บทที่ 175: ดื่มเหล้าแทนน้ำ

“...” การกระทำของคู่ของน้องสาวทำให้พี่น้องจิ้งจอกทั้ง 4 ถึงกับพูดอะไรไม่ออก 

 

ทันใดนั้นความอยากจะซัดหน้าเจ้ามังกรดำคนนี้ก็เกิดขึ้นในใจของทุกคน

 

ขณะนี้หลงโม่กินเนื้อทั้งหมดด้วยใบหน้านิ่งเฉยพลางคีบเนื้ออีก 2-3 ชิ้นใส่เข้าไปในชามของจิ้งจอกสาว  “เจียวเจียว เจ้ากินสิ”

 

หม้อไฟถูกปรุงครบจบในหม้อเดียวโดยที่ไม่มีใครต้องกังวลว่ามันจะไม่อร่อย

 

หลงโม่พึงพอใจกับรสชาตของหม้อไฟนี้มาก ต่อไปนี้เขาจะไม่ทำเนื้อย่างอีกแล้ว ในอนาคตเขาจะใช้หม้อทำอาหารให้คู่ครองและลูกของตน 

 

ขณะเดียวกัน ใบหน้าของพี่น้องตระกูลหูซีดเผือด 

 

ไอ้มังกรเจ้าเล่ห์ตัวนี้นี่!

 

มันน่ารังเกียจมากที่แย่งเนื้อที่พวกเขาตักให้น้องสาวคนเล็กไปกินจนหมด แถมไม่พอยังมีหน้ามาคีบเนื้อเติมให้นางอีก

 

ส่วนหูเจียวเจียวกำลังกินเนื้อในชามเงียบ ๆ

 

ในอีกด้านหนึ่ง ความวุ่นวายของเด็กทั้ง 5 ก็กำลังเริ่มขึ้นเช่นกัน แต่ละคนรีบกินจนเหงื่อไหลลงตามกรอบหน้า ขณะที่พวกเขาหน้าแดงเหมือนคนทำสงครามกันอยู่มากกว่ากินข้าว

 

“ฮ้า ๆ! ร้อนจัง!” หลงเหยาแทบรอไม่ไหวที่จะยัดเนื้อปรุงสดใหม่เข้าปาก ทว่าเขาก็ต้องแลบลิ้นที่โดนเนื้อลวกออกมา แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังไม่ยอมคายเนื้อทิ้งและจัดการกลืนมันลงท้องอย่างรวดเร็ว

 

หลังจากที่เด็กน้อยได้ลิ้มรสอาหารอันโอชะ เขาก็กุมใบหน้าที่กำลังเคลิบเคลิ้มพร้อมกับดวงตาเปล่งประกาย

 

“อร่อยกว่าเนื้อย่างท่านพ่อเป็นร้อยเท่า!”

 

หลงอวี้เองก็ทำตัวไม่ถูก เขาค่อย ๆ ขยับมือไปคีบเนื้อขึ้นมาแล้วคอยป้องกันไม่ให้น้องเล็กถูกหม้อไฟลวก  

 

“พี่รอง ท่านก็กินด้วยสิ” หลงหลิงเอ๋อพูดพลางคีบเนื้อให้หลงเซียวอย่างระมัดระวัง นางกังวลว่าเขาจะไม่พอใจหากคีบเนื้อไม่ได้

 

“ขอบใจนะหลิงเอ๋อ” มุมปากของเด็กหนุ่มผู้มองไม่เห็นยกขึ้นเล็กน้อย

 

ในเวลาเดียวกัน หลงจงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หยิบชามเนื้อขึ้นมาเงียบ ๆ และแอบเดินไปข้างหลังหูเจียวเจียวขณะที่คนอื่นไม่ได้สนใจ

 

ขณะนั้นหญิงสาวรู้สึกว่ามีใครบางคนมาดึงเสื้อผ้าตัวเอง เธอจึงหันกลับไปก่อนจะเห็นเด็กหนุ่มยืนอยู่ข้างหลัง

 

“จงเอ๋อ มีอะไรหรือ?” แม่จิ้งจอกรู้สึกสับสน

 

เนื่องจากลูกชายคนที่ 3 ในครอบครัวของเธอมักจะไม่ชอบคุยกับเธอ และไม่เคยริเริ่มที่จะเข้าหาเธอก่อน นอกจากจะมีเรื่องจำเป็นเท่านั้น

