ตอนที่ 1 ชื่อเฟิร์นเหรอ

ภายในโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองเชียงใหม่ เด็กเสิร์ฟต่างกำลังยุ่งกับการเตรียมเสิร์ฟอาหาร
" เฟินเฟินนำอาหารจานนี้ไปเสิร์ฟที " 
เชฟในห้องครัวเอ่ยเรียกขณะที่มือยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด
" ค่ะ " 
หญิงสาวรีบไปรับอาหารแล้วยกไปวางบนโต๊ะที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี ไม่นานงานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น เหล่าผู้บริหารต่างเริ่มทยอยเข้ามาในงาน
เฟิร์นรู้สึกเหนื่อยล้าและเพลียเธอจึงเดินออกมาพักข้างนอกกับเพื่อนสาวของเธอในระหว่างที่ผลักเปลี่ยนกันพักกับคนอื่นที่ตอนนี้คอยดูแลแขกในงาน
" หนิงฉันจะไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าสักหน่อยไปด้วยกันมั้ย "
เธอเอ่ยถามเพื่อนสาวข้างๆ เพื่อนสาวก็ตอบอย่างรวดเร็ว
" อื้มไปสิ อยากเข้าอยู่เหมือนกัน "
ทั้งสองเข้าไปทำธุระในห้องน้ำพอหนิงทำธุระเสร็จก่อนเธอก็บอกเพื่อนสาวว่า
" เฟินเฟิน ฉันออกไปรอข้างนอกก่อนนะไม่ต้องรีบ "
พูดจบเธอก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นเธอก้มลงเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อรับโทรศัพท์ 
แต่เธอดันชนเข้ากับของแข็งบางอย่างทำเอาเธอตกใจจนโทรศัพท์ตกพื้นแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ
เธอมองชิ้นส่วนของโทรศัพท์ที่แตกกระจัดกระจายด้วยความเจ็บปวดหัวใจ
" โทรศัพท์ฉัน โอ้วลูกรัก ฉันจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อใหม่เนี่ย "
พอได้สติเธอค่อยๆเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนช้าๆด้วยความโมโหทำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอชนนั้นคือรูปร่างของคน
เธอตั้งใจจะด่าให้สมกับที่ทำให้เธอตกใจทำให้เธอโมโหแถมโทรศัพท์ที่เพิ่งซื้อใหม่ก็มาแตกอีก เธอกำมือแน่นกัดฟันพูดขึ้นด้วยความโกรธในขณะที่ยังมองไม่เห็นหน้าตาของอีกฝ่าย
" คุณไม่มี....." ตารึไงห๊ะ!
แต่คำหลังเธอไม่ได้พูดออกมา ได้แต่ตกตะลึงจ้องเขาไม่กะพริบตา เพราะใบหน้าที่กำลังจ้องมองเธอนั้นหล่อเหลาไร้ที่ติ 
[ จมูกโด่งสวย ดวงตาคมสีดำน้ำตาลมีเสน่ห์ราวกับเหยี่ยวที่กำลังจ้องมองเหยื่อ ริมฝีปากไม่หนาไม่บางได้รูปเข้ากันกับใบหน้า ทรงผมก็ถูกจัดทรงอย่างดีส่งให้ใบหน้าดูหล่อเหลารวมๆแล้วเพอร์เฟคสุดๆ 
อกอิแม่จะแตก หุ่นก็แซ่บได้สัมผัสซิกแพคแน่นๆเป็นมัดๆ กลิ่นตัวหอมมีระดับแถมตัวสูงเอามากๆอีก โอ้ว! นี่มันเทพบุตรชัดๆสวรรค์เล่นตลกอะไรกันเนี่ย การแต่งตัวดูภูมิฐาน หล่อชนิดไม่อยากจากไป ยอมตายคาตีนเลยก็ย่อมได้ ]
หนิงพรรณนาถึงคนตรงหน้าในใจด้วยท่าทางเคลิบเคลิ้มล่องลอย
