บทที่ 71: ข้าไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากเจ้า

ใต้ต้นไม้เก่าแก่ หลงโม่จ้องมองหูเจียวเจียวที่กำลังถูกคนในเผ่าผลักไปหาอิงหยวน ในขณะที่ร่องรอยแห่งความรังเกียจพาดผ่านดวงตาสีทองของเขา 

 

ผู้หญิงคนนั้นยังคงพยายามหาทางเข้าใกล้อิงหยวน

 

ความคิดนี้ทำให้ใบหน้าของมังกรหนุ่มเย็นชามากยิ่งขึ้น

 

ตามธรรมชาติของสุนัขจิ้งจอก สัตว์ประเภทนี้มีความเจ้าเล่ห์กว่าใคร ๆ นางอาจจะแสร้งทำดีกับลูกของตนเพื่อเอาใจอิงหยวนใช่หรือไม่?

 

เมื่อหลงโม่นึกถึงลูกทั้ง 5 คนที่ยังรออยู่ที่บ้าน เขาก็หันหลังเดินกลับไปอย่างเฉยเมย

 

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินทางกลับถึงบ้าน เขาก็ไม่สนใจเรื่องของหูเจียวเจียวอีกแล้วลงมือจัดการกับเหยื่อที่ตนนำกลับมาด้วยในวันนี้ 

 

เพื่อถนอมอาหารให้เก็บไว้กินได้นานขึ้น เหยื่อส่วนใหญ่ที่เขาล่าได้ในครั้งนี้ยังไม่ตายสนิท เขาเหลือลมหายใจเฮือกสุดท้ายไว้ให้พวกมัน

 

ต่อมา เขาฆ่าเหยื่อให้ตายอย่างน่าสยดสยอง 2 ตัว และมัดส่วนที่เหลือด้วยไม้หวายก่อนจะโยนพวกมันไว้ข้างกองฟืน กรงเล็บอันแหลมคมของเขาข่วนเหยื่อ 2-3 ครั้ง ไม่นานหนังสัตว์ที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ก็หลุดออกมา

 

ส่วนอวัยวะภายในที่เหม็นและสกปรกจะถูกโยนลงไปในแม่น้ำให้ไหลไปตามกระแสน้ำ เมื่อมันถูกสายน้ำพัดพาออกจากเผ่า สัตว์ป่าก็จะมากินพวกมัน

 

ในเวลาสั้น ๆ มังกรหนุ่มก็จัดการเหยื่อ 2 ตัวเสร็จ โดยที่เนื้อหนัก ๆ กับไขมันถูกหั่นเป็นชิ้นอย่างประณีต ซึ่งแม้แต่กระดูกเขาก็สามารถตัดมันได้แบบเรียบร้อย

 

ถ้าหูเจียวเจียวอยู่ที่นี่ เธอจะต้องทึ่งอย่างแน่นอนแล้วคิดว่ากรงเล็บของภูตนั้นใช้งานง่าย มันตัดกระดูกได้เรียบเนียนและเกลี้ยงเกลายิ่งกว่าการใช้มีดเสียอีก

 

เมื่อลูกทั้ง 5 ได้ยินเสียงดังจากข้างนอก พวกเขาก็คิดว่าแม่จิ้งจอกกลับมาแล้วจึงพากันวิ่งออกไปดู

 

แต่ในขณะที่เหล่าเด็กน้อยพุ่งออกจากบ้านมาด้วยความตื่นเต้น ทุกคนก็ต้องชะงักไปเพราะคนที่อยู่ตรงลานบ้านมีแค่หลงโม่คนเดียว

 

“ท่านพ่อ ทำไมท่านพ่อไม่พาท่านแม่กลับมาบ้านด้วยล่ะ?” หลงหลิงเอ๋อหันมองไปทั่วบริเวณบ้านแต่ไม่เห็นหูเจียวเจียว จากนั้นเด็กสาวก็มุ่ยปาก ย่นหน้าและพ่นลมแบบไม่พอใจ ประหนึ่งว่ามีควันออกจากหูของนางเหมือนกาต้มน้ำ

