บทที่ 126: พวกเขาร่วมมือกันขโมยเกลือหรือเปล่า?

พอหูเจียวเจียวได้ยินประโยคคุ้นเคยนี้ มุมปากของเธอก็กระตุก และทันใดนั้นเธอก็มีลางสังหรณ์แปลก ๆ

 

หลังจากที่หญิงสาวเก็บเกลือที่พี่ใหญ่กับหลงโม่มอบให้เรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบเดินออกจากบ้าน และเห็นหูชิงเกาผู้เป็นพี่รองยืนอยู่ตรงลานบ้านด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าอันแสนสง่างามของเขา และดวงตาจิ้งจอกมีเสน่ห์คู่หนึ่งก็หรี่ลง

 

คงมีแต่น้องสาวสุดที่รักอย่างหูเจียวเจียวเท่านั้นที่สามารถทำให้หูชิงเกาหัวเราะเหมือนคนบ้าได้แบบนี้

 

“พี่รอง...”

 

ทันทีที่จิ้งจอกสาวเรียก คนเป็นพี่ชายก็ก้าวเข้ามายื่นถุงหนังสัตว์ขนาดเท่าฝ่ามือมาตรงหน้าเธอ แล้วพูดอย่างอารมณ์ดี 

 

“น้องเล็ก เจ้ากำลังกังวลเรื่องไม่มีเกลือกินในหน้าหนาวอยู่ใช่ไหม! ไม่ต้องกลัว พี่รองคนนี้เอาเกลือมาให้เจ้าแล้ว แม้ว่าจะมีไม่มาก แต่เจ้าก็เก็บเอาไว้ใช้ก่อน ถ้าไม่พอ พี่จะหาทางเอามาเพิ่มให้เจ้า พี่จะไม่ปล่อยให้เจ้าไม่มีเกลือกินอย่างแน่นอน!”

 

ประโยคที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่คุ้นเคย...

 

หูเจียวเจียวมองดูถุงหนังสัตว์ตรงหน้า แล้วมุมปากก็กระตุกเองอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองสมกับที่เป็นพี่น้องกันจริง ๆ!

 

“พี่รอง จริง ๆ แล้ว ข้า...”

 

“น้องเล็ก รับมันไปเร็วเข้า อย่าเกรงใจพี่รองเลย ถ้าเจ้ากล้าปฏิเสธพี่ รู้ไหมว่าพี่จะเป็นห่วงเจ้า!”

 

หูชิงเกายัดถุงหนังสัตว์ใส่มือน้องสาวโดยตรง และไม่เปิดโอกาสให้เธอพูดอะไรเลย ทันใดนั้นเขาก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขามองซ้ายทีมองขวาที ก่อนจะกวาดตามองไปรอบ ๆ

 

จากนั้นจิ้งจอกหนุ่มก็โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของจิ้งจอกสาว แล้วลดเสียงลงกระซิบว่า

 

“น้องเล็ก อย่าบอกใครเรื่องที่พี่รองเอาเกลือมาให้เจ้านะ ห้ามบอกแม้แต่กับพวกพี่ใหญ่”

 

พอชายหนุ่มพูดจบ เขาก็ไม่รอให้หูเจียวเจียวพยักหน้ารับ นอกจากนี้เขายังพูดต่อไปว่า “เจ้าก็อย่าตระหนี่ล่ะ กินให้เต็มที่เลย ไม่เช่นนั้นถ้าพี่รู้ว่าเจ้าไม่กินเกลือ พี่จะโกรธเจ้า เอาล่ะ พี่ต้องออกไปล่าสัตว์แล้ว”

 

ถัดมา เขายกมือขึ้นลูบหัวน้องสาวอย่างรักใคร่ ก่อนจะเสยผมนุ่มสลวยของตัวเอง แล้วพุ่งจากไปอย่างรวดเร็ว

 

