บทที่ 70: อิงหยวนได้รับบาดเจ็บ

“เกิดอะไรขึ้น?” หัวหน้าเผ่าขมวดคิ้วถาม

 

เมื่อพวกภูตเห็นผู้นำสูงสุดของเผ่าเดินเข้ามา ทุกคนก็หลีกทางให้เขาอย่างรวดเร็ว 

 

จากนั้นชายชราก็พบนกอินทรีตัวโชกเลือดนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ใบหน้าของเขาซีดเซียวเพราะเสียเลือดมาก และคิ้วขมวดแน่นซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดหรือเพราะความละอายที่เขาได้รับบาดเจ็บกันแน่

 

บนแขนขวาของอิงหยวนมีรอยแผลถูกกัดลึก และยังมีรอยขีดข่วนขนาดเล็กใหญ่ประปรายตามร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขา ส่วนรอยข่วนที่ค่อนข้างเล็กนั้นตื้นโดยไม่มีเลือดไหลออกมาและเริ่มตกสะเก็ด

 

“อาหยวน!” ทันทีที่ลู่เมี่ยนเอ๋อเห็นฉากนี้ นางก็หน้าซีดวิ่งออกไปอย่างเป็นกังวลแล้วคุกเข่าลงข้างคนรัก

 

“เกิดอะไรขึ้นกับอิงหยวน เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสได้ยังไง?” สีหน้าของหัวหน้าเผ่าก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

 

เนื่องด้วยอิงหยวนเป็นภูตที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่า และเขากำลังจะนำกลุ่มไปที่ชายหาดเพื่อแลกเปลี่ยนเกลือทะเล แต่เขากลับได้รับบาดเจ็บสาหัสในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้

 

“ท่านผู้เฒ่า กลุ่มล่าของเราออกไปล่าวันนี้ เพราะมันเป็นวันสุดท้าย เราเลยอยากจะจับเหยื่อให้ได้มากหน่อยเพื่อเอาไปแลกกับเกลือทะเล แต่พอกลับมา เราพบกับฝูงหมาป่า จ่าฝูงของมันเป็นหมาป่ากลายพันธุ์ที่หลอกล่อเราจนตกหลุมพราง...” 

 

เหล่าภูตที่ออกไปล่าพร้อมกับอิงหยวนอธิบายเรื่องราวอย่างละเอียด

 

“หมาป่ากลายพันธุ์?” หลังจากที่ชายผู้มีตำแหน่งสูงสุดในเผ่าได้ยินสิ่งที่ภูตคนนั้นกล่าว สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้น

 

ส่วนหูเจียวเจียวก็ได้ยินการสนทนาระหว่างคนทั้ง 2 เช่นกัน เธอจึงค้นหาความทรงจำเกี่ยวกับหมาป่ากลายพันธุ์ในหัวของตัวเอง

 

สัตว์ป่าในนิยายเรื่องแดนปีศาจมหัศจรรย์ไม่มีสติปัญญา แต่สัตว์กลายพันธุ์มีสติปัญญาหลังจากที่ร่างกายของพวกมันเปลี่ยนแปลง เมื่อสัตว์ป่ามีปัญญาขึ้นมา มันจะเกลียดภูตเข้ากระดูกดำ

 

พวกมันเป็นสัตว์เหมือนกัน แต่สัตว์ป่าจะกลายเป็นอาหารของภูต

 

ด้วยเหตุผลข้างต้น สัตว์กลายพันธุ์จะทำทุกวิถีทางเพื่อแก้แค้นภูต นอกจากนี้ เธอยังเคยอ่านเจอในหนังสือด้วยว่าสัตว์กลายพันธุ์ที่ทรงพลังบางตัวสามารถกำจัดภูตทั้งเผ่าได้ด้วย!

 

ดังนั้นภูตจึงกลัวสัตว์กลายพันธุ์มาก

 

ครู่ต่อมา หูเจียวเจียวหวนนึกถึงฝูงหมาป่าในทุ่งหญ้าที่แห้งแล้ง จ่าฝูงของพวกมันดูแตกต่างจากหมาป่าตัวอื่นในฝูงมาก

 

แต่เธอคิดว่าไม่น่าจะมีสัตว์ป่าอยู่ใกล้ ๆ เผ่า เป็นไปได้ไหมว่าภูตที่ทิ้งเนื้อไว้บนทุ่งหญ้าแห้งแล้งได้ค้นพบหมาป่ากลุ่มนี้ที่หลงทางมาจนถึงนอกเผ่าแล้ว?