 

แม้ว่าเด็กคนอื่น ๆ จะไม่พูดอะไร แต่พวกเขาก็จ้องผู้เป็นพ่ออยู่ครู่หนึ่งเพื่อรอคำตอบของอีกฝ่าย

 

คำถามของลูกสาวทำให้หลงโม่วางงานในมือลงชั่วคราว พร้อมกับที่ร่องรอยของความเย็นชาวาบในดวงตาสีทองของเขา

 

เมื่อเขาคิดถึงลูก ๆ ที่จะต้องอยู่กับหูเจียวเจียวในอนาคต เขาจึงตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “พ่อหานางไม่เจอ”

 

ใบหน้าของเด็กตระกูลหลงเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินสิ่งที่พ่อมังกรพูด

 

ถัดมา หลงเหยากระดิกหางบินไปตรงหน้าหลงโม่ ก่อนจะอ้าปากกัดกระโปรงหนังสัตว์ของเขา แล้วออกแรงพยายามดึงเขาออกไปนอกบ้านพลางส่งเสียงร้อง “อื้อ อื้อ!” 

 

ในขณะที่หลงอวี้มองไปบนท้องฟ้าอย่างสงบและโพล่งออกมาว่า “นางน่าจะกลับมาถึงเผ่าได้สักพักแล้ว กลุ่มเก็บเกี่ยวไม่เคยกลับมาช้าขนาดนี้ ระหว่างทางท่านได้เจอกับท่านผู้เฒ่าหรือไม่?”

 

ส่วนหลงจงขมวดคิ้ว เมื่อเทียบกับคนเป็นพี่ใหญ่ การแสดงออกของเขาดูหงุดหงิดมาก “นางไปทำให้ชาวบ้านไม่พอใจตั้งเยอะตั้งแยะ บางทีนางอาจจะถูกโยนออกจากเผ่าไปแล้วก็ได้”

 

สิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มรำคาญก็คือตนเกลียดผู้หญิงเลวทรามคนนั้นมาก แต่เขากลับรู้สึกไม่มีความสุขเลยเมื่อคิดว่านางถูกฆ่าตายอยู่นอกเผ่า

 

“คงไม่ใช่ว่า…จะมีอะไรเกิดขึ้นกับท่านแม่ใช่ไหม?” ใบหน้าของหลงหลิงเอ๋อเต็มไปด้วยความกังวล

 

ทางด้านหลงเซียวไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เขายังคงเงี่ยหูตั้งใจฟังสิ่งที่ทุกคนพูดโดยไม่ปล่อยให้พลาดแม้แต่รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ

 

เมื่อหลงโม่ได้ยินคำถามที่แสดงถึงความกังวลของพวกเด็กน้อย ดวงตาของเขาก็หม่นหมองลงอีกครั้ง

 

เด็กตระกูลหลงทั้ง 5 ที่เคยไม่พอใจในตัวผู้เป็นแม่ และไม่คิดที่จะสนใจใยดีอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ตอนนี้ลูก ๆ กลับทำตัวห่างเหินจากตัวเขาและพวกเขาสนใจแต่หูเจียวเจียวเท่านั้น

 

ในตอนที่ชายหนุ่มกลับมาถึงบ้าน เจ้าตัวเล็กทั้งหลายไม่กล่าวทักทายเขาเลยสักคำ

 

ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ได้กลับมานานมากเกินไป เลยทำให้ลูก ๆ ลืมข้าไปแล้ว

 

หลงโม่คิดไตร่ตรองถึงเรื่องนี้ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “ทุกคนหิวหรือยัง? พ่อจะย่างเนื้อให้พวกเจ้ากิน”

 