หูชิงเกาเข้ามาหาหูเจียวเจียวและจากไปราวกับสายลม ชายคนนี้มีใบหน้างดงาม แต่อารมณ์ของเขากลับร้อนแรงตรงข้ามกับหน้าตามาก

 

ในระหว่างกระบวนการทั้งหมด หญิงสาวไม่มีโอกาสได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ

 

จนกระทั่งแผ่นหลังของผู้เป็นพี่รองหายไปจากสายตา จิ้งจอกสาวจึงกลับมามีสติอีกครั้ง เธอเปิดถุงเกลือมองดูมันอย่างตกตะลึง นี่มันคล้ายกับเกลือที่พี่ใหญ่ให้มาเลย แต่น้อยกว่าพี่ใหญ่นิดหน่อย

 

ทว่าเกลือที่มีอยู่มากมายนั้นน่าจะคล้ายเป็นเงินออมทั้งหมดของพี่ชายคนรอง

 

หูเจียวเจียวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเก็บมันไว้อย่างระมัดระวัง

 

แต่ถึงกระนั้น…

 

เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอเก็บเกลือเสร็จแล้วเตรียมตัวจะออกไปหาหัวหน้าเผ่า มันจะมีคนมาหาเธอที่บ้านตลอด!

 

ไม่ว่าจะเป็นพี่ชายคนที่สาม พี่ชายคนที่สี่ ตลอดจนพ่อหูเฉียงและแม่หูหมินก็เรียงแถวกันมาหาหญิงสาวประหนึ่งว่าพวกเขานัดหมายกันไว้ จากนั้นทุกคนก็สลับกันมามอบเกลือให้เธอในช่วงเวลาที่แม่นยำเหมือนคำนวณไว้แล้ว!

 

เวลาผ่านไปครึ่งวัน หูเจียวเจียวมองไปที่ไหหินขนาดใหญ่กับถุงหนังสัตว์บรรจุเกลือ 5 ถุงที่มีขนาดต่างกันตรงมุมกระท่อม ก่อนจะตกอยู่ในห้วงความคิด

 

พี่ชายและพ่อแม่ของเธอร่วมมือกันขโมยเกลือจากบ้านของคนอื่นมาหรือไม่?

 

เหตุใดพวกเขาถึงเสกเกลือออกมาได้มากมายขนาดนี้ ในขณะที่ภูตคนอื่นกังวลว่าจะไม่มีเกลือกินในฤดูหนาว

 

ความรู้สึกนี้เหมือนกับสมัยที่หญิงสาวอยู่ในชนบทตอนที่เธอยังเด็ก ทุกครั้งที่เธอรู้สึกโศกเศร้า ปู่กับย่าจะเสกของใช้มามอบให้เธอมีความสุข แม้ว่ามันจะไม่ใช่ของแพง แต่มันมีค่ามากสำหรับเธอ

 

ถัดมา หูเจียวเจียวหยิบกล่องไม้จากในมิติมาใส่เกลือทั้งหมดลงไป เสร็จแล้วก็เก็บซ่อนไว้จนมิดชิด เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาค้นพบมัน

 

นี่คือสิ่งล้ำค่าที่สุดที่จิ้งจอกสาวได้รับตั้งแต่มาถึงโลกของภูต!

 

เธอยังต้องพยายามตอบแทนพ่อแม่และพี่ชายของตนให้มากกว่านี้!

 

หลังจากที่หูเจียวเจียวเก็บเกลือเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินออกไปจากบ้านอีกครั้ง คราวนี้เธอจงใจยืนรออยู่ที่ประตูสักครู่ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาหาที่บ้านอีก เวลาผ่านไปไม่นาน เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกก่อนจะตัดสินใจไปหาหัวหน้าเผ่า

 

เมื่อเธอมาถึงบ้านของท่านผู้เฒ่าก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

 

ยามนี้หูเจียวเจียวเห็นภูต 2-3 คนยืนอยู่นอกบ้านของชายที่ตนต้องการพบจากระยะไกล พวกเขากำลังพูดคุยกับผู้อาวุโสสูงสุดของเผ่า ทีแรกเธอกำลังคิดว่าจะรอให้ภูตเหล่านั้นออกไปก่อนที่จะเข้าไปหาเขาดีหรือไม่ แต่ชายชรามองเห็นเธอทันทีที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล

 

ต่อมา เขาโบกมือเรียกให้จิ้งจอกสาวเข้าไปหาโดยไม่รอช้า

 

“เจียวเจียว เจ้ามาพอดีเลย มานี่เร็วเข้า!”

