ตอนที่ 1 การรอคอย

   ณ บ้านหลังใหญ่สุดหรูใจกลางกรุงเทพมหานคร มีชายคนหนึ่งที่นั่งดื่มอย่างบ้าคลั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์สุดหรู ที่เรียงรายเต็มไปด้วยเครื่องดื่มราคาแพงมากมายหลากหลายยี่ห้อ เขาก็คือเมฆินทร์ ฌาณปุณณภพนั่นเอง นายน้อยแห่งตระกูลใหญ่ที่กุมอำนาจเอาไว้ในมือ มีธุระกิจในเครือมากมายหลายแห่ง เนื่องจากนายใหญ่อย่างคุณอาจณรงค์ ฌาณปุณณภพ ซึ่งเป็นคุณพ่อของเขานั้นได้วางมือไปนานมากแล้ว และได้มอบหมายงานน้อยใหญ่ที่มีทั้งหมดในมือ ส่งต่อไปยังลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนโตหนึ่งเดียวคนนี้ เมฆินทร์ที่นั่งดื่มอย่างรอคอยอะไรบางสิ่งบางอย่างอยู่นานมากแล้ว รอมาตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้หลับ ยังไม่ได้นอนด้วยใจที่จดจ่อ ด้วยความรู้สึกที่โกรธแค้นชิงชัง และเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจเป็นอย่างมาก ไม่เคยมีใครหน้าไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อนเลย มือหนึ่งก็กำแก้วบรั่นดีที่มีน้ำสีเหลืองอำพันเอาไว้แน่นดื่มเอา ดื่มเอาราวกับว่าดื่มน้ำเปล่าก็ไม่ปานอีกมือหนึ่งก็ยังกำมือถือสุดหรูราคาแพงเอาไว้แน่น นั่งใช้ความคิดอย่างหนักระคนเหม่อลอยจนเมื่อมีสัญญาณเสียงเรียกเข้ามา เหมือนกับว่าได้สิ้นสุดการรอคอยของเมฆินทร์ลงแล้วเมฆินทร์ไม่รอช้ารีบกดรับสายในทันที

   [วาทิน] “นายครับ..ผมเจอตัวนายหญิงแล้วนะครับนาย..แล้วผมก็ได้พลั้งมือฆ่าชู้รักของนายหญิงในขณะที่มันกำลัง..”

   [เมฆินทร์] “หยุด!! แกไม่ต้องอธิบายอะไรต่ออีกแล้ว”

   [วาทิน] “แต่ว่า..นายครับแล้วนายหญิงจะให้ผมพาไปหานายที่บ้านหรือว่ายังไงครับ”

   [เมฆินทร์] “ไม่ต้อง!! พาตัวเธอไปที่ท้ายไร่โน่น”

   สิ้นคำพูดเมฆินทร์ก็กดมือถือปิดการสนทนาลงในทันที พร้อมทั้งหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าไปอย่างแรงจนเต็มปอด เพื่อข่มอารมณ์ที่เดือดดานลงแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เมฆินทร์กำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น พร้อมทั้งขบกรามขึ้นจนเป็นสันนูนทำให้เกิดเสียงดังกรอดๆ สุดท้ายก็อดรนทนไม่ไหวเมฆินทร์ลืมตาขึ้นมาด้วยไฟแห่งโทสะและความแค้นเข้าครอบงำ เขาปามือถือลงพื้นอย่างแรง [ไม่ต้องถามว่ามือถือเป็นยังไง แตกละเอียดไม่มีชิ้นดีเลยจ้าาา คนรวยอะนะ ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด ฮ่าฮ่าฮ่า มาต่อๆ ค่ะ] เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจทั้งหมดที่มีออกมาด้วยเพลิงแค้นที่มันสุมแน่นอยู่ภายในอกของเขานี่ ที่มันร้อนรุ่มดั่งไฟสุมและกำลังแผดเผาใจของเขาให้เจ็บปวดเจียนตาย 

   [หนึ่งนภา] “นี่พี่เมฆอย่าบอกนะคะ..ว่าจะไปรับนังผู้หญิงชั่วๆ คนนั้นกลับมาเชิดหน้าชูตาเป็นเมียของพี่ออกหน้าออกตาได้อีกทั้งๆ ที่มันทำให้ตระกูลของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงมากมายถึงเพียงนี้ เป็นขี้ปากของชาวบ้านอยู่อย่างนี้นภาคนหนึ่งล่ะที่ไม่ยอมเด็ดขาด!!”

