บทที่ 110: ชุดเดียวกันกับอิงหยวน

“จริงหรือ?”

 

พอหลงเซียวได้ฟังสิ่งที่ผู้เป็นแม่เล่า ความหวังก็ฉายแววขึ้นมาบนใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเขา

 

เด็กหนุ่มไม่ได้คาดหวังว่าดวงตาของตนจะรักษาได้ แต่... ถ้าอาศัยการฟังเสียง เขาอาจจะใช้ความพยายามอย่างหนักจนทำสำเร็จได้!

 

เขาไม่อยากเป็นขยะไร้ประโยชน์อีกต่อไป ขอแค่มีความหวังแม้จะเพียงเล็กน้อยที่จะได้ช่วยเหลือทุกคน เขาก็ไม่อยากจะยอมแพ้

 

“แน่นอน แม่จะโกหกเซียวเซียวทำไม เซียวเซียวไว้ใจแม่ใช่ไหม?”

 

หูเจียวเจียวพูดพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

“อืม” หลงเซียวค่อย ๆ กำหนังสติ๊กในมือแน่น และพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าตัวเองไม่ได้ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีพลังหลั่งไหลเข้ามาในร่างกาย พวกมันช่วยขจัดความหดหู่ ความทุกข์และความเศร้าหมองให้หายออกไปจากตัวของเด็กหนุ่ม 

 

“เซียวเซียวเก่งมาก” จิ้งจอกสาวลูบหัวเล็ก ๆ ของลูกชายคนรอง ก่อนจะหันไปมองปลาขนาดเท่าฝ่ามือ 3 ตัวที่พวกเด็กน้อยจับมาได้

 

ทันทีที่หลงอวี้สัมผัสได้ถึงสายตาของหูเจียวเจียว เขาก็รู้สึกอับอายเล็กน้อยและพูดด้วยเสียงพึมพำว่า

 

“วันนี้ข้าจับปลาตัวใหญ่ได้ 2 ตัว แต่พวกมันกระโดดลงแม่น้ำแล้วว่ายหนีไป...”

 

ไม่อย่างนั้นวันนี้พวกเขาคงมีปลาตัวใหญ่ให้กินกันแล้ว

 

หลงจงรีบพูดแทรกขึ้นมากลางปล้อง “ใช่ อย่าดูถูกพวกเรานะ เราจับปลาได้ ในวันพรุ่งนี้ข้าจะจับปลาตัวใหญ่ได้อย่างแน่นอน แล้วข้าจะเอามาให้ท่านกิน” 

 

แม่จิ้งจอกอดหัวเราะไม่ได้ เธอยิ้มมองทั้งคู่ด้วยความเอ็นดูแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

 

จู่ ๆ เด็กหนุ่มทั้ง 2 ก็รู้สึกว่าแก้มของตนเองร้อนผ่าว พวกเขารู้สึกละอายใจมากจนแทบอยากจะขุดดินหนีไปจากตรงนี้

 

“ไม่เป็นไร เนื้อปลาตัวน้อยนุ่มอร่อยกว่า เดี๋ยวแม่จะฆ่ามันแล้วย่างให้พวกเจ้ากินตอนค่ำเอง” หูเจียวเจียวพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

หลังจากนั้นเธอก็พูดเสริมว่า

 

“ถ้าพวกเจ้าอยากกินปลา พรุ่งนี้แม่จะไปจับปลาที่แม่น้ำมาให้พวกเจ้ากิน”

 

ส่วนเหล่าเด็กน้อยจะได้กินปลาที่มาจากแม่น้ำหรือจากในมิตินั้นก็แล้วแต่สวรรค์จะเอื้ออำนวย

 

นัยน์ตาของลูกทั้ง 5 คนเป็นประกายทันทีที่ได้ยินคำพูดของแม่จิ้งจอก 

 

ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้จะไปจับปลามาให้พวกเขากิน!

 

“ท่านแม่ ท่านใจดีมาก! หลิงเอ๋อรักท่านที่สุด!” เด็กสาวกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข แล้ววิ่งไปกอดต้นขาของคนเป็นแม่โยกไปมา

 

สาวน้อยตัวเล็กสูงไม่ถึงเอวของจิ้งจอกสาว นางเหมือนกับหัวไชเท้าเล็ก ๆ ที่น่ารักน่าเอ็นดู แล้วแก้มบนใบหน้าของนางก็เริ่มพองออก ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ไม่ดูผอมแห้งติดกระดูกอีก ซึ่งมันทำให้หูเจียวเจียวรู้สึกประสบความสำเร็จในฐานะแม่

 

ครู่ถัดมา หลงเหยาบินข้าม ‘พี่สาวตัวเล็ก’ มาใช้ลิ้นเลียใบหน้าของแม่จิ้งจอกเพื่อแสดงความตื่นเต้นและความรักที่มีต่อปลาที่เธอจะไปจับมาให้

 

หญิงสาวกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหวจึงกอดฟัดเจ้าลูกชายจอมซนเต็มรักไป 1 ทีก่อนจะดึงเขาออกจากตัว “เหยาเอ๋อ เจ้าเลียหน้าแม่อีกแล้ว แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าใช้ลิ้นเลียแม่...” 