ท่าทางของหนิงทำให้คนตัวสูงรู้สึกรำคาญจนหงุดหงิดใจอารมณ์เสียที่ใครก็ไม่รู้มาชนเขาแล้วยังมายืนขวางทางเขาอีกขอโทษสักคำก็ไม่มี
หนิงยืนจ้องไม่กะพริบราวกับกำลังฝันถึงเทพบุตรรูปงามตรงหน้าแบบไร้สติไปชั่วขณะกว่าจะรู้สึกตัวก็ถูกผลักออกไปเธอทรงตัวไม่ได้เซจนเกือบล้มไปถึงพื้นแล้ว
ดีที่เฟิร์นมาเห็นเข้าพอดีเลยรีบคว้าเธอไว้ทันทำให้เธอมีสติขึ้นมาอีกครั้ง เฟิร์นถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วงว่า
" เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า  "
" ฉัน ฉันไม่เป็นไร ไม่เจ็บตรงไหนเลย "
คนตัวสูงเหลือบมองคู่สนทนาแวบหนึ่งอย่างเย็นชาก่อนจะเดินผ่านสองคนนั้นไปด้วยท่าทางสูงส่งสง่างาม
แต่เขาเพิ่งจะก้าวขาออกไปได้สามก้าวก็มีเสียงตะโกนดังมาจากทางด้านหลัง
" นี่ คุณ หยุดนะ! "
เฟิร์นโกรธมากเธอเห็นเพื่อนสาวถูกผู้ชายคนนี้ผลักอย่างไม่ปราณีเต็มสองตาเธอจะไม่ทวงความยุติธรรมให้เพื่อนได้ยังไงกัน
แต่แม้เธอจะบอกให้เขาหยุดเขาก็ไม่ฟังที่เธอพูดและยังคงเดินตรงไปยังห้องน้ำต่อไปยิ่งทำให้เธอโกรธมากขึ้นไปอีก เธอเดินก้าวเท้าออกไปยาวๆตามหลังชายตัวสูงพร้อมกับกัดฟันพึมพำ
" ผู้ชายไร้มารยาทไร้ความเป็นผู้ชายทำร้ายผู้หญิงแล้วไม่ขอโทษอย่างงั้นเหรอ ดี! "
จากนั้นเธอวิ่งไปขวางเขาไว้ยืนประจันหน้ากับเขาใบหน้าสวยขาวใสไร้เครื่องสำอางติด แต่แก้มกลับแดงระเรื่อเพราะความโกรธดวงตากลมโตเอาเรื่อง มือกำแน่นด้วยความโมโห
ชายหนุ่มมาดรวยยืนสำรวจหญิงสาวตรงหน้าจากนั้นก็ยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากเอ่ยเบาๆอย่างไม่ใส่ใจแล้วเอ่ยเป็นภาษาจีนว่า
" หึ ใจกล้าไม่เบาหนิ "
เมื่อเห็นท่าทีที่สุขุมเย็นชาวางมาดรวยเฟิร์นก็รู้สึกหมั่นไส้ เธอเลยเปลี่ยนท่าทางเสียใหม่หันมากอดอกแทนเดินสำรวจรอบตัวคู่กรณีแล้วเอ่ยปากพูดเป็นภาษาจีนที่เธอคาดว่าเขาคือเจ้าของภาษาเพราะเธอได้ยินเขาว่าเธอใจกล้าเมื่อครู่
" ฮื่อ ใจกล้าไม่เบาหนิ เป็นผู้ชายแต่กลับผลักผู้หญิงแล้วไม่ขอโทษ แบบนี้บ้านฉันเขาไม่เรียกผู้ชายนะแต่เขาเรียกหน้าตัวเมีย "
พูดจบเธอก็ผลักเขาคืนเหมือนที่เขาผลักเพื่อนเธอแต่ผู้ชายฉลาดนักธุรกิจอันดับหนึ่งอย่างคุณชายหลี่อวี้หานมีหรือจะยอมถูกด่าฟรีและยอมล้มคนเดียวจังหวะที่หญิงสาวผลักจนเขาเซเขาคว้าตัวเธอมาดึงไว้ในอ้อมอก กอดเธอแน่นและพลิกตัวเธอลงสู่ใต้ร่างของเขาไม่พอยังจูบเข้าที่ปากเธอเต็มๆเพื่อเป็นการสั่งสอน
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ตกอยู่ในสายตาของสองผู้ช่วยที่อยู่ไม่ไกลออกไป
ส่วนหนิงตกตะลึงอ้าปากค้างที่เพื่อนสาวถูกจูบเฟิร์นเองก็ตกใจไม่แพ้กันเธอตกใจจนลืมไปว่าที่ตรงนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจใจเต้นแรงตุบๆไม่หยุด