เขาจำได้ว่าเด็กน้อยเหล่านี้ชอบกินเนื้อมากที่สุด และทุกครั้งที่เขานำเนื้อกลับมา พวกเขาก็อยู่ในสภาพที่หิวโซเสมอ

 

พ่อมังกรอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสภาพของลูก ๆ ในตอนที่ยังเด็ก ทันใดนั้นใบหน้าเย็นชาของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

 

เขาลืมไปเสียสนิทว่าลูก 5 ทั้งในความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนของเขาต่างจากปัจจุบันมากเพียงใด

 

หลงโม่นึกย้อนไปถึงท่าทางตื่นเต้นของเหล่าเด็กน้อยที่ได้เจอตนเองยามที่เขากลับมาตอนแรก ทว่าปฏิกิริยาของเด็ก ๆ ขณะนี้กลับพากันส่ายหัวตอบอย่างพร้อมเพรียงแล้วแสดงสีหน้าค่อนข้างรังเกียจ

 

ครู่ถัดมา หลงหลิงเอ๋อยิ้มอย่างประจบประแจงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ “ท่านพ่อ ท่านรีบไปหาท่านแม่เร็ว ๆ เถอะ เรายังไม่หิว”

 

นางยังจำเนื้อย่างของพ่อได้ดี

 

เรียกได้ว่าไม่มีรสชาติอะไรเลยนอกจากความขม!

 

ให้นางกินเนื้อดิบ ๆ ซะยังจะดีเสียกว่า!

 

ข้าไม่อยากกินเนื้อที่ท่านพ่อย่าง ข้าอยากกินของอร่อย ๆ ที่ท่านแม่ทำให้เท่านั้น

 

ขณะที่เด็กสาวพูด นางก็หันหน้าไปมองพี่น้องคนอื่น ๆ ก่อนจะขยิบตาและกวักมือเรียกพวกเขา “ใช่ไหม พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม?”

 

หลงอวี้เข้าใจได้ทันทีว่าน้องสาวต้องการจะสื่อว่าอะไร เขารีบพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมพลางพูดว่า “ใช่ เรายังไม่หิว สิ่งสำคัญคือต้องตามหาท่านแม่ให้พบก่อน”

 

“หืม? พวกเจ้าไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว พวกเจ้าจะไม่หิวได้ยังไง...” หลงจงเม้มริมฝีปากแล้วจ้องมองทั้ง 2 คนด้วยความตกใจ

 

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ได้รับสายตาคุกคามจากหลงหลิงเอ๋อ

 

เด็กหนุ่มจึงรีบเปลี่ยนคำพูดทันที “อันที่จริง…ข้าก็ยังไม่หิวเหมือนกัน”

 

“ใช่” หลงเซียวเองก็ตอบเสียงเบาพร้อมกับพยักหน้าหงึก ๆ

 

ทว่ามีเพียงหลงเหยาเท่านั้นที่เอียงศีรษะมองพี่ชายและพี่สาวทั้ง 4 ด้วยใบหน้างุนงง ในขณะที่ดวงตากลมโตของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

 

ทำไมทั้ง ๆ ที่ท้องของทุกคนร้องด้วยความหิว แต่พวกพี่ ๆ กลับบอกว่าไม่หิวล่ะ? เอ๊ะ หรือว่าท้องของพวกเขาแตกต่างจากของข้า?

 

ยามนี้ในหัวเล็ก ๆ ของเจ้ามังกรน้อยมีแต่คำถามเต็มไปหมด 

 

ทางด้านหลงโม่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ “พวกเจ้าไม่หิวจริง ๆ หรือ?” 

 

ลูก ๆ จะไม่หิวได้อย่างไร?

 

เขาจับผิดคำโกหกแบบเด็ก ๆ เหล่านั้นได้อย่างรวดเร็ว

 

ต่อมา หลงโม่กำลังจะเปิดโปงการโกหกของลูกน้อย แต่จู่ ๆ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาว่า บางทีนี่อาจจะเป็นความหวังดีของพวกเขาที่ไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อต้องลำบากเกินไปหรือเปล่า?