 

“งื้อ~” หลงเหยาส่งเสียงครวญคราง เขาแลบลิ้นออกมาเหมือนลูกหมากำลังดูดนมในขณะที่ตัวเขายังคงตื่นเต้นไม่หาย เขาไม่ฟังสิ่งที่ผู้เป็นแม่พูดเลยสักนิด

 

ต่อมา หูเจียวเจียวยกมือขึ้นกุมหน้าผากตัวเอง แล้วทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาดำขนาดใหญ่พาดผ่านบนท้องฟ้า

 

หลงโม่กลับมาแล้ว!

 

จู่ ๆ จิ้งจอกสาวก็รู้สึกกระวนกระวาย เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนวางแผนไว้ เธอก็ปล่อยหลงเหยากับเด็กคนอื่นให้เล่นหนังสติ๊กกันตามลำพัง ขณะที่เธอวิ่งกลับไปที่กระท่อมเพื่อหยิบ ‘ของขวัญ’ ที่ตนเตรียมไว้ให้อีกฝ่าย

 

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเจ้าของร่างเดิมนั้นปฏิบัติกับมังกรหนุ่มไม่ดีมาก ๆ เธอจึงต้อง ‘ประพฤติตัวดี’ ต่อหน้าเขา และพยายามเปลี่ยนภาพลักษณ์ที่ไม่ดีของตัวเองโดยเร็วที่สุด

 

ไม่นานหลงโม่ก็ลงมาในร่างมนุษย์ และเห็นลูก 5 คนกำลังถือไม้แปลก ๆ ทำท่าชี้ไปที่ต้นไม้อยู่บริเวณลานบ้าน

 

แม้แต่หลงเซียวที่ไม่ค่อยชอบออกไปเล่นที่ไหนก็แทบไม่วางไม้นั้นเลย หากจะพูดให้ถูก เขาไม่ละมือจากมันเลยต่างหาก ตอนนี้เด็กหนุ่มยืนอยู่ใต้ต้นไม้ห่างจากลูกคนอื่นพลางหลับตาตั้งใจฟังเสียงรอบกาย ขณะถือแท่งไม้กับก้อนกรวดไว้ในมือ 

 

ส่วนหลงเหยาเองก็ใช้หางม้วนรอบไม้และใช้ปากคาบหนังยางเพื่อยิงหินออกไปทีละก้อน แม้ว่าท่าทางของเขาจะดูเก้ ๆ กัง ๆ แต่ว่าเขาก็ยังรู้สึกสนุกกับการละเล่นนี้

 

ภาพดังกล่าวทำให้การแสดงออกของพ่อมังกรที่มีใบหน้ามืดมนแปลกไปเล็กน้อย

 

เจ้าเด็กพวกนั้นกำลังทำอะไร?

 

เล่นแท่งไม้กับก้อนหินไม่กี่ก้อนจะไปสนุกอะไร

 

หรือว่าเขาจากบ้านไปนานจนไม่เข้าใจงานอดิเรกของลูก ๆ เสียแล้ว...

 

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังสงสัย หูเจียวเจียวก็วิ่งออกมาจากกระท่อม

 

นอกจากนี้เธอกำลังถือชุดหนังสัตว์ใหม่เอี่ยมไว้ในอ้อมแขน

 

“หลงโม่ เจ้ากลับมาแล้ว” จิ้งจอกสาววิ่งพร้อมยิ้มร่าเข้ามาหามังกรหนุ่ม แล้วเงยหน้ามองชายร่างสูงหล่อตรงหน้า

 

แม้ว่าเธอจะค่อนข้างสูงหากเทียบกับผู้หญิงทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับหลงโม่ เธอก็ดูตัวเล็กมากจนต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อมองดูใบหน้าของเขา

 

“มีอะไร?” ชายหนุ่มถามเสียงต่ำพร้อมกับทำสีหน้าบูดบึ้ง

 

หูเจียวเจียวฉีกยิ้มกว้างจนดวงตาโค้งขึ้นเหมือนพระจันทร์เสี้ยว เธอนำเสื้อผ้าหนังสัตว์ในมือมาสะบัดมันออกแล้วพูดว่า ”เจ้าออกไปทำงานข้างนอกมาคงจะเหนื่อยน่าดู ข้าทำชุดใหม่ให้เจ้า แต่ข้าไม่รู้ว่ามันจะพอดีตัวเจ้าหรือเปล่า เจ้าลองสวมดูสิ ถ้ามันไม่พอดี ข้าจะแก้ให้”

 

ขณะที่เธอพูด เธอวางชุดหนังสัตว์ตัวใหม่ทาบลงบนตัวของหลงโม่ เธออยากจะรู้จริง ๆ ว่ามันพอดีกับตัวเขาหรือไม่

 

ภาพนี้ทำให้จิ้งจอกสาวดูเป็นภรรยาและแม่ที่ดี

 

เมื่อมังกรหนุ่มเห็นเสื้อผ้าในมือของอีกฝ่าย ความคิดของเขาก็หวนนึกถึงฉากที่ตนเห็นนอกบ้านของอิงหยวนทันที และเสื้อผ้าที่ผู้หญิงคนนี้มอบให้เขานั้นเหมือนกับของไอ้หมอนั่นทุกประการ!