 

ตอนแรกหูเจียวเจียวคิดว่าเขากำลังมีปัญหาอะไรสักอย่าง แต่หลงจงกลับยัดชามใส่มือเธอ

 

เด็กหนุ่มผู้มีแผลเป็นบนใบหน้าหันศีรษะไปมองทางอื่นและพูดด้วยความเร็วที่คนฟังแทบจะจับใจความไม่ได้ว่า ”นี่ของท่าน”

 

เขาพูดจบก็หันหลังวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

 

แม่จิ้งจอกไม่ได้ยินสิ่งที่ลูกชายพูด แต่เมื่อเธอมองดูชามเนื้อในมือ เธอก็เข้าใจขึ้นมาทันที

 

คนตัวเล็กไม่ได้กินมันเอง เขาตั้งใจว่าจะต้มเนื้อมามอบให้ผู้เป็นแม่ก่อน

 

นั่นทำให้หญิงสาวซาบซึ้งใจมาก 

 

เมื่อหูเจียวเจียวกินอาหารไปได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็รู้สึกกระหายน้ำ จึงคิดว่าจะไปตักน้ำที่หลงโม่ยกถังน้ำมาตั้งไว้ที่ครัว

 

“ข้าจะเอาน้ำมาให้” เธอกล่าวพร้อมลุกขึ้นหมายจะเดินไปที่ครัวเพื่อตักน้ำ

 

ปัจจุบันถังน้ำที่วางเอาไว้ในครัวถูกต้มฆ่าเชื้อแล้วเรียบร้อย แม้ว่าปกติพวกเขาจะดื่มน้ำจากแม่น้ำโดยตรง แต่เธอก็ยังคุ้นเคยกับการต้มน้ำก่อนที่จะเอามาดื่ม

 

“พี่ไปเอง! พี่จะปล่อยให้เจ้าทำเองได้ยังไง” ในที่สุดหูชิงหยวนผู้เป็นพี่ชายคนที่ 4 ก็คว้าโอกาสที่จะเอาใจน้องสาวของตน และมองเย้ยหยันไปทางหลงโม่ในขณะที่พูด

 

ชายหนุ่มตัดสินใจเร็วมากจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถังน้ำในบ้านนี้อยู่ตรงไหน 

 

ก่อนที่คนเป็นน้องเล็กจะทันได้พูดขัด จิ้งจอกหนุ่มก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปที่ห้องครัว

 

“พี่สี่ ท่านรู้หรือไงว่าน้ำวางอยู่ตรงไหน…” หูเจียวเจียวอ้าปากค้างพร้อมกับรู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย

 

“พี่สี่ของเจ้าไม่ใช่คนโง่ รับรองว่าพี่หาเจอแน่นอน!”

 

หูชิงหยวนให้คำมั่นแล้วตบหน้าอกตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

 

ห้องครัวของหญิงสาวเป็นรูปแบบทั่วไปในชนบท แต่มีการเพิ่มตู้จำนวนมากขึ้น โดยมีเครื่องใช้บนโต๊ะและเครื่องครัวต่าง ๆ ซึ่งมันมีทั้งขวด กระป๋องหรือกล่องที่ชายหนุ่มไม่เคยเห็นมาก่อน

 

จิ้งจอกหนุ่มตั้งใจค้นหาน้ำสุดกำลัง เขามองไปรอบ ๆ แต่ก็หาไม่เจอว่าน้ำอยู่ที่ไหน

 

“แปลกชะมัด ตกลงน้ำอยู่ไหน...”

 

เขาเกาหัวสงสัยอยู่พักหนึ่ง ทว่าในตอนนั้นเอง เขาเหลือบไปเห็นเหยือกใสในตู้ที่เต็มไปด้วย ‘น้ำ’

 

“ข้าเจอแล้ว!” หูชิงหยวนก้าวไปหยิบเหยือกใสมาก่อนจะเขย่ามันและพึมพำกับตัวเอง “ในนี้มีน้ำน้อยเกินไป ไว้ข้าค่อยไปตักน้ำจากแม่น้ำมาให้น้องเล็กทีหลังแล้วกัน”

 

ต่อมา ชายหนุ่มหยิบชามขนาดใหญ่มาเท ‘น้ำ’ ลงในชาม

 

