร ท่านแม่...”

 

ความจริงแล้วหูเจียวเจียวไม่ได้โกรธ เธอมองพวกเขาอย่างขบขันก่อนจะพูดว่า

 

“จริงหรือ? ในเมื่อเจ้าบอกว่าไม่มีอะไร งั้นวันนี้เจ้าไม่ต้องกินข้าวเย็นแล้วกันเนอะ...”

 

ทันทีที่เธอพูดจบ หลงเหยาก็เด้งตัวยืนตรงทันทีพร้อมกับโบกมือสั่น ๆ ให้แม่จิ้งจอก

 

แล้วเขาก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่า “เสี่ยวเหยาจะพูด! เสี่ยวเหยาพูดแล้ว!”

 

ปรากฏว่าผู้เป็นแม่ไม่จำเป็นต้องคาดคั้นลูกชายมากนัก เขาก็คลายความลับออกมาทั้งหมด

 

“พวกพี่เสี่ยวสือโถวอยากกินอาหารที่ท่านแม่ทำ ดังนั้นเสี่ยวเหยาเลยแบ่งอาหารเช้าครึ่งหนึ่งไว้ให้พวกเขา พี่ใหญ่ พี่รองและพี่สามก็ด้วย” 

 

“เสี่ยวเหยาไม่ได้ทำอะไรไม่ดี ไม่ได้ทำชามแตก และไม่ได้เอาอาหารไปเล่นแบบเปล่าประโยชน์ ท่านแม่ ท่านอย่าโกรธพวกเราได้ไหม?”

 

ในขณะเดียวกัน หลงอวี้และพี่น้องคนอื่น ๆ ยืนทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ไม่ไกล

 

ไอ้คนทรยศ!

 

เจ้าคายความลับเร็วมาก!

 

พวกข้าควรไปหาน้องชายคนใหม่ดีไหมเนี่ย!?

 

เมื่อหูเจียวเจียวได้ยินเช่นนี้ เธอก็เลื่อนสายตามองไปยังชามที่พวกเขาแอบซ่อนไว้ด้านหลังและเข้าใจในทันที

 

“พวกเจ้าอยากแบ่งปันอาหารให้กับเด็ก ๆ ในเผ่าหรือ?”

 

แม่จิ้งจอกถามด้วยความสงสัย

 

แม้ว่าพวกหลงอวี้จะไม่ถือว่าอาหารคือชีวิตของพวกเขาเหมือนหลงเหยา แต่อาหารก็มีค่ามากในสายตาของพวกเขา และทุกคนก็ไม่เต็มใจที่จะเสียอะไรไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่วันนี้พวกเขายินดีที่จะแบ่งปันอาหารให้แก่เด็กคนอื่น มันจึงเป็นเรื่องที่น่าแปลกมากสำหรับเธอ

 

สิ่งนี้มันเกินความคาดหมายของหูเจียวเจียวไปมากจริง ๆ

 

เมื่อเหล่าลูกน้อยได้ยินคำถาม หัวใจของพวกเขาก็เต้นแรงขึ้น และไม่นานแต่ละคนก็ยอมรับผิด

 

“ท่านแม่ เรารู้ว่าเราทำผิด ในอนาคตเราจะไม่เอาอาหารไปให้คนอื่นอีก” หลงอวี้ก้มหัวลงแล้วกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ

 

“เราจะไม่ทำให้ที่บ้านต้องสิ้นเปลืองอาหารอีกแล้ว ท่านแม่อย่าโกรธพวกเราเลยนะ” หลงเซียวบีบข้อมือตัวเองด้วยท่าทางประหม่า พร้อมกับก้มหน้าลงต่ำยอมรับความผิดพลาดของตัวเอง

 

“ท่านแม่ ข้าขอโทษ หากท่านต้องการจะลงโทษ ท่านสามารถลงโทษข้าได้เลย แต่ที่ข้าทำแบบนี้เป็นเพราะว่าเด็กพวกนั้นน่าสงสารไม่มีแม่คอยทำอาหารให้กิน...” หลงจงกัดฟันพูดอย่างหดหู่

 

อาหารเป็นทรัพยากรที่สำคัญมากสำหรับภูต

 

พวกเขาคาดเอาไว้แล้วว่าแม่จิ้งจอกจะต้องโกรธพวกตนที่ทำแบบนี้โดยพลการ

 

ครั้งนี้ทุกคนทำผิดจริง ๆ พวกเขาไม่ควรแจกจ่ายอาหารตามอำเภอใจ

 

“แต่...” หลงเหยาหันกลับมามองพี่ชายทั้ง 3 ก่อนจะอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “แต่พวกเขายังสัญญาว่าจะเก็บผลไม้ให้เราเป็นการตอบแทนหลังจากที่ฤดูหนาวหมดลงแล้ว แบบนี้ท่านแม่จะมีผลไม้สด ๆ ให้กินทุกวัน...”

 

“ท่านแม่ชอบกินผลไม้รสหวานไม่ใช่หรือ ท่านอย่าโกรธเลยได้ไหม...”

 

4 พี่น้องตัดสินใจว่าจะใช้ส่วนแบ่งอาหารของตนแลกกับผลไม้

 

สรุปก็คือการทำแบบนี้เท่ากับว่าพวกเขาได้เสาะหาผลไม้มาให้ท่านแม่กินเอง!

 

ทางด้านหูเจียวเจียวไม่คิดว่าลูกจะคิดเผื่อตัวเธอแบบนี้ ดังนั้นใจเธอจึงอ่อนยวบ ก่อนที่เธอจะก้าวเข้าไปลูบหัวของลูกชายทีละคน

 

“ใครบอกว่าแม่โกรธกัน”

 

“แม่ยินดีแบ่งอาหารให้ทุกคน ถ้าพวกเจ้าว่าดีแม่ก็เห็นด้วย อย่างน้อยพวกเจ้าก็ได้ผูกมิตรกับคนอื่นแล้วแบบนี้แม่จะโกรธไปทำไม” 

 

คำพูดของแม่จิ้งจอกทำให้ลูกทั้ง 4 ต่างตกตะลึง

 

ท่านแม่ไม่โกรธหรือ?

 

“แต่เราเอาอาหารที่ท่านพ่อท่านแม่หามาได้อย่างยากลำบากไปให้คนอื่นแบบนี้...” หลงจงขมวดคิ้วพลางตระหนักถึงความผิดพลาดของเขา

 

หูเจียวเจียวนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดเบา ๆ ว่า

 

“อาหารนี้ก็เป็นของเจ้าเหมือนกัน เจ้าสามารถแจกจ่ายได้ตามที่ต้องการ มันเป็นสิทธิ์ของเจ้า ตราบใดที่พวกเจ้าไม่เอาอาหารไปทำอะไรที่เปล่าประโยชน์ แม่ก็จะไม่โกรธ”