ส่วนผู้ชายหน้าหล่อร่างใหญ่อย่างหลี่อวี้หานกลับรู้สึกสะใจที่ได้จูบผู้หญิงที่กล้ามาด่าทอเขาความรู้สึกนี้เขาชอบแบบแปลกๆ
เขาค่อยๆพละปากออกจากปากเธอเผยรอยยิ้มชั่วร้ายพร้อมกับคำพูดที่กระตุ้นความโกรธของเฟิร์นเบาๆว่า
" หึ เคลิ้มเลยละสิ นี่คือจุดจบของคนที่กล้าด่าผมจำเอาไว้ "
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนจัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเอง
หนิงที่อยู่ข้างหลังรีบวิ่งมาพยุงเพื่อนสาวอย่างห่วงใย
" เฟินเฟินเธอโอเคมั้ย จะกลับบ้านก่อนก็ได้นะฉันจะบอกหัวหน้าให้ " 
หลี่อวี้หานจัดระเบียบเสื้อเสร็จได้ยินที่ทั้งคู่คุยกันก็เหลือบมองเฟิร์นแว่บหนึ่งแล้วเอ่ยขึ้น
" ชื่อเฟินเฟินหรอ ก็งั้นๆ "
หนี้เก่ายังไม่ได้ชำระเอาหนี้ใหม่มาทับเฟิร์นตาคมกริบขึ้นมาทันทีราวกับใบมีดที่พร้อมเฉือน สายตาจ้องไปที่จังหวะการก้าวเท้าของชายตรงหน้าจากนั้นเธอก็สไลด์ตัวถีบไปที่ขาของหลี่อวี้หานอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว
" คุณชายระวัง! " 
ไม่ทันแล้วเฟิร์นเร็วกว่าคำพูดของผู้ช่วยเขาอีกแต่หลี่อวี้หานนักธุรกิจข้ามชาติอันดับหนึ่งอย่างเขาก็ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีพลาดแต่ก็คงความสง่าและดูดีได้อีกนั่นทำให้เฟิร์นหมั่นไส้กว่าเดิมแต่ทำไงได้เมื่อเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอทางเดียวคือวิ่งหนี
เธอจับมือเพื่อนสาวแล้วรีบวิ่งออกไปจากสถานที่แห่งนี้เข้าไปอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพนักงานหนิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนสาวที่ปกป้องเธอจนถูกลวนลาม
" เฟินเฟินฉันว่านะเธอกลับบ้านไปดีกว่าเธอไปมีเรื่องกับคนหน้าตาดีมีฐานะคนนั้นฉันว่าเขาไม่น่าปล่อยเธอไปง่ายๆแน่ หนีไปตอนนี้ยังทันนะ "
" อืม ฉันก็คิดเหมือนเธอ งั้นฉันกลับก่อนเธอดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรอย่าตกใจจนเสียสติยืนบื้อให้เขารังแกอีกล่ะ "
" อืม ฉันรู้แล้วขอบคุณมากนะฉันรักเธอ "
หนิงเอ่ยพร้อมกับกอดลาเพื่อนสาวด้วยความซาบซึ้ง
" อื้ม ฉันก็รักเธอ ไปละ บาย " 
เธอผละออกจากการกอดแล้วโบกมือลากัน เฟิร์นหันไปบิดลูกบิดเตรียมเปิดประตูเดินออกไปจากโรงแรมพอเปิดประตูก็พบเข้ากับหัวหน้างาน
เฟิร์นคิดว่าไหนๆก็เจอแล้วลาเองตรงนี้เลยละกันจึงเอ่ยขึ้น
" เอ่อ หัวหน้าคะวันนี้เฟิร์นขอลาค่ะพอดีรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวมากๆ "
หัวหน้างานสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เฟิร์นขอกลับบ้านก่อนเพราะเธอไปสร้างวีรกรรมไว้จนถูกคนใหญ่คนโตระดับอภิมหาเศรษฐีเรียกพบ กล้องวงจรเขาก็ได้ดูแล้วเขาช่วยเธอไม่ได้แล้วจริงๆ