   น้ำเสียงที่เย้ยหยันดังมาก่อนตัวเสียอีกก่อนที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาให้เห็นว่าเป็นใคร แต่ถึงไม่บอกเมฆินทร์ก็รู้อยู่ดีด้วยความคุ้นเคยว่าเธอก็คือหนึ่งนภาน้องสาวจอมถากถางของเขานั่นเอง หนึ่งนภารีบก้าวออกมายืนขวางอยู่ตรงหน้าของเมฆินทร์เพื่อดักหน้าไม่ให้พี่ชายของเธอนั้นเดินหนีไปไหน เพราะเธออยากจะซักถามให้รู้แน่ว่าพี่ชายของเธอจะตัดสินใจยังไงกับผู้หญิงใจโลเลคนนั้น หนึ่งนภายืนกอดอกมองหน้าพี่ชายอย่างคาดคั้นแต่เมฆินทร์กลับหันหน้าหนีไปเสียอีกทางหนึ่งอย่างไม่อยากที่จะตอบคำถาม เพราะยังโมโหและจัดการอารมณ์ของตัวเองยังไม่ได้เลยไม่ว่าหนึ่งนภาจะพูดอะไรออกมาเมฆินทร์ก็ทำได้แค่ฟังอยู่เงียบๆ แต่มีเหรอที่คนเอาแต่ใจอย่างหนึ่งนภาจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ การเอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ทำให้หนึ่งนภาพยายามที่จะซักไซ้ไล่เรียงพี่ชายของตัวเองต่อไปไม่หยุดอย่างน่ารำคาญมาก เมฆินทร์ได้แต่ยืนก้มหน้าใช้สองมือกำขอบเก้าอี้เอาไว้แน่นพร้อมทั้งถอนหายใจทิ้งอย่างเบื่อหน่ายทุกอย่างรอบข้าง วันนี้มันหนักมากสำหรับเขาแต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่คนอย่างเมฆินทร์จะจัดการไม่ได้ ไม่มีทาง

   [หนึ่งนภา] “เงียบ! เงียบทำไมล่ะคะ! พี่เมฆบอกน้องมาสิคะ ว่าพี่เมฆจะเอายังไงกับเรื่องนี้หรือว่าพี่เมฆไม่ได้สนใจชื่อเสียงหน้าตาของคุณพ่อกับคุณแม่ของพวกเราเลย ดูสินังผู้หญิงหลายใจคนนั้นมันยังไม่สนใจเลยว่าคนจะติฉินนินทาว่าร้ายครอบครัวของมันยังไง ไหนจะครอบครัวของเราอีกล่ะ หรือแม้แต่ตัวของพี่เมฆเองก็เถอะ มันยังไม่สนใจเลยด้วยซ้ำนี่แสดงว่ามันกับชู้รักของมันคงจะรักกันมากสินะ ถึงหนีตามกันไปได้อย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาวอะไรเช่นนี้”

   [เมฆินทร์] “พอ!! หยุดพูดซะทีเถอะหนึ่งนภา พี่จะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวของพี่เองเธอไม่ต้องเข้ามายุ่ง!”

   [หนึ่งนภา] “พี่เมฆยังรักมันอยู่ใช่ไหมคะ? หรือยังหวังอะไรในตัวของมันอีกเหรอคะ? ทั้งๆ ที่มันทำกับพี่เมฆถึงขนาดนี้แล้วอ่ะ มีผู้หญิงสาวๆ สวยๆ วิ่งเข้ามาหาพี่เมฆ มีให้พี่เมฆเลือกอีกตั้งมากมายหรือพี่เมฆจะทำใจยอมรับกินของเหลือเดนจากชู้รักของมันได้อยู่อีกเหรอคะ”

   [อาจณรงค์] “หนึ่งนภา! หยุดสักทีเถอะ แค่นี้พี่ชายของลูกก็ทุกข์ใจมามากพอแล้ว เรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่เขาใครก็ไม่ควรเข้าไปยุ่งทั้งนั้น ทุกคนล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเองและการตัดสินใจของพี่เขาเองด้วย พ่อเชื่อว่าเรื่องแค่นี้พี่เมฆเขาจัดการเองได้”

   [หนึ่งนภา] “จัดการ!! จัดการยังไงเหรอคะ ตอนนี้พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งกันทุกสำนัก ทุกฉบับนภาอายเพื่อนๆ อายที่จะตอบคำถามเวลามีใครเข้ามาถามนภา ใครไม่อายแต่นภาอายเขานะคะ คุณพ่อ!”

   [อาจณรงค์] “อะไรที่มันเกิดขึ้นไปแล้วก็คงต้องปล่อยมันไป เดี๋ยวข่าวก็เงียบหายไปเองนั่นแหละ”

   โปรดติดตามตอนต่อไปรอหน่อยนะคะ นักเขียนถุงแป้ง กำลังสร้างสรรค์ผลงานออกมาให้นักอ่านทุกท่านอยู่ค่ะ ฝากกดติดตามเพื่อไม่พลาดตอนต่อไปและนิยายเรื่องใหม่ ฝากกดถูกใจส่งข้อความเป็นกำลังใจติชมผลงานกันเข้ามาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