หลังจากที่เขาเติมน้ำใส่ชามจนเต็ม น้ำในเหยือกก็เหลืออยู่ไม่มากนัก

 

“เหลือน้อยขนาดนี้มันคงจะน่าเกลียดไปสักหน่อย” หูชิงหยวนเม้มริมฝีปาก แล้วตัดสินใจยกเหยือกขึ้นดื่มโดยไม่หันไปหยิบชามมาใส่ด้วยซ้ำ

 

พอเขาจิบน้ำไปได้หนึ่งอึก เขาก็รู้สึกร้อนตั้งแต่ลำคอไปจนถึงท้อง ก่อนที่เขาจะทำหน้าเหยเก

 

“นี่มันน้ำอะไรเนี่ย ทำไมรสชาติแย่ขนาดนี้!”

 

ชายหนุ่มแลบลิ้นออกมาด้วยความขยะแขยง จากนั้นเขาก็วางเหยือกกลับเข้าไปในตู้ แล้วเดินออกไปพร้อมกับชามน้ำในมือ

 

“บางทีน้องสาวของข้าอาจจะชอบดื่มมัน ฉะนั้นข้าควรเอาไปให้นางดื่ม”

 

ทางด้านหูเจียวเจียวที่นั่งกินอาหารรออยู่ครู่หนึ่งในที่สุดก็เห็นหูชิงหยวนเดินกลับมาพร้อมกับชามที่ใส่น้ำจนเต็ม

 

เธอมองดูชามน้ำในมืออีกฝ่ายและกำลังจะถามพี่ชายว่าทำไมเขาถึงหยิบน้ำมาชามเดียว ทันใดนั้นหญิงสาวก็พบว่าใบหน้าของเขาแดงก่ำจึงขมวดคิ้วและถามว่า

 

“พี่สี่ หน้าพี่เป็นอะไร ทำไมหน้าท่านแดงแบบนี้?”

 

“แดงหรือ? บางทีมันอาจจะเป็นเพราะอากาศร้อนเกินไป” หูชิงหยวนใช้มือลูบใบหน้าของตนอย่างเฉยเมย ก่อนจะวางน้ำไว้ข้างหน้าน้องสาว “น้องเล็ก นี่น้ำของเจ้า”

 

“ท่านร้อนหรือ?” หูเจียวเจียวมองใบหน้าแดงเหมือนก้นลิงของพี่ชายคนที่ 4 อย่างสงสัย 

 

ขณะที่เธอเคี้ยวอาหารอยู่ ทันใดนั้นเธอก็เผลอกัดโดนพริกไป 2-3 เม็ด

 

“ซี๊ดดด…” เธอยู่หน้าจนยับย่น เนื่องจากความเผ็ดในปาก เธอจึงหยิบชามน้ำที่พี่สี่นำมาให้ขึ้นมาดื่มอึกใหญ่

 

หลังจากที่หญิงสาวดื่ม ‘น้ำ’ ไปไม่กี่ครั้ง ปากของเธอไม่เพียงแค่ชาเท่านั้น แต่มันยังร้อนจัดจนแทบหายใจไม่ออก!

 

ดวงตาของจิ้งจอกสาวเบิกกว้างทันที 

 

นี่ไม่ใช่น้ำ แต่มันเป็นเหล้าที่เธอเก็บไว้ในครัว!

 

เมื่อจิ้งจอกสาวมองไปที่ใบหน้าสีแดงก่ำของหูชิงหยวนอีกครั้ง เธอก็รู้ทันทีเลยว่าเขากำลังเมา

 

“…”

 

หูเจียวเจียวพูดไม่ออกชั่วขณะ เธอก้มลงมองชามน้ำที่เกือบจะว่างเปล่า แล้วก็ได้แต่แอบภาวนาในใจว่าขอให้ร่างกายนี้คอแข็งกว่าคนปกติด้วยเถิด

 

เหล้านี้มีปริมาณแอลกอฮอล์สูง…

 

เดิมทีเธอเอามันไว้ใช้ดับกลิ่นคาวและเพิ่มรสชาติเวลาปรุงอาหาร แต่ใครจะไปรู้ว่าพี่สี่ผู้โชคร้ายนำมันมาให้เธอดื่มแทนน้ำ

 

หลังจากนั้นไม่นาน หญิงสาวก็รู้สึกว่าหัวของตัวเองเริ่มหนักอึ้ง ร่างกายเบาหวิวเหมือนลอยได้ ก่อนที่จะมีภาพซ้อนปรากฏขึ้นตรงหน้า อีกทั้งเธอยังรู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังสั่นไหว

 

แย่แล้ว ๆ!