" เฟิร์นเดี๋ยวค่อยกลับแล้วกันนะ ท่านประธานใหญ่ของบริษัทข้ามชาติอันดับหนึ่งเรียกพบน่ะ ไปพบเขาสักหน่อยค่อยๆอธิบายให้เขาเข้าใจนะว่าเธอไม่มีเจตนาทำร้ายหลานชายเขา "
เมื่อได้ฟังเฟิร์นและหนิงเข้าใจทันทีหนิงเข้ามาจับมือเฟิร์นไว้แน่นด้วยความกังวลและเป็นห่วง
" เฟินเฟินฉันไปเป็นเพื่อนเธอนะฉันจะช่วยเธออธิบายเองเพราะฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ "
เฟิร์นตบมือเพื่อนสาวเบาๆพร้อมกับเอ่ยปลอบว่า
" ไม่ต้องหรอกเรื่องแค่นี้เองฉันคนเดียวสบายมาก ถึงเธอจะไปช่วยพูดก็ไม่มีประโยชน์ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะดูจากกล้องวงจรปิดมาหมดละไม่งั้นคงไม่เร็วขนาดนี้หรอก เธอไปทำงานเถอะสบายใจได้ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว "
หัวหน้างานก็พูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า
" จริงอย่างที่เฟินเฟินพูดหนิงเธอไปทำงานเถอะเฟินเฟินมีฉันคอยอยู่เป็นเพื่อนอยู่ไม่ต้องห่วงถ้าซวยก็ซวยไปด้วยกันทั้งหัวหน้าและลูกน้องนี่แหละ " 
คำพูดของหัวหน้าส่วนหนึ่งคือพูดให้สบายใจแต่อีกส่วนหนึ่งก็เผื่อใจไว้เช่นกัน
หลังจากที่หนิงออกจากห้องไปทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังห้องรับรองพิเศษสำหรับผู้บริหารระดับสูงทันที
เมื่อไปถึงก็มีบอดี้การ์ดสองคนเฝ้าอยู่หน้าห้องและเปิดประตูให้เฟิร์นเข้าไปคนเดียว
" ขออภัยครับนายใหญ่สั่งไว้ให้คุณผู้หญิงเข้าไปคนเดียว คนอื่นรอด้านนอกครับ "
หัวหน้างานกังวลใจมากเอ่ยกระซิบเบาๆว่า 
" เฟินเฟินเธอต้องพูดให้ตัวเองรอดและดูไม่ผิดให้ได้นะ ฉันเชื่อใจเธอ "
เฟิร์นตอบกลับไปว่า " หัวหน้าสบายใจได้เลยค่ะ "
เธอมั่นใจมากเธอไม่ผิดเธอไม่ยอมแน่นอนเธอจึงเดินเข้าไปอย่างสง่างาม เธอถูกผู้ช่วยที่มารอพาเธอไปพบกับประธานใหญ่ทันที
" มาแล้วเหรอ หนูชื่ออะไรล่ะ "
ชายชราเอ่ยถามพร้อมกับใบหน้ายิ้มอย่างเป็นมิตร ผิดคาดเลยสำหรับเธอ
" เฟิร์นค่ะ คุณเรียกพบดิฉันเป็นการส่วนตัวมีอะไรรึเปล่าคะ "
เฟิร์นตอบพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสงบสุขุมทำให้ชายชรายิ่งแปลกใจและสนใจในตัวหญิงสาวมากขึ้นไปอีก ชายชราเผยรอยยิ้มบนใบหน้าอีกครั้งพร้อมกับหันไปทางผู้ช่วยส่วนตัวเป็นอันรู้กันผู้ช่วยจึงเอ่ยขึ้น
" ที่ท่านประธานใหญ่เรียกพบคุณ เพราะท่านอยากร่วมงานกับคุณ โดยคุณจะต้องทำให้คุณชายที่คุณชนเมื่อกี้นี้เลิกกันกับแฟนให้สำเร็จภายในเวลาหนึ่งปี "
เฟิร์นแอบบ่นพึมพำในใจ " แบบนี้เขาเรียกร่วมงานที่ไหนกันบ้านฉันเขาเรียกใช้งานต่างหากล่ะ "