 

แล้วคำพูดที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยออกมาก็ถูกกลืนลงท้องไปอีกครั้ง

 

ขณะที่พ่อมังกรสังเกตเห็นสายตาสงสัยของเจ้าลูกชายคนสุดท้อง อีกฝ่ายกำลังจะส่ายหัว แต่หลงหลิงเอ๋อก็พุ่งไปกอดเขาไว้ ก่อนจะจับหัวมังกรเล็ก ๆ ให้พยักหน้ารับแทน

 

เมื่อหลงโม่เห็นฉากตรงหน้าก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ

 

อย่างน้อยเด็กพวกนี้ก็ยังคิดถึงตัวเขาเอง…

 

“ในเมื่อพวกเจ้าไม่หิว งั้นถ้าเมื่อไหร่ที่พวกเจ้าหิวก็บอกพ่อได้เลยนะ” ท้ายที่สุดผู้เป็นพ่อก็ไม่ได้เปิดโปงคำโกหกของลูกน้อย

 

นอกจากหลงเหยาแล้ว เด็กที่เหลือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกัน

 

โชคดีที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องกินเนื้อย่างฝีมือพ่อแล้ว

 

...

 

อีกด้านหนึ่งของเผ่า 

 

หูเจียวเจียวเดินเข้าไปใกล้เพื่อสังเกตบาดแผลของอิงหยวน แล้วเธอก็ต้องขมวดคิ้วแน่น

 

แม่เจ้า! บาดแผลของเขาลึกมาก ถ้าใช้แค่ผงห้ามเลือดรักษาคงช่วยอะไรไม่ได้

 

หลังจากที่หญิงสาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็หันกลับมาพูดกับหัวหน้าเผ่าด้วยสีหน้าจริงจัง “ท่านผู้เฒ่า ข้าต้องการห้องว่าง 1 ห้อง ข้าจะพาอิงหยวนเข้าไปรักษาข้างในนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ผีร้ายเข้ามารบกวน”

 

“ตกลง”

 

ชายชราไม่สงสัยเกี่ยวกับคำขอของจิ้งจอกสาวอีกเช่นเคย

 

ตอนนี้ถ้าเธอจะขอให้เขาจัดผู้ชาย 2-3 คนให้คอยมาเป็นคนรองมือรองเท้าของเธอ เขาก็จะตกลงโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

 

ใครใช้ให้อิงหยวนเป็นกำลังสำคัญที่สุดของเผ่ากันล่ะ!

 

แต่ใครจะรู้ว่าอินทรีหนุ่มที่เป็นฝ่ายได้รับบาดเจ็บกลับกัดฟันพูดขึ้นมาว่า “ข้าไม่ไป! ถึงแม้ว่าข้าจะต้องตาย ข้าก็ไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากเจ้า!”

 

แม้แต่หมอในเผ่ายังทำอะไรไม่ได้ แล้วแม่จิ้งจอกนี่จะช่วยเขาได้อย่างไร?

 

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้แผนการของเจ้านะ เจ้าจะใช้วิธีนี้เพื่ออยู่กับข้าตามลำพัง ฝันไปซะเถอะ ข้าจะไม่มีวันยอมให้เจ้าทำสำเร็จ!”

 

ขณะนี้ใบหน้าของอิงหยวนมัวหมองลงพลางจ้องเขม็งมองหูเจียวเจียวด้วยเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่

 

“...”

 

ไอ้หมอนี่ช่างจินตนาการล้ำเลิศเสียจริง

 

ปฏิกิริยาของอีกฝ่ายทำให้หญิงสาวพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ไม่เป็นไร ข้าเองก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าเหม็น ๆ ของเจ้าเหมือนกัน ข้ารู้อยู่แล้วว่าปากเจ้าพูดอะไรดี ๆ ไม่เป็นหรอก”