 

ร่างกายนี้ดื่มเหล้าไม่ได้ แค่ดื่มไปไม่กี่อึกก็เมาแล้ว!

 

ยามนี้หูเจียวเจียวกัดฟันยืนขึ้น  แต่หัวของเธอกลับหนักขึ้นเรื่อย ๆ เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ขณะที่ตัวเธอโอนเอนไปมาอย่างควบคุมไม่ได้ จนสุดท้ายเธอก็ล้มตัวไปทางหลงโม่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ 

 

ทางด้านมังกรหนุ่มรู้สึกเพียงว่ามีอะไรมาสัมผัสที่ต้นขาของเขา ก่อนจะเห็นจิ้งจอกสาวนอนอยู่บนตักตัวเอง

 

ภาพตรงหน้าทำให้ดวงตาของชายหนุ่มหม่นลง พร้อมกับลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงช้า ๆ ขณะที่เขาถามด้วยเสียงแหบแห้ง “เจียวเจียว เจ้าเป็นอะไร?”

 

“ขอนอนพักสักครู่นะ แค่ครู่เดียว...”

 

แล้วหูเจียวเจียวก็สิ้นสติไปหลังจากที่พูดจบ เธอหันหน้าซุกเข้าไปตรงท้องของหลงโม่ ก่อนจะยกมือของเขามาวางไว้บนศีรษะตนเองพลางขยับหาตำแหน่งที่นอนสบายที่สุด

 

เวลาผ่านไปไม่นาน เธอก็ขมวดคิ้วมุ่น

 

“อย่าขยับสิ มันทำให้ข้าวิงเวียน อย่าขยับ” หญิงสาวพึมพำทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เธออยากจะเอื้อมมือไปจับขาของหลงโม่ให้อยู่นิ่ง ๆ แต่เพราะเธอไม่มีแรงมากนัก เธอจึงงึมงำพร้อมกับปัดมือสะเปะสะปะไปมา

 

การกระทำนี้ทำให้ปากของคนที่เป็นหมอนหนุนชั่วคราวแห้งผากทันที

 

“ข้าจะไม่ขยับ” เสียงทุ้มแหบแห้ง จากนั้นเขาเอื้อมมือไปจับมือที่ไม่อยู่นิ่งของหูเจียวเจียว

 

โชคดีที่ตอนนี้ทุกคนกินอาหารกันเกือบหมดแล้ว พอหูหมินเห็นลูกสาวตนนอนอยู่ นางจึงคิดว่าอีกฝ่ายคงจะง่วง ดังนั้นนางจึงพาหูเฉียงและลูกชายทั้ง 4 กลับบ้าน

 

“เจียวเจียวคงง่วงแล้ว หลงโม่ เจ้าดูแลนางให้ดีล่ะ เราจะกลับก่อน”

 

มังกรหนุ่มพยักหน้ารับพลางเฝ้าดูครอบครัวจิ้งจอกเดินออกไป จากนั้นเขาก็มองไปทางลูกน้อย 5 คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ 

 

“งั่ม ๆ อิ่มแล้ว! เสี่ยวเหยาง่วงจัง เสี่ยวเหยาจะไปนอนแล้ว...”

 

เมื่อหลงเหยาเห็นว่าแม่จิ้งจอกหลับไป เขาก็รู้สึกราวกับว่าตกลงมาจากภูเขา เขารีบจึงยัดเนื้อใส่เต็มปากในไม่กี่อึดใจจนแก้มปูดและวิ่งหนีไป

 

“เราก็อิ่มแล้วเหมือนกัน!”

 

ส่วนเจ้าตัวเล็กอีก 4 คน พอรู้สึกถึงสายตาของพ่อมังกรก็สั่นไปทั้งตัว ก่อนจะวิ่งตามน้องชายคนเล็กขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว

 

เวลาถัดมา หลงโม่ถอนสายตาออกจากลูก ๆ แล้วชำเลืองมองหญิงสาวตัวเล็กที่ขยับไปมาอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง ไม่นานเขาก็ตัดสินใจอุ้มนางขึ้นเพื่อพานางกลับไปที่ห้อง