 

หัวหน้าเผ่ากล่าวพร้อมรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังอารมณ์ดี

 

ส่วนภูตหลายคนในบริเวณใกล้เคียงหันศีรษะไปมองหูเจียวเจียวด้วยใบหน้าที่เป็นมิตร

 

ดังนั้นหญิงสาวจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย

 

ในตอนนั้นพวกเขาตระหนักว่าในมือของพวกตนถือผลไม้ทุกชนิดตั้งแต่ผลเล็กเท่าเมล็ดงาไปจนถึงผลใหญ่เท่าเล็บมือ อีกทั้งยังมีสีแดง สีเหลืองและสีต่าง ๆ ละลานตาไปหมด

 

“เจ้ามาได้เหมาะเจาะพอดี ทีแรกข้ากำลังจะไปหาเจ้า เจียวเจียว มาดูสิ มีผลเกลืออย่างที่เจ้าพูดถึงหรือเปล่า?” ขณะนี้ชายผู้มีตำแหน่งสูงของเผ่าดูคาดหวัง ก่อนจะหันไปขยิบตาให้ภูตคนอื่น

 

พอภูตพวกนั้นได้รับสัญญาณก็รีบขยับเท้าไปข้างหน้าพร้อมกับผลไม้ในมือให้หูเจียวเจียวระบุมัน

 

“ขอข้าดูหน่อย” จิ้งจอกสาวพยักหน้า แล้วก้มลงมองผลไม้บนฝ่ามือของแต่ละคนอย่างระมัดระวัง

 

เนื่องจากผลไม้หลายชนิดในป่ามีพิษ เหล่าภูตจึงไม่กล้ากินตามอำเภอใจ ปกติพวกเขาจะกินแต่ผลไม้ขนาดใหญ่ที่มีขนาดพอเหมาะสำหรับประทังความหิว ส่วนผลไม้ลูกเล็ก ๆ พวกนี้ไม่ค่อยมีใครกล้าเด็ดกินเพราะพวกเขาไม่รู้ว่ามีพิษหรือไม่ และทุกคนในเผ่าก็ไม่กล้าลองชิมด้วย

 

หญิงสาวตรวจดูผลไม้ทั้งหมด ไม่นานเธอก็พบว่าพวกมันล้วนเป็นผลไม้ที่กินไม่ได้ รวมถึงไม่ใช่ผลเกลือ

 

“เฮ้อ...” เธอกำลังจะส่ายหัว แต่แล้วดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น จากนั้นเธอคว้าผลไม้สีแดงออกไป ก่อนจะหยิบผลไม้ที่มีลักษณะคล้ายถั่วดำออกมาพิจารณา

 

เนื่องจากผลไม้ชนิดนี้ถูกบดบังอยู่ตรงกลาง ก่อนหน้านี้เธอจึงแทบไม่สังเกตเห็นมัน

 

ผลนี้มีสีดำและมีชั้นของผลึกสีขาวอยู่ ซึ่งพอสัมผัสมันจะรู้สึกเหมือนสัมผัสผิวที่สาก ๆ คล้ายกับผลเกลือในความทรงจำของเธอมาก

 

ต่อมา หูเจียวเจียวแตะผลึกสีขาว แล้วส่งนิ้วเข้าปากไปแตะปลายลิ้นของตน... ทันใดนั้นรสเค็มของเกลือพัดผ่านต่อมรับรสของเธอในทันที ผลเกลือชนิดนี้มีรสเค็มและฝาด มันไม่อร่อยเท่าผลเกลือของโลกมนุษย์ และผลเกลือในโลกภูตดูเหมือนจะฝาดกว่า

 

แต่การมีผลไม้รสเค็มกินยังดีกว่ากินอาหารโดยไม่ใส่เกลือแล้วป่วย!