 

หลงโม่คิดถึงสิ่งที่ภูตชายพวกนั้นพูดหยอกล้อกันเล่นก่อนที่เขาจะบินออกมา

 

บัดนี้เขาเพิ่งเคยรู้สึกว่าในใจของตัวเองมีไฟลุกโชนแผดเผาได้มากขนาดนี้ ซึ่งมันทำให้สีหน้าของเขาเข้มขึ้นและดวงตาสีทองก็จับจ้องไปที่ชุดหนังสัตว์ในมือของจิ้งจอกสาว

 

หากสายตาของเขาสามารถเปลี่ยนเป็นมีดคมได้ เสื้อผ้าพวกนี้คงจะถูกสับเป็นหมื่น ๆ ชิ้นไปนานแล้ว!

 

นางมารร้ายคนนี้ให้ชุดหนังสัตว์แบบเดียวกับอิงหยวนแก่เขา นางจะมาหลอกเขาใช่ไหม!

 

ชุดที่นางพยายามตัดเย็บด้วยตัวเองถูกส่งมอบให้เขากับชายคนนั้น ที่แท้ก่อนหน้านี้นางแค่แสร้งทำเป็นไม่สนใจเจ้าอินทรียักษ์เท่านั้นเอง!

 

เมื่อหลงโม่เลื่อนสายตาไปมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสของหูเจียวเจียว ดวงตาสีทองของเขาก็เต็มไปด้วยความผิดหวังและความเป็นปรปักษ์ เขายกมือขึ้นปัดมือของหญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขาออกอย่างไม่แยแส

 

ฟุ่บ!

 

จิ้งจอกสาวเซถอยหลังไป 2-3 ก้าวเพราะแรงของอีกฝ่าย แล้วชุดหนังสัตว์ในมือของเธอก็ร่วงลงบนพื้นที่เต็มไปด้วยโคลน

 

ในเวลาเดียวกัน เด็กตระกูลหลงทั้ง 5 คนพร้อมใจกันหันมามองทางต้นเสียง พวกเขาเบิกตากว้างแล้วมองไปที่พ่อมังกรอย่างไม่พอใจ

 

นั่นเป็นเสื้อผ้าหนังสัตว์ที่ท่านแม่อุตส่าห์ตัดเย็บขึ้นมาเองกับมือ!

 

ขนาดพวกหลงอวี้ที่ทำเสื้อผ้าสกปรกยังรู้สึกเศร้าอยู่นาน แต่ท่านพ่อกลับสะบัดชุดที่ท่านแม่ทำตกพื้นจนเปื้อนโคลน มันจะมากเกินไปแล้ว!

 

หูเจียวเจียวเองก็ผงะไปเช่นกัน

 

“เจ้า…เจ้าทำอะไร...”

 

เธอรีบกระวีกระวาดเก็บชุดหนังสัตว์ขึ้นมา ตอนนี้ที่ลานบ้านเต็มไปด้วยโคลนเพราะพื้นเปียกชื้น พอมันตกลงไปบนพื้นก็เปื้อนทันที

 

หญิงสาวที่ทำหน้าเศร้าหมองค่อย ๆ ปัดสิ่งสกปรกที่เลอะบนเสื้อผ้าและพึมพำออกมาว่า

 

“นี่เป็นเสื้อผ้าใหม่ ไม่ทันไรก็สกปรกเสียแล้ว ถ้าเจ้าไม่ชอบก็บอกข้าสิ ข้าจะได้ทำให้ใหม่”

 

หญิงสาวไม่สนใจใบหน้าที่รังเกียจของหลงโม่ และคิดว่าเขาแค่เกลียดตัวเองตามที่เขียนไว้ในนิยาย ซึ่งนั่นคือสาเหตุที่เขาแสดงปฏิกิริยาเช่นนี้

 

“ไม่ต้อง! ข้าไม่ต้องการมัน” มังกรหนุ่มพูดอย่างเย็นชา

 

เนื่องจากมันเป็นชุดหนังสัตว์แบบเดียวกับที่อีกฝ่ายมอบให้แก่อิงหยวน เขารู้สึกขยะแขยงจนไม่อยากจะแตะต้องชุดนี้ด้วยซ้ำ

 

เขาไม่อยากได้ของที่เหมือนกับคนอื่น!