บทที่ 339: คงต้องฝากความหวังไว้ที่ลูกท้องต่อไป

“ท่านแม่~” เสียงหวานหยดย้อยของหลงเหยาดังแทรกบรรยากาศหดหู่ขึ้นมา ในขณะที่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ถ้าพวกพี่ ๆ ไม่ต้องการ แต่เสี่ยวเหยาต้องการ! เสี่ยวเหยาอยากรักษากับหมอผี!” 

“น้องห้า เจ้าไม่ได้ป่วยสักหน่อย เจ้าจะอยากรักษาไปทำไมกัน?” หลงหลิงเอ๋อถามพร้อมทำหน้าแปลก ๆ

ส่วนหลงอวี้ช่วยอธิบายให้เจ้าเด็กน้อยไร้เดียงสาฟังว่า “การรักษากับหมอผีไม่สนุกหรอกนะ”

เขาคิดเพียงว่าอีกคนแค่อยากจะเล่นซนไปตามประสา