 

“มันเป็นผลไม้ชนิดนี้ นี่คือผลเกลือ ท่านผู้เฒ่า” เธอวางผลเกลือไว้ในฝ่ามือแล้วยื่นให้หัวหน้าเผ่าดู

 

เดิมทีเธอคิดว่าจะต้องใช้เวลาสักพักเพื่อค้นหาผลเกลือ แต่เธอเพิ่งพูดถึงมันเมื่อวานนี้ เธอเลยไม่คาดคิดว่าคนในเผ่าจะหาพบเร็วมาก คนเหล่านี้สมกับที่เป็นภูตจริง ๆ ความสามารถในการหาอาหารประทังชีวิตของพวกเขาโดดเด่นมาก!

 

“จริงหรือ?” ชายสูงวัยผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เบิกตากว้างและหัวเราะออกมาเสียงดัง โดยที่รอยย่นบนใบหน้าในยามที่หัวเราะก็ถูกบีบเป็นชั้น ๆ

 

“ฮ่า ๆๆ เยี่ยมมาก เผ่าของเรารอดแล้ว!”

 

ครู่ต่อมา เขารีบหันกลับไปมองกลุ่มภูตที่ออกไปตามหาผลเกลือแล้วถามว่า

 

“พวกเจ้าไปเก็บมันมาจากที่ไหน?”

 

“ข้าไม่ได้เป็นคนเก็บมา”

 

“ไม่ใช่ข้า...”

 

ภูต 2-3 คนมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วก็ส่ายหัวให้กัน พวกเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผลไม้สีดำผลเล็กนี้มาอยู่ในมือได้อย่างไร และไม่มีใครจำได้ว่าเก็บผลไม้ชนิดนี้มาเลย

 

ท่าทางของภูตเหล่านี้ทำให้หัวหน้าเผ่าเหมือนถูกถังน้ำเย็นสาดใส่หัว

 

เมื่อหูเจียวเจียวเห็นเช่นนั้นจึงรีบพูดว่า “ทุกคนน่าจะวุ่นวายอยู่กับการเก็บก็เลยไม่ทันได้สังเกตว่าตัวเองเก็บอะไรมาบ้าง งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน พวกเรากลับไปตรงสถานที่ที่พวกเจ้าเก็บผลไม้มาเมื่อเช้านี้ พอไปถึงตรงนั้น เราอาจจะค้นหามันเจอ”

 

“อย่างน้อยขอบเขตที่ต้องค้นหาก็แคบลงไม่ใช่หรือ?”

 

ทั้ง 2 วิธีนี้มันถือว่าเป็นสัญญาณการเริ่มต้นที่ดี

 

หลังจากที่ชายชราได้ยินคำพูดของจิ้งจอกสาว สีหน้าของเขาก็ดีขึ้น ก่อนที่เขาจะออกคำสั่งอย่างเคร่งขรึม

 

“พวกเจ้าไปตรวจดูอีกที คราวนี้อย่าได้ประมาทอีก จงออกไปตามหาผลไม้ที่มีหน้าตาแบบนี้มาให้ได้”

 

“รับทราบ!” ภูตหลายคนจดจำลักษณะของผลไม้สีดำได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะพากันหันหลังมุ่งหน้าออกไปค้นหาผลเกลือต่อไป

 

“ท่านผู้เฒ่า มีอีกเรื่องที่ข้าอยากคุยกับท่าน” พอภูตทุกคนออกไป หูเจียวเจียวก็พูดถึงจุดประสงค์ของการเดินทางมาหาหัวหน้าเผ่าในครั้งนี้