 

นั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกเย็นวาบไปทั่วแผ่นหลัง

 

“รีบพาเขาไปหาหมอเร็ว!”

 

เสียงของหัวหน้าเผ่าดึงสติของหูเจียวเจียวกลับมา

 

“มีคนพาหมอมาแล้ว...” ชายคนหนึ่งตอบเพราะเห็นชายชราที่มีเคราสีขาวกำลังถูกเสือคาบเข้ามา

 

เสือตัวนั้นวางชายแก่ลงบนพื้น ก่อนจะกลายร่างเป็นมนุษย์และพาอีกฝ่ายเดินไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ

 

“หมอมาแล้ว! หมอมาแล้ว!”

 

ยามนี้ชายสูงวัยเคราขาวเดินตัวสั่นตามมาพร้อมกับถือพืชสีเขียวที่ไม่มีใครรู้จักจำนวนหนึ่งไว้ในอ้อมแขน

 

“ข้า ข้า... ขอดู ขอดูหน่อย...”

 

ชายที่ถูกเรียกว่าหมอแค่เดินก็แทบจะทำไม่ไหวยื่นมือสั่นเทาของตนไปที่บาดแผลของอิงหยวน เขาต้องการดูว่าบาดแผลนั้นลึกแค่ไหน แต่เขาดันเผลอเอามือจิ้มเข้าไปในบาดแผลเสียอย่างนั้น

 

“อ๊ากกกกกก!” ใบหน้าของอินทรีย์หนุ่มซีดลงทันทีพร้อมกับหายใจเข้าลึก ๆ

 

ปัจจุบันใบหน้าหล่อเหลาที่ชื้นเหงื่อมีเส้นเลือดปูดออกมาบนหน้าผาก

 

“อ่า ข้า ข้าขอโทษ ข้าแก่แล้ว แก่แล้ว...” ชายชราหนวดขาวดึงมือกลับมาด้วยความลำบากใจ

 

ถัดมา เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ 2-3 ครั้ง จนกระทั่งการหายใจของเขาค่อย ๆ คงที่ก่อนจะพูดต่อว่า “บาดแผลของเจ้าลึกเกินไป ข้าไม่รู้ว่ามันจะรักษาได้หรือไม่ เอาเป็นว่าข้าจะพยายามอย่างเต็มที่”

 

หลังจากที่ชายแก่พูดจบ เขาก็แบ่งพืชสีเขียวออกเป็น 2 ส่วนแล้วส่งเข้าปากเพื่อเคี้ยวให้ละเอียด 

 

“พรูดดดด!”

 

10 วินาทีต่อมา พืชที่ถูกเคี้ยวจนเป็นเศษสีเขียวก็ถูกคายออกมาใส่ฝ่ามือของตัวเอง จากนั้นเขาประสานมือเข้าด้วยกันเพื่อถูสมุนไพรเปื้อนน้ำลาย 2-3 ครั้ง

 

ไม่นานพวกมันทั้งหมดก็ถูกย้ายไปเกาะติดกับบาดแผลของอิงหยวน

 

แล้วแก้มของชายหนุ่มที่บาดเจ็บสาหัสก็กระตุกด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

 

“อาหยวน เจ้าเป็นอะไรไหม?” ลู่เมี่ยนเอ๋อพยุงแขนอีกข้างของเขาอย่างเป็นห่วงพลางเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อสามีผู้เป็นที่รักเรื่อย ๆ “ท่านหมอ อาหยวนเป็นยังไงบ้าง อาการบาดเจ็บนี้สามารถรักษาได้หรือไม่?”