เห็นหญิงสาวนิ่งเงียบชายชราจึงเอ่ยขึ้นอย่างสุขุมดุจราชาที่อยู่เหนือทุกสิ่งราวกับเป็นเจ้าชีวิตคนและมีผู้ช่วยส่วนตัวยืนอยู่ข้างดูองอาจน่าเกรงขาม
" ผมเลือกคุณเพราะคุณดูฉลาดมีไหวพริบกล้าหาญท้าทายและซื่อตรงดี "
" ขอบคุณค่ะ " เธอกล่าว
" ถ้าคุณทำให้พวกเขาเลิกกันได้ผมจะให้เงินคุณก้อนหนึ่งโอนเข้าบัญชีคุณทันที ยิ่งพวกเขาเลิกกันเร็วเท่าไหร่คุณก็จะยิ่งเป็นอิสระเร็วมากขึ้นเท่านั้น "
เธอในชุดพนักงานเสิร์ฟยืนกุมมือตัวเองแน่นใบหูตั้งใจฟังคำพูดของชายชราตรงหน้าดวงตาคู่งามจ้องมองคู่สนทนาพร้อมกับใช้สมองคิดตามอย่างรวดเร็ว
" ถ้าฉันปฏิเสธล่ะคะ "
ผู้ช่วยได้ยินเช่นนั้นก็รีบพูดขึ้นทันทีว่า
" ถ้าคุณปฏิเสธคงจะเป็นความคิดที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย คงไม่มีงานไหนง่ายสบายและได้เงินเยอะเท่านี้อีก เกรงว่าทั้งชีวิตของคุณคงจะไม่เคยเห็นเงินจำนวนมากเท่านี้อีกแล้ว เว้นแต่คุณจะถูกรางวัลที่หนึ่ง "
ที่ผู้ช่วยพูดนั้นเป็นความจริงขนาดเขาเป็นผู้ช่วยยังไม่เคยมีเงินเยอะเท่านี้ แม้จะเป็นความจริงแล้วยังไงล่ะคนฟังอย่างเฟิร์นมีหรือที่จะไม่อารมณ์เสียเพราะเธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูก แต่ความโกรธกดเอาไว้ก่อนเพราะเธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่ผู้ช่วยคนนั้นพูดว่ารางวัลที่หนึ่งนั้นจะเป็นอย่างที่เธอคิดหรือเปล่า
" ถ้าฉันรับงานนี้คุณจะบอกฉันได้มั้ยว่าได้เงินทั้งหมดเท่าไหร่ สวัสดิการมีอะไรบ้าง ฉันจะเชื่อคำพูดพวกคนรวยอย่างคุณได้อย่างไร "
ผู้ช่วยเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นช่างกล้าเกินไปแล้ว ใช้คำพูดไม่ให้เกียรติเจ้านายของเขาเขาไม่พอใจมากโดยเฉพาะคำว่า พวกคนรวย
" นี่ ! คุณ "
แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรก็ต้องสงบนิ่งไว้เพราะท่านประธานใหญ่ของเขานั้นหันมองทางเขาพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความพึงพอใจอย่างชัดเจน
แต่สำหรับเฟิร์นแล้วเมื่อกี้ผู้ช่วยที่พูดจาดูถูกเธอแต่กลับไม่ถูกตำหนิจากผู้เป็นนายเธอนั้นยอมไม่ได้จึงตั้งใจเรียกเขาว่าพวกคนรวย
" ถ้าคุณทำงานนี้สำเร็จ ผมจะโอนเงินสิบล้านเข้าบันชีคุณทันที ในระหว่างทำงานคุณจะได้รับการดูแลช่วยเหลือให้คำแนะนำจากผู้ช่วยของผมตลอดจนกว่าจะสำเร็จ คุณสบายใจได้ ระหว่างนั้นคุณอยากได้อะไรต้องการอะไรขอให้บอกผู้ช่วยลู่คุณจะได้รับทันที "
..................เรื่องนี้มีในอีบุ๊คแล้วนะคะ...................
*** ร่วมแสดงความคิดเห็นกันได้นะ ฝากกดติดตามและกดหัวให้กำลังใจกันด้วยน๊ะ^_^ 
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของนามปากกาPaizayแล้วฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