 

ภูตสามารถรักษาตัวเองได้ยามที่ได้รับบาดเจ็บ พวกเขาจะไปหาหมอเฉพาะตอนที่อาการเจ็บป่วยไม่สามารถรักษาได้ด้วยตัวเอง

 

แต่โดยปกติแล้ว หากไม่สามารถรักษาตัวเองได้ก็หมายความว่าชีวิตของภูตคนนั้นไม่ยืนยาวแล้ว

 

ถัดมา ชายชราเคราขาวมองดูอิงหยวนนิ่ง จากนั้นก็ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ

 

“เฮ้อ บาดแผลของอิงหยวนลึกเกินไป ตอนนี้มันคงขึ้นอยู่กับโชคชะตาแล้ว ถ้าภายใน 2 วันนี้แผลของเขาไม่เน่า เขาจะยังสามารถฟื้นตัวได้ ไม่เช่นนั้นแขนนี้ก็รักษาไว้ไม่ได้แล้ว”

 

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ไร้เดียงสาของลู่เมี่ยนเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดทันทีที่ได้ยินคำตอบของคนเป็นหมอ

 

“ทำไม เป็นไปได้ยังไง...”

 

ขณะเดียวกัน หัวหน้าเผ่ามองไปที่ชายสูงวัยและถามว่า “ท่านหมอ ได้โปรดคิดหาวิธีช่วยชีวิตอิงหยวนด้วย!”

 

นี่คือภูตที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าของพวกเขา หากไม่มีอินทรีหนุ่มล่ะก็ เผ่าจะสูญเสียความแข็งแกร่งไปมาก

 

ทว่าชายแก่ที่มีหนวดสีขาวยังคงส่ายหัว แล้วแสดงท่าทางเหมือนเขาไม่สามารถช่วยได้จริง ๆ

 

ในขณะที่บรรยากาศในเผ่ากำลังมืดมนหนักอึ้ง

 

ทางด้านหูเจียวเจียวก็ได้เห็นขั้นตอนการรักษาของหมอทั้งหมด แต่เธอไม่ได้กังวลอะไรมากนัก ในฐานะตัวเอกชายในนิยาย อิงหยวนจะสามารถรักษาชีวิตของตัวเองไว้ได้อย่างแน่นอน

 

เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นถึงลูกรักของนักเขียน 

 

นอกจากนี้ คงเป็นไปไม่ได้ที่อินทรีหนุ่มจะคิดฆ่าตัวตายเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว อีกทั้งเขาเป็นกำลังหลักของนิยายในการกำจัดหมาป่าและภูติเร่ร่อน ด้วยสกิลตัวเอก เขาไม่มีทางเป็นอันตรายถึงขั้นเสียชีวิตหรอก 

 

ในทางตรงกันข้าม หูเจียวเจียวกังวลเกี่ยวกับหลงโม่มากกว่า และเธอไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บบนร่างกายของอีกฝ่ายเป็นอย่างไรบ้าง เธอไม่รู้ว่าแผลของเขายังมีเลือดออกมาอยู่หรือไม่

 

ถ้ามันอักเสบและเป็นหนองเนื่องจากรักษาไม่ทันเวลา ชายหนุ่มจะต้องแบกรับความเจ็บปวดในใจอีกครั้ง

 

มังกรหนุ่มได้รับบาดเจ็บเพื่อช่วยชีวิตเธอไว้ ถ้าเขาต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเหตุการณ์นี้ การที่อีกฝ่ายจะป้ายความผิดทุกอย่างมาให้เธอก็จะเกิดได้ง่ายขึ้น

 

เมื่อหญิงสาวนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็หันหลังเดินกลับบ้านทันที

 

อิงหยวนเป็นที่รักของแม่นักเขียน แต่จอมวายร้ายของเธอโดดเดี่ยวและไม่มีใคร

 

แต่ฟ้าช่างกลั่นแกล้ง เพราะทันทีที่เธอเพิ่งหันหลังกลับแล้วก้าวไปได้ไม่ถึง 2 ก้าว

 

ทันใดนั้น โหวเสี่ยวเตียวซึ่งกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชนจู่ ๆ ก็เห็นเธอ เขาจึงผุดลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นพร้อมกับตะโกนว่า “หูเจียวเจียว! เจ้าก็อยู่ที่นี่ด้วยหรือ ได้โปรดมาช่วยรักษาอิงหยวนที!”

 

ร่างกายของจิ้งจอกสาวชะงักค้างไป โดยที่เธอรู้สึกว่ากำลังมีสายตานับไม่ถ้วนมุ่งตรงมาทางนี้

 

ในใจเธออยากจะสบถด่าเจ้าลิงนั่นเหลือเกิน

 

จากนั้นหญิงสาวหันไปยิ้มแหย ๆ ใส่โหวเสี่ยวเตียว “เจ้ากำลังพูดถึงอะไร แม้แต่ท่านหมอยังทำอะไรไม่ได้ ข้าไม่ใช่หมอสักหน่อย ข้าจะเอาอะไรไปช่วยอิงหยวนได้กัน”

 

ทางด้านลิงหนุ่มรีบผลักภูตที่อยู่ข้างเขาออกไป ก่อนจะวิ่งไปหาหูเจียวเจียวแล้วก้มหัวกล่าวขอโทษ “ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น เจ้าช่วยอิงหยวนแบบที่เจ้าช่วยข้าครั้งที่แล้วได้ไหม ไอ้ผง ๆ นั่นดูเหมือนจะใช้ได้ดี...”

 

ขณะที่เขาพูด เขายกนิ้วชี้กับนิ้วหัวแม่มือขึ้นมาตรงหน้าแล้วบีบนิ้วทั้ง 2 เข้าหากัน

 

“แค่นิดเดียวเท่านั้น...”

 

เผ่าของพวกเขาต้องการภูตที่แข็งแกร่งจริง ๆ

 

หากอิงหยวนไม่นำกลุ่มภูตไปที่ชายหาด ปีหน้าคนในเผ่านี้อาจไม่มีเกลือทะเลใช้ จากนั้นภูตหญิงก็จะป่วย

 

เมื่อหัวหน้าเผ่าได้ยินคำพูดของโหวเสี่ยวเตียว ดวงตาของเขาก็พลันสว่างในขณะที่ความหวังเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่เหี่ยวย่น

 

“หูเจียวเจียว เจ้าช่วยรักษาอิงหยวนได้ไหม?”

 

เนื่องจากเทพอสูรโปรดปรานจิ้งจอกสาวคนนี้มาก บางทีนางอาจมีวิธีช่วยชีวิตอินทรีหนุ่มได้จริง ๆ!

 

ก่อนที่หูเจียวเจียวจะตอบอีกฝ่าย โหวเสี่ยวเตียวก็พยักหงึก ๆ สนับสนุนอยู่ด้านข้าง

 

“หูเจียวเจียว ได้โปรด... ช่วยอิงหยวนด้วย” ส่วนชายผู้มีอำนาจสูงสุดก็ลดท่าทางองอาจลงพลางมองไปที่แม่จิ้งจอกอย่างอ้อนวอน

 

ถ้าจำไม่ผิด หญิงสาวจำได้ว่าในนิยายไม่มีส่วนไหนที่บรรยายว่าอิงหยวนจะได้รับบาดเจ็บ เธอจึงไม่แน่ใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุหรือไม่ และถ้าเขาตายจริง ๆ แล้วเกิดเหตุการณ์เช่นเดียวกับกรณีของลู่เมี่ยนเอ๋อ...

 

พอนึกถึงความเป็นไปได้ดังกล่าว หูเจียวเจียวก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “ตกลง ข้าจะลองดู แต่ข้าไม่สามารถรับประกันได้หรอกนะ...”

 

ชายทั้ง 2 ที่ได้ยินคำตอบของเธอก็มีความสุขขึ้นมาทันที

 

โหวเสี่ยวเตียวไม่รอช้า เขารีบดันหลังจิ้งจอกสาวไปที่ด้านข้างของอิงหยวนอย่างรวดเร็ว

 

ส่วนภูตรอบตัวเธอก็จ้องมองมาที่เธอกันเป็นตาเดียว ในตอนนี้ทุกคนฝากความหวังของอนาคตของเผ่าไว้บนบ่าผู้หญิงคนนี้แล้ว

 

โดยไม่มีใครสังเกตว่าดวงตาของสัตว์ร้ายสีทองคู่หนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกำลังเฝ้าดูฉากที่กำลังเกิดขึ้นอย่างเย็นชา